รักจาก...หัวใจ

"อ้วกกกก"เสียงอาเจียนดังออกมาจากในห้องน้ำ
 
 
"แก้วๆเป็นไงบ้าง"ฟางรีบเข้ามาประคองแก้วที่อาเจียนจนหน้าซีด
 
 
"มะ...ไม่เป็นไร"
 
 
"พูดออกมาได้ว่าไม่เป็นไร" เฟย์เข้ามาช่วยประคองแก้วอีกคน แล้วพามานั่งที่โซฟาที่หอยู่ในห้ิองรับแขก
 
 
"ก็ไม่เป็นไรจริงๆ" แก้วพูดพร้อมหลับตาไปเงียบๆ
 
 
"นี่. อย่าพึ่งมาหลับซิ มากินข้าวก่อน"เฟย์เขย่าตัวแก้ว
 
 
"ไม่เอา ไม่กิน"
 
 
"แกเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ ไปหาหมอหน่อยดีมั้ย" ฟางพูด เพราะแก้วอาเจียนแบบนี้มาตั้งแต่วันที่หนี
 
 
โทโมะมาอยู่ที่นี้
 
 
"ไม่เอาอ่ะ นอพักแปปเดียว เดี๋ยวก็หาย"
 
 
"อย่าดื้อสิแก้ว"
 
 
แก้วไม่สนใจคำพูดของฟาง ล้มตัวลงนอนราบกับโซฟาแล้วหลับไป
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
ปัง!!!
 
 
โทโมะตบโต๊เสียงดัง แล้วไล่พวกลูกน้องออกไป ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงแต่บิลที่เป็นลูกน้องคนสนิท
 
 
"ทำงานกันยังไง แค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมถึงหาไม่เจอ"
 
 
"คงเป็นเพราะเธอไม่ญาติสนิทที่ไหนมั้งครับ"
 
 
"แล้วเฟย์ฟางล่ะ อันนั้นเขาไม่นับว่าเป็นญาติหรือไง"โทโมะพูดเสียงเย็น
 
 
"เอ่อ...เท่าที่สืบมา ตอนนี้คุณเฟย์กับคุณฟางย้ายบ้านไปแล้วครับ" บิลพยายามที่จะไม่ตอบคำถาม
 
 
"ย้ายบ้าน ย้ายไปอยู่ที่ไหน"
 
 
"ไม่มีข้อมูลในส่วนนี้ครับ"
 
 
"ไปสืบหามาให้เจอ"โทโมะสั่งเฉียบขาด บิลโค้งรับแล้วเดินออกไป 
 
 
เมื่อคนสนิทเดินออกไปโทโมะก็ต่อสายหาป๊อปปี้ทันที
 
 
"ฮัลโหลไอป็อป มาเจอกันที่คลับหน่อย"
 
 
หลังจากที่นัดแนะกันเสร็จเรียบร้อย โทโมะก็หันกลับมาเคลียร์งานให้เสร็จเรียบร้อย
 
 
คลับแห่งหนึ่ง
 
 
้โทโมะเดินผ่านเหล่าผีเสื้อราตรีที่คอยส่งสายตาเย้ายวนมาให้ตลอดทาง จนเห็นป๊อปปี้ที่โบกมือเรียกอยู่
 
 
ไกลๆ ด้านข้างของป๊อปเป็นเขื่อนที่มีเหล่าผีเสื้อราตรีคลอเคลียอยู่ข้างๆ
 
 
"ใครเชิญไอ้นี่มา"โทโมะพยักเพยิดไปทางเขื่อน
 
 
"ฉันเองแหละ ขอโทษที เผื่อฉันเมาฉันจะได้ให้มันหิ้วฉันกลับบ้าน"
 
 
"ฉัีนมีความสำคัญแค่นี้เองหรอว่ะ น่าน้อยใจว่ะ"
 
 
"เข้าเรื่องกันเถอะ แกเรียกฉันออกมาทำไม"ป๊อปปี้ถามเนือยๆ เพราะเขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะมานั่งดริ้งค์
 
 
สังสรรค์กับเพื่อนตอนนี้
 
 
"ตอนนี้ฟางย้ายไปอยู่ที่ไหน"
 
 
"ฉันไม่รู้ ถ้าแกจะมาถามฉันเรื่องของฟาง ฉันขอตัว"ป๊อปปี้ลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าว่าจะเดินออกไป แต่ก็ถูก
 
 
โทโมะท้วงขึ้นมาก่อน
 
 
"งั้นแสดงว่าแกรู้ว่าฟางย้ายไปอยู่ที่ไหน บอกฉันมา"โทโมะลุกขึ้นขวางทางป๊อปปี้
 
 
"ฉันไม่รู้ ฉันบอกแกไปแล้วนิ ถอย!"
 
 
"แกรู้!! อย่ามาทำเป็นไขสือนะไอ้ป๊อป!!"โทโมะกระชากคอเสื้อของป๊อปปี้
 
 
"เห้ย! ใจเย็นเพื่อน"เขื่อนรีบแยกทั้งสองคนออกจากกัน ไม่งั้นได้เดิการแลกหมัดกันแน่ๆ
 
 
"ปล่อยกูไอ้เขื่อน!!!! ไอ้ป๊อปมึงบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าฟางอยู่ที่ไหน"
 
 
"ก็ไอ้ป๊อปมันบอกไปแล้ว มันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ฟางย้ายไปอยู่ที่ไหน อย่าพึ่งไปถามมันเรื่องฟางตอนนี้
 
 
เลยมันยิ่งทำใจไม่ได้อยู่ ไม่ใช่แกคนเดียวนะเว้ยที่สติแตกเป็นหมาบ้าแบบนี้"เขื่อนพูด ทำให้โทโมะสงบสติ
 
 
อารมณ์ได้ จากนนั้นก็นั่งลงกุมขมับเอาไว้แน่น เขื่อนที่เห็นว่าโืทโมะสงบแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม ส่วน
 
 
ป๊อปปี้ก็เดินออกจากคลับไป
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
"กรี๊ดดดดดดด ไม่จริง!!!!"เฟลอร์กรี๊ดออกมาลั่นโรงพยาบาล หลังจากที่ได้รู้ผลตรวจแล้วว่าลูกในท้องของ
 
 
เธอไำม่ใช่ลูกของโทโมะ
 
 
"ที่นี้เธอก็เลิกยุ่งกับฉันและเมียฉันได้แล้วนะ หวังว่าเราคงไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก"โทโมะมีสีหน้าโล่งใจ
 
 
มาก ตอนนี้ต้องรีบเตรียมวางแผนที่จะไปตามหาคนตัวเล็กให้เจอ
 
 
"คุณ!! คุณยัดเงินให้โรงพยาบาลใช่มั้ย!!!"เฟลอร์ไม่ลดละความพยายามที่จะยัดเยียดตำแหน่งสามีให้
 
 
โทโมะ
 
 
"โรงพยาบาลนี้เธอเป็นคนเลือกเอง ลืมไปแล้วหรอ"
 
 
"มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด ลูกในท้องฉันเป็นลูกของคุณจริงๆนะ"
 
 
"หลอกตัวเองไปเถอะ อ้อ!เธอไม่ต้องกลัวนะว่าลูกในท้องของเธอจะไม่มีพ่อ เพราะฉันหาพ่อตัวจริงมาให้
 
 
แล้ว"โทโมะพูดจบก็เดินออกไปทันที พ่อตัวจริงที่ว่าก็คือ คู่ขาของเธออีกคน
 
 
"ไม่!!!ฉันไม่ยอมรับมันหรอก"เฟลอร์พูดอย่างเคียดแค้น จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ต่อสายถึงบุคคลหนึ่ง
 
 
"จัดการนังแก้วซะ ก่อนที่โทโมะจะหามันเจอ"
 
 
........................................................................................................................
 
 
หลังๆมันเริ่มยังไงไม่รู้ บอกไม่ถูก 5555 ตอนหน้าโทโมะจะได้เจอแก้วแล้วนะ>< อาจจะมาอัพให้พรุ่งนี้ ถ้า
 
 
มันไม่เหตุขัดข้องใดๆ เจอกันตอนหน้านะ ฝันดีทุกคน^^