The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

ความเดิมตอนที่แล้ว!

ใครก็ได้…ช่วยด้วย!

                  ฉันตัดสินใจพูดมันออกไปอีกครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงก็ไม่มีใครได้ยิน ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบลง

ไป พร้อมๆกับร่างกายที่มันค่อยๆจมลงไปเรื่อยๆ

---

 

Part’s Poppy

 

                 พวกเราที่ตกลงกันได้อย่างลงตัวว่าไม่ควรจะไปทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมกับการเล่นของฟาง จึง

เดินเข้ามานั่งรอฟางอยู่ที่หน้าล็อบบี้ภายในโรงแรม แต่เวลาตอนนี้ก็ผ่านไปนานราวๆ 5 นาทีเห็นจะได้ ก็ยังไม่มี

วี่แววของฟางที่จะเดินเข้ามาภายในโรงแรม

 

ป๊อปปี้ : เฟย์! พี่ว่ามันนานเกินไปแล้วนะ

 

                ผมหันไปบอกกับเฟย์ที่ตอนนี้กำลังนั่งเมาส์กับเพื่อนๆของเธออย่างออกรสออกชาด

 

เฟย์ : เอ๊ะ! หรือว่าพี่ฟางจะขึ้นไปบนห้องแล้วคะ พี่ป๊อป

 

ป๊อปปี้ : จะขึ้นได้ยังไงล่ะเฟย์! ก็กุญแจห้องอยู่ที่พี่

 

               ผมพูดขึ้น พร้อมกับชูกุญแจห้องแกว่งไปมาให้เฟย์และเพื่อนๆดูว่าผมไม่ได้โกหก เมื่อทุกคนเห็น

ดังนั้นก็หันมองหน้ากันอย่างกังวล

 

มิน : เฮ้ย! หรือว่า…

 

               ผมไม่รอให้มินพูดจบ รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น แล้วมุ่งตรงไปยังสระน้ำของโรงแรมทันที เพื่อนๆทั้ง

หลายของผมก็ไม่รอช้ารีบสาวเท้าวิ่งตามมาทันทีด้วยความรวดเร็ว และเมื่อพวกเรามาถึงยังสระว่ายน้ำ ภาพตรง

หน้าของผม ทำให้ผมเกือบลมจับ รู้สึกเหมือนอยากจะเป็นลมล้มพับไปตรงนั้นซะให้ได้ ภายในสระน้ำตรงหน้ามี

เลือดลอยผสมอยู่กับน้ำในสระเล็กน้อย แต่มันก็ว่ามากพอสมควรถ้าเทียบกับการไหลออกมาจากคนๆหนึ่ง ผมรีบ

กระโดดลงไปช่วยคนภายในสระทันที

 

Part’s Min

 

              พวกเราที่วิ่งมาถึงสระน้ำของโรงแรมก็ถึงกับน้ำตาไหลออกมา ฟางที่ถูกป๊อปปี้ว่ายพาขึ้นมาจากสระมี

เลือดไหลออกมาจากแขนที่ได้ผ่านการโดนมีดพกเฉี่ยวมาได้ไม่นาน และดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่ใช่วันของพวกเรา

ซักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้าจึงไม่มีใครลงมาเล่นน้ำในสระเลย และทางเดียวที่พวกเราจะทำได้ใน

ตอนนี้คือตั้งสติแล้วกดโทรเรียกรถพยาบาล ระหว่างที่รอป๊อปปี้ก็พยายามหาทางห้ามเลือดจากบาดแผลของฟาง

 

เฟย์ : พี่ฟาง! พี่อย่าเป็นอะไรนะ!!

 

               ตอนนี้เพื่อนๆทุกคนตั้งสติ พร้อมเผชิญหน้ากับอนาคตได้กันหมดแล้ว ยกเว้นยัยเฟย์ที่ยังคงเหมือน

คนสติแตก ช็อกกับเหตุการตรงหน้าไม่หาย

 

@ KZ Hospital

 

               ตอนนี้พวกเราได้ยืนอยู่ที่หน้าห้อง I.C.U เป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันเหมือนเป็นเดจาวูที่เหตุการณ์

แบบนี้ได้เกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง พวกเรายังคงแสดงท่าทางกันเหมือนเดิมทุกประการ แตกต่างกันตรงที่ป๊อปปี้เงียบ

กว่าเดิม ส่วนยัยเฟย์ก็ช็อกและสติแตกมากกว่าเดิม หวังว่าคงไม่ได้หมอคนเดิมหรอกนะ -_-

 

พิม : เฟย์! เชื่อพิมนะ ฟางต้องไม่เป็นอะไร!

 

             พิมที่คอยพูดปลอบยัยเฟย์ทุกๆ 5 นาที จนตอนนี้เวลาผ่านไปจนเกือบจะ 1 ชั่วโมงแล้ว แต่พยาบาล

และหมอมากหน้าหลายตายังคงเดินเข้าออกภายในห้อง I.C.U ตรงหน้าอย่างวุ่นวายเหมือนเดิมไม่มีท่าทีว่าจะ

หยุดกันเลย

 

  พลั่ก!

 

            เสียงประตูที่ถูกผลักออกมาด้วยฝีมือของแพทย์สาวคนหนึ่ง ทำให้พวกเราหันไปหมายจะตรงเข้าไป

ถามแพทย์สาวตรงหน้า แต่ด้วยความรีบเร่งของเธอจึงทำให้พวกเราหยุดชะงักไม่มีใครกล้าเดินเข้าไปถามเลยซัก

คน

 

แพทย์สาว : พยาบาลตรงเคาเตอร์ช่วยประสานงานขอเลือดกรุ๊ป O ด้วยค่ะ ส่วนพยาบาลตรงนั้นช่วยเข้าไปช่วย

ในห้อง I.C.U หน่อยคะ

 

             แพทย์สาวพูดก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตรงกลับเข้าไปในห้อง I.C.U ทันที ส่วนพยาบาลที่ถูกเรียกให้

เข้าไปช่วย ก็รีบพากันวิ่งเข้าไปในห้อง และผ่านไปราวๆ 5 นาที บุรุษพยาบาลคนหนึ่งก็รีบวิ่งเข้าไปภายในห้อง

พร้อมกับถุงเลือด

 

เฟย์ : พี่ฟาง! พี่อย่าเป็นอะไรไปนะ!

 

จินนี่ : เฟย์! ฟางต้องไม่เป็นอะไร

 

             เฟย์ที่หยุดเงียบสงบสติอารมณ์ตัวเองไปแล้วครั้งหนึ่ง ถึงกับสติแตกอีกครั้ง เมื่อเห็นภาพอันชุลมุน

วุ่นวายของพยาบาลและแพทย์ ส่วนพวกนายป๊อปปี้ที่ตอนแรกนั่งกันนิ่ง ถึงกับเปลี่ยนมาเดินบ้าง นั่งกุมขมับของ

ตนเองบ้าง ส่วนนายเขื่อนก็รีบเดินเข้ามาปลอบยัยเฟย์อย่างให้กำลังใจ

 

เขื่อน : เฟย์เชื่อเขื่อนนะ ฟางต้องไม่เป็นอะไร!

 

เฟย์ : ฮึก! เฟย์ก็หวังอย่างนั้นแหละ ฮึก เขื่อน

 

           เฟย์พูดตอบออกมา ก่อนจะโผเข้ามาอ้อมกอดของชายหนุ่มตรงหน้าทันที

 

Part’s Poppy

 

            ผมที่ได้เห็นเหตุการณ์ชุลวุนวุ่นวายทั้งหลาย ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคนตัวเล็กภายในห้องที่ไม่รู้ว่า

ตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าเลือกได้ผมขอยอมไปเป็นคนๆนั้นแทนฟางดีกว่า เพราะเธอยังมีน้องสาวผู้

บอบบางของเธอย่างยัยเฟย์ที่ต้องดูแล ถ้าไม่มีฟาง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเฟย์จะอยู่ยังไง

 

 

น้องฟางอย่าเป็นอะไรไปเลยนะครับ!

 

โทโมะ : ไอป๊อป! แกโอเคป่าววะ!

 

              โทโมะเดินเข้ามาตบที่บ่าของผมเบาๆ พร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง ผมจึงได้แต่พยักหน้าตอบ

กลับไป

 

โทโมะ : ฟางต้องไม่เป็นอะไร! ฉันเชื่อแบบนั้นนะ!

 

ป๊อปปี้ : อือ ฉันก็ขอให้เป็นแบบนั้น

 

                ผมตอบกลับโทโมะไปด้วยเสียงเนือยๆ ก่อนที่ผมกับโทโมะจะค่อยๆนั่งลงด้วยความอ่อนล้า

 

1 ชั่วโมงผ่านไป 

 

               เหตุการณ์ยังคงชุลมุนวุ่นวายไม่ต่างจากก่อนหน้านี้เลยซักนิด

 

30 นาที ผ่านไป

 

              ทุกๆคนยังคงนั่งรอกันอยู่ที่หน้าห้อง I.C.U อย่างมีความหวัง หวังว่าฟางจะปลอดภัย หวังว่าจะไม่มี

ใครเกิดการสูญเสีย หวังว่าทุกๆอย่างจะราบรื่นอย่างเดิม แต่ความหวังในตอนนี้ก็ดูจะเหมือนริบหรี่มากมายเหลือ

เกิน

 

พลั่ก!

 

เฟย์ : หมอคะ! พี่ฟางเป็นยังไงบ้างคะ!

 

                 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเหมือนเดจาวูที่ฉายซ้ำไปซ้ำมา จะต่างกันก็แค่เพียง เหตุการณ์ และเวลา

เท่านั้นเอง

 

---

 

                                          พี่ฟางของเราจะเป็นยังไง? 

 

                                           เจอกันตอนหน้าค่ะ ^_^