ทำไงได้ ผมหลงรักยัยเพื่อนสนิท

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

"ฟางฟังฉันก่อนสิ!" ป๊อปปี้เผลอพูดขึ้นเสียงใส่ฟาง มันยิ่งทำให้ฟางโกรธมากยิ่งขึ้น

"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น นายมันบ้าที่สุดเลย!ฮือๆ" ฟางผลักตัวป๊อปปี้ออกแล้วก็รีบวิ่งออกไปที่ถนนโดยที่ไม่ได้มองว่ากำลังมีรถขับสวนทางมา...ก็เลยเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น...ปังงงงงง! ฟางถูกรถชน

"ฟาง!" ป๊อปปี้รีบวิ่งไปหาฟางด้วยความตกใจ >O<!

******************************************************************************

อเมริกา

“แก้ว”เฟย์เพื่อนสนิทของแก้วพูดขึ้น

“อะไร”แก้วถามขึ้นด้วยสงสัย

“ไปเรียนต่อที่เมืองไทยกับฉันไหม”

“เอ๋อ………”แก้วไม่รู้จะตอบยังไงเพราะเธอก็อยากไปเรียนแต่แรกอยู่แล้วขัดแต่พ่อกับแม่เธอจะให้ไปรึเปล่าแล้วเรื่องที่อยู่อีกกลัวว่าจะทำให้เพื่อนเธอลำบาก

“น้า~แก้ว”

“ก็ได้…..แต่ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะให้ไปรึเปล่านะแล้วเรื่องที่อยู่อีก กลัวว่าจะลำบาก”

“ไม่มีปัญหา มาอยู่บ้านฉันก็ได้จะได้อยู่กับพี่ฟางที่เคยเล่าให้ฟังอ่ะพี่ฟางอยู่คนเดียวพ่อแม่ก็ทำแต่งาน แกไปจะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนฉันกับพี่ฟางไง แล้วแกก็บอกคุณลุงกับคุณน้าว่าจะมาอยู่กับฉัน คุณลุงกับคุณน้าต้องให้ไปแน่”

‘เฟย์อธิบายมาเป็นชุดเลยและก็ปฎิเสทไม่ได้ซะด้วย……แต่มันก็น่าจะสนุกดีได้ไปเปิดหูเปิดตา’

“ถ้างั้นเดี๋ยวขอตัวไปขอพ่อกับแม่ก็นะ”

“อืม”

“@%^%&^^*^(&()&(*&%^%#%^^**Y&^#$%^&*(”

พอคุยเสร็จแก้วก็เดินมาหาเฟย์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

จนเฟย์ใจคอไม่ค่อยดีเลยถามไป”เป็นไรแก้วคุณลุงกับคุณน้าไม่ให้ไปหรอ”

แล้วใบหน้าของแก้วก็มีรอยยิ้มขึ้นมา“………พ่อกับแม่ฉันบอกว่า…….อนุญาติ ต่างหากเล่า”

“ยัยบ้าตกใจหมดเลย55555”

“55555”ทั้งสองหัวเราะกันอย่างมีความสุขสักพักเฟย์ก็พูดขึ้น

“ไปเก็บของกันเถอะ”

“อืม”

เช้าวันต่อมา

อยากบอกว่าเธอมีแฟนคนนึงที่แอบไปหึงเธอทุกวัน ทุกวัน…..

เสียงโทรศัพท์ของเฟย์ดังขึ้น

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะคุณแม่ ห๊ะ!!!!มีอะไรนะค่ะพี่ฟางถูกรถชน ค่ะๆเดี๋ยวหนูจะรีบกลับเมืองไทยเดี๋ยวนี้เลย ค่ะสวัสดีค่ะ”

“มีอะไรหรอเฟย์”แก้วถามด้วยความสงสัยเพราะได้ยินเสียงเฟย์พูดขึ้นอย่างเป็นกังวน

“เราต้องรีบไปแล้วละพี่ฟางถูกรถชน ..ฮือ…”แล้วเฟย์ก็ร้องไห้ออกมาจนแก้วต้องเข้ามาปลอบ

“ไม่เป็นไรนะเฟย์ ฉันเชื่อว่าพี่ฟางต้องไม่เป็นอะไร เรารีบเก็บของไปเมืองไทยกันเถอะ”

“ขอบคุณนะแก้วที่ให้กำลังใจฉัน”

แล้วทั้งสองก็เดินทางมาที่เมืองไทย

***********************************************************************

"ช่วยด้วยครับ เพื่อนผมถูกรถชน ช่วยด้วยครับ"

พยาบาลรีบวิ่งออกมาช่วยฟางเข้าไปในโรงพยาบาลเพื่อที่จะรักษาตัว ส่วนพ่อกับแม่ฟางและเฟย์รีบวิ่งออกมาดูก็พากันตกใจ ที่เห็นฟางอยู่ในสภาพแบบนั้น

"ฟาง! ฟาง!" ป๊อปปี้จับมือฟางที่กำลังนอนอยู่บนรถเข็นวิ่งจนมาถึงห้อง ICU

"ห้ามเข้านะค่ะ คุณรออยู่ข้างนอกค่ะ" คุณพยาบาลบอกให้ป๊อปปี้รออยู่ข้างนอกห้อง ICU

“ป๊อปฟางเป็นยังไงบ้างลูก …ฮือ….”ผู้เป็นแม่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

"หมอยังไม่ออกมาเลยอ่ะ เฟย์...เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของพี่เองแหละ..."

"ป๊อป ไม่ต้องโทษหรอ"

สักพักหมอก็ออกมา "หมอครับ ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ" พ่อฟางเดินเข้าไปถามหมอ

"คือว่า...ตอนนี้ผู้ป่วยเสียเลือดมากเลยครับ ทางเราต้องรีบหาเลือดมาให้ผู้ป่วยด่วนเลยครับ"

"งั้น...ผมขอไปให้เลือดเธอเองครับ ผมกรุ๊บเลือดเดียวกันกับเธอครับหมอ" ป๊อปปี้พูดขึ้น

"งั้น...คุณรีบตามผมมานะครับ" คุณหมอพูดพลางเดินนำหน้าป๊อปปี้กับเฟย์ไป

ห้อง ICU

ป๊อปปี้นอนให้เลือดฟางอยู่ข้างเตียงฟางด้วยความเป็นห่วง แต่ในขณะที่ฟางกำลังนอนสลบไม่ได้สติอยู่นั้นแล้วจู่ๆ...น้ำตาฟางก็ไหลออกมา... 

Poppy Talk

ผมไม่รู้จริงๆว่าจะช่วยฟางยังไงดี...แต่มีทางนี้ทางเดียวเท่านั้นที่จะช่วยฟางได้...ฉันเป็นห่วงเธอมากนะฟาง...เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม...

******************* 30 นาทีผ่านไป ************************

ทุกคนก็ยังรอฟังคำตอบจากคุณหมอที่หน้าห้อง ICU จนกระทั่ง...คุณหมอเดินออกมาจากห้อง ICU

"คุณหมอครับ เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ..." ป๊อปปี้เดินเข้าไปถามคุณหมอ ทุกคนต่างรอฟังคำตอบว่าฟางจะเป็นยังไงบ้าง...

"เพื่อนคุณ...ปลอดภัยแล้วครับ" คุณหมอตอบ ทำเอาทุกคนถึงกับโล่งอกที่ฟางปลอดภัย...เฮ้อ ~

********************************************************

ห้อง 301

ป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามาในห้องที่ฟางรักษาตัว...ในขณะที่ฟางยังไม่ได้สติฟื้นตัวเลย...แล้วป๊อปปี้ก็เดินเข้ามามองฟางด้วยความรู้สึกผิด

"ฟาง...ลูกไม่เป็นไรมากใช่ไหมลูก ลูก...ตื่นมาฟังแม่ก่อนสิลูก ฮือๆ" แม่ฟางนั่งร้องไห้ข้างๆเตียงฟางโดยที่พ่อฟางก็กอดและพูดปลอบใจแม่อยู่...

ป๊อปปี้รู้สึกผิด...เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะป๊อปปี้เอง ถ้าป๊อปปี้ไม่วางแผน...เรื่องทุกอย่างก็คงจะไม่เกิดขึ้นกับฟาง...ป๊อปปี้เดินขึ้นมาบนดาดฟ้าโรงพยาบาลแล้วก็ร้องตะโกนส่งเสียงดัง อ๊ากกกกกกก!!! >O<!

เพราะโกรธตัวเอง...

ห้อง 301

ป๊อปปี้กำลังจะเปิดประตูเข้าไปแต่...เฟย์เปิดประตูออกมาพร้อมพ่อกับแม่…

“พี่ฟาง!!!!!! ฮือ”เฟย์รีบวิ่งมากอดฟางด้วยน้ำตา

“พี่ฟางตื่นมาคุยกับเฟย์สิ …ฮือ….ไหนพี่ฟางบอกว่าคิดถึงเฟย์ไง เฟย์มานี้แล้วพี่ฟางตื่นมาคุยกับเฟย์สิ ”เฟย์ร้องไห้อย่างนัก แก้วก็เข้ามา มาปลอบเฟย์

"พ่อกับแม่จะกลับบ้าน...แต่เฟย์จะอยู่เฝ้าพี่ฟางที่โรงพยาบาล..." เฟย์ตอบเสียงเศร้า

"เฟย์กลับบ้านเถอะ...พี่จะดูแลฟางเอง...เฟย์ก็พึ่งกลับมา...คงจะเหนื่อยจากการเดินทางมามากแล้ว...เฟย์กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ"

"แต่ว่า..."

"พี่จะดูแลฟางเอง...เฟย์เชื่อใจพี่นะ...คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงฟางนะครับ" ป๊อปปี้ตอบเฟย์ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับพ่อแม่ฟาง

"รบกวนหน่อยนะป๊อป..." แม่ฟางตอบ

"ครับ"

"พี่ป๊อป เฟย์ฝากพี่ฟางหน่อยนะ ดูแลดีๆล่ะ" เฟย์พูดขึ้น

"รู้แล้วน่า..." ป๊อปปี้พูดพลางจับหัวเฟย์

"เฟย์ไปนะ ~ บาย"

******************************************************

ป๊อปปี้เดินเข้าไปนั่งข้างๆฟางที่กำลังนอนอยู่บนเตียงไม่ได้สติอยู่นั้น...ฟางขยับนิ้วรู้สึกตัวแต่ป๊อปปี้ไม่ได้มอง...

"ฟาง...ฉันขอโทษนะ...ถ้าฉันไม่วางแผนหลอกเธอ...เรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น...เธอจะโกรธ จะเกลียดฉัน...ฉันจะไม่ว่าอะไรเธอ...คำว่าเพื่อนสำหรับเธอมันคงจะมีความหมายมากมาย...แต่ฉันไม่เคยรู้สึกกับเธอแค่เพื่อนเลย...ฉันชอบเธอ...ฟางเธอได้ยินไหม...ว่าฉันชอบเธอ! และฉันก็รู้...ว่าฉันคงไม่มีสิทธิ์ที่จะรักเธอ...มันเป็นเพราะว่าเธอชอบโทโมะ....ฉันนี่แย่จริงๆเลยนะ ขนาดโทโมะมาทีหลังฉันยังทำให้เธอรักฉันไม่ได้เลย...แต่ยังไงฉันก็จะยอมเป็นเพื่อนเธอและฉันก็จะเป็นคนที่รักเธอ....ตลอดไป..." จู่ๆน้ำตาป๊อปปี้ก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว T^T แล้วน้ำตา

ป๊อปปี้ก็หยดลงบนแก้มฟาง

ป๊อป...จริงๆแล้ว...ฉันก็ชอบนายเหมือนกัน...ชอบมาตั้งนานแล้ว...ป๊อปนายอย่าร้องสิ...- - - ฟางคิด T_T