รักจาก...หัวใจ

"อ๊ะ พี่โทโมะ"เสียงครวญครางตอนรับยามเช้าดังขึ้น หรือจะพูดให้ถูกก็ืคือ เสียงนี้นั้นดังออกมาทั้งคืนจนถึงเช้า

 

 

"อืออออ โทโมะ...แก้ว...มีเรียน"

 

 

"หยุดเรียนไม่ได้หรอ"ตัวต้นเหตุที่ทำให้แก้วไม่ได้นอนทั้งตลอดทั้งคืนจนถึงเช้า พูดขอร้องแกมบังคับอย่างหน้าไม่อาย

 

 

"อ๊า ไม่...ได้"แก้วตอบเสียงสั่น

 

 

"แก้วจะไม่นอนพักผ่อนหรอ" โทโมะผละออกจากซอกคอขาว แต่ก็ยังไม่หยุดโถมตัวเข้าหาคนตัวเล็ก แล้วเงยหน้าส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้คนที่นอนอยู่ใต้ร่าง

 

 

"ยะ...อย่า อ๊ะ คิดว่า...แก้ว อืออออ มะ...ไม่รู้"แก้วพูดออกมาได้อย่างยากลำบาก เพราะคนตัวโตโถมทับร่างกายไม่ยอมหยุดแถมยังเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นอีก

 

 

"เดี๋ยวผมโทรบอกฟางให้ล่ะกัน" โทโมะสรุปเอาเอง แล้วก้มลงแนบขิดริมฝีปากหวานที่เขาไม่เคยเบื่อเลย

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

ช่วงสายๆโทโมะยอมปล่อยร่างเล็กให้นอนพักผ่อน แต่ยังไม่วายที่จะขู่ให้เธอเขินอายอีกรอบ

 

 

"นอนให้พอนะครับ เดี๋ยวคืนนี้เราค่อยมาเล่นกันต่อ"พูดจบก็กดจูบริมฝีปากที่บวมเจ่อและดูเซ็กซีี่

 

 

"คนบ้า พรุ่งนี้แก้วมีเรียนนะ"แก้วรีบนอนคลุมโปงจากนั้นก็เอ่ยพึมพำหน้าแดงอยู่ใต้ผ้าห่ม ส่วนโทโมะก็นั่งพิงหัวเตียง

 

 

"งั้นวันนี้ผมคงต้องเริ่มเล่นแต่หัวค่ำน่ะสิ"

 

 

"คนหื่น! พรุ่งนี้โืทโมะมีงานไม่ใช่หรอ"

 

 

"ให้บิลทำไปก่อนก็ได้ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"

 

 

"ไม่คุยด้วยแล้ว"แก้วบ่นอุบอิบ

 

 

"หึ!มาๆนอนได้แล้้ว เดี๋ยวก็หาว่าผมไม่ยอมให้นอนอีก"โทโมะเลื่อนตัวลงมานอนข้างแก้ว แล้วดึงมากอดไว้

 

 

"นี่!เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี"โืทโมะดึงผ้าห่มที่ปิดหน้าแก้วออก แก้วเบ้หน้าใส่โทโมะ ก่อนจะพลิกตัวเข้าซบกับอกอุ่นของโทโมะแล้วหลับไป

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

ตกเย็น ป๊อปปี้ขับรถพาฟางมาหาแก้ว

 

 

"อ้าว มีอไรกันหรือป่าว"โทโมะที่เดินลงมาจากชั้นบนเอ่ยถามขึ้น

 

 

"คือ ฟางจะแวะมาหาแก้วน่ะค่ะ"

 

 

"ตอนนี้แก้วหลับอยู่ มีเรื่องอะไรหรือป่าว"

 

 

"งั้นฟางฝากเลกเชอร์ให้แก้วหน่อยนะค่ะ"

 

 

"ได้ๆ เออนี่ก็ใกล้จะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนมั้ย"

 

 

"คือวะ..."

 

 

"ฉันจะพาฟางไปกินข้าว" ฟางที่ได้ยินก็ตกใจ เพราะไม่ได้บอกเธอเอาไว้

 

 

"แกถามฟางแล้วหรอ ไอ้ป๊อป"โทโมะพูดล้อเมื่อเห็นอาการของฟาง

 

 

"ถึงฟางจะไม่อยากไป ฉันก็จะพาไป"ป๊อปปี้ตอบอย่างไม่อายใคร

 

 

"หึ!"

 

 

"งั้นฉันไปก่อนนะ" ป๊อปปี้พูดจบก็ลากตัวฟางออกไป

 

 

บนรถของป๊อปปี้

 

 

"คุณจะทำอะไรน่ะ"

 

 

"ฉันก็จะพาเธอไปกินข้าวไง"

 

 

"ฉันไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน"

 

 

"คิดว่าลงจากรถฉันได้ ก็เอาสิ" ฟางที่ได้ยินก็รีบเปิดประตูรถแต่ยังไม่ทันก้าวออกจากรถ ป๊อปปี้ก็เหยียบคันเร่ง ทำให้รถพุ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว

 

 

"คุณเล่นบ้าอะไร!!!!"

 

 

ฟางอยากไปไกลจากพี่ขนาดนั้นเลยหรอ

 

 

"ฉันจะพาเธอไปกินข้าว แล้วเดี๋ยวจะพาเธอไปส่งที่บ้าน"ป๊อปปี้ตอบอย่างเย็นชา ฟางที่กำลังโมโหพอได้ยินก็พยักหน้ารับ แล้วนั่งเงียบไปตลอดทางจนถึงร้านอาหาร

 

 

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

 

 

หลังจากที่สั่งออเดอร์ไปเรียนร้อยแล้ว ทั้งสองก็ต่างคนต่างเงียบกันไป จนกระทั่ง...

 

 

"ฟาง"

 

 

"คะ...ค่ะ" 

 

 

ป๊อปปี้ที่ได้ยินก็นึกขำ เพราะน้อยครั้งมากที่คนตรงหน้าเขาจะพูดเพราะๆกับเขา ส่วนฟางที่พูดเพราะแบบนั้นก็เพราะกลัวเขาจะโมโหใส่เธออีก

 

 

"ใกล้จะวันเกิดแล้ว อยากได้อะไรหรือป่าว"

 

 

"เอ่อ...คือ ไม่ต้องหรอกค่ะ ฟางเกรงใจ"

 

 

"งั้นหรอ"

 

 

จากนั้นไม่นานพนักงานก็เข้ามาเสิร์ฟอาหาร เมื่อทาอาหารเสร็จป๊อปปี้ก็พาฟางมาส่งที่บ้าน

 

 

"พี่ฟางงงงงงง" เฟย์วิ่งออกจากบ้านมา

 

 

"มีอะไรเฟย์"

 

 

"คุณป๊อปมาก็ดีล่ะ ช่วยกรุณาเอาเพื่อนของคุณกลับบ้่านไปที"

 

 

"ไอ้เขื่อนหรอ?"

 

 

"มีอไรหรือป่าวเพื่อนรัก" เขื่อนเดินออกมาจากบ้าน พร้อมกับเดินมาคล้องคอป๊อปปี้

 

 

"ฉันยังไม่อยากโดนฟ้าผ่า"ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ใยดี

 

 

"โห ไรว่ะ ทำเป็นเก๊ก"

 

 

"ฉันกลับบ้านก่อนนะ ฝันดีครับฟาง"

 

 

"ฝันดีนะครับเฟย์"

 

 

สองหนุ่มเดินไปขึ้นรถของตัวเอง ก่อนจะขับออกไป