จับใจนายเพลย์บอย

 
“ ใครดีใครได้โว้ย ไม่เคยได้ยินหรอ ” ฟลุ๊กหัวเราะกับอาการของโทโมะ เห็นไหมว่าเขาคิดแล้วไม่มีผิดว่ามันต้องได้ผล ถ้าให้เดาอีก ผู้ชายที่พึ่งเดินออกไปเมื่อกี่ก็คงอาการเดียวกับโทโมะ
 

 
 
 _________poppy________
 
    ผมขับรถออกมายังไม่พ้นร้านอาหาร วันนี้รถในร้านติดมากจึงพยายามมองซ้ายขวาเพื่อหาทางออกแต่มองไปมันไปสดุดร่างผู้หญิงที่กำลังเดินบนทางม้าลายข้างถนนดูจากเสื้อผ้าหน้าผมแล้วคงใช่ฟางแน่ๆ พอดีกับจังหวะที่รถเริ่มบางลง ผมค่อยๆแทรกออกมา เป้าหมายข้างหน้าคือยัยร่างบางวันนี้แหละจะฉุดขึ้นรถไม่ให้รู้ตัว ผมขับรถไปจอดข้างหลังเธอประมาณ 10 เมตร จากนั้นค่อยๆเดินไปเงียบๆแล้วอุ้มผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังเดิน  ผมไม่สนใจหรอกว่าคนจะมอง
 
“ กรี้ดดดดด ปล่อยฉันไอ้โรคจิต ”
 
“ เธอต้องไปกับฉัน ”
 
“ ป๊อปปี้นายปล่อยฉันนะ เราสองคนไม่รู้จักกันแล้ว ”
 
< ตูบ > เสียงป๊อปปี้ยัดฟางใส่ในรถ แล้วจัดการมัดมือติดกับเบาะเพื่อป้องกันการหนีของเธอ
 
“ นายจะพาฉันไปไหนป๊อปปี้ ถ้านายทำแบบนี้ทุกคนต้องเป็นห่วงฉันไหนจะตา ยาย ท่านต้องเป็นลมแน่ๆ ” ฟางพยายามอธิบายให้ป๊อปปี้ฟัง เธอพอจะรู้เหตุผลที่อารมณ์เสีย
 
“ รวมถึงไอ้ผู้ชายคนนั้นด้วยใช่ไหม เธอห่วงมันมากหรอฟางแล้วฉันล่ะเธอเคยห่วงฉันบ้างไม มันดีกว่าฉันหรอเธอถึงทำกับแบบนี้ ” ป๊อปปี้พูดแต่ไม่มองหน้าฟางสายตาเขามุ่งหน้ากับถนนข้างหน้าเท่านั้น
 
“ ฉันทำอะไร ฉันก็อยู่ของฉัน นายก็อยู่ของนายแบบนี้มันดีที่สุดแล้ว ”
 
“ ทำอะไรงั้นหรอ เธอหลอกฉัน เธอปล่อยให้ฉันรอทุกวัน เธอปฎิเสธฉัน  แต่วันนี้เธอมาเที่ยวกับผู้ชาย จะให้คิดยังไง ฉันยอมเชื่อฟังยอมฟัง แต่ผลมันเป็นไง เธอเห็นฉันโง่หรอฟาง  ”
 
“ ฉันไม่เชื่อหรอก…..ว่านายยอมฟังฉัน  ”
 
   ไม่มีเสียงตอบโต้จากผู้ชายข้างกายเธอมีแต่เสียงความเร็วของรถเท่านั้นที่เพิ่มขึ้นพร้อมกับตาคมที่ดูจริงจัง ป๊อปปี้ดูน่ากลัวจนเธอไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
 
   ป๊อปปี้ขับรถพาฟางมาจนออกนอกเมือง เขาพาเธอมาพักที่บ้านสวนที่จันทบุรีเป็นสถานที่ ที่เขาชอบมาตอนเด็กเพราะมีสวนผมไม้หลายชนิด เขาคิดว่าเธอคงชอบเช่นกัน
“ ลงมาได้แล้ว ” ชายหนุ่มเปิดประตูให้ฟาง
 
“ นายพาฉันมาที่ไหนเนี่ย ”
 
“ จันทบุรี ” ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบ เดินนำฟางเอาของเข้าไปเก็บในบ้าน
 
“ เธอกินข้าวอิ่มแล้วใช่ไหม จะได้ไม่ต้องทำอาหาร ” ป๊อปปี้เดินไปถามฟางที่นั่งตากลมอยู่หลังบ้าน
 
“ อิ่มแล้ว พูดเหมือนทำอาหารเป็น ” ฟางหัวเราะป๊อปปี้
 
“ แล้วเธออาบน้ำรึยังไปนอนได้แล้ว มาตากลมแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ” ป๊อปปี้เอาผ้าห่มที่เขาถือติดมือมาห่มให้ฟาง
 
“ ขอบใจน่ะ ฉันอาบนานแล้ว  ”  ฟางแปลกใจป๊อปปี้เพราะวันนี้เขาไม่ได้โมโหหรือทำร้ายอะไรเธอแต่กลับมาแสดงอาการห่วงใยและฉายแววตาเศร้าตลอดเวลา
 
“ เธอไม่ต้องห่วงนะ หลังจากที่เรากลับกรุงเทพฉันจะเลิกยุ่งกับเธอฟาง ”  เขาถอนหายใจใหญ่ตอนที่พูดประโยคนี้จบ
 
“ นายพาฉันมาที่นี่ทำไหม ”
 
“ ฉันแค่อยากอยู่กับเธอถึงมันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอกลับกรุงเทพ  ”
 
“……………………………….”
 
“ ฟาง ”
 
“ มีอะไรหรอ ”
 
“ ฉันอยากจะขออะไรเธอหน่อย ตอนที่เราอยู่ที่นี่เธอเรียกฉันว่าพี่ได้ไม ” ผมอยากฟังคำพูดหวานๆจากปากของเธอเหมือนกับคนอื่นบ้าง ถึงจะไม่กี่คำและในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ผมเชื่อว่ามันช่วยผมได้ เพราะตอนนี้ผมไม่ต่างอะไรจากคนอกหัก
 
“ ได้สิค่ะ………พี่ป๊อป  ” เธอยิ้มให้เขา
 
“ ฟางรู้ไหมว่าพี่อยากได้ยินมันมานานมาก พี่ขอโทษด้วยนะที่ทำอะไรไม่ดีกับเรา ” ป๊อปปี้เอามือไปขยี้ผมฟาง
 
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ”  ฉันยอมรับว่าคำพูดของเขาทำให้ใจหายเลยทีเดียว ถ้าเป็นแต่ก่อนฉันคงจะดีใจที่เขาจะเลิกยุ่งกับฉัน แต่ในวันนี้ความรู้สึกมันตรงกันข้าม ฉันอยากให้เขาอยู่ตรงนี้ข้างๆฉัน
 
“ ฟางเชื่อไหมว่าไอ้ผู้ชายนี้มันพยายามหลอกตัวเองเสมอว่าไม่ได้คิดอะไร แต่พอวันนี้พี่เห็นฟางอยู่กับผู้ชายอื่น พี่เจ็บมากที่ตรงนี้  ”  เขาดึงมือฟางมาจับที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง
 
“ พี่คงรู้ตัวช้าไปใช่ไมว่าความรู้สึกข้างในมันเป็นยังไง  ทั้งๆที่ตัวเองก็เจ็บทุกครั้งที่ทำร้ายคนๆนี้ ”
 
  พอพูดจบประโยคป๊อปปี้ก็ก้มหน้าลงไปหาฟาง หน้าฝากและปลายจมูกทั้งสองชิดกัน ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ เขาพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไว้แต่สุดท้ายมันก็หลั่งออกมา มือบางของหญิงสาวค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ชายตรงหน้า   เธอไม่คิดว่าจะทำให้คนอย่างป๊อปปี้เป็นได้ขนาดนี้ แค่นั้นแหละน้ำตาของตัวเองก็ออกมาเช่นกันเธอเปลี่ยนจากเช็ดน้ำตามากอดเขาและร้องไห้ซบอกที่อบอุ่น
 
“ ฟางอย่าร้องสิ ฟางไม่ผิดนะคนดี คนที่ร้องควรจะเป็นพี่ไม่ใช่เรา  ” ป๊อปปี้รีบเช็ดน้ำตาของตัวเองก่อนที่จะปลอบฟางที่ตอนนี้ร้องหนักขึ้นกว่าเดิม
 
“ ฟางขอโทษ  ”
 

วันนี้ใจดีอัพให้สองตอนเลย