Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 6 

"เราห่างกันซักพักเถอะ ป๊อบกำลังอยู่ในวัยเฟรชชี่ ควรได้อยู่กับเพื่อน ได้ทำกิจกรรมกับคณะมากกว่ามาขลุกอยู่กับ....พะ พี่...พี่นะ"

.

.

"เธออยากให้ฉันออกไป เพราะจะได้พาคนอื่นเข้ามาที่นี่ได้สะดวกล่ะสิ ก็ได้ฉันจะออกไป ขอบคุณนะที่ให้อาศัยมาตั้งนาน!!

.

.

                                    ...อย่าไปนะ ได้โปรด อย่าไป อย่าทิ้งฉัน ได้โปรด....

.

.

"ขอโทษนะคะ อ.ปอร์เช่ ฟางคงไปไม่ได้แล้วล่ะค่ะ คือพอดีฟางติดธุระกะทันหันจริงๆ ขอโทษจริงๆนะคะ"

            ต่อสายตรงถึงหัวหน้าภาคผู้ดีแสนดีเพื่อปฏิเสธคำชวนที่เธอได้ตกปากรับคำโดยไม่ได้ตริตรองไปเมื่อคืนนี้ แม้จะดูไร้มารยาทมากๆที่พูดไปแบบนั้น แต่ในเวลานี้เธอก็ไม่สามารถสลัดความเศร้าและความเสียใจออกจากร่างกายและจิตใจได้เลย จะให้ลุกขึ้นมาแต่งหน้าแต่งตัวสวยๆแล้วออกไปข้างนอกทำเหมือนว่าไม่ได้เกิดอะไร ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรกับเรื่องที่พบเจอ

            ไม่ได้ คงทำไม่ได้ .... หัวใจมีแต่ความทรมาน

.

 .

 .

 ((ฮะฮะ ไม่เป็นไรหรอกครับน้องฟาง พี่คิดไว้แล้วว่าน้องฟางต้องปฏิเสธเลยโทรฯชวน อ.หวายไว้แล้วน่ะครับ))

.

.

"เอ๋...."

                   ออกจะเหนือความคาดหมายกับคำตอบที่ได้ยิน เพราะนอกจากปลายสายจะไม่แสดงอาการเสียใจ น้อยใจหรือไม่พอใจที่เธอทำนิสัยกลับกลอก แต่กลับตรงกันข้าม พี่ชายผู้แสนดีกลับตอบเธอด้วยความรู้สึกสบายๆ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาทำให้รู้สึกว่าพี่เขาคิดแบบที่พูดจริงๆ ไม่ได้แกล้งทำเป็นยอมรับได้กับการตัดสินใจของเธอ แต่เอ๊ะ ชวน อ.หวายไว้แล้ว? นอกจากจะไร้ความไม่พอใจกับคำพูดของเธอ พี่เขายังตัดสินใจชวนหญิงสาวคนอื่นไว้ด้วย

                   พี่เขารู้อะไรมาหรือเปล่า? เธอแสดงออกอะไรออกไปขนาดนั้นเลยหรือว่าไม่มีความเต็มใจออกไปไหนกับใครทั้งนั้น .....เมื่อคืนพี่เข้ารู้อะไรกัน? ไม่ทันได้คิดอะไรออกไปไกล ปลายสายก็เอ่ยเสียงนิ่งบอกถึงสิ่งที่เธออยากจะรู้ออกมา

.                 

.

 .

 ((ก็ดูจากท่าทีคนของน้องชาย น้องฟางเมื่อวานแล้ว คงไม่ยอมให้มากับพี่แน่ๆน่ะสิครับ ไอสายตาเป็นห่วงตอนที่รู้ว่าน้องฟางตาบวม กับสายตาน้อยใจที่น้องฟางส่งคืนกลับไปให้เขาน่ะ พี่เห็นก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะครับ))

.

.

"เอ่อ....คือ นั่น....น้องชายค่ะ เขาเป็นแค่.....น้องชาย" เอ่ยเสียงตะกุกตะกักออกไป แม้จะพูดทางโทรศัพท์โดยไม่เห็นหน้าของผู้สนทนา แต่เธอกลับรู้สึกโหวงในคำพูดของตัวเอง คำว่าน้องชายมันทิ่มแทงหัวใจเหลือเกินในตอนนี้

.

.

((ไม่ใช่แค่น้องชายธรรมดาสินะครับ น้องฟางครับสำหรับผู้ชายแล้วไม่ว่าเขาจะมีอายุเท่าไหร่ แต่ถ้าวันใดเขามีความรัก นั่นหมายถึงเขาพร้อมที่จะรักจริงๆนะครับ พี่รู้แต่แรกแล้วว่าเราคงเป็นได้แค่พี่น้องกัน ยังไงซะก็ดูแลกันดีๆนะครับ พี่ต้องไปรับ อ.หวายแล้ว ไว้เจอกันที่ ม.วันพรุ่งนี้นะครับ))

.

.

"เอ่อ...ค่ะ" ยอมแพ้หมดรูปกับคำตอบจากปลายสาย เธอคงไม่สามารถปิดบังความรู้สึกทั้งรักทั้งห่วงใยที่มีให้ใครอีกคนได้เลย จึงได้แสดงออกมาต่อหน้าคนรอบกายไปแบบนั้น  วางโทรศัพท์แล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกครั้ง ปิดเปลือกตาบางลงช้าๆ ปล่อยให้น้ำตาใสไหลรินตามแรงโน้มถ่วงของโลก ใช้มือเรียวปิดกลั้นเสียงสะอื้นที่มีในหัวใจ พร้อมกับความรู้สึกมากมายที่ประเดประดังเข้ามา

.

.

...ก็ดูจากท่าทีคนของน้องชาย น้องฟางเมื่อวานแล้ว คงไม่ยอมให้มากับพี่แน่ๆน่ะสิครับ ไอสายตาเป็นห่วงตอนที่รู้ว่าน้องฟางตาบวม กับสายตาน้อยใจที่น้องฟางส่งคืนกลับไปให้เขาน่ะ พี่เห็นก็เข้าใจแล้วล่ะครับ...

.

.

"ฮึก....ฮือ...."

รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล