I have loved you for a thousand year ฉันจะรักคุณตลอดไป

"ตัวเล็กตื่นสิ ตัวเล็กครับ"โทโมะตบแก้มเธอเบาๆเพื่อให้เธอตื่น 

ตอนนี้เธออยู่ในห้องนอนของเขา เมื่อเช้าตอนที่โทโมะตื่นมาก็เจอแก้วที่นั่งหลับพิงกำแพงอยู่ปลายเตียง รอบตัวเธอมีเชือกมัดเอาไว้แน่น และยังมีผ้าเช็ดหน้าที่พันแผลตรงหลังมือแบบลวกๆ โทโมะเห็นก็แทบใจหาย เขาค่อยๆพยุงตัวเองมาหาเธอก่อนจะสำรวจตัวเธอว่ามีแผลที่ไหนอีกไหม

"อือออออ"

"แก้วๆลืมตาหน่อยคนดี"โทโมะยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนตัวเล็กตื่น

"อืออ พี่โทโมะ ที่นี้ที่ไหน ฮึกๆฮืออ"แก้วร้องไห้ออกมาเพราะความกลัวและรู้สึกเจ็บแผลที่หลังมือ

"บ้านพี่เอง ไม่ร้องนะคนเก่ง"

"อ๊ะ!หน้าพี่โทโมะ"แก้วที่ได้ยินว่าเป็นบ้านของโทโมะก็โล่งใจไปเปราะนึง ก่อนจะสังเกตุเห็นใบหน้าของโทโมะที่มีแต่รอบฟกช้ำเต็มไปหมด 

มือเล็กค่อยๆลูบไล้ใบหน้าของชายหนุ่มเบาๆ โทโมะยิ้มน้อยๆให้กับความน่ารักของหญิงสาว

"พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ตัวเล็กเจ็บตร..."

ปัง!

ก่อนที่โทโมะจะได้ถามไถ่อาการคนตัวเล็ก ประตูก็ถูกเปิดออกมาอย่างแรง พร้อมกับบุคคลที่สามและบอดี้การ์ดจำนวนมาก

"เอาพวกมันสองคนแยกกัน"แม่เลี้ยงสั่ง การ์ดที่แสนจะจงรักภักดีก็ทำตามอย่างว่าง่าย

"อย่าเอามือสกปรกของพวกแกมาแตะต้องแฟนฉันนะ!!!!!!!" โทโมะตวาดลั่น

นี่ถ้าไม่ติดว่าการ์ดของฉันถูกจับไป หึ!ไม่งั้นพวกแกไม่มีทางรอดแน่

"ฮึกๆ พี่โทโมะ"แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับดิ้นขัดขืนการจับกุม

"เงียบนะ!!!"แม่เลี้ยงตวาดใส่แก้วที่เอาแต่ร้องหาโทโมะ

"ฮึกๆ"แก้วสะดุ้งตกใจเลยได้แต่ร้องไห้เงียบๆ

"จัดการมันซะ"เธอหันไปมองโทโมะที่ถูกล็อกตัวไว้ ก่อนจะออกคำสั่งกับการ์ดของตน

ชานคนนึงล็อกตัวโทโมะไว้ไม่ให้หนีไปไหน ส่วนอีกคนก็จัดการชกต่อยโทโมะเต็มแรง

"ฮึก พี่โทโมะ ปล่อยพี่โทโมะเดี๋ยวนี้นะ!!!"

"หุบปากของแกเดี๋ยวนี้ ถ้าแกยังพูดและร้ัองไห้ไม่หยุด ฉันจะให้การ์ดของฉันทำมากกว่าชกต่อยแน่"

หลังจากผ่านไปสักพัก แก้วก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด แม่เลี้ยงก็ชักจะเริ่มหงุด เพราะโทโมะไม่ยอมขอร้องให้หยุดสักที ทั้งที่ตั้งใจตั้งแต่แรกแล้วว่า ถ้าโทโมะขอร้องเธอและยอมเป็นของเธอดีๆ เธอก็จะไม่ยุ่งอะไรกับเด็กนี้ แต่แผนมันดันผิดพลาดซะงั้น!