My host,My love

"สวัสดีครับทุกคน"โทโมะทักทายสามสาว

 

 

"สวัสดีค่ะ"เฟย์ฟางตอบ ยกเว้นแก้วที่เมินใส่โทโมะ

 

 

"เอ่อ...คุณมาทานข้าวหรอค่ะ"ฟางถาม

 

 

"ครับ ผมฝากบอกแก้วด้วยนะครับ ถ้าผมทานอาหารเสร็จแล้วผมจะพาเธอไปส่งที่บ้าน"

 

 

"แล้วฉันล่ะค่ะโทโมะ"ผู้หญิงที่ควงแขนเขาอยู่ ก็ตะโกนโวยวายขึ้นมาทันที

 

 

"เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอ"โทโมะพูดเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว

 

 

"ฝากบอกแก้วด้วยนะครับ"โทโมะหันมาพูดกับสองสาวอีกครั้ง 

 

 

"ฉันไม่กลับกับคุณ เชิญคุณไปอยู่กับผู้หญิงของคุณเถอะ"แก้วพูดเสียงแข็ง

 

 

"เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่าขึ้นเสียงใส่ผู้ใหญ่สิ"โทโมะติแก้ว

 

 

"ฉันไม่นับถือคุณหรอก เฟย์ฟางฉันกลับบก่อนนะ"แก้วลุกออกจากที่นั่ง แล้วเตรียมจะเดินออกจากร้าน

 

 

"ถ้าก้าวออกจากร้านไป อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะแก้ว"

 

 

"คนแก่งี่เง่า!!!"แก้วหันมาว่าโทโมะ แต่โทโมะก็แค่ยิ้มๆเท่านั้น แก้วจำใจกลับไปนั่งที่เดิมแล้วรอเวลา

 

 

"เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านอ่ะ"

 

 

"เดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว"ฟางปลอบแก้ว

 

 

"แกยังดีที่ได้เจอโทโมะ ฉันกับพี่ฟางไปเจอไอ้โรคจิต เอ่อ หมายถึงป๊อปปี้กับเขื่อนอ่ะ สองคนนั้นมัวแต่ตาม

 

 

รังควานตลอดเวลา"

 

 

"มันก็ไม่ต่างกันหรอกน่า ใช่ว่าพี่โทโมะจะดีไปซะทุกอย่าง"

 

 

"พี่โทโมะ เขินอ่ะพี่ฟาง>///<"

 

 

"-///-"

 

 

"อย่าไปล้อแก้วสิเฟย์ แต่พี่ก็เขินเหมือนกัุนอ่ะ"

 

 

"แก้ว กลับกันเถอะ"ก่อนที่สองพี่น้องจะล้อแก้วไปมากกว่านี้ โทโมะก็เดินเข้ามาพอดี

 

 

"อืม ไปล่ะนะ"แก้วบอกลาเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะเดินตามหลังโทโมะไป

 

 

บนรถ

 

 

"กินข้าวหรือยัง"โทโมะถามคนตัวเล็ก

 

 

"กินแล้ว"

 

 

"เมื่อตอนที่อยู่ในร้านเรียกผมว่าอะำำไรนะ"

 

 

'ตอนที่อยู่ในร้าน?'แก้วคิดในใจ

 

 

"ฉันไม่กลับกับคุณ เชิญคุณไปอยู่กับผู้หญิงของคุณเถอะ"

 

 

"เอ่อ..."

 

 

"คิดออกแล้วสิ เตรียมใจกับบทลงโทษไว้เลย"โทโมะพูดเสียงเจ้าเล่ห์

 

 

"-///-"

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"สวัสดีครับสองสาว"เสียงทะเล้นดูน่ารักสำหรับผู้หญิงคนอื่น แต่สำหรับเธอสองคนมันเหมือนเสียงโหยหวน

 

 

ที่คอยตามรังควานเธอไม่เลิก

 

 

"ให้พวกเราไปส่งที่บ้านมั้ยครับ"

 

 

"กลับกันสองคนมันจะอันตรายเอานะครับ ยิ่งเป็นผู้หญิงทั้งคนยิ่งอันตรายใหญ่เลย"

 

 

"ฉันว่ากลับกับพวกคุณอันตรายกว่า"

 

 

"อันตรายตรงไหนหรอครับฟาง"ป๊อปปี้พูด พร้อมเน้นย้ำชื่อของเธอ

 

 

"คุณ!!รู้จักชื่อฉันได้ยังไงกัน"

 

 

"ก็ผมเก่งไงล่ะครับ"ป๊อปปี้ขยิบตาให้ฟางทีนึง

 

 

"คนเจ้าเล่ห์"ฟางบ่นอุบอิบ

 

 

"ที่นี้จะกลับกับผมได้หรือยังล่ะ"

 

 

"ไม่เอานะพี่ฟาง อย่าทิ้งเฟย์ไว้กับไอ้โรคจิตนะ"เฟย์กระซิบเบาๆ เพราะกลัวเขื่อนจะได้ยินชื่อตัวเอง

 

 

"พี่ไม่ใช่คนที่เห็นผู้ชายดีกว่าน้องสาวตัวเองนะ"

 

 

"ฉันกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวพ่อกับแม่จะว่าเอา"

 

 

"กลับกับผมดีกว่า ถึงเร็วด้วยนะครับ"สองหนุ่มก็ยังไม่ลดละความพยายาม

 

 

"ไม่!!"พูดจบสองสาวก็วิ่งหนีออกไปตามเคย

 

 

"เฮ้อ! สองคนนี้ไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆที่ฉันเคยเจอเลย"ป๊อปปี้พูดอย่างเหนื่อยใจ

 

 

"ผู้หญิงมันก็มีหลายแบบนะไอ้ป๊อป"

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"โทรไปบอกแม่ว่าวันนี้จะค้างกับผมที่คอนโด"

 

 

"ไม่เอา แก้วจะกลับบ้าน"

 

 

"โทรเดี๋ยวนี้แก้ว อย่าให้ผมโมโหนะ"

 

 

"แก้วจะกลับบ้าน กลับบ้านๆๆๆๆ"

 

 

"เอาโทรศัพท์มา ผมโทรเอง"โทโมะจอดรถข้างทาง ก่อนจะเอี้ยวตัวไปค้นหาโทรศัพท์

 

 

"อย่ามายุ่งกับกระเป๋าแก้วนะ"

 

 

"งั้นก็โทรเองสิ"

 

 

"ไม่เอา จะกลับบ้าน แล้วทำไมแก้วต้องไปค้างที่คอนโดพี่ด้วยล่ะ"

 

 

"ก็เพราะผมมีบทลงโทษไว้ให้แก้วแล้วไงล่ะครับ"