Coffee In My Heart

 
เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 6 
 
 
"เราห่างกันซักพักเถอะ ป๊อบกำลังอยู่ในวัยเฟรชชี่ ควรได้อยู่กับเพื่อน ได้ทำกิจกรรมกับคณะมากกว่ามาขลุกอยู่กับ....พะ พี่...พี่นะ" 
.
.
"เธออยากให้ฉันออกไป เพราะจะได้พาคนอื่นเข้ามาที่นี่ได้สะดวกล่ะสิ ก็ได้ฉันจะออกไป ขอบคุณนะที่ให้อาศัยมาตั้งนาน!!
.
.
                                    ...อย่าไปนะ ได้โปรด อย่าไป อย่าทิ้งฉัน ได้โปรด.... 
 
.
.
"ขอโทษนะคะ อ.ปอร์เช่ ฟางคงไปไม่ได้แล้วล่ะค่ะ คือพอดีฟางติดธุระกะทันหันจริงๆ ขอโทษจริงๆนะคะ" 
 
            ต่อสายตรงถึงหัวหน้าภาคผู้ดีแสนดีเพื่อปฏิเสธคำชวนที่เธอได้ตกปากรับคำโดยไม่ได้ตริตรองไปเมื่อคืนนี้ แม้จะดูไร้มารยาทมากๆที่พูดไปแบบนั้น แต่ในเวลานี้เธอก็ไม่สามารถสลัดความเศร้าและความเสียใจออกจากร่างกายและจิตใจได้เลย จะให้ลุกขึ้นมาแต่งหน้าแต่งตัวสวยๆแล้วออกไปข้างนอกทำเหมือนว่าไม่ได้เกิดอะไร ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรกับเรื่องที่พบเจอ
 
            ไม่ได้ คงทำไม่ได้ .... หัวใจมีแต่ความทรมาน
 
.
 .
 .
 ((ฮะฮะ ไม่เป็นไรหรอกครับน้องฟาง พี่คิดไว้แล้วว่าน้องฟางต้องปฏิเสธเลยโทรฯชวน อ.หวายไว้แล้วน่ะครับ))
.
.
"เอ๋...."
                   ออกจะเหนือความคาดหมายกับคำตอบที่ได้ยิน เพราะนอกจากปลายสายจะไม่แสดงอาการเสียใจ น้อยใจหรือไม่พอใจที่เธอทำนิสัยกลับกลอก แต่กลับตรงกันข้าม พี่ชายผู้แสนดีกลับตอบเธอด้วยความรู้สึกสบายๆ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาทำให้รู้สึกว่าพี่เขาคิดแบบที่พูดจริงๆ ไม่ได้แกล้งทำเป็นยอมรับได้กับการตัดสินใจของเธอ แต่เอ๊ะ ชวน อ.หวายไว้แล้ว? นอกจากจะไร้ความไม่พอใจกับคำพูดของเธอ พี่เขายังตัดสินใจชวนหญิงสาว%E