ทำไงได้ ผมหลงรักยัยเพื่อนสนิท

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

 

"บาย ~ แล้วเจอกันนะ" ป๊อปปี้โบกมือลาฟาง

"จร้า ~ บาย" ฟางก็เช่นกัน  

************************************************* 

"คุณแม่ค่ะ คุณพ่อค่ะ หนูกลับมาแล้วค่ะ" ฟางตะโกนเรียกพ่อกับแม่ว่ากลับมาถึงบ้านแล้ว แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา...เหมือนเคย....

"เฮ้อ ~ " ฟางถอนหายเหือกใหญ่ ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องครัวเพื่อที่จะดื่มน้ำ ฟางกำลังจะเปิดตู้เย็น เหลือบมองไปเห็นกระดาษแผ่นสีเหลืองที่แปะไว้อยู่ทางด้านหน้าของตู้เย็น

                                                
-----------------------------------------------------

ลูกฟาง แม่กับพ่อไปงานประมูลเพชรนะลูก

กว่าจะกลับบ้านก็ประมาณ ตี 1 น่ะจ๊ะ

ดูแลตัวเองดีๆนะจ๊ะ

                                        รักลูกเสมอ

                                                 แม่

 ------------------------------------------------------

"อีกแล้วเหรอ งานๆๆ" ฟางดึงกระดาษนั้นออกมากำมันแน่นก่อนที่จะทิ้งลงถังขยะ

"รักลูกเสมอ หึ จริงๆแล้วมันก็แค่คำพูดพล้อยๆไม่ได้จริงใจเลยสักนิด"

**********************************************

ติ๊งต๊องๆๆ... (เสียงกริ่งหน้าบ้านฟาง)

"ฟาง! ฟาง!" ป๊อปปี้ตะโกนเรียกฟางอยู่ที่หน้าบ้าน

"เดี๋ยวก่อน!" ฟางวิ่งมาเปิดประตูให้ป๊อปปี้เข้าไปในบ้าน

"มีอะไรเหรอป๊อป? ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ท่าทางดูตกใจเชียว" ฟางถามป๊อปปี้อย่างสงสัยว่ามีเรื่องอะไรถึงได้มาเรียกกลางดึก

"ฟาง เราว่าตอนที่เราจัดหนังสือเสร็จแล้วออกมาจากห้องสมุด เราสองคนลืมทำอะไรบางอย่างหรือเปล่านะ"

"ไม่นี่ จัดหนังสือเสร็จ ก็กลับบ้านไง ไม่มีอะไรหรอก"

"ลองคิดดูดีๆสิ ว่าเราลืมอะไรไปหรือเปล่า"

"อืม..." ในขณะที่ฟางกำลังคิดอยู่นั้นก็มีบางอย่างวิ่งเข้ามาในหัวของฟาง

'อ่ะ นี่กุญแจ ล็อกห้องให้อาจารย์ด้วยแล้วอย่าทำมันหายล่ะ ไม่งั้นพวกเธอเจอหนัก 2 เท่าแน่ เข้าใจไหม!'

"ไม่นะ!" ฟางอุทานออกมาทำเอาป๊อปปี้ตกใจ เกิดอะไรขึ้นอีกเนี้ย

"มีเรื่องอะไรที่เรา..." ป๊อปปี้ยังพูดไม่จบฟางก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"กุญแจ-ล็อก-ห้อง-สมุด ใช่แล้ว! เราสองคนลืมล็อกห้องสมุด!" ฟางพูดเน้นคำ

"จริงด้วยสิ"

"เราสองคนตายแน่ๆเลย 2 เท่า เชียวนะ"

"ยังหรอก...ถ้าเราสองคนกลับไปล็อกห้องสมุดนั้นที่โรงเรียนตอนนี้ก็ยังทันนะ"

"เราจะไปที่โรงเรียนตอนนี้เหรอ มันน่ากลัวนะ"

"จะไปล็อกห้องสมุดตอนนี้... หรือว่า...อยากโดนอาจารย์ทำโทษ 2 เท่า เลือกเอาเองก็แล้วกันนะ"

"ตอนนี้ก็ 2 ทุ่มแล้วนะ ขนาดตอนเย็นยังน่ากลัวเลย"

"ตกลงว่าจะ ไป หรือว่า ไม่ไป"

"เอางี้เลยเหรอ"

"อืม" ป๊อปปี้พูดแล้วพยักหน้า

"กุญแจล่ะ?"

"กุญแจก็อยู่กับเธอไง"

"รอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะ...ฉันจะลองไปดูบนห้องดู"

"รีบๆหน่อยนะ"

"เอ่อนะ" ฟางพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องหากุญแจห้องสมุดจนทั่ว

"อยู่ไหนนะ เอ๊ะ! หรือว่า...อยู่ในกระโปรงนักเรียน" ฟางรีบไปหากุญแจในกระโปรงนักเรียนแล้ว...ก็...

"เจอแล้ว ~ เฮ้อ" ทันทีที่เห็นกุญแจฟางก็รีบวิ่งลงไปข้างล่างหาป๊อปปี้

"เจอแล้วป๊อป นี่ไง" ฟางพูดแล้วชูพวงกุญแจให้ป๊อปปี้ดู

"เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวมันจะดึกกว่านี้" ป๊อปปี้รีบจูงมือฟางออกมาจากบ้าน แต่ก็ต้องชะงักหยุดซะก่อน

"ฟาง...พ่อกับแม่เธอ..." ป๊อปปี้ยังพูดไม่จบฟางก็พูดแทรกขึ้นก่อน "อย่าพูดเรื่องนี้เลยนะ ขอร้องล่ะ" ป๊อปปี้ไม่พูดอะไรต่อ...รีบจูงมือฟางขึ้นรถไปโรงเรียนทันที

โรงเรียน 21.21 น.

ฟิ้วววววว ~ เสียงลมพัด

"น่ากลัวจังเลยป๊อป" ฟางเดินเกาะแขนป๊อปปี้ไม่ยอมปล่อย

"เรารีบไปล็อกห้องสมุดกันเหอะนะ" ป๊อปปี้กับฟางรีบเดินตรงไปที่ห้องสมุด

ที่ห้องสมุด

"ป๊อปทำไมมัน..." ฟางมองไปที่พุ่มไม้พุ่มหนึ่งที่ข้างห้องสมุด มันสั่นไปมา น่ากลัวจังเลย

"ป๊อปดูนั้นสิ" ฟางชี้ให้ป๊อปปี้ดูพุ่มไม้ข้างห้องสมุดที่มันกำลังสั่นไปมา ป๊อปปี้ถึงกับทำตาโต O.O! ฟางก็ยิ่งจับแขนป๊อปปี้แน่น

เอ็งๆ (เสียงหมาเหรอ?)

"เฮ้อ ~ ที่แท้ก็...หมานี่เอง" ฟางถึงกับถอนหายใจที่จริงๆแล้วพุ่มไม้มันสั่นไปมาก็เพราะหมานั้นเอง

"..........." ป๊อปปี้เงียบ

"ป๊อปเป็นอะไรไหม?"

"ป่าวไม่ได้เป็นไร รีบล็อกห้องสมุดเหอะ จะได้รีบกลับ"

"ได้สิ" ฟางพยายามล้วงกางเกงหยิบกุญแจออกมาล็อกห้องสมุด แต่ทว่า...กางเกงมันแน่น ก็เลยทำให้ล้วงกางเกงยากหน่อย

"ได้ยัง" ป๊อปปี้ถามฟางเพราะมองๆดูแล้วท่าทางจะยาก

"ดะ...ได้แล้วๆ อึดๆ" ฟางดึงกุญแจออกมาได้แต่...ว่า...มัน...หลุดมือฟาง

"เฮ้ย!" ป๊อปปี้มองตามกุญแจนั้น....ไป...

"กุญแจ!!!"ฟางร้องตกใจ

จ๋อม ~ กุญแจตกลงไปในท่อน้ำซะแล้ว....โอ๊ย! ตายแน่ๆเลยเรา ทำยังไงดี คิดๆๆๆ >O<!

"เฮ้ย! แล้วจะล็อกยังไงเนี้ย" ป๊อปปี้มองท่อที่กุญแจมันตกลงไป ด้วยความผิดหวัง

"ก็...." ฉันจะพูดยังไงดีเนี้ย ป๊อปคงโกรธเราแย่เลย....ฮือๆ

"เราคงต้องโดนทำโทษแล้วล่ะ..."

"........." ฟางเงียบไม่ยอมพูดอะไร

"เป็นอะไรฟาง..."

"เอ่อ...ป๊อปเราขอโทษนะ...ที่เราซุ่มซ่ามทำกุญแจตกลงท่ออ่ะ"

".........." ป๊อปปี้ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกำลังเดินมาทางนี้...

"เฮ้ย! โกรธเราจริงดิ เราขอโทษนะ น้าๆๆๆๆ" ฟางเขย่าตัวป๊อปปี้ไปมา

"ฟาง...ชู่~ " ป๊อปปี้ยกนิ้วชี้ขึ้นทำปากจุ๊ ให้ฟางเงียบ

"ทำไมเหรอ?" ฟางถามป๊อปปี้ด้วยความสงสัย

ป๊อปปี้ไม่ตอบคำถามฟางแต่...ป๊อปปี้ดึงฟางเข้าไปหลบที่พุ่มไม้พุ่มใหญ่ข้างห้องสมุด

"เกิดอะไรขึ้นเหรอป๊อป!" ฟางยังไม่หยุดที่จะถามคำถามป๊อปปี้

"เงียบๆสิ!" ป๊อปปี้เผลอพูดขึ้นเสียงใส่ฟางทำเอาฟางเงียบไม่ยอมพูดอะไรเลย  

ตึก  ตึก ตึก!

 ป๊อปปี้ได้ยินเสียงฝีเท้าคนดังขึ้นมาเรื่อยๆ "เฮ้ย! ลองหาแถวนี้ดูอาจจะเห็นก็ได้" เสียงผู้ชายวัยอายุประมาณ 30 กว่าๆ ที่กำลังพูดคุยกับผู้ชายอีกคนที่ใส่หมวกโม้งสีดำคลุมหน้ามิดชิด...พูดคุยกันอย่างเงียบๆ

ฟางเหลือบไปมองเห็นผู้ชายสองคนนั้นกำลังพูดคุยกันอยู่ถึงกับอึ้ง O.O! "นะ...นั้นมัน...โจร! นี่" ฟางเผลอพูดตะโกนเสียงดังออกมา ทำให้ผู้ชายสองคนนั้นได้ยินเสียงฟาง...ผู้ชายสองคนนั้นก็เลยหันมามองที่มาของเสียงนั้น "เฮ้ย! มีคนอยู่แถวนี้ว่ะ" ป๊อปปี้กลัวว่าพวกนั้นจะรู้ว่าป๊อปปี้กับฟางอยู่ที่นี่....ก็รีบเอามือมาปิดปากฟางแล้วกอดตัวฟางไว้แน่นเพราะว่าตอนนี้ตัวฟางสั่นมาก...

"ตามหาเจ้าของเสียงนั้นให้เจอ! จัดการมัน...แล้วอย่าให้มันอยู่บนโลกนี้อีก!" เสียงผู้ชายอายุประมาณ 30 กว่าๆ คาดว่าจะเป็นหัวหน้ากำลังสั่งให้ลูกน้องตามจับเจ้าของเสียงที่ร้องเมื่อกี้ให้ได้ "ได้ครับลูกพี่" ผู้ชายอีกคนซึ่งน่าจะเป็นลูกน้องขานรับคำสั่งก่อนจะรีบเดินตามหาเจ้าของเสียงนั้น...โดยที่มือกำลังถือปืนกระบอกหนึ่ง...เดินตามหาเสียงที่ว่านั้นให้เจอเพราะกลัวว่าเจ้าของเสียงนั้นจะรู้ว่ามาขโมยของที่โรงเรียนแล้วไปแจ้งตำรวจ...

ป๊อปปี้กลัวว่าฟางจะอึดอัดก็เลยเอามือออกจากปากฟาง

"ทะ...ทำยังไงดี ป๊อป ผู้ชายคนนั้นกำลังเดินตามหาพวกเราอยู่นะ ทำไงดี" ฟางพูดเสียงสั่น

"เงียบๆนะ" ป๊อปปี้กอดตัวฟางแน่น "ห่ห่ห่ะ..." ฟางทำท่าจะจาม ป๊อปปี้กลัวว่าถ้าฟางจามแล้วจะทำให้พวกนั้นได้ยินเสียงฟาง ป๊อปปี้ก็เลยจะปิดปากฟางไว้แต่... "หั่ดชิ่ว!!" ฟางเผลอจามออกมา ทำให้ผู้ชายคนนั้นหันมามองพุ่มไม้ที่ฟางกับป๊อปปี้กำลังหลบอยู่

"ออกมาซะดีๆ อย่าหลบเลยยังไง แกก็ต้องตายอยู่ดี!"

"ตายแน่ๆเลยป๊อป" ฟางหันมาพูดกับป๊อปปี้

"อยู่นิ่งๆนะ" ป๊อปปี้กอดตัวฟางไว้แน่นกว่าเดิมอีก...

"จะหลบทำไม ออกมาซะดีๆ" ผู้ชายคนนั้นเดินตรงมาที่พุ่มไม้ใหญ่ที่ป๊อปปี้กับฟางหลบอยู่...

"แกเสร็จฉันแน่!"

ผู้ชายคนนั้นกำลังจะเปิดพุ่มไม้พุ่มนั้นแต่ทว่า...

"เฮ้ย! มาขนของช่วยกันหน่อยสิว่ะ" มีผู้ชายอีกคนเดินมาเรียกผู้ชายที่กำลังจะเปิดพุ่มไม้นั้นก่อน...ทุกอย่างที่ป๊อปปี้กับฟางกำลังจะเจอก็หยุดลงกะทันหัน... ป๊อปปี้กับฟางถึงกับโล่งอกไปในทันที

"เดี๋ยวข้าจัดการไอ้นี่ก่อนนะ เดี๋ยวข้าตามไป" ไอ้เจ้านี่ยังไม่ยอมล้มเลิกที่จะจัดการพวกเราสองคนอยู่อีกเหรอ บ้าจริง

"เราคงไม่รอดแล้วล่ะมั้ง ป๊อป..." ฟางพูดอย่างหมดหวัง

ผู้ชายคนนั้นเอื้อมมือมากำลังจะเปิดพุ่มไม้นั้น..."เฮ้ย! ไม่ได้โว้ย" ผู้ชายอีกคนก็พูดขัดขึ้นมาก่อน "อะไรว่ะ!" ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างอารมณ์เสีย

"ถ้าแกไม่ไปตอนนี้แกตายแน่!"

"จริงเหรอว่ะ"

"ก็จริงนะสิ"

"งั้นเรารีบไปกันดีกว่าว่ะ" จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็ลืมเรื่องที่จะจัดการฟางกับป๊อปปี้ไป... ขาดคำผู้ชายสองคนก็รีบวิ่งออกไปจากที่นั้นทันที

เฮ้อ ~ ป๊อปปี้กับฟางถึงกับถอนหายใจเหือกใหญ่...เมื่อรอดพ้นจากเนื้อมือไอ้พวกโจรนั้น

"เราจะทำยังไงต่อไปป๊อป" ฟางพูดกับป๊อปปี้เบาๆ

"โทร.แจ้งตำรวจสิ"

"ได้ๆ" ฟางเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแต่ว่า...

"ฉันลืมไปว่า...ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือมาด้วยอ่ะ อืม...แล้วนายล่ะ นายไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วยเหมือนกันเหรอ"

"เอามาเหมือนกัน" ป๊อปปี้เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเอาโทรศัพท์ออกมา

"รีบโทร.ดิ" ฟางแย่งโทรศัพท์มือถือออกมาจากมือป๊อปปี้กำลังจะกด...

ตุ๊ดๆ……

"อ้าว...แบตหมด" ฟางทำหน้าจ๋อย

"ทำยังไงดีเนี้ย" ป๊อปปี้ทำท่าครุ่นคิดหาทางออกว่าจะแจ้งตำรวจยังไงดี

"เอาไงดีป๊อป"

"ฟาง…! เธอจะต้องไปโทรศัพท์ที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะหน้าโรงเรียนนะ...ไม่งั้นพวกโจรมันจะขโมยของในโรงเรียนเรา แล้ว...มันอาจจะทำร้ายพวกเราก็ได้ ฟางเธอทำได้ใช่ไหม"

"ฉันไม่มั่นใจเลยว่าฉันจะทำได้ไหม แต่ว่า...เราไปด้วยกันก็ได้นี่"

"คงไม่ได้หรอก ฉันจะดูต้นทางให้เธอเอง เธอจะได้ปลอดภัยไง ตกลงไหม...แล้วถ้าเธอโทร.เสร็จแล้ว...ห้ามกลับเข้ามาในโรงเรียนอีกนะ"

"ทำไมอ่ะ"

"ที่นั้นจะปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอนะฟาง ในโรงเรียนยังมีโจรอยู่ ถ้าตำรวจยังไม่มามันจะไม่ปลอดภัยนะ...ฉันว่าเธออยู่รอฉันอยู่ข้างนอกจนกว่าตำรวจจะมา...ดีที่สุดนะฟาง"

"แล้วนายล่ะ...นายอยู่ในโรงเรียนก็ไม่ปลอดภัยเหมือนกันนั้นแหละ เราไปด้วยกันดีกว่านะ"

"ไม่ได้หรอก เธอรีบไปเถอะนะ"

"เอ่อ..."

"ฟาง!...เธอรีบไปเถอะ เดี๋ยวพวกมันจะหนีไปซะก่อนนะ"

"อืม..." ขาดคำฟางก็รีบเดินแอบๆออกไปที่หน้าโรงเรียน