รักจาก...หัวใจ

"อ๊ะ พี่โทโมะ"เสียงครวญครางตอนรับยามเช้าดังขึ้น หรือจะพูดให้ถูกก็ืคือ เสียงนี้นั้นดังออกมาทั้งคืนจนถึงเช้า
 
 
"อืออออ โทโมะ...แก้ว...มีเรียน"
 
 
"หยุดเรียนไม่ได้หรอ"ตัวต้นเหตุที่ทำให้แก้วไม่ได้นอนทั้งตลอดทั้งคืนจนถึงเช้า พูดขอร้องแกมบังคับอย่างหน้าไม่อาย
 
 
"อ๊า ไม่...ได้"แก้วตอบเสียงสั่น
 
 
"แก้วจะไม่นอนพักผ่อนหรอ" โทโมะผละออกจากซอกคอขาว แต่ก็ยังไม่หยุดโถมตัวเข้าหาคนตัวเล็ก แล้วเงยหน้าส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้คนที่นอนอยู่ใต้ร่าง
 
 
"ยะ...อย่า อ๊ะ คิดว่า...แก้ว อืออออ มะ...ไม่รู้"แก้วพูดออกมาได้อย่างยากลำบาก เพราะคนตัวโตโถมทับร่างกายไม่ยอมหยุดแถมยังเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นอีก
 
 
"เดี๋ยวผมโทรบอกฟางให้ล่ะกัน" โทโมะสรุปเอาเอง แล้วก้มลงแนบขิดริมฝีปากหวานที่เขาไม่เคยเบื่อเลย
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
ช่วงสายๆโทโมะยอมปล่อยร่างเล็กให้นอนพักผ่อน แต่ยังไม่วายที่จะขู่ให้เธอเขินอายอีกรอบ
 
 
"นอนให้พอนะครับ เดี๋ยวคืนนี้เราค่อยมาเล่นกันต่อ"พูดจบก็กดจูบริมฝีปากที่บวมเจ่อและดูเซ็กซีี่
 
 
"คนบ้า พรุ่งนี้แก้วมีเรียนนะ"แก้วรีบนอนคลุมโปงจากนั้นก็เอ่ยพึมพำหน้าแดงอยู่ใต้ผ้าห่ม ส่วนโทโมะก็นั่งพิงหัวเตียง
 
 
"งั้นวันนี้ผมคงต้องเริ่มเล่นแต่หัวค่ำน่ะสิ"
 
 
"คนหื่น! พรุ่งนี้โืทโมะมีงานไม่ใช่หรอ"
 
 
"ให้บิลทำไปก่อนก็ได้ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"
 
 
"ไม่คุยด้วยแล้ว"แก้วบ่นอุบอิบ
 
 
"หึ!มาๆนอนได้แล้้ว เดี๋ยวก็หาว่าผมไม่ยอมให้นอนอีก"โทโมะเลื่อนตัวลงมานอนข้างแก้ว แล้วดึงมากอดไว้
 
 
"นี่!เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี"โืทโมะดึงผ้าห่มที่ปิดหน้าแก้วออก แก้วเบ้หน้าใส่โทโมะ ก่อนจะพลิกตัวเข้าซบกับอกอุ่นของโทโมะแล้วหลับไป
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
ตกเย็น ป๊อปปี้ขับรถพาฟางมาหาแก้ว
 
 
"อ้าว มีอไรกันหรือป่าว"โทโมะที่เดินลงมาจากชั้นบนเอ่ยถามขึ้น
 
 
"คือ ฟางจะแวะมาหาแก้วน่ะค่ะ"
 
 
"ตอนนี้แก้วหลับอยู่ มีเรื่องอะไรหรือป่าว"
 
 
"งั้นฟางฝากเลกเชอร์ให้แก้วหน่อยนะค่ะ"
 
 
"ได้ๆ เออนี่ก็ใกล้จะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนมั้ย"
 
 
"คือวะ..."
 
 
"ฉันจะพาฟางไปกินข้าว" ฟางที่ได้ยินก็ตกใจ เพราะไม่ได้บอกเธอเอาไว้
 
 
"แกถามฟางแล้วหรอ ไอ้ป๊อป"โทโมะพูดล้อเมื่อเห็นอาการของฟาง
 
 
"ถึงฟางจะไม่อยากไป ฉันก็จะพาไป"ป๊อปปี้ตอบอย่างไม่อายใคร
 
 
"หึ!"
 
 
"งั้นฉันไปก่อนนะ" ป๊อปปี้พูดจบก็ลากตัวฟางออกไป
 
 
บนรถของป๊อปปี้
 
 
"คุณจะทำอะไรน่ะ"
 
 
"ฉันก็จะพาเธอไปกินข้าวไง"
 
 
"ฉันไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน"
 
 
"คิดว่าลงจากรถฉันได้ ก็เอาสิ" ฟางที่ได้ยินก็รีบเปิดประตูรถแต่ยังไม่ทันก้าวออกจากรถ ป๊อปปี้ก็เหยียบคันเร่ง ทำให้รถพุ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว
 
 
"คุณเล่นบ้าอะไร!!!!"
 
 
ฟางอยากไปไกลจากพี่ขนาดนั้นเลยหรอ
 
 
"ฉันจะพาเธอไปกินข้าว แล้วเดี๋ยวจะพาเธอไปส่งที่บ้าน"ป๊อปปี้ตอบอย่างเย็นชา ฟางที่กำลังโมโหพอได้ยินก็พยักหน้ารับ แล้วนั่งเงียบไปตลอดทางจนถึงร้านอาหาร
 
 
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
 
 
หลังจากที่สั่งออเดอร์ไปเรียนร้อยแล้ว ทั้งสองก็ต่างคนต่างเงียบกันไป จนกระทั่ง...
 
 
"ฟาง"
 
 
"คะ...ค่ะ" 
 
 
ป๊อปปี้ที่ได้ยินก็นึกขำ เพราะน้อยครั้งมากที่คนตรงหน้าเขาจะพูดเพราะๆกับเขา ส่วนฟางที่พูดเพราะแบบนั้นก็เพราะกลัวเขาจะโมโหใส่เธออีก
 
 
"ใกล้จะวันเกิดแล้ว อยากได้อะไรหรือป่าว"
 
 
"เอ่อ...คือ ไม่ต้องหรอกค่ะ ฟางเกรงใจ"
 
 
"งั้นหรอ"
 
 
จากนั้นไม่นานพนักงานก็เข้ามาเสิร์ฟอาหาร เมื่อทาอาหารเสร็จป๊อปปี้ก็พาฟางมาส่งที่บ้าน
 
 
"พี่ฟางงงงงงง" เฟย์วิ่งออกจากบ้านมา
 
 
"มีอะไรเฟย์"
 
 
"คุณป๊อปมาก็ดีล่ะ ช่วยกรุณาเอาเพื่อนของคุณกลับบ้่านไปที"
 
 
"ไอ้เขื่อนหรอ?"
 
 
"มีอไรหรือป่าวเพื่อนรัก" เขื่อนเดินออกมาจากบ้าน พร้อมกับเดินมาคล้องคอป๊อปปี้
 
 
"ฉันยังไม่อยากโดนฟ้าผ่า"ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ใยดี
 
 
"โห ไรว่ะ ทำเป็นเก๊ก"
 
 
"ฉันกลับบ้านก่อนนะ ฝันดีครับฟาง"
 
 
"ฝันดีนะครับเฟย์"
 
 
สองหนุ่มเดินไปขึ้นรถของตัวเอง ก่อนจะขับออกไป