The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

มาอัพต่อแล้วน้า!!! ไปอ่านกันเลยจ้า^_^

 

---

 

Part’s Faye

 

เฟย์/เขื่อน : เฮ้ย!! พี่ฟาง!!/ไอป๊อป!!

 

             ฉันกับเขื่อนอุทานออกมาด้วยเสียงที่ดังมากในเวลาเดียวกัน เพียงแค่ประโยคเท่านั้นที่ต่างกัน  ทำให้

ทุกคนหันมามอง ส่วนเคนตะกับจินนี่ที่ยืนอยู่ใกล้กับพวกเราที่สุดรีบวิ่งมาดูอย่างรวดเร็ว

 

ปึง! โครม!

 

            เคนตะที่วิ่งมาชนประตูของห้องเย็นอย่างรุนแรง ส่งผลให้ประตูห้องเย็นปิดลงไปอย่างแรง

 

ทุกคน : เฮ้ย! ซวยแล้ว!!

 

            พวกเราที่ตกตะลึงอยู่กับสิ่งที่ได้เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ก็รีบตั้งสติแล้วช่วยกันหาทางเปิดประตูห้องเย็นทันที

แต่พอเดินไปดูที่ประตู ประตูของห้องเย็นเป็นแบบใส่รหัส และเป็นแบบไขกุญแจ จึงไม่สามารถทำให้พวกเรา

เปิดประตูห้องเย็นแห่งนี้ได้เลยไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

 

มิน : นี่พวกแกทำกันยังไงเนี่ย! ยัยฟางกับพี่ป๊อปถึงได้เข้าไปติดอยู่ด้านในห้องเย็นได้เนี่ย!!

 

            มินเริ่มเอ่ยเอ็ดพวกเราออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด ฉันเข้าใจนะว่ามินเป็นคนที่เป็นห่วงเพื่อนๆมาก

แล้วยิ่งเป็นพี่ฟางด้วยแล้ว มินยิ่งห่วงกว่าเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่ม เพราะมินกับพี่ฟางมักจะช่วยเหลือกันมาตั้งแต่

ไหนแต่ไรแล้ว เวลาพี่ฟางเกิดอันตรายมินมักจะเป็นห่วงพี่ฟางมากกว่าคนอื่นๆ

 

เฟย์ : ก็เขื่อนอ่ะ มาแกล้งเฟย์ เฟย์เลยวิ่งไล่เขื่อน แล้วเฟย์วิ่งไปชนเขื่อน เขื่อนจึงเซไปชนพี่ฟางกับพี่ป๊อป

แล้วช่วงเวลานั้นประตูห้องเย็นมันเปิดอยู่พอดี พี่ฟางกับพี่ป๊อปเลยเซแล้วล้มเข้าไปอยู่ในห้อง

 

เขื่อน : ใช่ๆ แล้วเคนตะกับจินนี่ที่ได้ยินฉันกับเฟย์อุทานออกมาจึงวิ่งมาดู แล้วไอเคนพวกแกก็รู้กันอยู่ว่ามันแรง

เยอะขนาดไหน แล้วมันดันวิ่งมาแบบไม่ดูตามาตาเรือ จึงวิ่งไปชนประตูเข้าพอดี มันเลยปิดลงอย่างที่เห็นๆกัน

เนี่ยแหละ!!

 

             ฉันกับเขื่อนอธิบายถึงสาเหตุที่ทำให้พี่ฟางกับพี่ป๊อปเข้าไปติดอยู่ในห้องเย็น ณ ตอนนี้ มินที่ได้ยินถึง

ถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา แล้วทำท่าทางเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรซักอย่าง ส่วนพวกเราก็ไม่รอให้

เวลาผ่านไปโดยไร้ประโยชน์ ช่วยกันแกะ ดึง ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ประตูมันเปิดให้ได้ แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้

ประตูเปิดได้ซักที

 

มิน : พวกแกโง่หรือฉลาดกันเนี่ย! เห็นๆกันอยู่ว่าต้องใช้รหัสกับกุญแจเท่านั้นถึงจะเปิดประตูนั้นได้ แล้วทำไม

พวกแกยังจะซื่อไปแกะ ไปดึงประตูอยู่อีก

 

            มินที่เจ้าแม่เริ่มองค์ลง ตวาดพวกเราออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินกระทืบเท้าเดินมุ่งตรงไปยัง

ห้องของเชฟ พวกเราที่โดนมินตวาดถึงกับยืนนิ่งอึ้งไม่กล้าขยับตัว ถ้าไม่หายใจแล้วไม่ตาย พวกเราก็คงจะหยุด

หายใจไปแล้ว มินหน่ะ! น่ากลัวเป็นอันดับ 3 รองลงมาจากพี่ฟางและพี่จีนเลยนะจะบอกให้

 

เขื่อน : ไอเบ แฟนแกน่ากลัวว่ะ!!

 

            เขื่อนพูดออกมา พร้อมกับทำหน้าสยดสยองประกอบคำพูดไปด้วย พวกเราเอ่ยนินทามินได้ซักพัก  

มินก็เดินกลับมาพร้อมกับเชฟสาวสวยอีกหนึ่งคน

 

เชฟ : น้องๆค่ะ ห้องเย็นมันปิดได้ยังไงกันคะ!!

 

            ทันทีที่พี่เชฟสาวคนสวยเดินมาถึง ก็เอ่ยถามพวกเราออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นๆ ฉันกับเพื่อนๆจึงได้เล่า

เรื่องราวไปให้พี่เชฟคนนั้นฟังอีกครั้ง

 

เชฟ : น้องคะ พี่ไม่สามารถเปิดประตูให้น้องได้ตอนนี้นะค่ะ

 

จินนี่ : ทำไมหล่ะค่ะพี่!

 

เชฟ : พี่มีรหัสก็จริงนะคะ แต่กุญแจห้องน่ะ พี่ไม่มีหรอกค่ะ

 

โทโมะ : พี่ครับ! แล้วใครเป็นคนถือกุญแจหล่ะครับ!

 

เชฟ : หัวหน้าเชฟเป็นคนถือกุญแจค่ะน้อง แต่ตอนนี้หัวหน้าออกไปเอาของสดที่ตลาดค่ะ อีกซักพักคงกลับล่ะ

ค่ะ ตอนนี้ทางเดียวที่น้องๆจะทำได้คือ ต้องรอหัวหน้าเชฟกลับมาค่ะ ถึงจะสามารถเปิดประตูให้เพื่อนน้องออกมา

ได้

 

             พวกเราเมื่อได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่มินจะพูดขอบคุณพี่เชฟสาวคนนั้น และ

เมื่อพี่เชฟสาวคนนั้นเดินออกไป มินเจ้าแม่ก็องค์ลงอีกครั้งได้หันกลับมาสวดพวกเราเป็นเวลานานหลายนาที

เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมงหลังจากที่ได้โดนมินเทศนาจบไปแล้ว พี่เชฟสาวคนนั้นก็เดินกลับมาพร้อมกับเชฟผู้ชาย

อีกหนึ่งคน ซึ่งฉันคาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าเชฟของที่นี่

 

เชฟ : น้องค่ะ หัวหน้าเชฟกลับมาแล้วค่ะ

 

มิน : พี่ช่วยเพื่อนหนูด้วยค่ะ เขาสองคนติดอยู่ในห้องเย็นนี่น่ะค่ะ

 

             หัวหน้าเชฟเมื่อได้ยินมินพูดแล้วก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะกดรหัสประตู แล้วใช้กุญแจไขเปิด

ประตูเข้าไป มินรีบวิ่งเข้าไปในห้องทันทีที่ประตูห้องเปิด

 

Part’s Poppy

 

            หลังจากที่ผมกับฟางติดอยู่ภายในห้องเย็นเป็นเวลาเกือบๆ 2 ชั่วโมงครึ่ง เพื่อนๆของผมก็ได้ช่วยกัน

หาทางเปิดประตูเข้ามาช่วยผมกับน้องฟาง เมื่อประตูห้องเปิดแล้ว มินก็รีบวิ่งเข้ามาหาพวกเราที่ติดอยู่ภายใน

ห้องทันที และเมื่อมินเห็นลักษณะของฟางตอนนี้แล้ว เธอได้แต่เบิกตากว้างอย่างตกใจ เพราะตอนนี้น้องฟาง

หน้าซีด ตัวเย็นเฉียบ และที่สำคัญตอนนี้ร่างกายของเธอสั่นเทาไปด้วยความหนาวเย็น ผมรีบช้อนตัวอุ้มน้องฟาง

ออกไปจากห้องเย็น พร้อมกับมุ่งตรงไปยังห้องพักทันที โดยมีมินและเพื่อนๆวิ่งตามมาด้วยความห่วงใย

 

ฟาง : หนาว หนาว

 

            น้องฟางเมื่อสติเริ่มกลับมาแล้ว เธอได้แต่พร่ำบ่นไปตลอดทางพร้อมกับเอามือมากอดตัวเองแน่นขึ้น

ผมเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบสาวเท้าให้เดินไปให้ถึงห้องพักอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และทันทีที่มาถึงห้องพัก

ผมรีบนำตัวน้องฟางไปวางยังเตียงริมระเบียง ก่อนที่ตัวผมเองจะวิ่งเข้าไปเอาน้ำใส่กะละมังแล้วหยิบผ้าเช็ดตัว

ผืนเล็กมาเช็ดตัวให้เธอ แล้ววางผ้าอีกผืนตั้งไว้บนหน้าผากของน้องฟาง

 

มิน : ป๊อป! ไปอาบน้ำเถอะ! เดี๋ยวฉันเปลี่ยนชุดให้ฟางเอง

 

            มินเดินมาสะกิดบอกผมที่นั่งเฝ้าน้องฟางอยู่ที่ข้างๆเตียง ผมจึงพยักหน้าให้กับเธอ ก่อนจะเดินไปหยิบ

ชุดและของใช้ส่วนตัว เดินออกไปอาบน้ำที่ห้องพักของมินกับจองเบ

 

Part’s Min

 

            ฉันบอกให้ป๊อปปี้เดินไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะลำพังเฉพาะตัวของป๊อปปี้เองก็เกือบจะแย่อยู่แล้ว แต่

ด้วยความที่นายป๊อปรักยัยฟางมาก ฉันดูออกนะ มันจึงนั่งเฝ้ายัยฟางไม่ยอมลุกไปไหน ฉันเดินไปหยิบชุดมา

เปลี่ยนให้ยัยฟาง และเมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จ ฉันจึงลงมือเช็ดตัวให้กับยัยฟางใหม่อีกครั้ง ทุกคนอย่ามองว่ายัยเฟย์

เป็นน้องสาวที่ไม่ดีนะคะ แต่ที่ยัยเฟย์ไม่มาดูแลยัยฟาง เพราะโดนฉันไล่ให้กลับไปนอนซะ ยัยเฟย์มาดูแลยัยฟาง

ทีไร ยัยฟางไข้ขึ้นมากกว่าปกติทุกที

 

มิน : หายไวๆนะฟาง หายให้ทันพรุ่งนี้หล่ะ! ไม่งั้นอดไปเที่ยวเกาะไม่รู้ด้วยนะ!

 

             ฉันพูดกับฟางที่นอนหลับอยู่ที่เตียง ฉันนั่งเฝ้ายัยฟางได้ซักพัก นายป๊อปปี้ก็เดินเข้ามาบอกให้ฉัน

กลับไปพักผ่อน ส่วนเขาจะอยู่เฝ้าฟางให้เอง ฉันจึงพยักหน้าให้ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง และด้วยความที่ฉัน

เป็นห่วงยัยฟาง ฉันจึงไม่ปิดประตูสนิท เพื่อที่ฉันจะได้แวบมาดูยัยฟางได้ตอนกลางดึก

 

@ 02.30 น.

 

             ฉันตื่นขึ้นมาตอนกลางดึกเพราะฉันเป็นห่วงยัยฟางมาก ฉันจึงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากห้อง

มุ่งตรงไปยังห้องพักของยัยฟางทันที หน้าห้องของยัยฟางมีน้องสาวสุดแสบของเธอยืนอยู่ด้วยท่าทางที่ดูเหมือน

จะเป็นห่วงคนเป็นพี่ที่นอนอยู่ภายในห้องพักไม่ใช่น้อยๆ

 

มิน : เฟย์ ทำไมยังไม่นอนอีกหล่ะ!

 

            เฟย์เมื่อได้ยินเสียงฉันดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ ทำให้เธอสะดุ้งตัวโยน ก่อนจะหันหลังกลับมาดู

พร้อมกับเอามือแตะที่หน้าอกของตนเอง แล้วตอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 

เฟย์ : มินนั่นเอง! ฉันตกใจนึกว่าเป็นผีซะอีก!

 

มิน : แกก็บ้า คิดไปได้ ว่าแต่ทำไมยังไม่นอนอีก

 

เฟย์ : ฉันเป็นห่วงพี่ฟางนี่นา!

 

มิน : แล้วทำไมไม่เข้าไปดูฟางหล่ะ!

 

เฟย์ : ฉันกลัวพี่ฟางจะไข้หนักกว่าเดิมหน่ะสิ!!

 

            ฉันไม่รอให้ยัยเฟย์พูดปรโยคอื่นต่อไป รีบลากยัยเฟย์ตรงไปที่ประตูห้องพักทันที แต่ก็ยังไม่เปิดประตู

เข้าไปรบกวนคนไข้ภายในห้องอยู่ดี ฉันกับยัยเฟย์แอบลอบมองเข้าไปในห้อง ก็เห็นป๊อปปี้ยังนั่งเช็ดตัวให้ยัยฟาง

อยู่เหมือนเดิม

 

@ 03.30 น. --> @ 04.30 น. --> @ 05.30 น.

 

           ฉันกับยัยเฟย์ตกลงกันว่าจะลุกขึ้นมาดูยัยฟางทุกๆ 1 ชั่วโมง แต่ภาพภายในห้องทุกๆ 1 ชั่วโมงที่ผ่าน

มาที่ได้เห็นกันก็จะเป็นเหมือนเดิมคือ ป๊อปปี้จะคอยนั่งอยู่ข้างๆเตียงของยัยฟาง แล้วคอยเช็ดตัวให้ยัยฟางตลอด

เวลา จนเวลา 05.40 น. ป๊อปปี้ถึงได้ฟุบตัวลงนอนข้างๆเตียงของฟาง

 

มิน : เป็นไงยัยเฟย์ คนนี้ผ่านหรือป่าว

 

เฟย์ : ผ่านฉลุยเลยแหละ!!

 

          ฉันกับยัยเฟย์ยิ้มให้กัน ก่อนจะแยกย้ายกันกลับไปนอนหลับพักอีกซักนิด หลักจากที่ฝืนตัวเองลุกขึ้นมา

แวบดูยัยฟางทุกๆหนี่งชั่วโมง

 

---

 

 

                                    ขอแสดงความเสียใจสำหรับคนที่ทายผิดด้วยนะค่ะ!!

 

                                        ช่วยกันเม้น โหวต ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ 

 

                                                   เจอกันตอนหน้าจ้า ^_^