I have loved you for a thousand year ฉันจะรักคุณตลอดไป

ปัง!

เสียงเปิดประตูดังลั่น บุคคลปริศนาต่อยๆก้าวเข้ามาอย่างเยือกเย็น

"เธอทำอะไรลูกชายฉัน"พ่อของโทโมะพูดเสียงเรียบ

"คะ...คือว่ามันจะทำร้ายฉัน การ์ดก็เลยปกป้องฉันเท่านั้นเองค่ะ"

"แล้วผู้หญิงคนนี้ล่ะ"พ่อโทโมะพยักเพยิดไปทางแก้ว

"กะ...ก็โทโมะน่ะสิค่ะ แอบพาผู้หญิงเข้าบ้าน"

เพี้ย!

แม่เลี้ยงกุมแก้มของตัวเองเอาไว้

"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ที่ฉันพาเธอเข้าบ้านในฐานะเมียฉัน ฉันก็แค่อยากจะสั่งสอนไอ้พวกที่ใฝ่สูงเกินไป รู้ว่าเขาไม่เอาก็ยังจะหน้าด้านเสนอหน้ามาหาเขาอีก และนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เชิญเธอขนข้าวของของเธออกจากบ้านฉันซะแล้วไม่ต้องกลับไปทำงานที่บริษัทฉันอีกเป็นอันขาด!!!!"

"คะ...คุณพูดเรื่องอะไรค่ะ"

"เอาตัวมันออกไป" พ่อของโทโมะสั่งแค่นั้น ก่อนจะตวัดสายตาไปทางการ์ดที่ล็อกตัวโทโมะกับแก้วไว้

"ฮึกๆ พี่โทโมะ" แก้วคลานเข้าไปหาโทโมะที่ล้มนอนคว่ำอยู่ตรงหน้า

"ตะ...ตัว...เล็ก"โทโมะพยายามจะลุกขึ้นนั้ง เพื่อสำรวจอาการของหญิงสาว

"หนูใจเย็นๆนะ...โรเดียมพาเจ้าโทโมะไปโรงพยาบาล"พ่อโทโมะพูดปลอบใจแก้ว ก่อนจะหันไปสั่งคนสนิท

โทโมะถูกพาตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ส่วนแก้วก็เข้าพักฟื้นที่ห้องเดิม โดยมีจินนี่กับเฟย์อยู่เป็นเพื่อน

"ฟางไม่มาหรอ?"จินนี่หันไปถามเฟย์

"คงไม่มาหรอก ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นพี่ป๊อปก็แทบจะตัวติดกับพี่ฟางไม่ยอมให้พี่ฟางไปไหนมาไหนคนเดียว"

"อ๋อๆ แก้วกินข้าวหน่อยเถอะ เดี๋ยวพี่โทโมะก็เป็นห่วงเอาหรอก"จินนี่พยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปคุยกับแก้วที่ไม่พูดไม่จาตั้งแต่ที่แยกกับโทโมะ

ก็อก ก็อก ก็อก

สามสาวหันไปที่ประตูอัตโนมัติ แล้วบุคคลที่เดินเข้ามาก็คือ โทโมะ

"ตัวเล็ก"โทโมะพยุงตัวเองเดินไปหาแก้วช้าๆ

"พี่โทโมะ"แก้วเรียกชื่อโทโมะเสียงสั่น 

โทโมะนั่งลงบนเตียงก่อนจะดึงแก้วเข้ามากอดไว้ แก้วเมื่อได้ซบกับอกอุ่นๆก็ร้องไห้ออกมายกใหญ่ จนโทโมะต้องใช้เวลาปลอบอยู่นาน ส่วนเฟย์กับจินนี่ก็ขอตัวออกไปซื้อขนมมมาให้แก้ว แต่ก่อนจะออกไปก็ไม่วายที่จะทิ้งระเบิดไว้ให้แก้ว

"พี่โทโมะ ยัยแก้วไม่ยอมกินข้าว"เฟย์พูดจบก็รีบชิ่งออกไป

"แก้ว ทำไมไม่ยอมกินข้าว"โทโมะพูดเสียงเขียว

"ก็แก้วเป็นห่วงพี่โทโมะ"แก้วบอกเสีบงอุบอิบ

"เรานี่มัน"โทโมะเขกหัวแก้วเบาๆ ก่อนจะหยิบชามมาป้อนข้าวแก้ว