I have loved you for a thousand year ฉันจะรักคุณตลอดไป

"ตัวเล็กตื่นสิ ตัวเล็กครับ"โทโมะตบแก้มเธอเบาๆเพื่อให้เธอตื่น 
 
 
ตอนนี้เธออยู่ในห้องนอนของเขา เมื่อเช้าตอนที่โทโมะตื่นมาก็เจอแก้วที่นั่งหลับพิงกำแพงอยู่ปลายเตียง รอบตัวเธอมีเชือกมัดเอาไว้แน่น และยังมีผ้าเช็ดหน้าที่พันแผลตรงหลังมือแบบลวกๆ โทโมะเห็นก็แทบใจหาย เขาค่อยๆพยุงตัวเองมาหาเธอก่อนจะสำรวจตัวเธอว่ามีแผลที่ไหนอีกไหม
 
 
"อือออออ"
 
 
"แก้วๆลืมตาหน่อยคนดี"โทโมะยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนตัวเล็กตื่น
 
 
"อืออ พี่โทโมะ ที่นี้ที่ไหน ฮึกๆฮืออ"แก้วร้องไห้ออกมาเพราะความกลัวและรู้สึกเจ็บแผลที่หลังมือ
 
 
"บ้านพี่เอง ไม่ร้องนะคนเก่ง"
 
 
"อ๊ะ!หน้าพี่โทโมะ"แก้วที่ได้ยินว่าเป็นบ้านของโทโมะก็โล่งใจไปเปราะนึง ก่อนจะสังเกตุเห็นใบหน้าของโทโมะที่มีแต่รอบฟกช้ำเต็มไปหมด 
 
 
มือเล็กค่อยๆลูบไล้ใบหน้าของชายหนุ่มเบาๆ โทโมะยิ้มน้อยๆให้กับความน่ารักของหญิงสาว
 
 
"พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ตัวเล็กเจ็บตร..."
 
 
ปัง!
 
 
ก่อนที่โทโมะจะได้ถามไถ่อาการคนตัวเล็ก ประตูก็ถูกเปิดออกมาอย่างแรง พร้อมกับบุคคลที่สามและบอดี้การ์ดจำนวนมาก
 
 
"เอาพวกมันสองคนแยกกัน"แม่เลี้ยงสั่ง การ์ดที่แสนจะจงรักภักดีก็ทำตามอย่างว่าง่าย
 
 
"อย่าเอามือสกปรกของพวกแกมาแตะต้องแฟนฉันนะ!!!!!!!" โทโมะตวาดลั่น
 
 
นี่ถ้าไม่ติดว่าการ์ดของฉันถูกจับไป หึ!ไม่งั้นพวกแกไม่มีทางรอดแน่
 
 
"ฮึกๆ พี่โทโมะ"แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับดิ้นขัดขืนการจับกุม
 
 
"เงียบนะ!!!"แม่เลี้ยงตวาดใส่แก้วที่เอาแต่ร้องหาโทโมะ
 
 
"ฮึกๆ"แก้วสะดุ้งตกใจเลยได้แต่ร้องไห้เงียบๆ
 
 
"จัดการมันซะ"เธอหันไปมองโทโมะที่ถูกล็อกตัวไว้ ก่อนจะออกคำสั่งกับการ์ดของตน
 
 
ชานคนนึงล็อกตัวโทโมะไว้ไม่ให้หนีไปไหน ส่วนอีกคนก็จัดการชกต่อยโทโมะเต็มแรง
 
 
"ฮึก พี่โทโมะ ปล่อยพี่โทโมะเดี๋ยวนี้นะ!!!"
 
 
"หุบปากของแกเดี๋ยวนี้ ถ้าแกยังพูดและร้ัองไห้ไม่หยุด ฉันจะให้การ์ดของฉันทำมากกว่าชกต่อยแน่"
 
 
หลังจากผ่านไปสักพัก แก้วก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด แม่เลี้ยงก็ชักจะเริ่มหงุด เพราะโทโมะไม่ยอมขอร้องให้หยุดสักที ทั้งที่ตั้งใจตั้งแต่แรกแล้วว่า ถ้าโทโมะขอร้องเธอและยอมเป็นของเธอดีๆ เธอก็จะไม่ยุ่งอะไรกับเด็กนี้ แต่แผนมันดันผิดพลาดซะงั้น!