My host,My love
9.6
siscode
แชร์นิยายฟิคชั่น
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความพระอาทิตย์ใกล้จะหลับฟ้าแล้ว โทโมะที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมโดยมีแก้วหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“ท่าทางจะปลุกไม่ตื่น”โทโมะพึมพำเบาๆ ก่อนจะอุ้มร่างเล็กกลับที่พักไป
.
.
.
“เจอเป้าหมายแล้ว จะให้ลงมือเลยมั้ยครับ”
“รอจังหวะก่อน เดี๋ยวฉันจะให้สัญญาณ”
“ครับ”
.
.
.
“ฝันดีครับเด็กน้อย”โทโมะก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากบางของแก้ว ก่อนจะเอนตัวลงนอนข้างๆแต่ก็ต้องลุกขึ้นมาอีกครั้ง
เพราะได้ยินเสียงอะไรแปลกๆชอบกล
“นั่นใครน่ะ”โทโมะถามเสียงเข้ม แต่ก็มีแต่ความเงียบโทโมะตัดสินใจ เดินออกมาดูข้างนอก แต่ก็ไม่พบเจอใคร
อยู่ดี แต่ก็ต้องรีบวิ่งกลบเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ด
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“แก้วๆ!!”โทโมะรีบวิ่งไปหาแก้ว แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเจอชายชุดดำสี่คน คนนึงยืนล็อกตัวแก้วเอาไว้อยู่ ส่วนอีก
สามคนก็หันปืนมาทางเขา
“พี่โทโมะ”แก้วเรียกชื่อโทโมะทั้งน้ำตา
“พวกแกเป็นใคร ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะ!!!”
“ขอโทษครับคุณหนู พวกเราได้รับคำสั่งจากคุณผู้ชายให้มาพาตัวผู้หญิงคนนี้ไปหาท่าน”
“คุณหนู? พวกแกคือคนที่พ่อฉันส่งมาใช่มั้ย”
“ครับ”
“งั้นฉันขอสั่งให้แกปล่อยตัวแก้วเดี๋ยวนี้!!!”
“คงจะไม่ได้ครับ”
“แต่ฉันเป็นเจ้านายของพวกแกนะ”
“ขอโทษด้วยครับ”
ชายชุดดำคนหนึ่งเหนี่ยวไกลใส่โทโมะ โทโมะที่มัวแต่ห่วงแก้ว เลยไม่ทันระวังตัว ก็โดนกระสุนฝังเข้าที่แขนเต็มๆ
ชายคนที่ล็อกตัวแก้วอยู่ก็รีบจัดการพาตัวหญิงสาวออกจากห้องไป
“แก้ว!!!”
.
.
.
“พ่อแกรู้ได้ไงว่ะ ว่าแกอยู่ที่นี้”เขื่อนถามอย่างสงสัย
ป๊อปปี้กับเขื่อนที่ได้ยินเสียงปืนดังมาจากห้องพักของโทโมะ ก็รีบวิ่งมายังห้องพักโทโมะ
ทันที
“ไอ้เขื่อนแกนี่โง่จริงๆว่ะ แกก็น่าจะรู้นะว่าพ่อไอ้โทโมะเป็นใคร”ป๊อปปี้สวนกลับ
“เออใช่ว่ะ ฉันลืมไปสนิทเลย”
“แล้วแกจะเอายังไงต่อว่ะ”ป๊อปปี้หันไปถามโทโมะที่ตอนนี้กำลังให้ฟางเฟย์ช่วยทำแผลอยู่
“ฉันจะไปหาพ่อ”
“อ๋อๆ แล้วแกจะไปวันไหนล่ะ”
“วันนี้”
“เฮ้ยๆ ไอ้โทโมะ แกโดนยิงสมองด้วยหรือป่าวว่ะ ก็เห็นๆอยู่ว่าตอนนี้มันมืดแล้ว ไว้ค่อยไป
พรุ่งนี้เอาก็ได้”เขื่อนพูด
“ฉันเป็นห่วงแก้ว”
“คนอื่นก็เป็นห่วงแก้วเหมือนกันแหล งั้นคืนนี้พวกเรานอนที่ห้องนี้เลยล่ะกัน จะได้เฝ้าไอ้
โทโมะไม่ให้หนีไปด้วย”ป๊อปปี้พูด
“แล้วพวกเราล่ะ”ฟางถาม
“เดี๋ยวฟางกับเฟย์นอนบนเตียงล่ะกัน เดี๋ยวพวกผมนอนพื้นเอง”ป๊อปปี้พูด
.
.
.
“จะ...จับฉันมาทำไม”แก้วถามอย่างหวาดกลัว เมื่อได้สติคืนมา
“เธอมีหน้าที่อยู่เฉยๆพอ ถ้าเล่นตุกติกอะไรอย่าหาว่าฉันไม่เตือนกัน”ชายสูงวัยอายุประมาณ
สี่สิบพูดขึ้น
“ฮึก...พี่โทโมะ”
.
.
.
“ปล่อยฉันนะเว้ย!!! พวกแกกล้าดียังไงมาจับตัวฉัน”โทโมะร้องโวยวายใหญ่ หลังจากที่รีบ
ร้อนออกจากเกาะส่วนตัวของเขื่อน โทโมะก็รีบตรงดิ่งมายังบ้านหรูหลังใหญ่ทันที แต่ก็ต้อง
เจอกับการ์ดหลายสิบคนที่ยืนเฝ้าประตูอยู่ข้างนอก ก่อนจะถูกลากเข้าไปในห้องโถงใหญ่
“พ่อ!!”โทโมะกระโจนเข้าหาผู้เป็นพ่อ แต่ก็โดนการ์ดดึงแขนเอาไว้
“ปล่อยตัวแก้วนะพ่อ”
“แกก็ตกลงทำสัญญากับฉันก่อนสิ”
“สัญญาอะไร”
.
.
.
“แก้ว! เป็นยังไงบ้าง”ฟางรีบโผเข้าหาเพื่อนสาว หลังจากที่รออยู่ข้างนอกบ้านนานหลาย
ชั่วโมง
“ไม่เป็นไรแล้ว พี่โทโมะอยู่ไหนอ่ะ”
“ยังไม่ออกมาเลย”
“เราไปกันเถอะ”เขื่อนที่เมื่อกี้ปลีกตัวออกไปรับโทรศัพท์ ก็เดินกับมากบอกกับสามสาว
“แล้วพี่โทโมะล่ะ พี่เขายังไม่ออกมาเลยนะ”แก้วถามอย่างเป็นห่วง”
“โทโมะโทรหาผมแล้วเมื่อกี้ มันบอกว่าเดี๋ยวจะตามไปทีหลัง ตอนนี้เรารีบออกกันก่อนเถอะ”
“อะ...อืม”
Kaew Talk
หลายวันผ่านไป ฉันก็ยังไม่เจอหน้าพี่โทโมะเลย โทรไปก็ไม่รับ ไปหาที่ผับ เจ้าของร้านก็
บอกว่าพี่เขาลาออกไปแล้ว พี่โทโมะหายไปไหนกันนะ ฉันรู้สึกเหงามาก ปกติจะมีพี่โทโมะ
คอยอยู่ข้างๆทุกวัน แต่ตอนนี้พี่เขาหายไปไหนก็ไม่รู้ โทรมาก็ยังดี แค่ได้ยินเสียงก็ดีใจแล้ว
End Kaew Talk
“นี่พี่เขื่อนบอกเฟย์มาเดี๋ยวนี้นะ พี่มีความลับอะไรกันแน่”
“บอกไม่ได้หรอกเฟย์ ถ้าบอกได้เมื่อไหร่แล้วจะบอก”
“แล้วเมื่อไหร่จะบอกได้ล่ะ”
“ก็เมื่อนั้นแหละ”เขื่อนตอบกวนๆ แล้วจูงมือแฟนสาวเดินเข้าห้างไป วันนี้เขื่อนว่างทั้งวันจึง
ชวนเฟย์หรือแฟนสาวที่พึ่งเป็นกันหมาดๆมาเดินเล่นในห้าง
“พี่เขื่อนรู้หรือป่าวว่าโทโมะเขาหายไปไหน เฟย์ถามป๊อปปี้แล้วเขาก็ไม่ตอบ เฟย์สงสาร
แก้วอ่ะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อีกไม่นานมันก็คงกลับมาแหละ”
.
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อวันนั้น
หลังจากที่แก้วโดนปล่อยตัวออกมาแล้ว เขื่อนก็ได้รับข้อความจากโทโมะว่า
‘ฝากดูแลแก้วด้วย’
เขื่อนเดินหลบมาอยู่ที่หลังพุ่มไม้ ก่อนจะรีบโทรกลับหาโทโมะทันที
“มันหมายความว่าไงว่ะไอ้โทโมะ”เมื่อเพื่อนรักรับสาย เขื่อนก็พูดเข้าประเด็นทันที
“ก็หมายความแบบนั้นแหละ”โทโมะตอบเสียงเรียบ
“เกิดอะไรขึ้นกับแกว่ะ”
“ไม่มีอะไร”
“มันต้องมีสิ แกเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
“พ่อฉันให้ฉันหมั้นกับผู้หญิงที่พ่อหามาให้แลกกับอิสระของแก้ว ถ้าฉันไม่ยอมรับข้อตกลง
แก้วจะโดนพ่อฉันตามรังควาน”
“พ่อแกนี่โหดจริงๆว่ะ ฉันว่าพ่อแกต้องเปิดตัวในงานเปิดสินค้าชิ้นใหม่ของบริษัทไอมอนท์
แน่ๆ”
“อืม แล้วคนที่พ่อแกหามาให้เป็นใครว่ะ”
“เป็นลูกสาวของดีไซเนอร์ชื่อดังที่ออกแบบเพชรให้บริษัทพ่อฉันน่ะ”
“อ๋อ คนนั้นหรอ”
“แกห้ามพาแก้วมางานเปิดตัวนะไอ้เขื่อน”
“อาจจะห้ามได้นะ เดี๋ยวต้องลองถามเฟย์ก่อนว่า ทำขนมที่บ้านแล้วส่งมาที่งาน หรือว่ามาทำ
ที่งาน”
“หมายความว่าไง”
“แกไม่รู้หรอ สามสาวโดนจ้างให้มาทำขนมในงานนี้”
“!!!!”
.
.
.
ปัจจุบัน
“เฟย์”
“หืม?”
“ขนมที่เฟย์จะทำไปส่งที่บริษัทไดมอนท์ เฟย์ทำที่บ้านแล้วส่งไปหรือว่าไปทำที่งาน”
“เฟย์ทำที่บ้านแล้วส่งไปน่ะ ที่จริงตอนแรกเขาก็จะให้ไปทำที่งานแหละ แต่พอดีว่าตอนบ่าย
พวกเราสามคนติดสอบน่ะ เลยกะว่าจะทำตอนเช้าแล้วส่งไปที่บริษัทแทน”
“อ๋อๆ งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยมั้ย”
“แน่ใจหรอว่ามาช่วยจริงๆ”
“จริงๆนะ”
“ฮ่าๆ ลองไปถามพี่ฟางดูล่ะกัน”
“ท่าทางจะปลุกไม่ตื่น”โทโมะพึมพำเบาๆ ก่อนจะอุ้มร่างเล็กกลับที่พักไป
.
.
.
“เจอเป้าหมายแล้ว จะให้ลงมือเลยมั้ยครับ”
“รอจังหวะก่อน เดี๋ยวฉันจะให้สัญญาณ”
“ครับ”
.
.
.
“ฝันดีครับเด็กน้อย”โทโมะก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากบางของแก้ว ก่อนจะเอนตัวลงนอนข้างๆแต่ก็ต้องลุกขึ้นมาอีกครั้ง
เพราะได้ยินเสียงอะไรแปลกๆชอบกล
“นั่นใครน่ะ”โทโมะถามเสียงเข้ม แต่ก็มีแต่ความเงียบโทโมะตัดสินใจ เดินออกมาดูข้างนอก แต่ก็ไม่พบเจอใคร
อยู่ดี แต่ก็ต้องรีบวิ่งกลบเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ด
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“แก้วๆ!!”โทโมะรีบวิ่งไปหาแก้ว แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเจอชายชุดดำสี่คน คนนึงยืนล็อกตัวแก้วเอาไว้อยู่ ส่วนอีก
สามคนก็หันปืนมาทางเขา
“พี่โทโมะ”แก้วเรียกชื่อโทโมะทั้งน้ำตา
“พวกแกเป็นใคร ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะ!!!”
“ขอโทษครับคุณหนู พวกเราได้รับคำสั่งจากคุณผู้ชายให้มาพาตัวผู้หญิงคนนี้ไปหาท่าน”
“คุณหนู? พวกแกคือคนที่พ่อฉันส่งมาใช่มั้ย”
“ครับ”
“งั้นฉันขอสั่งให้แกปล่อยตัวแก้วเดี๋ยวนี้!!!”
“คงจะไม่ได้ครับ”
“แต่ฉันเป็นเจ้านายของพวกแกนะ”
“ขอโทษด้วยครับ”
ชายชุดดำคนหนึ่งเหนี่ยวไกลใส่โทโมะ โทโมะที่มัวแต่ห่วงแก้ว เลยไม่ทันระวังตัว ก็โดนกระสุนฝังเข้าที่แขนเต็มๆ
ชายคนที่ล็อกตัวแก้วอยู่ก็รีบจัดการพาตัวหญิงสาวออกจากห้องไป
“แก้ว!!!”
.
.
.
“พ่อแกรู้ได้ไงว่ะ ว่าแกอยู่ที่นี้”เขื่อนถามอย่างสงสัย
ป๊อปปี้กับเขื่อนที่ได้ยินเสียงปืนดังมาจากห้องพักของโทโมะ ก็รีบวิ่งมายังห้องพักโทโมะ
ทันที
“ไอ้เขื่อนแกนี่โง่จริงๆว่ะ แกก็น่าจะรู้นะว่าพ่อไอ้โทโมะเป็นใคร”ป๊อปปี้สวนกลับ
“เออใช่ว่ะ ฉันลืมไปสนิทเลย”
“แล้วแกจะเอายังไงต่อว่ะ”ป๊อปปี้หันไปถามโทโมะที่ตอนนี้กำลังให้ฟางเฟย์ช่วยทำแผลอยู่
“ฉันจะไปหาพ่อ”
“อ๋อๆ แล้วแกจะไปวันไหนล่ะ”
“วันนี้”
“เฮ้ยๆ ไอ้โทโมะ แกโดนยิงสมองด้วยหรือป่าวว่ะ ก็เห็นๆอยู่ว่าตอนนี้มันมืดแล้ว ไว้ค่อยไป
พรุ่งนี้เอาก็ได้”เขื่อนพูด
“ฉันเป็นห่วงแก้ว”
“คนอื่นก็เป็นห่วงแก้วเหมือนกันแหล งั้นคืนนี้พวกเรานอนที่ห้องนี้เลยล่ะกัน จะได้เฝ้าไอ้
โทโมะไม่ให้หนีไปด้วย”ป๊อปปี้พูด
“แล้วพวกเราล่ะ”ฟางถาม
“เดี๋ยวฟางกับเฟย์นอนบนเตียงล่ะกัน เดี๋ยวพวกผมนอนพื้นเอง”ป๊อปปี้พูด
.
.
.
“จะ...จับฉันมาทำไม”แก้วถามอย่างหวาดกลัว เมื่อได้สติคืนมา
“เธอมีหน้าที่อยู่เฉยๆพอ ถ้าเล่นตุกติกอะไรอย่าหาว่าฉันไม่เตือนกัน”ชายสูงวัยอายุประมาณ
สี่สิบพูดขึ้น
“ฮึก...พี่โทโมะ”
.
.
.
“ปล่อยฉันนะเว้ย!!! พวกแกกล้าดียังไงมาจับตัวฉัน”โทโมะร้องโวยวายใหญ่ หลังจากที่รีบ
ร้อนออกจากเกาะส่วนตัวของเขื่อน โทโมะก็รีบตรงดิ่งมายังบ้านหรูหลังใหญ่ทันที แต่ก็ต้อง
เจอกับการ์ดหลายสิบคนที่ยืนเฝ้าประตูอยู่ข้างนอก ก่อนจะถูกลากเข้าไปในห้องโถงใหญ่
“พ่อ!!”โทโมะกระโจนเข้าหาผู้เป็นพ่อ แต่ก็โดนการ์ดดึงแขนเอาไว้
“ปล่อยตัวแก้วนะพ่อ”
“แกก็ตกลงทำสัญญากับฉันก่อนสิ”
“สัญญาอะไร”
.
.
.
“แก้ว! เป็นยังไงบ้าง”ฟางรีบโผเข้าหาเพื่อนสาว หลังจากที่รออยู่ข้างนอกบ้านนานหลาย
ชั่วโมง
“ไม่เป็นไรแล้ว พี่โทโมะอยู่ไหนอ่ะ”
“ยังไม่ออกมาเลย”
“เราไปกันเถอะ”เขื่อนที่เมื่อกี้ปลีกตัวออกไปรับโทรศัพท์ ก็เดินกับมากบอกกับสามสาว
“แล้วพี่โทโมะล่ะ พี่เขายังไม่ออกมาเลยนะ”แก้วถามอย่างเป็นห่วง”
“โทโมะโทรหาผมแล้วเมื่อกี้ มันบอกว่าเดี๋ยวจะตามไปทีหลัง ตอนนี้เรารีบออกกันก่อนเถอะ”
“อะ...อืม”
Kaew Talk
หลายวันผ่านไป ฉันก็ยังไม่เจอหน้าพี่โทโมะเลย โทรไปก็ไม่รับ ไปหาที่ผับ เจ้าของร้านก็
บอกว่าพี่เขาลาออกไปแล้ว พี่โทโมะหายไปไหนกันนะ ฉันรู้สึกเหงามาก ปกติจะมีพี่โทโมะ
คอยอยู่ข้างๆทุกวัน แต่ตอนนี้พี่เขาหายไปไหนก็ไม่รู้ โทรมาก็ยังดี แค่ได้ยินเสียงก็ดีใจแล้ว
End Kaew Talk
“นี่พี่เขื่อนบอกเฟย์มาเดี๋ยวนี้นะ พี่มีความลับอะไรกันแน่”
“บอกไม่ได้หรอกเฟย์ ถ้าบอกได้เมื่อไหร่แล้วจะบอก”
“แล้วเมื่อไหร่จะบอกได้ล่ะ”
“ก็เมื่อนั้นแหละ”เขื่อนตอบกวนๆ แล้วจูงมือแฟนสาวเดินเข้าห้างไป วันนี้เขื่อนว่างทั้งวันจึง
ชวนเฟย์หรือแฟนสาวที่พึ่งเป็นกันหมาดๆมาเดินเล่นในห้าง
“พี่เขื่อนรู้หรือป่าวว่าโทโมะเขาหายไปไหน เฟย์ถามป๊อปปี้แล้วเขาก็ไม่ตอบ เฟย์สงสาร
แก้วอ่ะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อีกไม่นานมันก็คงกลับมาแหละ”
.
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อวันนั้น
หลังจากที่แก้วโดนปล่อยตัวออกมาแล้ว เขื่อนก็ได้รับข้อความจากโทโมะว่า
‘ฝากดูแลแก้วด้วย’
เขื่อนเดินหลบมาอยู่ที่หลังพุ่มไม้ ก่อนจะรีบโทรกลับหาโทโมะทันที
“มันหมายความว่าไงว่ะไอ้โทโมะ”เมื่อเพื่อนรักรับสาย เขื่อนก็พูดเข้าประเด็นทันที
“ก็หมายความแบบนั้นแหละ”โทโมะตอบเสียงเรียบ
“เกิดอะไรขึ้นกับแกว่ะ”
“ไม่มีอะไร”
“มันต้องมีสิ แกเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
“พ่อฉันให้ฉันหมั้นกับผู้หญิงที่พ่อหามาให้แลกกับอิสระของแก้ว ถ้าฉันไม่ยอมรับข้อตกลง
แก้วจะโดนพ่อฉันตามรังควาน”
“พ่อแกนี่โหดจริงๆว่ะ ฉันว่าพ่อแกต้องเปิดตัวในงานเปิดสินค้าชิ้นใหม่ของบริษัทไอมอนท์
แน่ๆ”
“อืม แล้วคนที่พ่อแกหามาให้เป็นใครว่ะ”
“เป็นลูกสาวของดีไซเนอร์ชื่อดังที่ออกแบบเพชรให้บริษัทพ่อฉันน่ะ”
“อ๋อ คนนั้นหรอ”
“แกห้ามพาแก้วมางานเปิดตัวนะไอ้เขื่อน”
“อาจจะห้ามได้นะ เดี๋ยวต้องลองถามเฟย์ก่อนว่า ทำขนมที่บ้านแล้วส่งมาที่งาน หรือว่ามาทำ
ที่งาน”
“หมายความว่าไง”
“แกไม่รู้หรอ สามสาวโดนจ้างให้มาทำขนมในงานนี้”
“!!!!”
.
.
.
ปัจจุบัน
“เฟย์”
“หืม?”
“ขนมที่เฟย์จะทำไปส่งที่บริษัทไดมอนท์ เฟย์ทำที่บ้านแล้วส่งไปหรือว่าไปทำที่งาน”
“เฟย์ทำที่บ้านแล้วส่งไปน่ะ ที่จริงตอนแรกเขาก็จะให้ไปทำที่งานแหละ แต่พอดีว่าตอนบ่าย
พวกเราสามคนติดสอบน่ะ เลยกะว่าจะทำตอนเช้าแล้วส่งไปที่บริษัทแทน”
“อ๋อๆ งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยมั้ย”
“แน่ใจหรอว่ามาช่วยจริงๆ”
“จริงๆนะ”
“ฮ่าๆ ลองไปถามพี่ฟางดูล่ะกัน”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
