Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

 

เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 6 

 

 

"เราห่างกันซักพักเถอะ ป๊อบกำลังอยู่ในวัยเฟรชชี่ ควรได้อยู่กับเพื่อน ได้ทำกิจกรรมกับคณะมากกว่ามาขลุกอยู่กับ....พะ พี่...พี่นะ"

.

.

"เธออยากให้ฉันออกไป เพราะจะได้พาคนอื่นเข้ามาที่นี่ได้สะดวกล่ะสิ ก็ได้ฉันจะออกไป ขอบคุณนะที่ให้อาศัยมาตั้งนาน!!

.

.

                                    ...อย่าไปนะ ได้โปรด อย่าไป อย่าทิ้งฉัน ได้โปรด....

 

.

.

"ขอโทษนะคะ อ.ปอร์เช่ ฟางคงไปไม่ได้แล้วล่ะค่ะ คือพอดีฟางติดธุระกะทันหันจริงๆ ขอโทษจริงๆนะคะ"

 

            ต่อสายตรงถึงหัวหน้าภาคผู้ดีแสนดีเพื่อปฏิเสธคำชวนที่เธอได้ตกปากรับคำโดยไม่ได้ตริตรองไปเมื่อคืนนี้ แม้จะดูไร้มารยาทมากๆที่พูดไปแบบนั้น แต่ในเวลานี้เธอก็ไม่สามารถสลัดความเศร้าและความเสียใจออกจากร่างกายและจิตใจได้เลย จะให้ลุกขึ้นมาแต่งหน้าแต่งตัวสวยๆแล้วออกไปข้างนอกทำเหมือนว่าไม่ได้เกิดอะไร ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรกับเรื่องที่พบเจอ

 

            ไม่ได้ คงทำไม่ได้ .... หัวใจมีแต่ความทรมาน

 

.

 .

 .

 ((ฮะฮะ ไม่เป็นไรหรอกครับน้องฟาง พี่คิดไว้แล้วว่าน้องฟางต้องปฏิเสธเลยโทรฯชวน อ.หวายไว้แล้วน่ะครับ))

.

.

"เอ๋...."

                   ออกจะเหนือความคาดหมายกับคำตอบที่ได้ยิน เพราะนอกจากปลายสายจะไม่แสดงอาการเสียใจ น้อยใจหรือไม่พอใจที่เธอทำนิสัยกลับกลอก แต่กลับตรงกันข้าม พี่ชายผู้แสนดีกลับตอบเธอด้วยความรู้สึกสบายๆ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาทำให้รู้สึกว่าพี่เขาคิดแบบที่พูดจริงๆ ไม่ได้แกล้งทำเป็นยอมรับได้กับการตัดสินใจของเธอ แต่เอ๊ะ ชวน อ.หวายไว้แล้ว? นอกจากจะไร้ความไม่พอใจกับคำพูดของเธอ พี่เขายังตัดสินใจชวนหญิงสาวคนอื่นไว้ด้วย

 

                   พี่เขารู้อะไรมาหรือเปล่า? เธอแสดงออกอะไรออกไปขนาดนั้นเลยหรือว่าไม่มีความเต็มใจออกไปไหนกับใครทั้งนั้น .....เมื่อคืนพี่เข้ารู้อะไรกัน? ไม่ทันได้คิดอะไรออกไปไกล ปลายสายก็เอ่ยเสียงนิ่งบอกถึงสิ่งที่เธออยากจะรู้ออกมา

.                 

.

 .

 ((ก็ดูจากท่าทีคนของน้องชาย น้องฟางเมื่อวานแล้ว คงไม่ยอมให้มากับพี่แน่ๆน่ะสิครับ ไอสายตาเป็นห่วงตอนที่รู้ว่าน้องฟางตาบวม กับสายตาน้อยใจที่น้องฟางส่งคืนกลับไปให้เขาน่ะ พี่เห็นก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะครับ))

.

.

"เอ่อ....คือ นั่น....น้องชายค่ะ เขาเป็นแค่.....น้องชาย" เอ่ยเสียงตะกุกตะกักออกไป แม้จะพูดทางโทรศัพท์โดยไม่เห็นหน้าของผู้สนทนา แต่เธอกลับรู้สึกโหวงในคำพูดของตัวเอง คำว่าน้องชายมันทิ่มแทงหัวใจเหลือเกินในตอนนี้

.

.

((ไม่ใช่แค่น้องชายธรรมดาสินะครับ น้องฟางครับสำหรับผู้ชายแล้วไม่ว่าเขาจะมีอายุเท่าไหร่ แต่ถ้าวันใดเขามีความรัก นั่นหมายถึงเขาพร้อมที่จะรักจริงๆนะครับ พี่รู้แต่แรกแล้วว่าเราคงเป็นได้แค่พี่น้องกัน ยังไงซะก็ดูแลกันดีๆนะครับ พี่ต้องไปรับ อ.หวายแล้ว ไว้เจอกันที่ ม.วันพรุ่งนี้นะครับ))

.

.

"เอ่อ...ค่ะ" ยอมแพ้หมดรูปกับคำตอบจากปลายสาย เธอคงไม่สามารถปิดบังความรู้สึกทั้งรักทั้งห่วงใยที่มีให้ใครอีกคนได้เลย จึงได้แสดงออกมาต่อหน้าคนรอบกายไปแบบนั้น  วางโทรศัพท์แล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกครั้ง ปิดเปลือกตาบางลงช้าๆ ปล่อยให้น้ำตาใสไหลรินตามแรงโน้มถ่วงของโลก ใช้มือเรียวปิดกลั้นเสียงสะอื้นที่มีในหัวใจ พร้อมกับความรู้สึกมากมายที่ประเดประดังเข้ามา

.

.

 

...ก็ดูจากท่าทีคนของน้องชาย น้องฟางเมื่อวานแล้ว คงไม่ยอมให้มากับพี่แน่ๆน่ะสิครับ ไอสายตาเป็นห่วงตอนที่รู้ว่าน้องฟางตาบวม กับสายตาน้อยใจที่น้องฟางส่งคืนกลับไปให้เขาน่ะ พี่เห็นก็เข้าใจแล้วล่ะครับ...

.

.

 

"ฮึก....ฮือ...."

.

.

 

....ไม่ใช่แค่น้องชายธรรมดาสินะครับ น้องฟางครับสำหรับผู้ชายแล้วไม่ว่าเขาจะมีอายุเท่าไหร่ แต่ถ้าวันใดเขามีความรัก นั่นหมายถึงเขาพร้อมที่จะรักจริงๆนะครับ...

.

.

 

"ไม่มีอีกแล้ว....ไม่มี ไม่มีอีกแล้ว ป๊อบไม่รักฟางแล้ว ไม่มีนายหมีดำที่รักยายกระต่ายอีกแล้ว ไม่รักแล้ว  ฮือ....................."

.

.

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

 

"ยายอวบไปไหนมาอ่ะ? แต่งตัวสวยกว่าทุกวันนะเนี่ย"

.

.

"อ.หวาย หวัดดีฮะ" ตั้งแต่เมื่อเช้าที่สติแตกเพราะคำพูดของคนตัวเล็ก ก็หุนหันออกมาจากห้องและพูดจาไร้สติออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น รู้ตักอีกทีก็ยืนอยู่หน้าบ้านเพื่อนสนิทที่ได้รู้จักตอนเข้าปี1 เพื่อนที่มีพี่สาวเป็นเจ้าหน้าที่อยู่ในตึกวิศวะของมหาลัย  ด้วยที่มากินมาเที่ยวอยู่บ่อยๆ เลยค่อนข้างสนิทกับคนในบ้านพอสมควร จึงไม่แปลกอะไรที่ใครจะรับรู้ความเป็นไปของเขา

 

            รูปหล่อ มารยาทดี หุ่นดี เรียนเก่ง มันคงเป็นส่วนนึงที่ใครๆมอง จริงๆแล้วเขาไม่ได้เพอร์เฟกอย่างที่ใครๆเข้าใจ เขามันเป็นแค่เด็กผู้ชายที่ไร้ความสนใจในเด็กสาวๆที่เข้ามาวุ่นวาย เขามันติดพี่สาวยังกะกาวทาส้นรองเท้ายี่ห้อดี(?) เหมือนที่พี่สาวของเพื่อนพูด

.

.

.

"ฉันไปงานหมั้นของ อ.ที่ ม. มาจ้ะ แล้วก็นะได้ควงกับหัวหน้าภาคของเอกออกแบบเชียวนะ จะให้ไก่กาอาราเร่ได้ไงล่ะยะ แล้วป๊อบปี้ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก ปรกติติดพี่นิ่เรา?" อาจารย์สาวถอดรองเท้าเก็บเข้าที่แล้วหันหน้ามาคุยด้วย

.

.

 

"พี่สาวของมันจะมีแฟน มันก็เลยคิดจะย้ายออกอ่ะ ผมเลยจะไปช่วยหาห้องให้"  ซึ่งแน่นอนว่าคนที่ตอบคำถามนี้ย่อมไม่ใช่เขา ตั้งแต่เมื่อเช้าที่ออกมาก็ยังทำใจไม่ได้ ในหัวยังฉายเรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา เขายังไม่อาจยอมรับได้จริงๆว่าตอนนี้หัวใจของคนตัวเล็กได้เปลี่ยนไปแล้ว

.

.

 

"อืม.....เหรอ แล้วยังไง ได้หรือยัง หรือจะนอนที่นี่ล่ะ อ๊ะ!!! กวินเอามือถือพี่คืนมานะ"

.

.

 

"เนี่ยเหรอ หัวหน้าภาคออกแบบ หน้าตาใช้ได้นี่ คณะนั้นหน้าตาดีทุกคนว่างั้น เมื่อวานก็คนนึงแล้ว อ.ฟาง น่ารักเป็นบ้า โคตรใสเลยเหอะ ให้บอกว่าอยู่ปี 1 ผมยังเชื่อเลย  ไม่อยากจะเชื่อว่าอายุเท่าป้าอวบอ่ะ ว่าแต่ ชื่อ'ไรนะคนนี้" นั่งมองน้องชายและพี่สาวของจริง(?)ยืนทะเลาะแย่งมือถือกันไปมา แล้วก็อดคิดถึงคนของตัวเองไม่ได้ หากเธอไม่รักเขาแล้วจริงๆ เขาอาจจะต้องยอมเป็นแค่น้องชายที่ไม่มีสิทธิ์รักแต่สามารถอยู่ใกล้ๆเธอได้ต่อไป ... สุดท้ายมันจะจบแบบนี้ไหม ยังไม่ทนได้คิดอะไรไปไกลก็สะดุดกับคำพูดหนึ่งของพี่สาวเพื่อนรักเข้าให้

 

 

อะไรนะ?

.

.

 

"อ.ปฏิกร อ.ปอร์เช่ย่ะ รู้ไว้ซะว่าที่พี่เขยของนาย อิอิ" ปอร์เช่ไหนอ่ะครับ คนเดียวกะที่จีบยายกระต่ายของเขาหรือเปล่า? ไหนว่านัดมารับยายตัวเล็กแล้วไหงมาควงอ.หวายได้ล่ะ??

.

.

 

"แหว่ะ ยายอวบมั่วตลอด ฮ่าๆๆๆๆ อวบจริงๆให้ตายรูปนี้ เห้ย!!! ฝนตก ฟ้าร้องใหญ่เลยอ่ะป้าอวบ!" กวินพูดล้อพี่สาวแล้วรีบไปที่หน้าต่างบานใหญ่ เพื่อหลบอ.หวายที่ทำท่าจะเขวี้ยงหมอนอิงใบโตใส่หน้า

.

.

 

"ไปปิดหน้าต่างให้แน่นๆซะเลยนะ แล้วก็ฉันไม่ได้มั่วย่ะ อ.ปอร์เช่ เค้าพึ่งถูกสาวปฏิเสธมา ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของฉันที่จะดูแลหัวใจที่บอบช้ำของเค้าเอง ฮ่าๆๆๆ"

.

.

 

 

 

"ว่าไงนะ....." อึ้งไป 3 วิ กับสิ่งที่ได้ยิน แม้เสียงฝนที่กระหน่ำลงมาจากฟากฟ้าจะรุนแรงแค่ไหน เขากลับได้ยินเพียงเสียงคนสองคุยกันซ้ำไปซ้ำมาเมื่อวานนี้

.

.

 

"พรุ่งนี้ อ.วิเวียน จะเข้าพิธีหมั้น น้องฟางจะให้เกียรติเป็นคู่ควงให้พี่ได้ไหมครับ?"

..

"ได้ค่ะ 10 โมงใช่ไหมคะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ ขับรถระวังด้วยค่ะ"

.

.

 

"แล้วยายนั่นล่ะ.....ยายกระต่ายเน่า" รู้สึกหน้าชาตัวชาแบบเมื่อสองวันก่อน ตอนที่เห็นคนสวยขึ้นรถของอ.รูปหล่อออกไปแล้วเธอก็ทิ้งเขาไว้ แต่วันนี้มันต่างออกไปเล็กน้อย มันเพิ่มความรู้สึกแบบเมื่อตอนกลางวันของเมื่อวานมาด้วย .... เขาเข้าใจเธอผิดอีกแล้ว

.

.

 

"อ.ปฏิกร อ.ปอร์เช่อ่ะ รู้ไว้ซะว่าที่พี่เขยของนาย อิอิ" ถ้ายายกระต่ายมีคนใหม่จริงๆ ทำไมต้องปฏิเสธที่จะควงอ.คนนั้นออกงาน

.

.

"อ.ปอร์เช่ เค้าพึ่งถูกสาวปฏิเสธมา ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของฉันที่จะดูแลหัวใจที่บอบช้ำของเค้าเอง " ถ้าหมดรักเขาแล้วจริงๆจะสนใจทำไมที่เขาหนีออกจากบ้าน คงไม่ตาม ไม่มาหา ที่ทำเย็นชาก็แค่น้อยใจเท่านั้นเอง

 

            แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ยายนี่ขี้น้อยใจเป็นที่1เลย....ทำไมถึงเพิ่งคิดออกนะ

           

.

.

"เอ่อ ผมกลับก่อนนะครับ อาจารย์ // ข้าไปก่อนนะวิน พอดีคิดได้ว่ามีธุระ" สะพายเป้ใส่หลัง สวมรองเท้าแล้วลาเพื่อน ไม่สนใจฝนบ้าอะไรอีกแล้ว วันนี้เขาต้องกลับห้องให้ได้ ยายกระต่ายอยู่คนเดียว ยายนั่นอยู่คนเดียวมาทั้งวัน .... จะร้องไห้หนักขนาดไหนแล้วก็ไม่รู้

.

.

 

"เฮ้ย ฝนตกนะเว้ย !! อ่ะแล้วเรื่องห้องว่าไงโอมั้ย ข้าจะได้โทรฯไปจองให้" เวลานี้เขาไม่ได้สนใจว่าใครจะเปียก รู้แต่ว่าต้องกลับจึงพยักหน้าส่งๆตอบเพื่อนไปว่าไม่เป็นไรข้ากลับได้

.

.

 

"เออ จองให้เลยพรุ่งนี้ย้ายเข้าไป ไปนะ"

.

.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

 

((สมน้ำหน้าแกอย่างบอกไม่ถูกเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ // แก้วแกนี่มันอะไรนักหนาเนี่ย แผนกซ้ำเติมหรือไง ฟางอย่าไปฟังนะ เออ....ฉันยอมรับว่าที่แกทำมันดูโง่จริงๆแหล่ะ ไม่ได้อยากห่าง ไม่ได้อยากไล่ แล้วพูดไปแบบนั้นทำไม ทั้งๆที่ก็รู้หัวใจตัวเอง แต่ฉันเข้าใจนะ แกหวั่นไหวล่ะสิ กลัวความรักของเด็กอย่างเขาจะไม่มั่นคงสินะ เลยอยากลองถอยออกมา))

.

.

 

"ฉัน....ฉัน ฮึก...." ต่อสายตรงถึงเพื่อนรักทั้งสอง ระบายความอึดอัดภายในหัวใจของตัวเองร่วมๆชั่วโมงกว่า ทั้งเสียงด่าของยายแก้วและเสียงปลอบโยนพร้อมให้กำลังใจจากยายเฟย์ไม่ทำให้เธอคลายความเศร้าลงได้เลย ... สมน้ำหน้าตัวเองที่สุด

.

.

 

((แล้วเป็นไง ไอหน้าหมีนั่นเจือกไปจริงๆแล้วไง แกก็เลยได้แต่ร้องไห้อยู่ที่ห้องสินะตอนนี้ // ยายแก้ว!!! ฟาง...แกโทรฯไปหาเขาหรือยัง ถึงยังไงหมอนั่นก็ยังเด็ก ถ้าแกลองคุยกับเขาดีๆ ง้อเขาสักนิดอะไรๆก็คงง่ายขึ้น เด็กๆง้อง่ายจะตาย))

.

.

"อืม....เป็นแบบที่แก้วพูดนั่นแหล่ะ ฉัน .... ไม่รู้สิเฟย์ ฮึก....ฉัน" ตั้งแต่เมื่อเช้าที่เขาจากไป ก็เอาแต่ฝังตัวเองไว้กับเตียงกว้าง แม้ไม่อาจข่มใจให้ให้เลิกฟุ้งซ่านแต่ก็ยังหลับไปพร้อมกับน้ำตาอยู่รอบสองรอบ ตอนนี้จึงยังไม่เพลียเท่าไหร่ พร้อมที่จะร้องไห้ได้อีกเป็นถังๆ ...จะเป็นไรไป ร้องไห้คนเดียว ไม่เห็นต้องอายใคร ยังไงซะอีกคนก็คงไม่เห็นมันอยู่แล้ว

.

.

 

((ตั้งแต่แกไปยอมให้ไอหน้าหมีนั่นจุบุๆมาเนี่ย แกบ่อน้ำตาตื้นมากเลยว่ะยายกระต่าย เฮอะ! // ใครจะไปร่าเริงได้อย่างแกล่ะยายแก้ว บอกให้แต่งก็ไม่ยอมแต่งกลับขนข้าวขนของไปอยู่กับเขาแบบนั้นซะได้ โอย,,,ฉันจะบ้า ระวังเถอะเสือผู้หญิงแบบนั้น // ถ้าเบื่อก็เลิกดิ่ ฉันก็ขนของฉันกลับก็แค่นั้น ของแบบนี้มันก็เสียหายด้วยกันทั้งคู่อ่ะ // ว้าย....ยายฟางอย่าไปฟังที่ยายแก้วพูดนะ แก้วตีปากตัวเองเลยพูดแบบนั้นได้ไงเล่า ยายบ้านี่!!))

 

"แกร่ก" แม้จะเปิดสปีกเกอร์โฟนเอาไว้ แม้เธอจะไร้สติในการตอบคำถามใดๆของเพื่อนรัก แต่เธอก็ยังคงมีสติในการระแวดระวังตัวอยู่ เสียงคล้ายมีใครไขกุญแจบ้านเข้ามา ในเวลา 4 ทุ่มกว่าๆ ฝนตกกระหน่ำ คอนโดที่มีกุญแจสำรองเพียงดอกเดียวที่อยู่กับเขา....แล้วใครมาล่ะ?

.

.

 

"แกแค่นี้ก่อนนะ เหมือนมีใครเข้าห้องมา ฉันจะไปดูสักหน่อย" ปากน้ำตาแล้วจัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบไฟฉายกับไม้เบสบอล สิ่งของที่นายนั่นให้เตรียมไว้ข้างกายตอนที่เขาไม่อยู่ เกิดไฟดับกะทันหันจะได้มีไว้ใช้ ส่วนไม้เบสบอลนี่ก็เอาไว้ตีหัวขโมยให้แบะไปเลย ถ้าเธอจะกล้าอ่ะนะ

.

.

 

((ยายฟางระวังตัวนะ // อย่าพึ่งวางสายนะเว้ย เผื่อฉันจะได้ยินอะไรดีดี คิกๆ!!)) วางมือถือทิ้งไว้บนเตียงแล้วค่อยๆเปิดประตูห้องออกไปช้าๆ

.

.

 

 

"ใครน่ะ? ...." ภายในบ้านที่ไร้แสงสว่าง เพราะเธอไม่ได้ออกมาจากห้องเลยตั้งแต่เช้า ค่อยๆมีแสงไฟทีละน้อยเมื่อใครสักคนที่ยืนถอดรองเท้าอยู่ที่ประตูทางเข้าเปิดสวิชท์ไฟตรงทางเดิน เห็นหน้าคนบุกรุกชัดๆ ก็คลายความกังวลใจไปได้มาก อย่างน้อยคืนนี้เธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงว่าเขาจะอยู่ที่ไหนเป็นอย่างไร อย่างน้อยเขาก็กลับมา .... เขาไม่ได้ทิ้งเธอไป ไม่ได้ทิ้ง.....

.

.

 

"หนาว....ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยสิครับ"

.

.

to b con..