I have loved you for a thousand year ฉันจะรักคุณตลอดไป

Jinny Talk

ตอนนี้พวกเรา 5 คนออกมาเดินเล่นที่ห้าง วันนี้ที่โรงเรียนบอกว่าหยุดอาทิตย์ไม่รู้จะหยุดทำไมหลาย ไม่เห็นจะมีงานอะไรสักหน่อย แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ผ่อนคลายบ้าง^^ ที่จริงตอนแรกก็ไม่ได้มากัน 5 คนหรอกมีพวกพี่เคนตะด้วย แต่เห็นพี่เขาบอกว่ามีธุระด่วนที่โรงเรียนต้องรีบกลับ ก็เลยเหลือกันแค่นี้ พวกเรา5คนเดินกันมาเรื่อยๆจนหยุดนั่งพักอยู่ที่ร้านไอติม

"นี่ เดี๋ยวนี้มันแปลกๆเนอะ"ขนมจีนพูด

"แปลกยังไง...ไม่เห็นจะมีอะไรเลย"ฟางพูดก่อนจะหันไปมองรอบๆร้าน

"แต่ว่าฉันรู้สึกเหมือนมีใครตามพวกเราอยู่ตลอดเวลา"

"คิดมากไปหรือป่าว? ไม่มีอะไรหรอก"ฉันปลอบใจขนมจีน

"เออแล้วนี่ใกล้จะกลับไปEnergiticแล้ว พวกแกมีของอะไรให้พวกพี่เขาป่ะ?"ฉันถามออกไป

"พวกพี่ไหน?"

"อย่ามาทำเป็นสมองเสื่อมเลยยัยเฟย์ เหมือนวันก่อนยังเห็นเดินจับมือกุ๊กกิ๊กกับพี่เขื่อนอยู่เลยนิ"

"แกเห็นได้ไงหะยัยแก้ว ไหนบอกว่าจะไปกินข้าวกับพี่โทโมะไม่ใช่หรอ?"

"พวกแกสองคนไวไฟกันจริงๆ 555" ขนมจีนล้อเฟย์กับแก้ว

"พอ!! เปลี่ยนเรื่องกันเถอะ"

"แหมมมม ฟางเอาตัวรอดเก่งจริงๆ"ฉันเอ่ยแซวฟาง 555 คนนี้ก็ใช่ย่อยนะ เมื่อวานฉันเห็นพี่ป๊อปหอบดอกไม้ช่อใหญ่มหึมามาให้ฟางหน้าห้องเรียน เห็นบอกว่าเอามาง้อฟางมั้ง?

"สรุปพวกแกมีของมั้ย?"ฉันถามย้ำอีกรอบ

"มี"เฟย์ ฟาง แก้ว ขนมจีนตอบพร้อมกัน

"เรามาทายกันดีกว่า ว่าใครจะให้อะไร ถ้าใครทายผิดเลี้ยงไอติม เคป่ะ?"ฉันเสนอไอเดีย

"น่าหนุกดี งั้นตกลง"

"เล่นด้วย" ดูแต่ล่ะคนมั่นใจมาก

"งั้นเริ่มที่ แก้วทายของฟาง ฟางทายของขนมจีน ขนมจีนทายของจินนี่ จินนี่ทายของเฟย์ เฟย์ก็ทายของแก้ว ตามนี้ล่ะกัน"ขนมจีนจับคู่ให้เสร็จ จากนั้นพวกเราก็สั่งไอติมมากิน ระหว่างนั่งรอไอติมก็เล่นทายกันไปเรื่อยๆ สรุปผลแล้วก็คือ เฟย์เป็นคนแพ้ 5555 ทายผิดอยู่คนเดียว

"เย็นแล้วกลับกันเถอะ"แก้วมองนาฬิกาก่อนจะชวนกลับโรงเรียน

"อืมๆ กลัวใครเขาเป็นห่วงหรอจ๊ะ? 55555" พวกเรา4คนแซวแก้วก่อนจะรีบชิ่งหนีออกมา

Poppy Talk

ผมมองนาฬิกาข้อมือเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง นี่มันหนึ่งทุ่มแล้วนะ กระต่ายน้อยของผมทำไมยังไม่กลับมาอีก 

"อ้าวไอป๊อป มาเดินสวนสนามหน้าตึกทำไมว่ะ"เขื่อนเดินเข้ามาทักพร้อมกับคนอื่นๆอีก

"รอกระต่ายนะ"ผมตอบไป

"อ๋ออออออ เดี๋ยวกระต่ายก็กับเข้ากรงเองล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก แกอย่าทำหน้าเครียดได้มั้ยว่ะ แค่ไอ้โทโมะคนเดียวก็จะเอาไม่อยู่แล้วเนี่ย"ไอ่เขื่อนบ่นยาว ผมหันไปมองโทโมะมันหน้าเครียดกว่าผมอีก

"เออแล้วนี่ไอ้ป๊อปรู้หรือยังว่าท่านประธานกลับมาแล้ว"เขื่อนบอกแต่สายตามันไม่ได้มองผมเลย มันมองไปที่ประตูทางเข้าโรงเรียน ท่าทางมันเป็นห่วงเด็กมันมั้ง ท่านประธานที่ไอ้เขื่อนพูดถึงก็คือแม่ของโทโมะนั้นแหละ แม่ของโทโมะโหดมากเลยล่ะ เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ธุรกิจของเธอ แม่ของโทโมะไปต่างประเทศบ่อยทำให้โทโมะต้องอยู่บ้านคนเดียว แต่ก็ไม่เชิงอยู่คนเดียวหรอกเพราะยังมีพ่อบ้านอยู่ เห็นโทโมะนิ่งๆ ใจดีๆ แบบนี้แต่เวลาโมโหใครก็เอาไม่อยู่ทั้งนั้นแหละ และตอนนี้ผมคิดว่ามันจะต้องได้ซื้อโทรศัพท์ใหม่แน่นอน เพล้ง!! ยังไม่ทันขาดขำ โทโมะปามือถือลงกับพื้น ก่อนที่มันจะทำหน้าหงุดหงิดแล้วเอามือไปต่อยกำแพงหลายๆที

"เฮ้ยๆๆๆๆ โทโมะใจเย็นๆดิ" เคนตะที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้าไปล็อกแขนโทโมะไว้

"ปล่อยดิว่ะ!!

"เกิดอะไรขิ้น?"ผมถามออกไป โทโมะสลัดแขนออกจากเคนตะ แล้วเดินไปหยิบซองสีน้ำตาลมาให้ผมดู มันถูกส่งถึงโทโมะและผู้ส่งก็คือแม่ของโทโมะ ผมแกะดูซองข้างในซองนั่นมันเป็นรูปของแก้วที่ถูกแอบถ่ายตลอดเวลาตั้งแต่ที่มาอยู่ที่โรงเรียนนี้ ผมหยิบรูปออกดูมาจนหมดแล้วไปเจอกับกระดาษใบนึง 'เลิกยุ่งกับกับเธอซะแล้วอย่าหาว่าแม่ไม่เตือน'

End Poppy Talk