จับใจนายเพลย์บอย

     
      ______fang_____
       
        ตอนนี้ฉันรีบมากต้องไปมหาลัยให้เร็วที่สุดเพราะวันนี้เป็นรับน้องของคณะบัญชี  ฉันได้ยินมาว่ารุ่นพี่ในคณะนี้โหดสุดๆ ถ้าฉันไปไม่ทันมีหวังโดนลงโทษหนักแน่ๆ
 
       
  ในที่สุดก็มาถึงมหาลัยซะที หวังว่าคงจะไม่โดนลงโทษอะไรนะ ฉันรีบวิ่งเข้าไปนั่งในแถวทันทีที่มาถึง   
      “น้องครับ” มีเสียงรุ่นพี่คนหนึ่งเรียกฉันท่าทางโหดน่าดูเลย 
 
 
      “อะไรค่ะพี่” ฉันตอบพี่เขาไปเขาต้องมีอะไรกับฉันแน่เลย  น้องมาสายไปเขาอีกแถวหนึ่งเลยพี่เขาบอกฉัน  ฉันว่าฉันจะรอดจากการโดนทำโทษแล้วนะเนี่ยแต่ที่ไหนได้กับโดนซ้ำสอง
 
      
   อยากจะบ้าตายฉันมาช้าไม่ถึง 5 นาทีจะโดนทำโทษเลยหรอเนี่ย จะว่าไปคนในคณะนี้แต่ละคนเขาก็ตรงต่อเวลากันทั้งนั้น ก็ดูสิแถวมาสายมีฉันนั่งแค่อยู่คนเดียว
 
     
        “นั่งด้วยคนนะ เธอก็มาสายหรอ”  เสียงผู้ชายคนหนึ่งถามฉันเขาหล่อนะแต่ก็ไม่มากเท่าไร
       
       “ใช่ ฉันมาสายไม่กี่นาทีเอง”
      
       "ดีแล้วแหละฉันจะได้มีเพื่อนโดนทำโทษ"
     ดูนายนี่พูดเข้าเหมือนจะไม่รู้สึกอะไรเลย หุ่นพี่หน้าโหดๆทั้งนั้น แต่ว่าใครอยากจะเป็นเพื่อนกับนายแต่นายนี่ดูใกล้ๆก็น่ารักดีนะ แต่พูดมากไปหน่อย
  
     
       “เธอชื่ออะไรหรอ” ตายแล้วนั่งกับฉันอยู่ตั้งนานพึ่งจะมาถามเนี่ยนะถ้าเขาไม่พูดฉันคงคิดว่าอยู่คนเดียว
       
       “นายบอกมาก่อนสิ”
        
       " ฉันชื่อเขื่อน"  นี่เขานั่งเงียอยู่ตรงนี่ไม่ใช่อะไรหรอกฉันแอบสังเกตเห็นตานี่แอบมองรุ่นพี่หรือไม่ก็สาวๆสวยๆ ที่เดินผ่านไปมา 
       
      “และเธอละ”
       
     " ฉันชื่อฟาง "
  
    " เธอน่ารักดีนะ " ปากชมแต่ตามองคนอื่น  เขาก็คงจะพูดแบบนี่กับผู้หญิงหลายคนในเวลาเดียวกัน  
   
     “น้องครับ น้อง 2 คน”  เสียงรุ่นพี่เรียกเราสองคน 
     
     "วันนี้พี่ใจดีถือว่าน้องมาสายไม่กี่คนพี่จะไม่ทำโทษอะไร" 
     
     "ขอบคุณค่ะพี่"  ฉันขอบคุณพี่เขาแต่นายเขื่อนยืนบื้อไม่ทำไรเลย รีบไปดีกว่าอยู่กับนายนี่นานไม่รอดแน่
   
      
        ชั้นหายัยแก้วกับยัยเฟย์ไม่เจอ  ฉันว่านะหายังไงก็ไม่เจอไม่หาแล้วดีกว่าค่อยไปเจอที่บ้านแล้วกัน  ฉันต้องนั่งกินข้าวคนเดียวหรอเนี่ยโต๊ะในโรงอาหารก็ไม่วาง 
 
    “ฟางกินข้าวยังอ่ะ” เสียงนายเขื่อนตะโกนถามฉัน  ฉันควรจะตอบเขาใช่ไหม 
 
    “ยัง หาโต๊ะจะนั่งก็ไม่มี” 
 
    "งันดีเลยออกไปข้างนอกกับฉันเพราะวันนี้รับน้องคงไม่มีเรียนหรอก" 
 
ตายแล้วถ้ารุ่นพี่รู้ต้องตายแน่เลยหนีการรับน้องแต่ไม่ทันแล้วเพราะนายเขื่อยเล่นลากฉันขึ้นรถแล้วขับออกไปเลย
   
      
      
    เขื่อนพาฉันมาร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่ง เขาเดินนำหน้าฉันไปฉันก็ต้องตามเขาไปเพราะถ้าไม่ไปฉันก็คงกลับบ้านไม่ถูกแน่
 
     “หวัดดีน้องฟาง” นี่มันรุ่นพี่คนเมื่อเช้าที่ไล่ฉันไปอีกแถวหนึ่งนิ 
 
     “พี่ชื่อเคนตะนะ  ส่วนนั้นไอ้จองเบ"  ฉันมองไปที่ผู้ชายเกาหลีคนนั้นที่มีผู้หญิงล้อมรอบ  ตอนนี้ฉันพอจะเริ่มเข้าใจแล้วแหละว่าทำไมนายเขื่อนถึงกล้าพาฉันหนีกิจกรรมรับน้อง ก็เพราะว่ามันมีรุ่นพี่ในคณะค่อยเปิดทางนี่เอง  แล้วที่เมื่อเช้าเราไม่โดนลงโทษก็คงเป็นเพราะรุ่นพี่พวกนี่แหละ
 
     
     ตอนนี้ฉันนั่งกินข้าวโดนไม่สนใจใครทั้งนั้น อย่าว่าแต่ฉันไม่สนใจเลย ขนาดนายเขื่อนพาฉันมาด้วยยังไม่สนใจฉัน  พวกเขาทั้งสามคนนั่งดื่มกันโดยมีผู้หญิงสวยมากมายมาค่อยเอาใจ  นี่ฉันคิดผิดใช่ไหมที่มากับมันเพราะจะได้กลับบ้านกี่โมงกี่ยามก็ไม่รู้
 
     
     “นี่เธอมานั่งเกะกะอะไรตรงนี้”  หนึ่งในผู้หญิงพวกนั้นเดินมาว่าฉัน
     
     "ถ้าฉันกลับได้ฉันคงไม่มานั่งตรงนี้หรอก" นี่แกกล้าเถียงฉันหรอแกรู้ไหมว่าฉันเป็นแฟนพี่เขื่อนนะแล้วผู้หญิงคนนั้นก็คงจะเดินไปฟ้องเขื่อนถ้าฉันเดาไม่ผิด
 
     
 
    " ฟางฉันต้องขอโทษทีนะที่ให้เธอนั่งคนเดียว" เขื่อนเดินมาหาฉันหลังจากยัยนั่นไปฟร้อง ตอนแรกก็นึกว่าจะเดินมาด่าฉันซะอีก 
 
    "เขื่อนไปส่งที่มหาลัยหน่อยสิ "  ฉันบอกเขาเหมือนเขาจะไม่ค่อยสนใจคำพูดของฉันเอาซะเลย
 
    "เดี๋ยวไว้เพื่อนฉันอีกสองคนมาก่อนนะเดี๋ยวค่อยกลับกัน"  พูดเสร็จก็กลับไปในกลุ่มนั้นต่อ  ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านมากฉันคงไม่รอไปกับนายและแหละกลับเองก็ได้ว่ะ
  
       
      
 
         ฝนมาตกอะไรตอนนี้  ฉันเพิ่งจะออกมาจากร้านอาหารนั้นไม่กี่นาทีฝนตกลงมา ตกหนักซะด้วยสิ  ฉันจะวิ่งข้ามถนนไปป้ายรถเมล์ข้างหน้าแต่กับมีคนคันหนึ่งกำลังพุ่งเขาหาฉัน ตอนนี้ในความคิดของฉันคือฉันก็ไม่รอดแน่ๆ  รถคันนั้นหักหลบพุ่งลงสู่ถนนข้างทาง ฉันจะทำยังไงดีเนี่ยตอนนี้คนขับจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้  อยู่ๆ ก็มีผู้ชายร่างสูงก้าวลงมาจากรถที่เพิ่งจะลงถนนไปต่อหน้าต่อตาฉัน  น่าเหลือเชื่อมากที่เขาไม่เป็นอะไร 
 
   “นี่เธอใครบอกให้เธอมาวิ่งเล่นกลางถนนแบบนี้” นี่คือคำพูดแรกที่ออกมาจากปากเขา คิดได้ไว่ว่าฉันมาวิ่งเล่น
 
    "เธอรู้ไหมว่ารถคันนี้มันราคาเท่าไร"  ตอนนี้เค้าคงโกรธฉันมากเลยแหละ เพราะรถคันหรูของเขาเพิ่งจะออกมาป้ายแดงสดๆอยู่เลย 
 
     "ฉันคงไม่มีเงินพอที่จะซื้อให้นายใหม่ได้หรอกนะ" เขาเดินเขามาใกล้ๆฉันพร้อมกันชี้หน้าฉัน  จะให้ฉันทำไงล่ะก็ฉันไม่มีตังให้เขาจริงๆนิ เขายิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครซักคน
 
    “ไอ้สนส่งคนมารับฉันหน่อย” พูดอย่างโมโหกับคนปลายสายนายคนนี้จะโหดมาก ดูจากบุคลิกแล้วฉันกลัวเขาเลย  ไม่นานก็มีรถตู้ขับเขามา
 
     “นายครับเป็นอะไรมากไหมคับ”
 
     "ไม่หรอกไอ้สนแกเรียกประกันมาดูรถฉันด้วย"
 
     "ครับ นายจะกลับเลยไหมและผู้หญิงคนนั้นจะให้ทำยังไงดีครับ"
  
 
 
 
 
ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษน่ะเราพึ่งแต่งเรื่องแรก 
 

ตอนหน้าจะแต่งให้ยาวๆกว่านี้นะ