ว้าวุ่น2 [In Our Dream]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 7 ♥ 

....ใจฉันพร้อมจะดูแลหัวใจเธอ จะยืนเคียงข้างเธอคนเดียว .....ใจฉันพร้อมโอบกอดเธอด้วยหัวใจ..... 

"ฮัลโหล ฟางค่ะ"

((ที่รักอยู่ไหนครับ ป๊อบไปหาที่ห้องไม่เจอ อยู่กับเฟย์เหรอครับ?)) 

"ป๊อบฟางจะค้างกับเฟย์ มาติวหนังสือให้น้องน่ะ พรุ่งนี้มีสอบ ป๊อบมีอะไรหรือเปล่าคะ?"

((อ่ะ เปล่าครับ ตั้งใจอ่านนะ อ้อ แล้วการคัดเลือกผู้อัญเชิญพระเกี้ยวล่ะครับตัดสินวันไหน)) 

"ขอบคุณค่ะ อืม....วันตัดสินเหรอ รู้สึกจะเป็นวันมะรืนนะ มีอะไรคะ อยากเจอพี่แต๊วผู้อัญเชิญปีที่แล้วเหรอ คิกคิก"

((ไปให้กำลังใจได้หรือเปล่า ตอนบ่ายมีถ่ายหนังสือ แต่ตอนเช้าป๊อบว่าง))

">////< ไปได้สิ..... อืม ถ้าป๊อบว่างก็มาได้"

((ป๊อบไปแน่ๆครับ อ๊ะ แค่นี้ก่อนนะครับไอโมะโทรฯเข้ามา ... ฟางอ่านหนังสือต่อเหอะ แล้วเจอกันนะครับ รักฟางนะครับ))

"อืม ....รักป๊อบค่ะ"

            เมื่อยายแก้วเปลี่ยนใจไม่ยอมมาที่ห้อง เธอจึงต้องบังคับน้องสาวให้มาตั้งหน้าตั้งตาติวเพราะพรุ่งนี้มีสอบ ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรในความเป็นไปของเพื่อน เพราะท่าทีของยายแก้ววันนี้ก็ดูเพลียๆจริงๆ สงสัยคิดท่าเต้นแปลกๆให้อัลบั้มใหม่มากไปหน่อย หรือถ้าจะคิดว่าคงกังวลกับเรื่องนางเอก MV ของหนุ่มๆก็ดูจะเป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะยายนั่นปฏิเสธที่จะมาฟังความลับจากกบ แสดงว่าเลิกคิดมากไปแล้ว

            เอ.... เมื่อกี๊ก็ลืมถามกบว่าตกลงแล้วป้าคนนั้นเป็นใคร?

            ก่อนจะจมกับความคิดมากของตัวเอง ชายคนรักก็โทรฯเข้ามาส่งกำลังใจให้กับการสอบในวันพรุ่งนี้ และการคัดเลือกผู้อัญเชิญพระเกี้ยวของ ม. ที่เธอเรียนอยู่

            ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ชายหนุ่มยังอบอุ่นเสมอ ไม่ว่าจะเจอจะผ่านเรื่องราวอะไร มักจะมีเขายืนอยู่ข้างกาย มองไปกี่ครั้งป๊อบปี้ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น มือหนาที่พร้อมจะยื่นมาหาและขาที่พร้อมจะยืนข้างๆเธอเสมอ

            มีความสุขจัง

            หันไปหาต้นเสียงของผู้บัญชาการกบสูงสุดที่กำลังกำชับลูกน้องว่าทำตัวดีๆ อนุญาตให้ไปปาร์ตี้หลังถ่าย MV เสร็จ และอยากจะกลับกี่โมงกี่ยามก็ได้ จะเมาแอ๋หัวราน้ำกลับห้องไม่ถูกก็ช่าง แต่แกต้องโทรฯกลับมารายงานฉันว่ายังมีชีวิตอยู่และไม่ได้พาเอาสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้หญิงติดไม้ติดมือมาด้วย

            สำหรับความไว้วางใจที่ให้กัน แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

"กบ กลับห้องแล้วโทรฯมารายงานด้วยนะ ถ้าฉันไม่รับแกก็ห้ามวาง โทรฯจนกว่าจะรับด้วยอ่ะ เข้าใจ๋"  

((เข้าใจแล้วครับยาหยี แค่นี้ก่อนนะครับไอผีดิบโทรจิกยิกๆแล้ว บายครับ รักนะแม่หัวหอม จุ๊บๆ))

"ชิ รู้แล้วไอบ้า >///<"

            ว่าแต่ทำไมโทโมะเป็นฝ่ายโทรฯตามชาวบ้านล่ะ? ปรกติต้องให้ชาวบ้านตามหาตัวนี่นา.....

@@@@@@@@@@@@@@@@

"วันนี้เอ็งลงทุนโทรฯจิกพวกข้าว่ะ ไอโมะ // นานสิ แปลกมักๆ // ยายแก้วไม่ถ่วงเวลาเหรอ ปรกติยายนั่นจะพยายามยื้อแกให้มาช้าหน่อย เพราะกลัวว่าจะเมาแล้วถูกสาวๆลักพาตัวไป // เห้ย เองจาแดรกให้มาวไปหนาย รีบ?"

"อือ"

            เมื่อโทรฯหาคนรักไม่ว่าจะกี่สายก็ไม่สามารถติดต่อได้ จึงเรียกรวมพลเพื่อนๆทั้งที่ยังไม่ถึงเวลา ความจริงพวกเขาตั้งใจจะมาปาร์ตี้หลังจากถ่าย MV เสร็จอยู่แล้ว แต่วันนี้เขาร้อนใจ ชักรู้สึกไม่ดีจึงขอให้เพื่อนมาหาก่อนเวลานัดเกือบ 3 ชม.

            ทุกคนแปลกใจที่เขามาก่อนเวลาได้ในวันนี้ เพราะปรกติต้องเอาตัวไปขลุกที่ห้องของแก้วใจ เลทไป 1-2 ชม. จึงเดินทางถึง ไม่ใช่เพราะอย่างที่ไอป๊อบมันพูดหรอกนะครับ แก้วไม่เคยยื้อเขาไว้แต่เป็นเขาเองที่ไม่อยากมา อยากใช้เวลากับคนดีให้มากที่สุด แต่ที่มันเข้าไปใจแบบนั้นเพราะเขาใช้มันมาเป็นข้ออ้างเวลามาเลท จะให้บอกว่าเพราะเขาติดแก้วใจก็ดูจะไม่แมน จึงเลือกที่จะใช้ความเป็นเด็กของคนสวยมาเป็นข้ออ้าง

            และที่ร้อนใจสุดๆเพราะหลังจากอ่านข้อความใน TW เสร็จ ก็มีหมายเลขไม่คุ้นตาแต่น้ำเสียงมันช่างน่าขัดใจโทรฯเข้ามาด้วยจังหวะที่ดูเหมือนจะเข้ากันพอดิบพอดี

....

......

"มีอะไร"

((แหม น้ำเสียงเย็นชาจังค่ะ))

"........"

((บีเชลแค่จะโทรฯมาบอกว่า ฝากขอโทษป๊อบปี้ด้วยไม่ใช่เพราะไม่อยากเป็นนางเอกให้ป๊อบปี้หรอกนะ แต่เพราะไม่สนิทเลยเขินตอนโดนกอด))

"อะไรของคุณ"

((ก็บีเชลเผลอไปบอกเขื่อนน่ะสิคะ ว่าอยากเล่นคู่กับโทโมะมากกว่าเพราะสนิทกันมาก แต่กลับมาคิดอีกทีถ้าเขื่อนเอาไปเล่าให้ป๊อบปี้ฟัง ป๊อบปี้อาจจะเสียใจเพราะถูกคนสวยๆอย่างบีเชลปฏิเสธ))

"คิดมากไปนะ ไม่มีใครสนใจหรอก"

((เหรอคะ งั้นถ้าบีเชลบอกว่าวันนี้เจอน้องแก้ว FFK ที่คอนโดล่ะ จะมีใครสนใจไหม? คิกคิก))

"อะไรนะ?...คุณมาทำอะไรที่นี่"

((บีเชลพักที่นี่ ชั้น 21 ห้องติดกับโมะเลยค่ะ อยากให้บีเชลไปหาที่ห้องไหม? แต่ตอนนี้บีเชลไปไม่ได้เพราะทำเล็บสีใหม่อยู่ โทโมะมาหาบีเชลหน่อยสิ ห้องไม่ได้ล็อกนะ))

"แค่นี้นะ ผมยุ่ง"

((อ๊ะ....เดี๋ยว โทโมะไม่อยากรู้เหรอคะว่าบีเชลคุยอะไรกับยายแก้วหน้าม้านั่นบ้าง?))

".............."

((เงียบแสดงว่าอยากรู้ แต่ไม่อยากมาหา ทำไมคะกลัวมันจะรู้เหรอว่าโทโมะดอดมากินน้ำพริกถ้วยเก่าอย่างบีเชล อ๊ะ จะบอกว่าเก่าคงไม่ได้เพราะบีเชลยังคงเป็นหญิงสาวที่โทโมะรักมาก สนิทมากอยู่เหมือนเดิม คิกคิก))

"ถ้าธุระของคุณคือการพูดจาไร้สาระแค่นี้ ...."

((ก็ไม่รู้ว่าจะไร้สาระหรือเปล่า แต่เด็กนั่นถึงกับหน้าซีดเป็นไก่ต้ม8ดาวไปเลยนะคะ ตอนที่บีเชลบอกว่าเป็นแฟนของโทโมะ โถๆ สงสัยกลัวจะเสียเพื่อนหน้าเหมือนไปมั้งคะ ฮิฮิ))

"ว่าไงนะ นี่เธอ!!!!!"

((แค่นี้นะคะ ถ้าโมะเหงาก็มาหาบีเชลนะคะ เพราะยังไงซะวันนี้โมะคงขึ้นไปที่ชั้น 24 ไม่ได้แน่ๆ))

.....

........

            แล้วก็เป็นจริงอย่างที่บีเชลพูด แก้วไม่อยู่ที่ห้อง โทรฯไปหาก็ปิดเครื่อง ถามยายแฝดได้คำตอบที่เป็นไปไม่ได้เลยในสถานการณ์แบบนี้ "ยายแก้วไม่สบาย นอนอยู่ที่ห้อง" ไม่อยากพูดต่อให้เพื่อนคนสวยเป็นห่วงจึงวางสายแล้วโทรฯนัดเพื่อนๆออกมา เพื่อขอความช่วยเหลือ

            เพื่อนก็คือเพื่อน ที่พึ่งที่ไว้ใจได้และดีที่สุด

@@@@@@@@@@@@@@@@

"เอ็งจะรีบเมาไปไหนวะ? // เออให้มันจัดหนักไปสักพัก เดี๋ยวมันก็ได้สติเอง // เปนอารายขงมาน?"

".......ดื่มอย่างเดียว จัดหนัก......."

"ข้าไปเต้นดีกว่า ที่รักอนุญาตแล้ว อ้อ ไอโมะข้ายังไม่ได้พูดอะไรนะกับแม่ทูนหัวเอ็งอ่ะ ถึงข้าจะอยากคาบข่าวไปเอาใจแม่ยอดยาหยีก็ตาม ยังไงซะเราก็เป็นเพื่อนกันและข้าเชื่อเพื่อนมากกว่าว่ะ ฮะๆ ไปต่างชาติทั้งสอง เดี๋ยวพี่กบจะสอนแดนซ์"

"ประสาท มันเป็นนักร้องยังต้องสอนแดนซ์ ติงต๊องว่ะ ไอดอลเคโอติก"

".........ยกอย่างเดียว ไม่หยุด........"

"ไอโมะ เลิกดื่มแล้วก็เล่ามาสักทีเหอะ ก่อนที่จะเอ็งเสียสติไปก่อนข้าจะได้รู้เรื่องว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"

"แก้วเข้าใจผิด แก้วโกรธข้า แก้วไม่รักข้าแล้ว แก้ว....ฮึก"

"เฮ่ย......มาเต็ม ว่าแต่ที่ว่าไม่รักนี่มันยังไงวะ?"

.....ขึ้นไหมคะ??