ทำไงได้ ผมหลงรักยัยเพื่อนสนิท

ความเดิมจากตอนที่แล้ว
 
 
"ฟางฟังฉันก่อนสิ!" ป๊อปปี้เผลอพูดขึ้นเสียงใส่ฟาง มันยิ่งทำให้ฟางโกรธมากยิ่งขึ้น
"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น นายมันบ้าที่สุดเลย!ฮือๆ" ฟางผลักตัวป๊อปปี้ออกแล้วก็รีบวิ่งออกไปที่ถนนโดยที่ไม่ได้มองว่ากำลังมีรถขับสวนทางมา...ก็เลยเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น...ปังงงงงง! ฟางถูกรถชน
"ฟาง!" ป๊อปปี้รีบวิ่งไปหาฟางด้วยความตกใจ >O<!
******************************************************************************
อเมริกา
“แก้ว”เฟย์เพื่อนสนิทของแก้วพูดขึ้น
“อะไร”แก้วถามขึ้นด้วยสงสัย
“ไปเรียนต่อที่เมืองไทยกับฉันไหม”
“เอ๋อ………”แก้วไม่รู้จะตอบยังไงเพราะเธอก็อยากไปเรียนแต่แรกอยู่แล้วขัดแต่พ่อกับแม่เธอจะให้ไปรึเปล่าแล้วเรื่องที่อยู่อีกกลัวว่าจะทำให้เพื่อนเธอลำบาก
“น้า~แก้ว”
“ก็ได้…..แต่ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะให้ไปรึเปล่านะแล้วเรื่องที่อยู่อีก กลัวว่าจะลำบาก”
“ไม่มีปัญหา มาอยู่บ้านฉันก็ได้จะได้อยู่กับพี่ฟางที่เคยเล่าให้ฟังอ่ะพี่ฟางอยู่คนเดียวพ่อแม่ก็ทำแต่งาน แกไปจะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนฉันกับพี่ฟางไง แล้วแกก็บอกคุณลุงกับคุณน้าว่าจะมาอยู่กับฉัน คุณลุงกับคุณน้าต้องให้ไปแน่”
‘เฟย์อธิบายมาเป็นชุดเลยและก็ปฎิเสทไม่ได้ซะด้วย……แต่มันก็น่าจะสนุกดีได้ไปเปิดหูเปิดตา’
“ถ้างั้นเดี๋ยวขอตัวไปขอพ่อกับแม่ก็นะ”
“อืม”
“@%^%&^^*^(&()&(*&%^%#%^^**Y&^#$%^&*(”
พอคุยเสร็จแก้วก็เดินมาหาเฟย์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
จนเฟย์ใจคอไม่ค่อยดีเลยถามไป”เป็นไรแก้วคุณลุงกับคุณน้าไม่ให้ไปหรอ”
แล้วใบหน้าของแก้วก็มีรอยยิ้มขึ้นมา“………พ่อกับแม่ฉันบอกว่า…….อนุญาติ ต่างหากเล่า”
“ยัยบ้าตกใจหมดเลย55555”
“55555”ทั้งสองหัวเราะกันอย่างมีความสุขสักพักเฟย์ก็พูดขึ้น
“ไปเก็บของกันเถอะ”
“อืม”
เช้าวันต่อมา
อยากบอกว่าเธอมีแฟนคนนึงที่แอบไปหึงเธอทุกวัน ทุกวัน…..
เสียงโทรศัพท์ของเฟย์ดังขึ้น
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะคุณแม่ ห๊ะ!!!!มีอะไรนะค่ะพี่ฟางถูกรถชน ค่ะๆเดี๋ยวหนูจะรีบกลับเมืองไทยเดี๋ยวนี้เลย ค่ะสวัสดีค่ะ”
“มีอะไรหรอเฟย์”แก้วถามด้วยความสงสัยเพราะได้ยินเสียงเฟย์พูดขึ้นอย่างเป็นกังวน
“เราต้องรีบไปแล้วละพี่ฟางถูกรถชน ..ฮือ…”แล้วเฟย์ก็ร้องไห้ออกมาจนแก้วต้องเข้ามาปลอบ
“ไม่เป็นไรนะเฟย์ ฉันเชื่อว่าพี่ฟางต้องไม่เป็นอะไร เรารีบเก็บของไปเมืองไทยกันเถอะ”
“ขอบคุณนะแก้วที่ให้กำลังใจฉัน”
แล้วทั้งสองก็เดินทางมาที่เมืองไทย
***********************************************************************
"ช่วยด้วยครับ เพื่อนผมถูกรถชน ช่วยด้วยครับ"
พยาบาลรีบวิ่งออกมาช่วยฟางเข้าไปในโรงพยาบาลเพื่อที่จะรักษาตัว ส่วนพ่อกับแม่ฟางและเฟย์รีบวิ่งออกมาดูก็พากันตกใจ ที่เห็นฟางอยู่ในสภาพแบบนั้น
"ฟาง! ฟาง!" ป๊อปปี้จับมือฟางที่กำลังนอนอยู่บนรถเข็นวิ่งจนมาถึงห้อง ICU
"ห้ามเข้านะค่ะ คุณรออยู่ข้างนอกค่ะ" คุณพยาบาลบอกให้ป๊อปปี้รออยู่ข้างนอกห้อง ICU
“ป๊อปฟางเป็นยังไงบ้างลูก …ฮือ….”ผู้เป็นแม่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ
 
"หมอยังไม่ออกมาเลยอ่ะ เฟย์...เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของพี่เองแหละ..."
"ป๊อป ไม่ต้องโทษหรอ"
สักพักหมอก็ออกมา "หมอครับ ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ" พ่อฟางเดินเข้าไปถามหมอ
"คือว่า...ตอนนี้ผู้ป่วยเสียเลือดมากเลยครับ ทางเราต้องรีบหาเลือดมาให้ผู้ป่วยด่วนเลยครับ"
"งั้น...ผมขอไปให้เลือดเธอเองครับ ผมกรุ๊บเลือดเดียวกันกับเธอครับหมอ" ป๊อปปี้พูดขึ้น
"งั้น...คุณรีบตามผมมานะครับ" คุณหมอพูดพลางเดินนำหน้าป๊อปปี้กับเฟย์ไป
ห้อง ICU
ป๊อปปี้นอนให้เลือดฟางอยู่ข้างเตียงฟางด้วยความเป็นห่วง แต่ในขณะที่ฟางกำลังนอนสลบไม่ได้สติอยู่นั้นแล้วจู่ๆ...น้ำตาฟางก็ไหลออกมา... 
Poppy Talk
ผมไม่รู้จริงๆว่าจะช่วยฟางยังไงดี...แต่มีทางนี้ทางเดียวเท่านั้นที่จะช่วยฟางได้...ฉันเป็นห่วงเธอมากนะฟาง...เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม...
******************* 30 นาทีผ่านไป ************************
ทุกคนก็ยังรอฟังคำตอบจากคุณหมอที่หน้าห้อง ICU จนกระทั่ง...คุณหมอเดินออกมาจากห้อง ICU
"คุณหมอครับ เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ..." ป๊อปปี้เดินเข้าไปถามคุณหมอ ทุกคนต่างรอฟังคำตอบว่าฟางจะเป็นยังไงบ้าง...
"เพื่อนคุณ...ปลอดภัยแล้วครับ" คุณหมอตอบ ทำเอาทุกคนถึงกับโล่งอกที่ฟางปลอดภัย...เฮ้อ ~
********************************************************
ห้อง 301
ป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามาในห้องที่ฟางรักษาตัว...ในขณะที่ฟางยังไม่ได้สติฟื้นตัวเลย...แล้วป๊อปปี้ก็เดินเข้ามามองฟางด้วยความรู้สึกผิด
"ฟาง...ลูกไม่เป็นไรมากใช่ไหมลูก ลูก...ตื่นมาฟังแม่ก่อนสิลูก ฮือๆ" แม่ฟางนั่งร้องไห้ข้างๆเตียงฟางโดยที่พ่อฟางก็กอดและพูดปลอบใจแม่อยู่...
 
ป๊อปปี้รู้สึกผิด...เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะป๊อปปี้เอง ถ้าป๊อปปี้ไม่วางแผน...เรื่องทุกอย่างก็คงจะไม่เกิดขึ้นกับฟาง...ป๊อปปี้เดินขึ้นมาบนดาดฟ้าโรงพยาบาลแล้วก็ร้องตะโกนส่งเสียงดัง อ๊ากกกกกกก!!! >O<!
เพราะโกรธตัวเอง...
ห้อง 301
ป๊อปปี้กำลังจะเปิดประตูเข้าไปแต่...เฟย์เปิดประตูออกมาพร้อมพ่อกับแม่…
“พี่ฟาง!!!!!! ฮือ”เฟย์รีบวิ่งมากอดฟางด้วยน้ำตา
 
“พี่ฟางตื่นมาคุยกับเฟย์สิ …ฮือ….ไหนพี่ฟางบอกว่าคิดถึงเฟย์ไง เฟย์มานี้แล้วพี่ฟางตื่นมาคุยกับเฟย์สิ ”เฟย์ร้องไห้อย่างนัก แก้วก็เข้ามา มาปลอบเฟย์
"พ่อกับแม่จะกลับบ้าน...แต่เฟย์จะอยู่เฝ้าพี่ฟางที่โรงพยาบาล..." เฟย์ตอบเสียงเศร้า
"เฟย์กลับบ้านเถอะ...พี่จะดูแลฟางเอง...เฟย์ก็พึ่งกลับมา...คงจะเหนื่อยจากการเดินทางมามากแล้ว...เฟย์กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ"
"แต่ว่า..."
"พี่จะดูแลฟางเอง...เฟย์เชื่อใจพี่นะ...คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงฟางนะครับ" ป๊อปปี้ตอบเฟย์ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับพ่อแม่ฟาง
"รบกวนหน่อยนะป๊อป..." แม่ฟางตอบ
"ครับ"
"พี่ป๊อป เฟย์ฝากพี่ฟางหน่อยนะ ดูแลดีๆล่ะ" เฟย์พูดขึ้น
"รู้แล้วน่า..." ป๊อปปี้พูดพลางจับหัวเฟย์
"เฟย์ไปนะ ~ บาย"
******************************************************
ป๊อปปี้เดินเข้าไปนั่งข้างๆฟางที่กำลังนอนอยู่บนเตียงไม่ได้สติอยู่นั้น...ฟางขยับนิ้วรู้สึกตัวแต่ป๊อปปี้ไม่ได้มอง...
"ฟาง...ฉันขอโทษนะ...ถ้าฉันไม่วางแผนหลอกเธอ...เรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น...เธอจะโกรธ จะเกลียดฉัน...ฉันจะไม่ว่าอะไรเธอ...คำว่าเพื่อนสำหรับเธอมันคงจะมีความหมายมากมาย...แต่ฉันไม่เคยรู้สึกกับเธอแค่เพื่อนเลย...ฉันชอบเธอ...ฟางเธอได้ยินไหม...ว่าฉันชอบเธอ! และฉันก็รู้...ว่าฉันคงไม่มีสิทธิ์ที่จะรักเธอ...มันเป็นเพราะว่าเธอชอบโทโมะ....ฉันนี่แย่จริงๆเลยนะ ขนาดโทโมะมาทีหลังฉันยังทำให้เธอรักฉันไม่ได้เลย...แต่ยังไงฉันก็จะยอมเป็นเพื่อนเธอและฉันก็จะเป็นคนที่รักเธอ....ตลอดไป..." จู่ๆน้ำตาป๊อปปี้ก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว T^T แล้วน้ำตา
ป๊อปปี้ก็หยดลงบนแก้มฟาง
ป๊อป...จริงๆแล้ว...ฉันก็ชอบนายเหมือนกัน...ชอบมาตั้งนานแล้ว...ป๊อปนายอย่าร้องสิ...- - - ฟางคิด T_T