I have loved you for a thousand year ฉันจะรักคุณตลอดไป
8.5
siscode
แชร์นิยายฟิคชั่น
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTomo Talk
ตอนนี้ตัวเล็กของผมอยู่ที่ไหนกัน? ทำไมถึงไม่รับกลับมา? เธอจะเป็นอะไรหรือป่าว?
"อ้าว พวกพี่ทำไมยังไม่นอนกันอีกค่ะ?"ผมหันไปตามเสียง ก็พบกับแก้วแล้วเพื่อนๆของเธอ
"ไปทำอะไรกันมา!!!!นี่มันกี่โมงแล้วทำไมพึ่งกลับมาหะ!!!!!!!!!!!!"ผมเดินไปกระชากแขนเธอแล้วบีบเอาไว้แน่น
"แก้วเจ็บนะ ปล่อยแก้วนะพี่โทโมะ"
"พี่ถามว่าทำไมถึงกลับมาช้า!!!!!"
"เห้ย โทโมะใจเย็นๆดิว่ะ น้องเค้ากลัวแล้วนะเว้ย"เขื่อนเข้ามาห้ามผมไว้
"ตอบสิแก้ว!!!!!"แต่ก็ใช่ว่าผมจะฟังมัน ผมออกแรงบีบแขนแก้วแรงขึ้นโดยไม่สนว่าเธอจะร้องขอ อ้อนวอน
"ฮึก แก้วเจ็บ ฮึก ฮึก" ผมเห็นแก้วเริ่มหายใจหนักๆ อาจเป็นผลมาจากการร้องไห้ล่ะมั้ง(?)
"พี่โทโมะปล่อยแก้วนะ"ฟางเดินเข้ามาแกะมือผมออกจากแขนของแก้ว
"ไอ้ป๊อปมาเก็บกระต่ายของแกเข้ากรงเดี๋ยวนี้!!!"ผมตลาดลั่น ก่อนจะหันกลับมามองแก้วที่ตอนนี้เริ่มหายใจแรงขึ้น
"ตอบสิ"
"พี่โทโมะปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะ!! พี่ไม่เห็นหรอว่าแก้วเขากลัวพี่ ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะ!!!!"เฟย์พูดขึ้นมา ผมตวัดสายตาคมๆไปทางไอ้เขื่อน ก่อนที่มันจะพยักหน้ารับแล้วเดินไปจับตัวเฟย์ไว้ ส่วนเคนตะกับจองเบก็เดินเข้าไปใกล้จินนี่กับขนมจีน
"ชิ!!ปล่อยนะพี่เขื่อน พี่ก็เห็นนิว่าแก้วเป็นยังไง พี่ไม่ห่วงแก้วหรอ?" เขื่อนเลือกที่จะเงียบไม่ตอบคำถามของเฟย์ จนเฟย์นั้นเริ่มโกรธหน้าดำหน้าแดง
"จะตอบพี่ได้ยัง" แก้วเริ่มหอบหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆจนชักน่ากลัว แต่โทโมะก็ไม่ละความพยายามที่จะเค้นเอาคำตอบจากเธอ
"พี่โทโมะแก้วเป็นโรคประจำตัว ปล่อยแก้วซะ!!!"ขนมจีนตะโกนลั่น แต่เมื่อกี้ว่าไงเธอ แก้วมีโรคประจำตัวลั้นหรอ(?) โกหกมันเป็นเรื่องโกหก
"โกหก"
"ขนมจีนไม่ได้โกหก"เธอพูดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว
เรื่องโกหกนี่มันต้องเป็นเรื่องโกหก ผมอ่านในประวัติของเธอแล้วในนั้นมันเขียนไว้ว่าเธอไม่มีโรคประจำตัวใดๆ ผมหันไปมองตัวเล็กที่ตอนนี้เริ่มหายใจติดขัดๆ ริมฝีปากม่วงคล้ำจนน่ากลัว ผมคลายมือออกจากแขนของเธอ พอคลายมือออกแก้วก็ทรุดฮวบลงกับพื้น ผมรีบเข้าประคองเธอมากอดไว้ ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่เรียกเธอซ้ำไปซ้ำมา
"ตัวเล็ก"
ขนมจีนรีบเข้ามาค้นกระเป๋าของแก้วก่อนจะหยิบซองยาออกมา แล้วแกะเม็ดยาออกมายื่นให้ผม ผมดันตัวแก้วออกมาแล้วหยิบยาเข้าปากเธอพร้อมกับน้ำตามไป
End Tomo Talk
โทโมะอุ้มแก้วขึ้นมาก่อนจะรีบพากลับไปยังห้องพักของตน 'ทำไมเธอต้องปิดบัง' นี่คือคำถามที่เขาอยากจะถามคนตัวเล็กของเขาในตอนนี้ แต่ขณะนี้แก้วนั้นยังไม่ได้สติ ริมฝีปากที่ม่วงคล้ำก็ค่อยๆกลายเป็นริมฝีปากอมชมพูเหมือนเดิม
"พี่ขอโทษนะตัวเล็ก พี่ขอโทษ"
ตอนนี้ตัวเล็กของผมอยู่ที่ไหนกัน? ทำไมถึงไม่รับกลับมา? เธอจะเป็นอะไรหรือป่าว?
"อ้าว พวกพี่ทำไมยังไม่นอนกันอีกค่ะ?"ผมหันไปตามเสียง ก็พบกับแก้วแล้วเพื่อนๆของเธอ
"ไปทำอะไรกันมา!!!!นี่มันกี่โมงแล้วทำไมพึ่งกลับมาหะ!!!!!!!!!!!!"ผมเดินไปกระชากแขนเธอแล้วบีบเอาไว้แน่น
"แก้วเจ็บนะ ปล่อยแก้วนะพี่โทโมะ"
"พี่ถามว่าทำไมถึงกลับมาช้า!!!!!"
"เห้ย โทโมะใจเย็นๆดิว่ะ น้องเค้ากลัวแล้วนะเว้ย"เขื่อนเข้ามาห้ามผมไว้
"ตอบสิแก้ว!!!!!"แต่ก็ใช่ว่าผมจะฟังมัน ผมออกแรงบีบแขนแก้วแรงขึ้นโดยไม่สนว่าเธอจะร้องขอ อ้อนวอน
"ฮึก แก้วเจ็บ ฮึก ฮึก" ผมเห็นแก้วเริ่มหายใจหนักๆ อาจเป็นผลมาจากการร้องไห้ล่ะมั้ง(?)
"พี่โทโมะปล่อยแก้วนะ"ฟางเดินเข้ามาแกะมือผมออกจากแขนของแก้ว
"ไอ้ป๊อปมาเก็บกระต่ายของแกเข้ากรงเดี๋ยวนี้!!!"ผมตลาดลั่น ก่อนจะหันกลับมามองแก้วที่ตอนนี้เริ่มหายใจแรงขึ้น
"ตอบสิ"
"พี่โทโมะปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะ!! พี่ไม่เห็นหรอว่าแก้วเขากลัวพี่ ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะ!!!!"เฟย์พูดขึ้นมา ผมตวัดสายตาคมๆไปทางไอ้เขื่อน ก่อนที่มันจะพยักหน้ารับแล้วเดินไปจับตัวเฟย์ไว้ ส่วนเคนตะกับจองเบก็เดินเข้าไปใกล้จินนี่กับขนมจีน
"ชิ!!ปล่อยนะพี่เขื่อน พี่ก็เห็นนิว่าแก้วเป็นยังไง พี่ไม่ห่วงแก้วหรอ?" เขื่อนเลือกที่จะเงียบไม่ตอบคำถามของเฟย์ จนเฟย์นั้นเริ่มโกรธหน้าดำหน้าแดง
"จะตอบพี่ได้ยัง" แก้วเริ่มหอบหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆจนชักน่ากลัว แต่โทโมะก็ไม่ละความพยายามที่จะเค้นเอาคำตอบจากเธอ
"พี่โทโมะแก้วเป็นโรคประจำตัว ปล่อยแก้วซะ!!!"ขนมจีนตะโกนลั่น แต่เมื่อกี้ว่าไงเธอ แก้วมีโรคประจำตัวลั้นหรอ(?) โกหกมันเป็นเรื่องโกหก
"โกหก"
"ขนมจีนไม่ได้โกหก"เธอพูดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว
เรื่องโกหกนี่มันต้องเป็นเรื่องโกหก ผมอ่านในประวัติของเธอแล้วในนั้นมันเขียนไว้ว่าเธอไม่มีโรคประจำตัวใดๆ ผมหันไปมองตัวเล็กที่ตอนนี้เริ่มหายใจติดขัดๆ ริมฝีปากม่วงคล้ำจนน่ากลัว ผมคลายมือออกจากแขนของเธอ พอคลายมือออกแก้วก็ทรุดฮวบลงกับพื้น ผมรีบเข้าประคองเธอมากอดไว้ ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่เรียกเธอซ้ำไปซ้ำมา
"ตัวเล็ก"
ขนมจีนรีบเข้ามาค้นกระเป๋าของแก้วก่อนจะหยิบซองยาออกมา แล้วแกะเม็ดยาออกมายื่นให้ผม ผมดันตัวแก้วออกมาแล้วหยิบยาเข้าปากเธอพร้อมกับน้ำตามไป
End Tomo Talk
โทโมะอุ้มแก้วขึ้นมาก่อนจะรีบพากลับไปยังห้องพักของตน 'ทำไมเธอต้องปิดบัง' นี่คือคำถามที่เขาอยากจะถามคนตัวเล็กของเขาในตอนนี้ แต่ขณะนี้แก้วนั้นยังไม่ได้สติ ริมฝีปากที่ม่วงคล้ำก็ค่อยๆกลายเป็นริมฝีปากอมชมพูเหมือนเดิม
"พี่ขอโทษนะตัวเล็ก พี่ขอโทษ"
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
