ว้าวุ่น2 [In Our Dream]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 11 ♥

"ขอบคุณนะครับพี่ ลาละครับ .........พี่บีฟูผมจะไปได้หรือยัง?"

"เออ  ฉันขอโทษ ไปได้แล้วไป ขอบใจนะจ๊ะ"

"โมะ เดี๋ยวสิรอบีเชลด้วย โมะ อ๊ะ!! ป้ามาจับแขนฉันทำไมเนี่ย?"

"น้องบีเชลคนสวยจ๋า พอดีพี่อยากจะขอสัมภาษณ์น้องสักหน่อย จะได้เอาลงหน้าที่มีรูปคู่กับโทโมะไงจ๊ะ"

"แล้วทำไมไม่ให้โทโมะอยู่ด้วย!!!"

"ก็พี่สัมฯมันมาตั้งแต่บนรถตู้แล้วล่ะคะ กลัวเสียเวลา มามะน้องบีเชลอย่าให้เสียชื่อซุป'ตาที่กำลังจะดังสิคะ"

"ฉันดังแล้วย่ะ ชิส์ ....คิดว่าจะหนีบีเชลพ้นเหรอคะโมะ คุณต้องเป็นของบีเชลเท่านั้น...."

                กว่าจะลากเอาสังขารของตัวเองออกมาจากสถานที่ถ่ายทำได้ก็แทบแย่ มันวันอะไรของเขากันนะ? เมื่อวานหลังจากที่แยกตัวออกมาจากเพื่อนๆก็รีบกลับไปติดต่อห้องพักขอย้ายขึ้นไปอยู่ชั้น 24 ไม่ต้องติดกับคุณจริญญาก็ได้แต่ขอให้ใกล้มากที่สุด เพราะจะได้มีคนคอยปลุกเขาในวันที่มีงานด้วยกันคือหนึ่งในข้ออ้างที่นำไปแจ้งให้ผู้ใหญ่ในค่ายเข้าใจ ในเมื่อเด็กๆในกามิฯคนอื่นๆส่วนใหญ่ก็อาศัยกันที่ชั้นนี้ก็เลยอนุญาตให้เปลี่ยนได้ ส่วนทำไมเขาถึงได้อยู่ชั้นอื่นตั้งแต่แรกก็เพราะเขาเป็นรุนพี่ที่อยู่มาก่อน แต่ไม่ชอบความอึกทึกจึงเลือกมาอยู่คนเดียว

                สำหรับตอนนี้ไม่ใช่ เขายินดีจะอยู่ในสถานที่วุ่นวาย

                แต่จะไม่ยอมไปให้ไกลจากสายตาแก้วใจอีกแล้ว....

                มาเจอะงานหินติดต่อกันถึง 2 งานก็เกือบแย่ เพราะเมื่อคืนทั้งคืนเขาเพียรขนของไปจนหมด จะเรียกไอเพื่อนรักมาช่วยก็ดูจะวุ่นวายเกินไป เดี๋ยวคนข้างห้องได้ยินแล้วเสนอตัวออกมาช่วยอีกแรง...น่ากลัวชะมัดผู้หญิงสมัยนี้....

แม้ว่าจริงๆแล้วเขาไม่ค่อยได้ใช้พักของตัวเองเท่าไหร่ตั้งแต่เปิดใจกับแก้วใจ เขาเอาตัวไปติดที่ห้องของคนสวยอยู่เป็นประจำ ที่นอนที่คุ้นเคยเป็นเพื่อนสนิทกันก็คือโซฟาตัวใหญ่กลางห้องที่เขาเคยบอกไปแล้ว นอนไม่สบายเท่าไหร่แต่มีความสุขมาก....

                แค่ได้อยู่ใกล้ๆแก้วเขาก็มีความสุข แม้ในเวลานี้คนสวยจะให้เข้าใกล้ได้แค่โซฟารับแขกก็ตาม

                ขึ้นรถตู้มาได้ พี่สมชายก็รีบบึ่งไปสุวรรณภูมิโดยเขาไม่ต้องบอก จุดหมายปลายทางคือตั๋วเครื่องบินไปสมุย 1 ที่นั่งและกลับจากสมุยอีก 2 ที่นั่ง ฟังไม่ผิดครับ ขากลับต้อง 2 ที่รักต้องกลับมากับเขา เขาต้องการความเป็นส่วนตัวเพื่อปรับความเข้าใจกัน

                ชัดเจนนะ

                คนดีอยากรู้อะไรเขาจะไม่ปิดสักเรื่อง ถ้าคนสวยไม่ถามเขาก็จะพูดทุกอย่างขอเพียงอย่างเดียวแค่ไม่เป็นเหมือนตอนนี้ ตอนที่เขาขาดแก้วใจ

                โทรหาไม่รับ....ติดต่อไม่ได้....ปิดเครื่องใส่....

                เขารับไม่ได้ หากต้องเสียแก้วไป.....เขาไม่ยอม

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

                ไวเท่าความคิดถึง จึงกดโทรฯหาคนรักเพื่อระบุเวลาที่เขาจะไปถึงและกล่าวขอโทษที่มาเลท ไปถึงที่นู่นเขาจะบอกให้หมดเลยสาเหตุที่ทำให้เขามาช้าน่ะ

...

.....

((ว่าไง ไม่มาสักทีอ่ะ ตอนนี้นั่งม้าจนเมื่อยก้นแล้วรู้เปล่า))

"ขอโทษครับพอดีมีถ่ายแบบต่อน่ะครับ ผมขอโทษนะครับที่ผิดคำพูด กว่าจะนั่งเครื่องไปถึงที่นู่นคงมืด ผมคงไม่ได้สอนแก้วขี่ม้าแล้วล่ะ ขอโทษนะครับ"

((ไม่เป็นไรหรอก แก้วรู้อยู่แล้วว่าวันนี้โมะคงไม่ว่างแน่ๆ แก้วก็เลยให้คนอื่นสอนแทนโมะแล้ว แค่นี้นะโมะ อ.รูปหล่อกำลังตั้งใจสอน แก้วต้องตั้งใจเรียน คิกๆ บาย....ตรู๊ดๆๆ))

                คนสวยไม่ได้โกรธอะไรที่เขาจะไปช้า เพราะคนดีกำลังตั้งใจเรียนขี่ม้าที่เธอสนใจมานานมากแต่ยังไม่มีโอกาสเสียที เมื่อวันนี้คนสวยว่างจึงเป็นโอกาสเหมาะที่เจ้าตัวคงไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือ

                ไม่รู้หมายถึงครูฝึกหน้าตาดีอะไรนั่นด้วยหรือเปล่า....ฮึ่ย!!

......

..........

"คุณโมะครับ ผมบอกคุณหนูแก้วให้แล้วนะครับ"

"หืม ครับ?"

"ก็ที่คุณโทโมะจะไปสายไงครับ ผมสังเกตแล้วว่าคุณโทโมะคงไม่ว่างคุยแน่ๆ เมื่อคุณหนูแก้วติดต่อมาผมก็เลยบอกให้น่ะครับ เธอจะได้ไม่ต้องกังวลด้วย"

"ขอบคุณด้วยหัวใจจริงๆครับพี่ ผมไปนะครับเจอกันพรุ่งนี้ที่ บ. ครับ"

"โชคดีนะครับ...."

                เดินทางมาถึงสนามบินก็รีบเข้าไปจองเที่ยวบินเร็วที่สุดที่จะเป็นไปได้ของวันนี้ ร่างกายเดินวนเป็นผีดิบติดจั่นด้วยความกระวนกระวายใจ แม้ว่าร่างกายของเขาจะยังยืนอยู่ตรงนี้แต่หัวใจของเขาไม่อยู่แล้ว

                ออกปากขอบคุณพี่สมชายก่อนลงจากรถตู้ เมื่อระหว่างที่เขาถ่ายแบบอยู่นั้นพี่สมชายได้บอกเหตุผลจำเป็นกับคนรักที่ทำให้เวลาแบบนี้พี่เขาไม่ได้อยู่ที่สนามบิน ไม่ได้แปลกใจอะไรที่คนดีโทรฯเข้ามาหาพี่คนขับรถตู้ของ บ. แทนที่จะโทรฯเข้าไปหาเพื่อนๆในแก๊งค์ ก็เขาและแก้วใจน่ะสนิทกับพี่สมชายมาตั้งแต่ว้าวุ่น1แล้วนี่ครับ

.....

............

((แก้วใจนะครับผม ตอนนี้ผมกำลังฝึกขี่ม้าอย่างตั้งใจ ทิ้งเบอร์ไว้เดี๋ยวฝึกเสร็จ 20.00 น. ผมจะโทรฯกลับไปทีหลังนะ คร้าบบบบ....ระบบฝากข้อความ....))

"แก้วครับ....คนดีไม่รับโทรฯอีกแล้ว T^T"

"ฮึ่ย ไอครูฝึก.....ว้าก......................"

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

"นี่.....เราปรึกษาโทโมะเค้าหรือยัง?"

"เรื่องอะไรไม่ทราบ?"

"ก็ที่เราให้สัมภาษณ์กับพี่นี่ไง ..รู้จักกันตอนโทโมะอายุ 13 สนิทกันมาตั้งแต่ตอนนั้น ติดต่อกันตลอด และเป็นโทโมะเองที่ชักชวนให้เข้าวงการบันเทิง แต่ตอนนี้คงเสียใจนิดหน่อย เพราะเธอกำลังดังแบบพลุแตก โทโมะหวงน่าดู...จะให้พี่ลงแบบนี้จริงๆเหรอ?"

"ก็เรื่องจริง ทำไมจะลงไม่ได้ล่ะ?...ชิส์ ยัยกะเทยแก่ อยากมีปัญหากับฉันใช่ไหม...."

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ ถ้าโทโมะเค้าไม่ได้ให้สัมภาษณ์ไปก่อนหน้าแล้ว ซึ่งประเด็นก็คือ มันแตกต่างจากของเราอย่างสิ้นเชิง เอาล่ะจะอ่านให้ฟังนะ...เป็นครั้งแรกที่ได้ร่วมงานกับคุณบีเชลแบบ2ต่อ2 รู้สึกสนุกดีครับ ส่วนตอนเด็กๆเคยเจอกันครับ ผมไปทำงานที่ร้านของคุณพ่อคุณชีเบลประมาณ 2 อาทิตย์เท่านั้นครับแล้วก็ไม่ได้เจอกันอีก จนผมจำเธอแทบไม่ได้ด้วยซ้ำไป...จบข่าว?"

"โทโมะโกหกน่ะสิ โถๆๆ น้อยใจอะไรละเนี่ยคนดีของบีเชล สงสัยต้องรีบกลับไปง้อเสียหน่อยแล้ว เสร็จหรือยังโทโมะรอบีเชลอยู่ที่ห้องนะ"

"เฮ่อ .....พี่สงสารเธอนะบีเชล ที่เธอคิดอะไรไปเองได้เป็นตุเป็นตะขนาดนี้ โทโมะมันไม่ได้อยู่ที่ห้องอย่างที่เธอเข้าใจหรอกและพี่ว่ามันก็คงไม่ได้น้อยจงน้อยใจอะไรเธอด้วยเพราะตอนนี้มันกำลังตามไปง้อคนสำคัญของมันอยู่ ที่พี่พูดเนี่ยเพราะเป็นห่วงตำแหน่งซุป'ตาดวงใหม่ของวงการที่เธอยืนอยู่มันจะสั่นคลอนอ่ะนะ ถ้าเธอยังไม่รู้จักโทโมะมันดีก็อยู่นิ่งๆหารายได้ใส่กระเป๋าตัวเองจะดีกว่า พี่ไปนะ// นีน่ากลับเหอะเค้าหิวแล้ว....ผู้หญิงอะไรไร้สาระ เสียเวลาจริงๆ"

"ชิส์ ยัยกะเทย!!! คุณบังคับบีเชลเองนะโทโมะ....คุณต้องเป็นของบีเชลๆๆๆๆๆ กรี้ด.............................."