The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

ความเดิมตอนที่แล้ว!

ใครก็ได้…ช่วยด้วย!

                  ฉันตัดสินใจพูดมันออกไปอีกครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงก็ไม่มีใครได้ยิน ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบลง
ไป พร้อมๆกับร่างกายที่มันค่อยๆจมลงไปเรื่อยๆ



 
Part’s Poppy
 
                 พวกเราที่ตกลงกันได้อย่างลงตัวว่าไม่ควรจะไปทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมกับการเล่นของฟาง จึง
เดินเข้ามานั่งรอฟางอยู่ที่หน้าล็อบบี้ภายในโรงแรม แต่เวลาตอนนี้ก็ผ่านไปนานราวๆ 5 นาทีเห็นจะได้ ก็ยังไม่มี
วี่แววของฟางที่จะเดินเข้ามาภายในโรงแรม
 
ป๊อปปี้ : เฟย์! พี่ว่ามันนานเกินไปแล้วนะ
 
                ผมหันไปบอกกับเฟย์ที่ตอนนี้กำลังนั่งเมาส์กับเพื่อนๆของเธออย่างออกรสออกชาด
 
เฟย์ : เอ๊ะ! หรือว่าพี่ฟางจะขึ้นไปบนห้องแล้วคะ พี่ป๊อป
 
ป๊อปปี้ : จะขึ้นได้ยังไงล่ะเฟย์! ก็กุญแจห้องอยู่ที่พี่
 
               ผมพูดขึ้น พร้อมกับชูกุญแจห้องแกว่งไปมาให้เฟย์และเพื่อนๆดูว่าผมไม่ได้โกหก เมื่อทุกคนเห็น
ดังนั้นก็หันมองหน้ากันอย่างกังวล
 
มิน : เฮ้ย! หรือว่า…
 
               ผมไม่รอให้มินพูดจบ รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น แล้วมุ่งตรงไปยังสระน้ำของโรงแรมทันที เพื่อนๆทั้ง
หลายของผมก็ไม่รอช้ารีบสาวเท้าวิ่งตามมาทันทีด้วยความรวดเร็ว และเมื่อพวกเรามาถึงยังสระว่ายน้ำ ภาพตรง
หน้าของผม ทำให้ผมเกือบลมจับ รู้สึกเหมือนอยากจะเป็นลมล้มพับไปตรงนั้นซะให้ได้ ภายในสระน้ำตรงหน้ามี
เลือดลอยผสมอยู่กับน้ำในสระเล็กน้อย แต่มันก็ว่ามากพอสมควรถ้าเทียบกับการไหลออกมาจากคนๆหนึ่ง ผมรีบ
กระโดดลงไปช่วยคนภายในสระทันที
 
Part’s Min
 
              พวกเราที่วิ่งมาถึงสระน้ำของโรงแรมก็ถึงกับน้ำตาไหลออกมา ฟางที่ถูกป๊อปปี้ว่ายพาขึ้นมาจากสระมี
เลือดไหลออกมาจากแขนที่ได้ผ่านการโดนมีดพกเฉี่ยวมาได้ไม่นาน และดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่ใช่วันของพวกเรา
ซักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้าจึงไม่มีใครลงมาเล่นน้ำในสระเลย และทางเดียวที่พวกเราจะทำได้ใน
ตอนนี้คือตั้งสติแล้วกดโทรเรียกรถพยาบาล ระหว่างที่รอป๊อปปี้ก็พยายามหาทางห้ามเลือดจากบาดแผลของฟาง
 
เฟย์ : พี่ฟาง! พี่อย่าเป็นอะไรนะ!!
 
               ตอนนี้เพื่อนๆทุกคนตั้งสติ พร้อมเผชิญหน้ากับอนาคตได้กันหมดแล้ว ยกเว้นยัยเฟย์ที่ยังคงเหมือน
คนสติแตก ช็อกกับเหตุการตรงหน้าไม่หาย
 
@ KZ Hospital
 
               ตอนนี้พวกเราได้ยืนอยู่ที่หน้าห้อง I.C.U เป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันเหมือนเป็นเดจาวูที่เหตุการณ์
แบบนี้ได้เกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง พวกเรายังคงแสดงท่าทางกันเหมือนเดิมทุกประการ แตกต่างกันตรงที่ป๊อปปี้เงียบ
กว่าเดิม ส่วนยัยเฟย์ก็ช็อกและสติแตกมากกว่าเดิม หวังว่าคงไม่ได้หมอคนเดิมหรอกนะ -_-
 
พิม : เฟย์! เชื่อพิมนะ ฟางต้องไม่เป็นอะไร!
 
             พิมที่คอยพูดปลอบยัยเฟย์ทุกๆ 5 นาที จนตอนนี้เวลาผ่านไปจนเกือบจะ 1 ชั่วโมงแล้ว แต่พยาบาล
และหมอมากหน้าหลายตายังคงเดินเข้าออกภายในห้อง I.C.U ตรงหน้าอย่างวุ่นวายเหมือนเดิมไม่มีท่าทีว่าจะ
หยุดกันเลย
 
  พลั่ก!
 
            เสียงประตูที่ถูกผลักออกมาด้วยฝีมือของแพทย์สาวคนหนึ่ง ทำให้พวกเราหันไปหมายจะตรงเข้าไป
ถามแพทย์สาวตรงหน้า แต่ด้วยความรีบเร่งของเธอจึงทำให้พวกเราหยุดชะงักไม่มีใครกล้าเดินเข้าไปถามเลยซัก
คน
 
แพทย์สาว : พยาบาลตรงเคาเตอร์ช่วยประสานงานขอเลือดกรุ๊ป O ด้วยค่ะ ส่วนพยาบาลตรงนั้นช่วยเข้าไปช่วย
ในห้อง I.C.U หน่อยคะ
 
             แพทย์สาวพูดก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตรงกลับเข้าไปในห้อง I.C.U ทันที ส่วนพยาบาลที่ถูกเรียกให้
เข้าไปช่วย ก็รีบพากันวิ่งเข้าไปในห้อง และผ่านไปราวๆ 5 นาที บุรุษพยาบาลคนหนึ่งก็รีบวิ่งเข้าไปภายในห้อง
พร้อมกับถุงเลือด
 
เฟย์ : พี่ฟาง! พี่อย่าเป็นอะไรไปนะ!
 
จินนี่ : เฟย์! ฟางต้องไม่เป็นอะไร
 
             เฟย์ที่หยุดเงียบสงบสติอารมณ์ตัวเองไปแล้วครั้งหนึ่ง ถึงกับสติแตกอีกครั้ง เมื่อเห็นภาพอันชุลมุน
วุ่นวายของพยาบาลและแพทย์ ส่วนพวกนายป๊อปปี้ที่ตอนแรกนั่งกันนิ่ง ถึงกับเปลี่ยนมาเดินบ้าง นั่งกุมขมับของ
ตนเองบ้าง ส่วนนายเขื่อนก็รีบเดินเข้ามาปลอบยัยเฟย์อย่างให้กำลังใจ
 
เขื่อน : เฟย์เชื่อเขื่อนนะ ฟางต้องไม่เป็นอะไร!
 
เฟย์ : ฮึก! เฟย์ก็หวังอย่างนั้นแหละ ฮึก เขื่อน
 
           เฟย์พูดตอบออกมา ก่อนจะโผเข้ามาอ้อมกอดของชายหนุ่มตรงหน้าทันที
 
Part’s Poppy
 
            ผมที่ได้เห็นเหตุการณ์ชุลวุนวุ่นวายทั้งหลาย ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคนตัวเล็กภายในห้องที่ไม่รู้ว่า
ตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าเลือกได้ผมขอยอมไปเป็นคนๆนั้นแทนฟางดีกว่า เพราะเธอยังมีน้องสาวผู้
บอบบางของเธอย่างยัยเฟย์ที่ต้องดูแล ถ้าไม่มีฟาง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเฟย์จะอยู่ยังไง
 
 
น้องฟางอย่าเป็นอะไรไปเลยนะครับ!
 

โทโมะ : ไอป๊อป! แกโอเคป่าววะ!
 
              โทโมะเดินเข้ามาตบที่บ่าของผมเบาๆ พร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง ผมจึงได้แต่พยักหน้าตอบ
กลับไป
 
โทโมะ : ฟางต้องไม่เป็นอะไร! ฉันเชื่อแบบนั้นนะ!
 
ป๊อปปี้ : อือ ฉันก็ขอให้เป็นแบบนั้น
 
                ผมตอบกลับโทโมะไปด้วยเสียงเนือยๆ ก่อนที่ผมกับโทโมะจะค่อยๆนั่งลงด้วยความอ่อนล้า
 
1 ชั่วโมงผ่านไป 
 
               เหตุการณ์ยังคงชุลมุนวุ่นวายไม่ต่างจากก่อนหน้านี้เลยซักนิด
 
30 นาที ผ่านไป
 
              ทุกๆคนยังคงนั่งรอกันอยู่ที่หน้าห้อง I.C.U อย่างมีความหวัง หวังว่าฟางจะปลอดภัย หวังว่าจะไม่มี
ใครเกิดการสูญเสีย หวังว่าทุกๆอย่างจะราบรื่นอย่างเดิม แต่ความหวังในตอนนี้ก็ดูจะเหมือนริบหรี่มากมายเหลือ
เกิน
 
พลั่ก!
 
เฟย์ : หมอคะ! พี่ฟางเป็นยังไงบ้างคะ!
 
                 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเหมือนเดจาวูที่ฉายซ้ำไปซ้ำมา จะต่างกันก็แค่เพียง เหตุการณ์ และเวลา
เท่านั้นเอง
 



 
                                          พี่ฟางของเราจะเป็นยังไง? 
 
                                           เจอกันตอนหน้าค่ะ ^_^