ทำไงได้ ผมหลงรักยัยเพื่อนสนิท

ความเดิมจากตอนที่แล้ว
 
"ป๊อปเรารีบไปกันเถอะ จะได้เสร็จไวๆ" ฟางเดินไปจับมือป๊อปปี้เดินไปที่ห้องสมุดด้วยกัน โดยที่โทโมะเดินตามหลังป๊อปปี้กับฟางไป
*****************************************************
ที่ห้องสมุด
"มากันแล้วเหรอ" อาจารย์กรรณิการ์มานั่งรอป๊อปปี้กับฟางตั้งแต่เลิกเรียนเพื่อที่จะเช็คการทำงานของป๊อปปี้กับฟางให้เรียบร้อย ทันที่ฟางเห็นอาจารย์ก็รีบปล่อยมือป๊อปปี้ออกเพราะกลัวว่าอาจารย์จะดุ
"ครับ/ค่ะ อาจารย์" ป๊อปปี้กับฟางตอบ ฟางกลัวว่าอาจารย์จะดุโทโมะก็เลยเอามือไขว้หลังกวักมือให้โทโมะรีบออกไปจากห้องสมุดก่อนที่อาจารย์กรรณิการ์จะดุ
"นั้นใครน่ะ" อาจารย์เห็นหลังโทโมะไวๆก็เลยถามป๊อปปี้กับฟางขึ้น
"เอ่อ...หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะอาจารย์" ฟางจำเป็นต้องโกหกอาจารย์เพื่อที่จะไม่ให้โทโมะโดนทำโทษ
"งั้นไม่เป็นไร...เธอสองคนไปจัดหนังสือได้ แต่อาจารย์จะต้องรีบกลับบ้านเพราะลูกของอาจารย์ไม่สบาย จัดให้ดีๆนะ อ่ะ นี่กุญแจ ล็อกห้องให้อาจารย์ด้วยแล้วอย่าทำมันหายล่ะ ไม่งั้นพวกเธอเจอหนัก 2 เท่าแน่ เข้าใจไหม!" อาจารย์พูดจบก็รีบเดินออกจากห้องสมุดไป
"เข้าใจครับ/ค่ะ" ป๊อปปี้กับฟางขานรับคำสั่งจากอาจารย์
"เรารีบจัดหนังสือกันเถอะนะ" ฟางพูดขึ้น
"งั้น...เรารีบจัดเหอะ จะได้กลับบ้านเร็วๆ" ป๊อปปี้ตอบ
ฟางกับป๊อปปี้ช่วยกันจัดหนังสือวุ่นวายไปหมด ~ ฟางเดินแบกหนังสือสูงเท่าตึกจะไปจัดที่ชั้นหนังสืออย่างทุลักทุเล ป๊อปปี้เห็นฟางเดินถือหนังสือเหมือนจะล้มก็จะเดินเข้าไปช่วยฟาง แต่ทว่า..."ฟาง! เดี๋ยวเราช่วยถือนะ" โทโมะเดินเข้ามาช่วยฟางถือหนังสือไปจัดไว้บนชั้นหนังสือก่อน
"ขอบใจจ๊ะ" ฟางขอบคุณโทโมะที่ช่วยถือหนังสือให้
ฟางเห็นป๊อปปี้ดูอารมณ์เสียยังไงไม่รู้ ก็เลยเดินเข้าไปถาม "ป๊อป...เป็นไรไหม"
"เปล่า...ไม่ได้เป็นอะไรนี่" ป๊อปปี้ตอบเสียงแข็ง
"แน่นะ" ฟางถามป๊อปปี้ให้แน่ใจอีกครั้งว่าป๊อปปี้ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ
ป๊อปปี้พยักหน้าแทนคำตอบ
"มาเดี๋ยวฉันช่วยนะ" ฟางยิ้ม ^_^ ก่อนจะช่วยป๊อปปี้จัดหนังสือ "ทำไมไม่ไปจัดหนังสือช่วยโทโมะเค้าล่ะ" จู่ๆป๊อปปี้ก็ถามคำถามนี้ขึ้น "ทำไม....นายถึง...พูดแบบนี้ล่ะ" ฟางถามป๊อปปี้อย่างสงสัย "เปล่าไม่ได้มีอะไร" ป๊อปปี้ตอบ "อืม...ก็ได้" ฟางพูดแล้วเดินไปจัดหนังสือช่วยโทโมะ ป๊อปปี้คิดว่าฟางจะไม่ทำอย่างที่ป๊อปปี้พูดแบบนั้นแต่ฟางก็ทำที่จริงๆ
"เราช่วยนะ" ฟางยิ้มก่อนจะจัดหนังสือช่วยโทโมะ "ได้สิ" โทโมะตอบ
ฟางกับโทโมะช่วยกันจัดหนังสือไปเรื่อยๆ ในขณะที่โทโมะกับฟางจัดหนังสือกัน ป๊อปปี้ก็แอบมองโทโมะกับฟางอยู่ตลอดเวลา แล้ว จู่ๆ โทโมะก็เอื้อมมือเข้ามาจับมือฟาง "เอ่อ..." ฟางตกใจที่อยู่ๆโทโมะก็เอื้อมมือมาจับมือฟาง ฟางรีบดึงมือออกจากมือโทโมะ
"เราขอโทษนะ" โทโมะพูดขึ้น
"เอ่อ...มะ...ไม่เป็นไร" ฟางตอบ
โครม!
หนังสือบนชั้นตรงหน้าป๊อปปี้ตกลงมากองอยู่บนพื้นเต็มไปหมด
"ป๊อป!" ฟางรีบวิ่งมาดูป๊อปปี้ว่าเป็นอะไรรึเปล่า
ป๊อปปี้หยิบหนังสือที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาจัดเหมือนเดิม เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
"ป๊อป!นายเป็นอะไรมากไหม" ฟางถามป๊อปปี้ด้วยความเป็นห่วง
"..........." ป๊อปปี้เงียบ ตั้งหน้าตั้งตาจัดหนังสือต่อไป ฟางเห็นป๊อปปี้เงียบอย่างนั้นยิ่งอดสงสัยไม่ได้
'นายเป็นอะไร บอกฉันไม่ได้เลยเหรอ?'
"ฉันช่วยนะ" ฟางหยิบหนังสือขึ้นมาช่วยป๊อปปี้จัดให้เสร็จ
10 นาทีผ่านไป
"อ่า...เสร็จสักที ป๊อปเรารีบไปจัดหนังสือชั้นอื่นต่อเหอะนะ" ฟางจับมือป๊อปปี้เดินไปที่ชั้นหนังสือแล้วรีบจัดหนังสือให้เสร็จ จะได้กลับบ้านสักที
ฟางเดินแบกหนังสือกองสูงหัวอย่างทุลักทุเล
โครม!
"ฟาง!" ป๊อปปี้กับโทโมะอุทานพร้อมกัน
"โอ๊ย!" ฟางร้องด้วยความเจ็บ
ป๊อปปี้กำลังจะเดินไปช่วยฟางแต่....โทโมะวิ่งเข้าไปช่วยฟางก่อน "ฟางเป็นอะไรมากไหม" โทโมะเดินเข้ามาช่วยพยุงตัวฟางขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ "ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก โอ๊ย!" ฟางหัวเข่าแตกเลือดไหล ซิกๆ ฟางมองหาป๊อปปี้แต่ก็ไม่เจอ 'ไปไหนของเค้านะ'
"ฟาง เดี๋ยวฉันไปเอาอุปกรณ์ทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อนนะ" โทโมะรีบวิ่งไปออกไปที่ห้องพยาบาล
"เอ๊ะ!" ฟางเห็นกล่องอุปกรณ์ทำแผล วางอยู่ใกล้ๆตัวฟาง 'มันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงนะ'
โอ๊ย! ฟางร้องด้วยความเจ็บเพราะมีคนจับขาของฟาง "ป๊อป!" ฟางถึงกับอึ้งที่จู่ๆ ป๊อปปี้ก็โพล่มาโดยที่ฟางไม่ทันได้ตั้งตัว "นั่งนิ่งๆสิ" ป๊อปปี้เปิดกล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาทำแผลให้ฟาง "นี่นายจะทำอะไรอ่ะ" ฟางเห็นป๊อปปี้จับขวดแอลกอฮอล์เทลงบนสำลี ฟางทำตาโตใหญ่เลย O.O! "มะ...ไม่เอานะ แอลกอฮอล์ ไม่เอาง่ะ ฮือๆ" ฟางจับมือป๊อปปี้ที่จับสำลีแอลกอฮอล์ไว้ไม่ยอมให้ป๊อปปี้เช็ดแผลให้ "ทำไม ปล่อย นั่งนิ่งๆสิ" ฟางยังไม่ยอมปล่อยมือ
ป๊อปปี้ "ไม่เอา! มันแสบนะ"
"เฮ้ย! นั้นมัน...นะ...หนูนี่" ป๊อปปี้ชึ้นิ้วไปที่ชั้นหนังสือด้านหลังฟาง
"หนูเหรอ ไม่เอานะ" ฟางหันไปมองตามที่ป๊อปปี้ชี้
โอ๊ย! ป๊อปปี้เช็ดแผลให้ฟางทันทีที่ฟางหันไปมองเจ้าหนูตัวสมมุตินั้น
"โอ๊ย!!!! เจ็บนะ ป๊อปง่ะ ฮือๆ" ฟางร้องอวดโอยด้วยความเจ็บแสบ!! ป๊อปปี้ทำแผลให้ฟางจนเสร็จเรียบร้อย
ป๊อปปี้กับฟางคงไม่รู้หรอกว่าโทโมะเดินเข้ามาข้างในห้องสมุดตั้งนานแล้วแต่ทว่าโทโมะเห็นป๊อปปี้กำลังทำแผลให้ฟางอยู่ก็เลยแอบดูทั้งสองคนด้วยความเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอย่างนั้นให้กับฟางได้
"แล้วโทโมะล่ะ" ฟางพูดขึ้นด้วยความสงสัยเพราะไม่เห็นโทโมะมาจากห้องพยาบาลสักที
"ว่าไงฟาง ทำแผลเสร็จแล้วเหรอ" โทโมะเดินเข้ามาทำท่าไม่รู้เรื่องอะไรเพื่อที่จะไม่ให้ฟางสงสัยว่าตัวเองเข้ามาข้างในตั้งนานแล้ว
"อืม" ฟางพูดแล้วพยักหน้า
"ฟางนั่งอยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวฉันจะจัดหนังสือเองนะ" ป๊อปปี้บอกฟางก่อนจะไปจัดหนังสือต่อให้เสร็จ ส่วนโทโมะก็จัดหนังสือเช่นกัน
ฟางนั่งเท้าค้างรอป๊อปปี้กับโทโมะจัดหนังสือจนเมื่อย แล้วก็ =.=zZ ครอก ~ ฟี้
1 ชั่วโมงผ่านไป
"ฟางๆ ฟางๆ" ป๊อปปี้พยายามปลุกฟางให้ตื่นแต่ปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่นสักที
"ไม่เอา จะนอนง่ะ" ฟางพูดงัวเงีย
"ฟางหนูตัวเบอเริ้มเลย" ป๊อปปี้พูดถึงหนู 'หนูเหรอ? เอ๊ะ! นะ....หนู!!' ทันใดนั้นฟางสะดุ้งตื่นทันที
"หา! หนูเหรอ ไหนๆ มันอยู่ไหน" ฟางตื่นขึ้นมาทำเหมือนอย่างกับคนบ้าเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลศรีธัญญายังไงยังงั้น
"ฮ่าๆ 5+" ป๊อปปี้กับโทโมะยืนหัวเราะฟาง
"หัวเราะอะไร หยุดเลยนะ" ฟางพูดขึ้น
"เปล่า...ไม่ได้หัวเราะอะไร" ป๊อปปี้ตอบ
"จัดหนังสือเสร็จยังอ่ะ"
"ยังเลย...ยังไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านเมื่อไร"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็รอคนที่นอนอยู่เนี้ยให้ตื่นซะก่อนนะสิ"
"แล้วทำไมไม่ปลุกกันเล่า"
"ฉันยังไม่ได้ปลุกเธอจริงๆเหรอเนี้ย....จะบ้าเหรอ! ปลุกไม่รู้กี่รอบก็ไม่ยอมตื่นสักที ว่าแล้วทำไมถึงได้มาโรงเรียนสายทุกวัน"
"นายพูดอะไรป๊อป! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ไม่!จะพูดอ่ะ"
"ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฟางวิ่งไล่ตีป๊อปปี้ ป๊อปปี้รีบวิ่งหนีเป็นการใหญ่ ป๊อปปี้วิ่งหลบไปหลบมาได้สักพัก ก็อ้อมไปด้านหลังฟางผลักหัวคนตัวเล็กกว่าอย่างเมามันไปสองสามที แล้ววิ่งหนีออกไปจากห้องสมุด ฟางยืนลูบหัวป้อยๆ....บนพึมพำเบาๆ ว่าป๊อปปี้ทำหัวยุ่ง ทั้งๆที่ปากบ่น...แต่ดวงตากลมโตกลับสดใส....อย่างมีความสุข ^___^
"ฟางเรารีบกลับบ้านกับเถอะ" โทโมะพูดขึ้น
"ไปสิ"
"ฟางกลับบ้านกับเราไหม เดี๋ยวเราไปส่ง"
"อืม...ไม่ล่ะ ขอโทษด้วยนะ เรากลับบ้านไปกับป๊อปปี้น่ะ" ฟางเดินนำหน้าโทโมะไปหาป๊อปปี้ที่กำลังจอดรถรออยู่ "ป๊อปเรากลับบ้านกันเถอะนะ"
"อืม" ป๊อปปี้พูดแล้วพยักหน้า
"โทโมะ บ๊าย บาย  ~ เจอกันพรุ่งนี้นะ" ฟางโบกมือลาโทโมะ ก่อนป๊อปปี้จะขับรถกลับบ้านไป
*************************************************
พอกลับมาถึงบ้านก็ 18.03 น. แล้ว แม่จะว่าอะไรเราไหมน้อ
"ป๊อป ขอบใจนะ ที่...ดูแลฉันเรื่องทุกอย่างในวันนี้" ฟางพูดขึ้น
"ไม่เป็นไร" ป๊อปปี้ตอบ
"นายรีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวแม่นายก็ว่าอีก"
"ทำอย่างกับอยู่บ้านไกลกัน"
 
"เอ่อ...น่า...นะ"
"บาย ~ แล้วเจอกันนะ" ป๊อปปี้โบกมือลาฟาง "จร้า ~ บาย" ฟางก็เช่นกัน