suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

เรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

 

 

 

   เหอะ! เหนื่อยจริงไรจริงฉันต้องมาตายเพราะคำพูดของตัวเองหรอเนีียก็ที่หลอกให้โทโมะขึ้นมาบนตึกนี่สิตายๆสุดท้ายฉันก็ต้องย้ายสถานที่เป็นโต๊ะใต้ตึกด้วยเหตุผล'กลัวโทโมะจะเหนื่อย'แหะแต่ที่ไหนได้ฉันนี้แหละที่เหนื่อย

 

 

 

   ไม่ต้องถามว่าตอนนี้ฉันเป็นไงบ้างก็สภาพซีดเซียวถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางนิดหน่อยแต่สภาพจิตใจนี่สิ...เกินจะบรรยายเพราะฉันทำให้พี่ธามต้องเจ็บ เพราะฉันทำให้พี่ธามถูกหลอก เพราะฉันทำให้พี่ธามถูกทิ้ง เพราะฉัน...เพราะฉัน...เพราะฉัน!!!

 

 

"แก้วเป็นอะไรรึป่าวเห็นเหม่อๆ" โทโมะสะกิดแขนฉันเบาๆเพื่อเรียกสติ

 

"เปล่าๆ..." ฉันตอบแบบปกติเก็บเรื่องพี่ธามลงในบันทึกส่วนที่ลึกที่สุดละกัน

 

"โมะเห็นแก้วเหม่อนานแล้วนะเกิดอะไรขึ้นบอกมานะแก้ว" โทโมะจ้องตาฉันอย่างหาคำตอบ

 

"แก้ว..." ฉันถอนหายใจแล้วพูดต่อ "แก้วไปคุยกับพี่ธามมมาแล้ว" ฉันไม่หลบสายตาของโทโมะเลยสักนิด

 

"แล้วมันว่าไงบ้างอ่ะ" โทโมะดูจะสนใจขึ้นมาทันที

 

"ก็...ไม่นิ...เรากลายเป็นพี่น้องกันแล้วละ^^" ฉันบอกแล้วยิ้ม

 

"ก็ดีแล้วนิไม่เห็นต้องกังวลเลยมากินนี่ดีกว่า..." โทโมะบอกแล้วยื่นขนมปังมาให้ฉัน

 

 

 

   ฉันกับโทโมะนั่งคุยกันอยูjปรมาณครึ่งชั่วโมงพวกยัยเฟย์-ฟางแล้วก็เขื่อน-ป็อปปี้ก็ตามานั่งรวมอยู่ด้วยกันแล้วก็แยกย้ายกันไปเรียนทางใครทางมันซึ่งแน่นอนว่าฉันตัวติิดกับโทโมะตลอดเวลาเหอะๆ-_-

 

 

   หลังจากที่เรียนเสร็จโทโมะก็ชวนฉันไปหาอะไรกินที่ห้างซึ่งฉันก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้อยู่แล้วแต่เมื่อมมาถึงห้างโทโมะก็ตรงไปยังร้านเพชรของญาติยัยพิมทันที มีอะไรรึเปล่า? แต่เค้าก็ไม่ยอมปล่อยมือที่กุมมือฉันตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนขับรถโอ๊ยไม่รู้ว่าจะทำให้ฉันเขินไปถึงไหน-/////-

 

 

 

"นี่!เราจะมาร้านพิมทำไม" ฉันดึงแขนโทโมะไว้

 

"ก็...เดี๋ยวก็รู้เองแหละ" โทโมะทิ้งคำใบ้ไว้ให้ฉันงงเล่นแล้วดึงมือฉันให้ตามเค้าไป

 

"ชิ!..." ฉันได้แต่บ่นอุบอิบตามหลังโทโมะไป

 

"เอ่อ...ผมมาหาพิมอ่ะครับ" โทโมะตรงเข้าไปบอกพนักงานที่ยืนอยู่หน้าร้าน

 

"จะให้บอกว่าอะไรค่ะ" ยัยพนักงานมองโทโมะตาหวานเย้มเลยอย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะ-*-

 

"คนที่นัดไว้อ่ะครับ" นัดไว้???ตอนไหนกันนะ

 

"สักครู่่นะคะ" แล้วยัยพนักงานก้เดินหายเข้าไปประมาน5นาทีได้มั้ง "เชิญด้านในค่ะคุณพิมเธอรออยู่ในห้องรืมสุด"

 

"ขอบคุณครับ" โทโมะบอกแล้วคลายมือออกจากข้อมือฉันเปลี่ยนเป็นโอบเอวแทนโชว์ยัยพนักงานนั่นเลย ดี!^O^

 

"ทำอะไรอ่ะปล่อยนะ!" ฉันอยามากเลยพยายามแกะมือโทโมะแต่มันไม่ออกTOT

 

"หึงโมะไม่ใช่รึไง^^" ชิ!รู้ดิ

 

"อย่ามามั่ว!..." ฉันโวยกลับ

 

"555+แค่มองตาก็รู้คำตอบแล้ว^^" ไม่พูดเปล่ายังจะมาหอมแก้มฉันอีก ฮึย!!!

 

"รู้ก็ดีจะได้ไม่ทำอีก" ฉันหยิกจมูกโทโมะกลับ

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

"ไม่มีทางถ้ารู้ว่าทำอย่างนี้แล้วแก้วจะหึงโมะก็จะทำ^O^" โทโมะบอกแล้วยิ้มอย่าางภูมิใจ

 

"เอ่อ...แปปนะพี่ธามโทร.มา:P" ฉันแกล้งหลอกโทโมะไปว่าพี่ธามโทร.มาทำให้โทโมะปรับสีหน้าใหม่ทันที

 

"ไม่ให้!" นั่นไงได้ผลแล้ว

 

"555+เป็นไงละเข้าใจความรู้สึกกันรึยัง" โทโมะนิ่งเฉยไม่มีกราเคลื่อนไหว

 

"ขอโทษคร๊าบบบต่อไปนี้ผมจะไม่เล่นอย่างนี้อีกแล้วนะคร๊าบบบแต่อย่าไปคุยกับผู้ชายเลยนะคร๊าบบบบผมขอโทษTOT" สุดท้ายโทโมะก็เริ่มทำตัวเหมือนเด็ก2ขวบ

 

"รีบเข้าไปเหอะยัยพิมรอนานแล้ว" ฉันตัดบทแล้วสาวเท้าให้เดินไวขึ้น

 

"รอโมะด้วยสิแก้ว" โทโมะเองก็วิ่งตามมาติดๆ

 

"ก็เร็วๆสิ" ฉันทำเป็นบึ้งตึง

 

"คร๊าบบบ" โทโมะทำได้แค่ล้มหน้ารับกรรมต่อไป

 

"แหม~~กว่าจะเข้ามาได้นะยะหวานกันอยู่นั่นแหละ" พอเดินเข้ามาก็เจอยัยพิมแขวะก่อนเลยอย่างแรก

 

"นายมาที่นี่ทำไมละ" ฉันไม่ตอบยัยพิมแต่กลับหันไปถามโทโมะแทน

 

"พิม...ของที่สั่งละ" โทโมะก็เลี่ยงที่จะไม่ตอบฉันเหมือนกัน 

 

"แปปนะ" ว่าแล้วยัยพิมก็เดินออกไป

 

"นี่นายมีอะไรรึป่าวยะ" ฉันก็ยังคงพยายามพูดกับโทโมะ

 

"ไม่มีอะไรหรอกนะ...อย่าคิดมากสิ" โทโมะบอกแล้วดึงฉันให้นั่งลงข้างๆตัวเอง

 

"แล้วนายมาสั่งของอะไรยัยพิมละ...ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย" ฉันถามโทโมะ

 

"เดี๋ยวก็รู้เองละจ๊ะ" กลายเป็นยัยพิมที่ตอบแทน

 

"อ้าว...ฉันงงแล้วนะ" ฉันเริ่มโวยวาย

 

"555+งั้นก็งงต่อไปเหอะจ๊ะสาวน้อย" ยัยพิมยังคงร่ายต่อ

 

"ชิ!งอนแล้วทั้งคู่เลย" ฉันบอกแล้วสะบัดหน้าหนี

 

"555+" ทั้งคู่ต่างก็พากันหัวเราะฉัน

 

"...." ฉันหันหน้าหนีแล้วก็นั่งเงียบ

 

"โอ๋ๆอย่างอนเลยนะ" โทโมะกอดเอวเป็นการง้อและอ้อน

 

"อิจฉาคู่แกแล้วนะ" ยัยพิมบอกแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง

 

"มาอิจฉาอะไรไม่ทราบยะ" ฉันตอบแบบกระชากเสียง

 

"ก็นะฉันมันคนกำพร้าในเรื่องความรักนิTT" ยัยพิมบอกแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

 

"ฉันเชื่อว่าสักวันเธอจะได้เจอกับมัน" ฉันพูดได้แค่นี้

 

 

 

  ไม่นานฉันกับโทโมะเราก็ออกจากร้านของญาติยัยพิมโดยที่โทโมะก็เอาของที่ยัยพิมให้มาติดมือด้วยแต่ก็ไม่ยอมบอกฉันสักทีว่ามันคืออะไรอยู่ดี เซ็ง-*-

 

 

  ระหว่างทางเราก็เดินจับมือกกันมาโดยตลอดราวกับว่าจะไม่แยกจากกันแต่ก๋มีสายตาที่มองมาทางเราเยอะอยู่เหมือนกันก็คงไม่พ้นเหล่าบรรดาแฟนคลับของเรานั่นแหละ บางครั้งฉันก็พยายามแกะมือโทโมะออกนะแต่เหมือนว่านอกจากโทโมะจะไม่ยอมปล่อยแล้วยังจับให้แน่นขึ้นจนฉันต้องปล่อยให้เลยตามเลย

 

 

  เราเดินตามทางมาเลื่อยๆ ผ่านร้านของขายต่างๆตามที่ตั้งอยู่แต่ถึงอย่างนั้นมือที่กุมกันอยู่ก็ยังไม่ยอมปล่อยออกจากกัน โอ๊ยฉันเขินจนอยากมุดดินหนีแล้วนะ-////- เราจะมีความสุขถ้าไม่มี...

 

 

"โทโมะ!!" ไมม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของ...

 

"เกล!" โทโมะหันหน้าไปตามเสียงเรียกพร้อมทักทายผู้ที่เข้ามาใหม่

 

"ก็เกลสิค่ะ...โทโมะมาทำอะไรที่นี่กับ..แก้ว!" ยัยเกลเริ่มกระชากเสียงใส่ฉัน

 

"นี่!พูดดีๆหน่อยสิ...แล้วทำไม!มากับฉันแล้วทำไม" ฉันเริ่มพูดแบบขึ้นๆบ้างแล้ว

 

"แก้วใจเย็นๆสิ" โทโมะกระซิบบอกฉัน

 

"อ๊ะ!นี่แกปล่อยมือโทโมะเดี๋ญวนี้นะ!" พูดจบยัยเกลก็ตรงเข้าดึงมามือฉันกับโทโมะที่จับกันอยู่

 

"เกลใจเย็นๆสิคนมองกันแล้ว!" โทโมะตวาดเกลเบาๆ

 

"ไม่ค่ะ!เกลยอมไม่ได้ที่ให้'แฟน'ของตัวเองไปอยู่กับคนอื่น" มะ...เมื่อกี้ยัยเกลพูดว่าอะไรนะ!

 

"พูดอะไรอ่ะเกล...มานี่เลย!" ฟุบ! โทโมะปล่อยมือจากฉันอย่างง่ายดาย

 

 

 

  ฉันจะไม่คิดอะไรเลยนะท่าการที่โทโมะปล่อยมือจากฉันแล้วหยิบของหรือว่าเกิดเหตุขัดข้องจริงๆแต่ที่โทโมะปล่อยมือจากฉันก็เพราะว่าเปลี่ยนเป็นเดินไปจับมือเกลแล้วพาเดินออกไปที่อื่นโดยไม่หันหลังกลับมาดูอีกเลยฉันได้ยืนนิ่งๆดู2คนนั้นพูดคุยกันอยุ่ไกลๆแล้วก็เห็นว่ายัยเกลพุ่งเข้ามากอดโทโมะแต่ไม่จะไม่ใช่เรื่องถ้าโทโมะจะผลักแต่นี่โทโมะกลับยืนเฉยๆให้ยัยเกลกอดอยู่อย่างนั้นแล้วจะไม่ให้ฉันคิดไปต่างๆนานาได้ไงจริงมั้ยละแล้วไหนคำที่ยัยเกลใช้เรียกแทนโทโมะว่า'แฟน'อีกละ

 

 

  ฉันไม่ต้องคิดอะไรมากเพราะทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้วนิจริงมั้ย ฉันหันหลังแล้วค่อยๆก้าวขาเดินหนีออกมาแต่ภาพที่ทั้งคู่กอดกันมันก็ยังคงติดตามฉันมาตลอดทาง ฉันเดินแบบไม่ดูอะไรเลยน้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาตั้งแต่หันหลังแล้วละ ฉันเดินไปเรื่อยๆเหมือนคนที่ไร้จุดหมายนะตอนนี้ฉันต้องการอยู่กับตัวเองให้นานที่สุดเพื่อคิดทบทวนเรื่องในวันนี้

 

 

"ยัยแก้ว!" ฉันเงยหน้าขึ้นตามเสียงพบว่าเป็นยัยเฟย์กับยัยฟางที่ตรงเข้ามาหาฉันโดย

อัตโนมัติ

"ยัยแก้วนี่แกเป็นอะไรร้องไห้ทำไม!" ยัยเฟย์ถามฉันทันทีที่เดินเข้ามาถึง

 

"ป่าวหรอกฉันขอตัวนะ" ฉันบอกแล้วบอฃาดน้ำตาออกเตรียมตัวจะเดินหนียัย2พี่น้องนี้

 

"เดี๋ยวสิยัยแก้ว...แกต้องไปกับพวกฉัน" ยัยฟางสั่งฉันเสียงเรียบราวกับน้ำแข็ง

 

"ฉันไม่ว่างหนะฟาง" ฉันบอกแล้วเตรียมจะเดินอีกครั้งแต่...

 

 

"แก้ว...แกเป็นอะไรทำไมพวกฉันจะไม่รู้แต่ฉันไม่อยากให้แกอยู่คนเดียวพวกฉันกลัวว่าแกจะเหงานะอีกอย่างเราก็เพื่อนกันมีอะไรก็ควรจะบอกกันไม่ใช่รึไงหรือว่าแกไม่เห็นว่าพวกฉันเป็นเพื่อน..." ยัยฟางเริ่มสวดฉันแล้ว

 

"เฮ้อ~~แกก็เป็นเพื่อนนั่นแหละแต่ขอเหอะฉันอยากอยู่คนเดียว" ฉันอ้อนยัยฟาง

 

"แกทำเพื่อฉันบ้างดิ" ยัยเฟย์เริ่มสนับสนุนยัยฟาง

 

"ฉันก็อยากทำเพื่อแกนะ" ฉันบอกยัยเฟย์

 

"แกมีอะไรก็ระบายออกมาเหอะ"ยัยฟางเริ่มคาดคั้น

 

"พวกฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร" ยัยฟางชูนิ้วก้อยออกมา

 

"เฮ้อ~~พวกแกจะพาฉันไปไหนละ" ฉันพูดอย่างยอมแพ้

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------อ่า-0-ขอโทษที่หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนเพราะว่าไม่มีเวลาเลยวันนี้วันลอยกระทงยังไงก็ฝากนิยายด้วยนะคะ(เกี่ยว?)ฝากเม้น+โหวตด้วยนะคะ