The Triangle Chain

ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

“ไปกินข้าวววววววววววว” กาน..เจ้าของเสียงตะโกนลั่น ห้อง ม.2/6 … ผู้ถูกเรียกอยู่เสมอว่าป้ากานโดยไม่มีที่มาที่ไป ตะโกนเรียกคนที่กำลังตั้งใจทำการบ้านบางอย่างอยู่อย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

“อ่า..เดี๋ยวทำนี่ให้เสร็จก่อนนะ” ซอล เด็กสาวผู้ที่กำลังโดนกองการบ้านสูบตอบขึ้น

“ปึง!!” // “หิวข้าวววววววววววววววววววววว” เสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามาอย่างแรงจนแทบจะหลุดออกมาดังขึ้นวินาทีเดียวกับที่ได้ยินเสียงโวยวายของบีม เพื่อนของป้ากานที่อยู่ห้อง ม.2/2 เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนอีก 2 คน ได้แก่ น้ำและอิม

"ไปกินข้าวได้แล้วน้าาาาาาาาาาาา เค้าหิวแล้วอ่า" เสียงออดอ้อนของบีดังขึ้นทำให้คนที่กำลังตั้งใจทำการบ้านอยู่ถึงกับวางมือจากการบ้านที่กำลังทำถึงจุดไคลแมกซ์

"อ่า ไปก็ได้" ซอลผู้ใจอ่อนกับเสียงใสๆของบีจำต้องยอมพรรคพวกของป้ากานที่พยายามจะลากเธอไปกินข้าวอย่างเสียไม่ได้

…ในระหว่างที่ป้ากาน บี น้ำ อิม และบีม ลากซอลออกจากห้องเพื่อลงไปกินข้าวนั้น คงไม่มีใครทันสังเกตเห็นว่ามีใครอีกคนหนึ่งนั่งโดดเดี่ยวอยู่มุมห้องและกำลังมองมาที่…ซอล

            เมื่อลงไปถึงโรงอาหาร ทั้ง 6 คน มานั่งรวมกลุ่มกันกินข้าว และบทสนทนาในวงอาหารก็เริ่มขึ้น

“นี่ๆ เปิดเทอมใหม่มาเนี่ย มีคนนึงในห้องอ่ะนะ น่ากลัวโคตร” ป้ากานเปิดประเด็นขึ้น

“ใช่ๆ ชอบทำอะไรประหลาดๆ” บีช่วยเสริม

“ใครอ่า??” เสียงน้ำถามขึ้น

“ชื่อไรน้า....อ่อ นิลไง”

“ทำไรบ้างวะ??” เสียงห้วนๆของบีมดังขึ้น

“ก็ชอบอะไรพูดแปลกๆ อึ๋ย สยอง” ป้ากานเล่าพร้อมกับแสดงท่าทางสยองเต็มที่ราวกับโดนวิญญาณหมาข้างถนนตามหลอกหลอน

“เล่าแบบนี้จะรู้เรื่องไหมเนี่ย?!”

“เอ่อ..ก็ประมาณว่า...มันลวนลามบีอ่ะ!!” ป้ากานเล่า

“ป้าก็เว่อ มันไม่ได้ขนาดนั้นซะหน่อย ก็ตามประสาทอมอ่ะนะ” บีเฉไฉให้ ป้าพูดแบบนี้บีเป็นฝ่ายเสียหายนะ

“แล้วสรุปมันทำไรฟระ” บีมถาม

“ก็แค่กอดไหล่ ยื่นหน้ามาใกล้ๆ บลาๆๆ”

“เราเป็นทอมเรายังไม่ทำเลยนะเฟ้ย ไอแบบนั้นอ่ะ”

“ก็ใช่ไหมล่า” ป้าพูด

“ก็ระวังไว้แล้วกันเน้อ” น้ำ..คนตัวเล็กที่ดูจะมีความเป็นผู้ใหญ่มากที่สุดเตือนบีอย่างเป็นห่วง

          หลังจากที่กลุ่มของป้ากานออกไปแล้ว บรรยากาศอันเงียบสงบชวนพิศวงก็เข้าปกคลุมห้อง ม.2/6 กระทั่งได้ยินเสียงหัวใจของใครคนหนึ่งดังออกมาจากมุมหนึ่งของห้อง..นิล..ผู้ที่ทุกคนต่างก็เกรงกลัว เขานั่งอยู่คนเดียวในห้องซึ่งปกติจะมีใครอีกคนหนึ่งนั่งก้มหน้าก้มตาทำการบ้านจนไม่ยอมไปกินข้าว ใครอีกคนที่เขาคอยแอบมองอยู่ตลอดเวลา แต่ในวันนี้กลับต่างกันออกไป เธอคนนั้นไม่ได้นั่งทำการบ้านอยู่ในห้องอย่างเช่นทุกวัน จะมีเพียงก็แต่เขาที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหน เขาไม่มีอารมณ์ที่จะไปกินข้าวแบบคนอื่นเขา เพื่อน..เขาไม่มีเพื่อน เพราะนิสัยของเขาเอง เขารู้ตัวเองดี ไม่มีใครยอมรับนิสัยของเขาได้ เขาถูกมองว่าเป็นเหมือนพวกโรคจิต ถึงแม้ว่านิลจะต้องการเพื่อนขนาดไหน แต่เขาก็ไม่คบหากับใคร เพราะมีแต่คนกลัวเขา เป็นเพื่อนกันไปก็จะทำให้อึดอัดเสียเปล่า เขาจึงไม่ยอมไปไหนกับใคร เอาแต่นั่งเงียบๆคนเดียวอยู่บนห้องแบบนี้ ความสุขเดียวที่เขามีคือการได้มองใครคนหนึ่ง..ซอลนั่นเอง เด็กสาวผู้นั่งทำการบ้านอย่างใจจดใจจ่อไม่สนใจมองสิ่งรอบข้าง เธอคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีใครอีกคนนั่งอยู่ในห้องตอนกลางวันเช่นเดียวกับเธอ

To be continue