My host,My love

“ทะเลลลลลล”แก้วร้องกรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจ เมื่อขับรถมาถึงที่หมาย

 

 

“แก้วอย่าวิ่งสิ เดี๋ยวล้มเอานะ”โทโมะเอ็ดเบาๆ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปขว้าเอวเล็กของแก้วไว้

 

 

ก่อนที่เธอจะวิ่งหนีหายไปอีก

 

 

“แก้วอยากเล่นน้ำอ่ะ ให้แก้วไปเล่นน้ำนะ”แก้วอ้อน

 

 

“เดี๋ยวให้ไป แต่ต้องพรุ่งนี้นะ วันนี้เย็นแล้วขึ้นไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวลงมากินข้าว”

 

 

“โหหห ไรอ่ะ”

 

 

“อย่าดื้อนะครับ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน”

 

 

“เผด็จการตลอด”

 

 

“ไปอาบน้ำได้แล้ว ผมวางเสื้อผ้าไว้ให้บนเตียงแล้วนะ เดี๋ยวผมจะรออยู่ที่ห้องรับแขก”

 

 

“รับทราบค่ะ”

 

 

สถานที่ที่โทโมะพามาก็คือเกาะส่วนตัวของเขื่อน ที่มีทุกอย่างครบวงจร เหมือนกับเมืองๆ

 

 

หนึ่ง ตอนแรกสามสาวที่มาถึงก็ตกใจมาก เพราะไม่คิดว่าเงินเดือนของการเป็นโฮสต์จะเยอะ

 

 

มากจนซื้อเกาะได้

 

 

หลังจากอาบน้ำเสร็จ โทโมะก็พาเธอลงมาที่ห้องอาหารข้างล่าง ซึ่งคนอื่นๆก็อยู่รอท่า

 

 

เรียบร้อยแล้ว

 

 

“พวกฉันรอจนจะกินช้างได้แล้วนะไอ้โทโมะ”ป๊อปปี้บ่น

 

 

“มัวไปทำอะไรกันอยู่ เรื่องแบบนี้ค่อยทำตอนดึกๆก็ได้ มาทำอะไรตอนนี้”เขื่อนบ่นอีกคน

 

 

เพี๊ย!

 

 

“แกตบหัวฉันทำไมว่ะ!!!”เขื่อนร้องโวยวาย

 

 

“ก็แกพูดจาอะไร อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย”โทโมะพูด

 

 

“งั้นแสดงว่าแกกับแก้ว...แล้วใช่มั้ย”เขื่อนก็ยังไม่วายจะหยอกสองคนนั้นอีก

 

 

“พี่เขื่อนอย่าไปแซวสองคนนั้นสิ”เฟย์ห้าม

 

 

“ฟางว่าเราไปตักอาหารกันเถอะ ฟางหิวแล้ว เดี๋ยวพอกินเสร็จค่อยมาแซวกันต่อล่ะกัน”

 

 

ฟางพูดจบก็ลุกเดินไปตักอาหาร โดยมีป๊อปปี้เดินตามหลังไปด้วย

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

“เราได้ตำแหน่งที่อยู่แล้วครับ”

 

 

“ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน”

 

 

“อยู่ที่เกาะแห่งหนึ่งครับ รู้สึกว่าจะเป็นเกาะส่วนตัวนะครับ”

 

 

“รีบจัดการซะ”

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

“แก้ว!!! กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้นะ!!”โทโมะตะโกนเรียกแก้ว ที่วิ่งออกไปเล่นน้ำกับอีกสองสาวที่

 

 

หาด

 

 

“แก้ว เขาเป็นแฟนแกหรือเป็นพ่อว่ะ”เฟย์สะกิดถาม

 

 

“แฟนเฟินอะไรกันเฟย์ ฉันกับพี่เขาไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย”แก้วปฏิเสธหน้าตาย

 

 

“การกระทำของแกมันบอกอยู่แล้วยัยแก้ว”

 

 

“พี่โทโมะไม่เคยขอฉันเป็นแฟน เพราะฉะนั้นฉันก็ไม่ได้เป็นแฟนพี่เขา”

 

 

“แก้ว!!”เสียงโทโมะตะโกน

 

 

“รีบไปเหอะ ดูเหมือนว่าพี่โทโมะจะโกรธมากแล้ว”ฟางพูดเตือนสองสาว

 

 

พอเดินมาถึงจุดที่โทโมะยืนอยู่ แก้วก็โดนฉุดออกไปทันที ดูเหมือนว่าเรื่องครั้งนี้จะไม่จบ

 

 

ง่ายๆแหะ

 

 

“พี่โทโมะแก้วเจ็บนะ”แก้วร้องโอดโอย เพราะโดนโทโมะบีบข้อมือไว้แน่น แต่โทโมะก็ไม่ได้

 

 

โต้ตอบอะไร ยังคงลากแก้วต่อไปอยู่ดี จนถึงห้องพัก

 

 

“ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ออกไปเล่นน้ำตอนกลางคืน!”พอเข้ามาในห้อง โทโมะก็เริ่มเปิด

 

 

ประเด็น

 

 

“แต่แก้วก็ไม่ได้ไปเล่นใกล้ๆน้ำสักหน่อย แก้วเล่นอยู่หาดเองนะ”

 

 

“แล้วที่หาดแก้วไม่คิดมั้งหรอว่ามันจะมีพวกเศษแก้ว มันจะบาดเท้าเอานะ ตอนกลางคืนก็ยิ่ง

 

 

มองไม่เห็นอยู่”

 

 

“ตะ...แต่แก้วก็ไม่ได้เป็นอะไรนิ”

 

 

“แล้วถ้าผมไม่ไปเรียก ไม่คิดมั้งหรอว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น!”

 

 

“ก็...ก็แก้วไม่ได้เป็นอะไรแล้ว!! แล้วพี่โทโมะมาห่วงแก้วในฐานะอะไร เราสองคนไม่ได้เป็น

 

 

อะไรกันด้วยซ้ำ แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าแก้วแบบนี้!!!”แก้วเริ่มทนไม่ไหว เพราะโทโมะเอาแต่

 

 

ว่าใส่เธอ โดยที่ไม่ยอมฟังเหตุผลเธอเลย

 

 

“…”โทโมะที่ได้ยินก็อึ้งสักพัก

 

 

“ฮึกๆ หลบไป แก้วจะไปหาฟาง”แก้วบอกโทโมะที่ยืนขวางประตูอยู่

 

 

“ห้ามออกไปข้างนอก คืนนี้นอนกับผม”โทโมะไม่รอให้แก้วทักท้วงอะไร รีบช้อนตัวคนตัว

 

 

เล็กเข้าไปที่ห้องนอนทันที

 

 

“พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งแก้วนะ”แก้วพูดเสียงเรียบ

 

 

“ผมไม่ได้ออกคำสั่ง”โทโมะพูดหน้าตาย แล้ววางตัวเธอไว้บนที่นอน

 

 

“นอนได้แล้ว ถ้าไม่ยอมนอน แก้วจะไม่ได้นอนทั้งคืน”โทโมะขู่ แล้วเดินออกจากห้องไป

 

 

“ฮึกๆ”

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

เช้าวันต่อมา

 

 

“เมื่อคืนทะเลาะกับแก้วหรอว่ะ”เขื่อนถาม ตอนนี้สามหนุ่มนั่งจิบกาแฟอยู่ที่ห้องอาหาร ตอนนี้

 

 

ยังเช้ามาก สามสาวยังไม่ตื่นสักคน

 

 

“ก็เกือบแล้วล่ะ”

 

 

“แกก็อย่าไปดุน้องเขาสิว่ะ น้องเขาแค่ออกไปเดินเล่นเท่านั้นเอง เมื่อคืนฟางเป็นห่วงแก้ว

 

 

มากเลยนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“อืม”

 

 

“อ้าวสามสาว ตื่นกันแล้วหรอครับ”เขื่อนทักสามสาวที่เดินเข้ามาในห้องอาหาร

 

 

“เช้านี้มีอะไรกินมั้งอ่ะ”เฟย์พูดพร้อมกับลูกท้องตัวเองไปมา

 

 

“เดี๋ยวผมพาไปดูล่ะกัน”เขื่อนจูงมือเฟย์ออกไปตรงที่ตักอาหาร

 

 

“ฟางหิวหรือยัง เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“เอ่อ...ค่ะ”เพราะอยากให้โทโมะและแก้วปรับความเข้าใจกันจึงจำใจตอบตกลงกับป๊อปปี้

 

 

“ฉันไปด้วยสิ”แก้วพูดกับฟาง

 

 

“เดี๋ยวผมพาแก้วไปเอง ฟางไปกับไอ้ป๊อปเถอะ”

 

 

“เอ่อ...คือ”ฟางอึกอัก เมื่อเห็นหน้าแก้วที่กำลังจะร้องไห้

 

 

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”โทโมะพูดเพื่อให้ฟางสบายใจ

 

 

“ฉะ...ฉัน...กลับห้องก่อนนะฟาง”แก้วน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะหันไปพูดกับ

 

 

ฟางและเตรียมวิ่งหนีขึ้นห้องไป แต่ก็ถูกโทโมะดึงแขนเอาไว้ และฉุดลงให้ไปนั่งที่ตักของ

 

 

โทโมะ

 

 

“เมื่อคืนไม่ได้นอนใช่มั้ย”เขาถามเพราะเห็นว่าตาของเธอมันคล้ำ เมื่อคืนเขาออกมานอนที่

 

 

ห้องรับแขก เพราะกลัวว่าถ้าไปนอนบนเตียงกับเธอ เขาจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

 

 

“ฮึก ป่าว”

 

 

“เฮ้อ แก้วรู้บ้างมั้ยหะ ว่าตัวเอาโกหกไม่เก่งเอาเสียเลย”

 

 

“มันเรื่องของแก้ว”

 

 

“ทำผมอารมณ์ไม่ดีแต่เช้าเลยนะ”

 

 

“...”

 

 

“ไปหาอะไรกินกัน กินเสร็จแล้วเดี๋ยวจะพาไปเดินเล่น”

 

 

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ แต่ละคนก็แยกย้ายกันไปทำกิจกรรมต่างๆ โทโมะพาแก้วเดินเล่นไป

 

 

สักพัก พอแดดเริ่มแรงก็พาเธอมาหลบแดดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่

 

 

“นั่งนี่ก่อน อยากกินอะไรหรือป่าว” แก้วส่ายหน้าไปมา ตั้งแต่ออกจากห้องอาหารเธอก็ไม่

 

 

ยอมพูดกับเขาสักคำ

 

 

“ง่วงหรือป่าว”และแก้วก็ส่ายหน้าอีกเช่นเคย โทโมะแอบยิ้มเล็กน้อย ก็เห็นๆอยู่ว่าตาเธอนั้น

 

 

เริ่มจะปิดแล้ว โทโมะเดินไปนั่งซ้อนหลังแก้ว เขาพิงต้นไม้ใหญ่ ส่วนแก้วเขาก็อุ้มมานั่งที่ตัก

 

 

แล้วให้พิงมาที่อกของเขา

 

 

“รู้ว่าง่วง หลับซะเด็กน้อย”โทโมะลูบแขนของแก้วไปมาคล้ายกับเป็นการกล่อม แก้วที่เคลิ้ม

 

 

ก็เริ่มรู้สึกหนักตา ก่อนจะหลับไปในที่สุด

 

 

“มาหวานกันอยู่แถวนี้นี่เอง”เขื่อนแซว

 

 

“ชู่! แก้วหลับอยู่”โทโมะเตือนเพื่อนเบาๆ

 

 

“อ๋อๆ ฉันขอนั่งด้วยคนสิ”

 

 

“อืม แล้วเฟย์ไปไหนแล้วล่ะ”

 

 

“ไปเปลี่ยนชุดน่ะ บอกว่าอยากเล่นน้ำ”

 

 

“แล้วแกไม่ไปตามเฝ้าหรอ”

 

 

“ฉันไม่ใช่คนติดแฟนแบบแกนะ ว่าแต่แกไปขอน้องเขาเป็นแฟนตอนไหน”

 

 

“ไม่ได้ขอ”

 

 

“หะ! แกจะเป็นประเภทไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหนหรอ เลี่ยนว่ะ”

 

 

“ก็ประมาณนั้นมั้ง เออนี่ไอ้เขื่อน เมื่อสองสามวันก่อนพ่อฉันโทรมาว่ะ”

 

 

“อ้าวหรอ โทรมาว่าอะไรว่ะ”

 

 

“ก็บอกให้รีบกลับไปที่บ้าน แล้วก็เลิกทำงานเป็นโฮสต์ซะ”

 

 

“งั้นหรอ ถ้าสามสาวรู้ว่าเราเป็นใครมาจากไหนคงจะช็อกน่าดู”

 

 

“แต่ฉันอยากอยู่แบบนี้มากกว่า มันอิสระดี”

 

 

“ฉันก็เหมือนกันว่ะ อ๊ะ!เฟย์มาแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

 

 

“เฮ้อ! ถ้าแก้วรู้ว่าผมเป็นใคร แก้วจะยังคุยกับผมอยู่หรือป่าวนะ”โทโมะก้มลงหอมแก้มแก้ว

 

 

เบาๆ

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

“ตอนนี้ถึงที่หมายแล้วครับ ไม่ทราบว่าจะให้ผมจัดการตอนไหนครับ”

 

 

“หาโอกาสเหมาะๆ แล้วค่อยลงมือ”

 

 

“รับทราบครับ”

 

 

“อย่าให้ใครจับได้แล้วกัน”

 

 

“ครับ”

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

“นายจะพาฉันไปไหน”ฟางถามอย่างงงๆ หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ป๊อปปี้ก็ลากเธอเข้าป่า

 

 

ทันที

 

 

“เดี๋ยวก็ใกล้ถึงแล้ว”ป๊อปปี้กระชับมือที่กุมมือฟางไว้แน่นขึ้น

 

 

“แต่มันลึกแล้วนะป๊อปปี้ พาฟางกลับเถอะ” เวลาที่เธออ้อนเขาก็มักจะแทนตัวเองว่า ‘ฟาง’

 

 

และเรียกเขาว่า ‘ป๊อปปี้’ แต่ถ้าไม่ใช่เวลาที่เธออ้อน ก็เรียกฉันกับนาย

 

 

“อย่ามาอ้อน”เพราะเวลาเธอทำแบบนี้ทีไร มันก็มักจะได้ผลทุกที

 

 

“ฟางกลัวนะป๊อปปี้”

 

 

“อ่ะนี่ ถึงแล้ว”

 

 

น้ำตกไหลลงมาจากที่สูง ล้อมรอบไปด้วยพืชพรรณไม้ต่างๆนาๆ น้ำใสสะอาดไหลลงมาเป็น

 

 

ลำธารที่สามารถลงไปแวกว่ายได้

 

 

“โหห สวยจังเลยอ่ะ”

 

 

“ชอบล่ะสิ”

 

 

“อืม ไม่คิดว่านายจะมีมุมแบบนี้เหมือนกันนะ” นั้นไง พอไม่อ้อนก็มาเรียกฉันๆ นายๆ

 

 

“แล้วทำไมฟางคิดผมไม่มีมุมแบบนี้ล่ะ”

 

 

“ก็นายหื่นอ่ะ เจ้าชู้ด้วย ลามก”

 

 

“ผมเป็นคนไม่ดีในสายตาฟางล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดอย่างงอนๆ

 

 

“ขี้น้อยใจไปได้”ฟางพูด แต่ป๊อปปี้ก็ไม่สนใจ เดินหนีฟางไปตรงที่โขดหิน ก่อนจะถอดเสื้อ

 

 

ออก เผยให้เห็นร่างกำยำที่สาวๆต่างหลงใหล

 

 

“นี่นาย!จะทำอะไรอ่ะ”ป๊อปปี้ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินเสียงที่ฟางเรียก

 

 

“ป๊อปปี้”

 

 

“มีอะไรครับ”

 

 

“เรียกนายไม่หัน แต่เรียกป๊อปปี้หันทันที เฮ้อ!”  ฟางคิดในใจ

 

 

“นายจะทำอะไร”

 

 

“ก็เล่นน้ำไง ฟางจะเล่นด้วยมั้ยล่ะ”

 

 

“ฟางไม่มีชุดเปลี่ยน”เธอพูดพร้อมก้มมองตัวเอง เธอใส่กางเกงยีนส์ขาสั้น  พร้อมกับเสื้อยืด

 

 

“เล่นเสร็จแล้ว ผมจะรีบพากลับ”

 

 

“โอเค^^”