The Triangle Chain

ตอนที่ 2
 
            เวลาล่วงเลยเข้าสู่อีกวันหลังการเปิดเทอม ป้ากานและเพื่อนๆพร้อมทั้งซอลที่ถูกลากลงมากินข้าวเช่นเดียวกับเมื่อวาน และบทสนทนาก็เริ่มขึ้น
 
“นี่ ตอน ม.1 ทุกคนอยู่ห้องเดียวกันก็เลยสนิทกันสินะ แต่ทำไมถึงลากเรามากินข้าวด้วยล่ะ เราไม่ได้สนิทกันซะหน่อย” ซอลถามขึ้นหลังจากที่เธอเก็บข้อข้องใจมา 1 วันเต็ม เกี่ยวกับการกระทำของเพื่อนร่วมห้อง
 
“ตอนนี้เรามาอยู่ห้องเดียวกันแล้วไง” ป้ากานเงยหน้าจากจานข้าวที่เธอกินจนแทบจะไม่ต้องล้างพร้อมกับตอบของสงสัยของสมาชิกใหม่ในกลุ่มที่ดูจะคิดมาก และขี้เกรงใจเป็นพิเศษ
 
“อื้มๆ” เสียงเห็นด้วยที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอของอิมดังขึ้นเบาๆ
 
“อ๊ะ!! อิมพูดตอนกินข้าวเป็นครั้งแรกของเทอมนี้” สิ้นเสียงของอิมก็มีเสียงห้าวๆของบีมที่ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษกับการที่เพื่อนของเขาส่งเสียงออกมาตอนกินข้าว เขาไม่ได้ตื่นเต้นแค่น้ำเสียงแต่ถึงขั้นกระโดดจากเก้าอี้ขึ้นยืนชี้หน้าอิมเลยทีเดียว
 
“สังเกตอะไรไร้สาระหน่า” เสียงที่ดูมีความเป็นผู้ใหญ่จากคนตัวเล็กดังขึ้น ขัดความตื่นเต้นไร้สาระของบีม
 
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ทุกคนต่างหัวเราะประสานเป็นเสียงเดียวกัน ทำเอาคนช่างสังเกตมากเกินไปอย่างบีมนั่งเงียบไปเลยทีเดียว
 
 
            เมื่อทุกคนขึ้นมาถึงบนห้อง ม.2/6 อันเป็นที่สิงสถิตเป็นประจำของป้ากานและเพื่อนๆ บีมที่เกิดอาการอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับคนที่เพื่อนๆของเขาเล่าให้ฟังก็ถามขึ้น
 
“ไหนนิลวะ??” บีมกระซิบถามบีที่ยืนอยู่ข้างๆ
 
“นั่นไง” บีชี้ไปที่ใครคนหนึ่งที่นั่งเงียบๆอยู่มุมห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ
 
            เมื่อบีมหันมองไปตามปลายนิ้วเล็กๆของบีก็พบกับคนที่อยากพบมานาน แค่มองครั้งแรกถึงกับสบถขึ้นมาในใจ นี่น่ะหรอนิล ไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย ราวกับว่าต้องการจะผลักคนอื่นออกไปตลอดเวลา ในระหว่างที่เขากำลังจ้องคนไม่น่าไว้ใจอย่างหงุดหงิด แต่จู่ๆคนที่ตกเป็นเป้าสายตาก็เงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะราวกับรู้ว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่ นิลเงยหน้าขึ้นมาพบกับสายตาของบีมที่มองมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อทำให้เขาถึงกับเซ็ง อะไรกันวะ ไปทำอะไรให้วะเนี่ย มองอย่างกับจะฆ่ากันให้ตาย ไม่ชอบขี้หน้ามันซะเลย เป็นทอมที่น่าหมั่นไส้ที่สุดเท่าที่เคยเจอ นอนดีกว่า เซ็งเฟ้ย แล้วนิลก็ฟุบลงนอนกับโต๊ะแบบไม่สนใจใครทั้งสิ้น ส่วนบีมก็ละสายตาออกจากนิล และกำลังจะหันกลับไปคุยกับเพื่อนๆของเขา แต่ทว่า…
 
---ออดดดดดดด---
 
“กลับห้อง!!!!” เสียงของอิมตะโกนเรียกบีมกลับห้องเมื่ออดดังขึ้นไม่กี่เสี้ยววินาที ทำเอาคนดูจะหงุดหงิดเป็นพิเศษจนไม่ได้สนใจเสียงออดถึงกับสะดุ้ง
 
“อ่าๆ” บีมขานรับเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้อง ม.2/6 ไป โดยไม่ลืมที่จะโบกมือลาป้ากาน
 
 
“นิลน่ากลัวอ่ะ” เมื่ออิมและบีมมาถึงห้องของตนแล้ว อิมก็ได้เปิดฉากบ่นขึ้นมา
 
“อืมใช่” บีมตอบเสียงในลำคอ คงเป็นเพราะอารมณ์ที่ยังหงุดหงิดค้างอยู่ทำให้เขาไม่อยากจะพูดอะไรมาก
 
 
            หลังจากที่อิมและบีมกลับห้องไปแล้ว ทุกคนที่เหลือได้แก่ป้ากาน บี และซอลต่างก็มารวมตัวกันอยู่ที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยการบ้าน งาน และหนังสือเรียนของเด็กขยัน เพราะมีเรื่องข้องใจเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้
 
“เมื่อกี้บีมดูหงุดหงิดมากอ่ะ ดูไม่สมกับเป็นบีมเลย” บีเปิดบทสนทนาขึ้นเป็นคนแรกเกี่ยวกับอาการของบีมเมื่อซักครู่
 
“นั่นดิ คิดว่าไง” ป้ากานช่วยเสริมในสิ่งที่บีพูด พร้อมกับถามความคิดเห็นของทุกๆคน แต่…
 
“…” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณาตั้งคำถามที่สามารถตอบว่า อื้ม ได้ค่ะ
 
“เอิ่มม เค้าคิดว่าบีมต้องไม่ชอบนิลแน่ๆเลย”
 
“อื้ม” สองเสียงจากลำคอของบีและซอลดังขึ้นเบาๆประสานกันอย่างพร้อมเพรียง ทำเอาป้ากานถึงกับผงะ โว้ยยย คนนึงก็ฟังเพลง คนนึงก็เอาหัวจมกองการบ้านไปแล้ว อะไรของพวกมันฟร่ะเนี่ย ตั้งใจเรียนดีกว่า อาจารย์เข้าแล้ว
 
 
 
To be continue