The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

Part’s Poppy

 

               วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเที่ยวของพวกเรา หลังจากที่กลับไปถึงในครั้งนี้ก็คงไม่ได้มาอยู่ด้วยกัน

ซักเท่าไหร่ เพราะต่างคนก็ต่างต้องทำงานของตนเอง และดูท่าทางว่าหลังจากนี้ฟางก็คงจะได้สวีต ไปไหนมา

ไหนกับผมน้อยลงด้วยเช่นกัน เพราะงานต่างๆของเธอทั้งงานที่เธอรับจากรุ่นน้อง และจากบริษัทของผมก็ยังมี

ตั้งรอเธอไปทำอีกเยอะแยะ

 

ฟาง : พี่ป๊อป พี่ป๊อปคะ!

 

                ฟางเอื้อมมือมาปัดๆตรงหน้าของผม พร้อมกับเรียกชื่อของผมเสียงดัง

 

ป๊อปปี้ : ครับ น้องฟาง

 

ฟาง : ได้เวลาเล่นน้ำแล้วค่ะ พี่ป๊อป!

 

                ฟางบอกกับผม พร้อมกับชี้ไปให้ดูเพื่อนของผมและเธอที่เดินมุ่งตรงไปยังสระน้ำของโรงแรมเป็น

ที่เรียบร้อยแล้ว

 

ป๊อปปี้ : แต่แขนของน้องฟางยังไม่หายเลยนะครับ

 

ฟาง : ช่างแขนฟางเถอะคะ! ไปเล่นน้ำกันดีกว่า

 

               ฟางไม่สนคำเตือนของผม เธอรีบลุกขึ้นมาลากผมตรงดิ่งไปยังสระว่ายน้ำทันที ส่วนเพื่อนๆของผม

และของน้องฟางก็เริ่มทยอยลงไปยังสระน้ำกันบ้างแล้ว

 

เฟย์ : พี่ฟางแข่งว่ายน้ำกันเอาป่าว

 

                เฟย์รีบเอ่ยปากท้าแข่งว่ายน้ำกับฟางทันทีที่เธอได้ก้าวขาลงสระน้ำ

 

ฟาง : แน่ใจเหรอเฟย์

 

                ฟางถามหยั่งเชิงน้องสาวของตนด้วยใบหน้าร่าเริง ส่วนเฟย์ที่ได้ยินพี่สาวพูดดังนั้นจึงตอบกลับไป

อย่างทันควัน

 

เฟย์ : ล้านเปอร์เซ็นต์! แม้ในอดีตเฟย์จะไม่เคยชนะพี่ฟางเลยก็ตาม แต่ครั้งนี้เฟย์ไม่แพ้หรอก!

 

ฟาง : ให้มันแน่เถอะ! ยัยตัวแสบ!

 

              ฟางพูดในขณะที่ขาก็ก้าวเดินตรงไปยังน้องสาวของตนเอง ก่อนจะเอื้อมมือออกไปผลักศีรษะของ

น้องสาวตนเองเบาๆด้วยความเอ็นดู

 

มิน : 5  4  3  2  1  ออกตัว!

 

                มินพูดให้สัญญาณการแข่งว่ายน้ำของพี่น้องทั้งสอง โดยมีเพื่อนๆทั้งหลายของทั้งสองยืนดูอยู่ไม่

ห่าง ส่วพวกผมที่ไม่เคยเห็นสองคนนี้ว่ายน้ำแข่งกัน จึงพร้อมใจกันหันไปยืนดูการแข่งขันด้วยความตั้งใจ จน

ผ่านไปไม่นาน ฟางก็ว่ายน้ำกลับมาแตะยังขอบฝั่งที่เป็นเส้นชัยได้ก่อนหน้าน้องสาวของตน ในขณะที่ฟางถึงเส้น

ชัยเฟย์ยังว่ายได้แค่ 3 ใน 4 ของสระที่ใช้ในการแข่งขันเท่านั้นเอง

 

มิน/จินนี่/พิม : ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!

 

จินนี่ : ไงหล่ะ! ยัยเฟย์

 

พิม : จะเอาชนะยัยฟางที่เป็นนักกีฬาว่ายน้ำมันไม่ง่ายอย่างที่แกคิดหรอกนะ

 

                  มิน จินนี่ และพิม หัวเราะออกมาทันทีที่เฟย์เงยหน้าขึ้นมาจากน้ำ ส่วนฟางที่เห็นหน้าของน้อง

สาวของตนเองที่ทำหน้ามู่ทู่เหมือนกระป๋องโดนบี้ (มันอยู่ยังไงอ่ะพี่ป๊อป : Faye)(พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน :

Poppy)(อ้าว! : Faye) ก็เดินเข้าไปหาพร้อมกับลูบหัวเบาๆ

 

เฟย์ : ไม่ยอม! พี่ฟางแข่งดำน้ำดีกว่า! เฟย์ว่าเฟย์ไม่แพ้แน่ๆ

 

มิน : นี่แกกะจะเอาชนะยัยฟางให้ได้เลยใช่ป่ะ

 

                  เฟย์ไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้ายิ้มๆ อย่างน่ารัก ทำเอาซะไอเขื่อนมันเขินไปเลย แต่ได้ข่าวว่า

เฟย์ยิ้มให้กับเพื่อนของตนเองนะ ไม่เกี่ยวไรกับไอเขื่อนเล้ย!

 

ฟาง : ก็ได้ๆ เอาเป็นว่าเดี๋ยวใครโผล่ขึ้นมาก่อนก็ขึ้นจากสระเลยนะ!

 

                  ฟางพูดก่อนจะกวาดสายตามามองหน้าของพวกเราทุกคนเป็นเชิงบังคับว่าทุกคนต้องเล่น ซึ่ง

พวกเราก็ไม่มีใครกล้าขัดฟางอยู่แล้วจึงต้องเล่นด้วยอย่างจำใจ

 

ฟาง : 1  2  3 ดำได้!

 

                  ฟางพูดให้สัญญาณแก่พวกเราทุกคนที่ยืนล้อมวงกันเป็นวงกลม เมื่อสิ้นเสียงสัญญาณ พวกเราก็

พร้อมใจกันดำน้ำลงไปทันที เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่สำหรับผมมันนานมากจนเริ่มจะหายใจไม่ออก ผม

จึงตัดสินใจโผล่ขึ้นเหนือน้ำทันทีเพื่อหาออกซิเจนให้กับร่างกาย และว่ายน้ำเพื่อไปขึ้นจากสระน้ำตามกติกาที่ได้

ตกลงกันไว้ ตอนแรกผมคิดว่าผมเป็นคนแรกที่ขึ้นมานะ แต่ผิดคาด เพราะเพื่อนๆของผมกับเพื่อนของฟางนั่งกัน

อยู่ที่ขอบสระกันเต็มหมดแล้ว

 

เขื่อน : ไอป๊อป! อึดว่ะ!

 

                  เมื่อผมที่ไปถึงขอบสระที่เพื่อนๆได้อยู่กัน เขื่อนก็พูดชม(หรือด่า?)ผมทันที เพื่อนๆของผมหันมา

ยิ้มให้กับผม เพราะในบรรดาพวกเราทั้ง 5 คนแล้ว ผมเป็นคนสุดท้ายที่ขึ้นมา ส่วนเพื่อนๆของฟางก็หันมามอง

หน้าผมแวบนึงก่อนจะหันกลับไปจดจ้องที่สระต่อทันที

 

ป๊อปปี้ : ยังเหลือใครอีกวะเนี่ย!

 

โทโมะ : เหลือเฟย์ กับฟางน่ะ!

 

                  โทโมะตอบผมด้วยเสียงที่นิ่งๆ ก่อนจะหันไปดูการแข่งขันของสองพี่น้องต่อ ผมว่าผมอึดแล้วนะ

ทำไมยัยสองคนนั้นที่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆถึงได้อดทนกันขนาดนี้ เวลาผ่านไปราวๆ 1-2 นาที เฟย์ที่คาดว่าคงจะ

ไม่ไหวแล้วจึงโผล่พ้นน้ำขึ้นมาหาอากาศหายใจ

 

เฟย์ : เฟย์ชนะหรือป่าว!

 

                  และทันทีที่เธอสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดแล้ว ก็หันมาตะโกนถามอย่างตื่นเต้นทันที

 

มิน : ชนะซะที่ไหนกันเล่า! แกหันไปดูข้างๆแกสิเฟย์!

 

                 มินตะโกนตอบเฟย์กลับไป และเมื่อเฟย์ได้ยินคำตอบถึงกับทำปากจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ ก่อนจะหันไป

มองคนข้างๆกาย พร้อมกับค่อยๆว่ายน้ำกลับมายังขอบสระที่พวกเรานั่งอยู่

 

เฟย์ : แพ้พี่ฟางอีกแล้ว!

 

ป๊อปปี้ : เฟย์ในเมื่อพวกเราขึ้นกันมาครบแล้ว งั้นก็ตะโกนบอกฟางเลยเถอะ

 

                  ผมที่เห็นว่าทุกคนขึ้นมาครบแล้ว จึงเดินตรงเข้าไปบอกเฟย์ให้ตะโกนเรียกฟางขึ้นมาได้แล้ว

เฟย์จึงพยักหน้าตอบ ก่อนจะตะโกนเรียกฟางทันที

 

เฟย์ : พี่ฟางคะ! ขึ้นมาได้แล้วค่ะ! พี่ชนะพวกเราอีกแล้ว!

 

               แต่ผ่านไปนานก็ไม่มีเสียงตอบรับจากคนในน้ำเลย ผมที่เริ่มเป็นห่วงคนตัวเล็กตรงหน้า จึงทำท่าจะ

กระโดดลงน้ำไปช่วยเธอ แต่ก็โดนเฟย์ดึงข้อมือเอาไว้ก่อน

 

เฟย์ : ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ป๊อป! พี่ฟางน่ะชอบแกล้งพวกเราแบบนี้ตลอด เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีก็โผล่ขึ้นมาเองแหละ

คะ

 

พิม : ใช่ๆ ตอนที่พวกเราโดนฟางแกล้งแบบนี้ครั้งแรกก็ตกลงรีบลงไปช่วย แต่พอไปจับตัวฟางเท่านั้นแหละ

พวกเรากลับโดนฟางจี้เอวกลับมา หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเชื่อฟางอีกเลย

 

จินนี่ : งั้นเราไปนั่งรอที่หน้าล็อบบี้กันเถอะ!

 

                เมื่อเพื่อนๆของฟางได้บอกถึงสาเหตุที่ไม่ยอมให้ผมลงไปช่วยฟาง พวกผมก็ถึงกับบ้างอ้อ ตัวเล็ก

แค่นี้ แสบไม่ใช่เล่นเลยนะฟาง! ก่อนที่พวกเราจะพากันเดินไปรอฟางที่หน้าล็อบบี้โรงแรม

 

 

Part’s Fang

 

เฟย์ : พี่ฟางคะ! ขึ้นมาได้แล้วค่ะ! พี่ชนะพวกเราอีกแล้ว!

               ฉันได้ยินเสียงของยัยเฟย์ตะโกนเรียกฉัน แสดงว่าขึ้นกันหมดแล้วสินะ! แต่ฉันคนนี้ยังไม่โผล่ขึ้นไป

หรอก ต้องแกล้งให้น้องเป็นห่วงก่อนถึงจะจบแผน แต่ดูเหมือนว่ายัยเฟย์และเพื่อนๆจะรู้ถึงแผนการของฉันแล้ว

นะ เพราะว่าถ้าเป็นปกติแล้ว ยัยพวกนั้นแค่ผ่านไปไม่กี่วินาที เมื่อไม่มีท่าทางว่าฉันจะขึ้นไปก็จะกระโดดลงมา

ช่วยทันที

 

เฟย์ : ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ป๊อป! พี่ฟางน่ะชอบแกล้งพวกเราแบบนี้ตลอด เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีก็โผล่ขึ้นมา

เองแหละคะ

 

พิม : ใช่ๆ ตอนที่พวกเราโดนฟางแกล้งแบบนี้ครั้งแรกก็ตกลงรีบลงไปช่วย แต่พอไปจับตัวฟาง

เท่านั้นแหละ พวกเรากลับโดนฟางจี้เอวกลับมา หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเชื่อฟางอีกเลย

                นั่นไง! เดาผิดซะที่ไหน สงสัยแผนนี้คงจะเล่นบ่อยเกินไปแล้ว ยัยพวกนี้ถึงไม่ตกใจน่ะ! -_- เซ็ง

ชะมัด!

 

จินนี่ : งั้นเราไปนั่งรอที่หน้าล็อบบี้กันเถอะ!

                เมื่อฉันได้ยินเสียงของยัยจินที่บอกให้ทุกคนไปรอฉันที่ล็อบบี้ของโรงแรม ฉันจึงตัดสินใจว่าจะโผล่

ขึ้นไป

 

 

อ๊ะ!

 

 

               ฉันที่กำลังจะถีบตนเองให้โผล่ขึ้นไปเหนือน้ำ แต่ขาของฉันมันดันขยับไม่ได้น่ะสิ! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!

 

 

ชะ…ช่วยด้วย!

 

                สัญชาตญาณของทุกคน เมื่อรู้ว่าวินาทีอันตรายของชีวิตของตนเองกำลังจะมาถึง ก็ต้องร้องเรียก

ให้คนมาช่วยเป็นเรื่องปกติธรรมดา ฉันที่ในขณะนี้กำลังเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอยู่กับตนเองจึงตะโกนร้องขอ

ความช่วยเหลือ แต่เชื่อได้เลยว่าเสียงของฉันไม่มีใครได้ยินหรอก เพราะดูเหมือนว่าประโยคดังกล่าวจะออกมา

จากปากของฉันแบบไม่มีเสียง

 

 

ใครก็ได้…ช่วยด้วย!

 

                  ฉันตัดสินใจพูดมันออกไปอีกครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงก็ไม่มีใครได้ยิน ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบลง

ไป พร้อมๆกับร่างกายที่มันค่อยๆจมลงไปเรื่อยๆ

 

---

 

                                      เป็นไงกันบ้างคะ? สนุกกันหรือป่าวเอ่ย?

 

                       ติ ชม กันได้เต็มที่นะคะ เรามีข้อบกพร่องตรงไหนโปรดบอกนะคะ ^^

 

                                                   เจอกันตอนหน้าค่ะ :)