suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

9.0

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 19.38 น.

35 ตอน

725 วิจารณ์

69.65K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 13.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

27)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

ณ สวนหลังมหาลัย

ฉันกับพี่ธามได้มาถึงสวนหลังมหาลัยเอ่อนั่นแหละมันคือสถานที่ที่ฉันเคยพายัยฟางมาทำแผลแล้วก็ตอนที่ตบกับยัยเกลด้วยฮึ่ย!พูดแล้วยังหมันไส้ไม่หายชิ!!!เข้าเรื่องๆเราทั้งคู่ต่างก็พากันเงียบยิ่งทำให้บรรยากาศรอบข้างเหมือนป่าช้าเข้าไปอีกจะเงียบกันทำบ๊ะอะไรว่ะ

"พี่ธามค่ะคือแก้ว..." ฉันขอทำใจก่อน10นาทีได้มั้นมันไม่พร้อมมมม><

"มันพูดยากขนาดนั้นเลยหรอ^^" พี่ธามส่งยิ้มน้อยๆมาให้ฉัน

"ก็นิดหน่อยอ่ะค่ะ...พี่ธามจะเป็นอะไรมั้ยถ้าแก้วจะบอกว่า..." ฉันเว้นวรรคเพื่อสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

"..." พี่ธามเงียบ

"..." ฉันก็...เงียบ

"..." พี่ธามเองก็ยัง...เงียบ

"ระ...เราเลิกกันเถอะค่ะ><" ฉันตัดสินใจหลับหูหลับตาพูดออกไแนึกไม่ออกเลยว่าธามจะทำหน้าอย่างไงไม่แน่นะพี่ธามอาจจะกำหมัดแล้วชกหน้าฉันก็ได้นะ ตายแน่ๆ

"ในที่สุด..." พี่ธามตรงเข้ามาฆ่าฉันแล้ว><

"><" ฉันยังคงหลับตากก้มหน้าเหมือนเดิม

"ก็พูดมันออกมาจนได้สินะ" อะ...อะไรนะ

"พี่ธามหมายความอย่างไงค่ะ?" ฉันแหงนหน้ามองพี่ธามตรงๆ

"แก้วรู้มั้ยพี่รอเราตัดสินใจมานานมากแล้วนะ" พี่ธาม~~T^T

"พี่คงอึดอัดใจมากสินะคะ...แก้วขอโทษ" ฉันบอกแล้วเข้าไปกอดพี่ธาม

"ไม่เป็นน้องรักของพี่" พี่ธามเองก็กอดตอบฉันมา

"..." ฉันเงียบ

"แก้วรู้มั้ยว่าพี่แอบรักแก้วมาตั้งแต่แก้วเข้ามาใหม่ๆแล้วนะ" นั่นมัน2-3ปีที่แล้ว0.0

"แก้วไม่เห็นรู้..."

"ไม่แปลกนะเพราะพี่แอบมองแก้วฝ่ายเดียวเพราะพี่รู้ว่าแก้วอ่ะรักโทโมะมากจนมาวันนึงพี่รู้ว่าแก้วเลิกกับโมะตอนแรกพี่ก็ว่าจะเข้าไปจีบอยู่หรอกแต่พี่อยากให้แก้วลืมเค้าใก้ได้ก่อนแต่พี่ไม่คิดว่าแก้วจะหนีไปต่างประเทศเลยนะ...พี่เลยตัดสินใจรอแก้วกลับมาก่อนดีกว่าจนในท่สุดแก้วก็กลับมาที่นี่อีกครั้งแต่แก้วไม่เหมือนเดินจากคนที่เหมือนทอมออกแนวห้าวๆกลายเป็นสาวเปรี้ยวร้อนแรงแต่พี่ก็ยังรักแก้วอยู่นะครั้งแรกที่พี่ตัดสินแล้วว่าจะต้องคุยกับแก้วให้ได้ก็คือวันที่แก้วกำลังจะขึ้นรถนั่นแหละ" พี่ธามร่ายยาว

--------------------------------------------------------------------------------------------------

"พี่ธาม~..." ฉันครางชื่อพี่ธามออกมาเบาๆ

"ไม่เป็นไร...พี่ไหว" พี่ธามแล้วผละออก

"พี่ธามคงไม่โกรธแก้วใช่มั้ยค่ะ" ฉันเอ่อถามพี่ธาม

"ไม่...พี่ไม่โกรธแก้วหรอก" ทำไมพี่ธามชั่งเป็นคนดีเหลือเกิน

"แก้วขอบคุณพี่ธามจริงๆนะคะที่ไม่โกรธแก้ว" ฉันบอกแล้วระบายยิ้มอ่อนๆ

"อืม...น้องแก้วรีบไปหาโทโมะเถอะป่านนี้คงรอนานแล้ว" พี่ธามบอกแล้วเดินหนีฉันไป

"พี่ธาม~" ฉันตัดสินใจเดินหนีออกมมาเพื่อที่จะไปหาโทโมะ

เหอะ! เหนื่อยจริงไรจริงฉันต้องมาตายเพราะคำพูดของตัวเองหรอเนีียก็ที่หลอกให้โทโมะขึ้นมาบนตึกนี่สิตายๆสุดท้ายฉันก็ต้องย้ายสถานที่เป็นโต๊ะใต้ตึกด้วยเหตุผล'กลัวโทโมะจะเหนื่อย'แหะแต่ที่ไหนได้ฉันนี้แหละที่เหนื่อย

ไม่ต้องถามว่าตอนนี้ฉันเป็นไงบ้างก็สภาพซีดเซียวถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางนิดหน่อยแต่สภาพจิตใจนี่สิ...เกินจะบรรยายเพราะฉันทำให้พี่ธามต้องเจ็บ เพราะฉันทำให้พี่ธามถูกหลอก เพราะฉันทำให้พี่ธามถูกทิ้ง เพราะฉัน...เพราะฉัน...เพราะฉัน!!!

"แก้วเป็นอะไรรึป่าวเห็นเหม่อๆ" โทโมะสะกิดแขนฉันเบาๆเพื่อเรียกสติ

"เปล่าๆ..." ฉันตอบแบบปกติเก็บเรื่องพี่ธามลงในบันทึกส่วนที่ลึกที่สุดละกัน

"โมะเห็นแก้วเหม่อนานแล้วนะเกิดอะไรขึ้นบอกมานะแก้ว" โทโมะจ้องตาฉันอย่างหาคำตอบ

"แก้ว..." ฉันถอนหายใจแล้วพูดต่อ "แก้วไปคุยกับพี่ธามมมาแล้ว" ฉันไม่หลบสายตาของโทโมะเลยสักนิด

"แล้วมันว่าไงบ้างอ่ะ" โทโมะดูจะสนใจขึ้นมาทันที

"ก็...ไม่นิ...เรากลายเป็นพี่น้องกันแล้วละ^^" ฉันบอกแล้วยิ้ม

"ก็ดีแล้วนิไม่เห็นต้องกังวลเลยมากินนี่ดีกว่า..." โทโมะบอกแล้วยื่นขนมปังมาให้ฉัน

ฉันกับโทโมะนั่งคุยกันอยู๋ปรมาณครึ่งชั่วโมงพวกยัยเฟย์-ฟางแล้วก็เขื่อน-ป็อปปี้ก็ตามานั่งรวมอยู่ด้วยกันแล้วก็แยกย้ายกันไปเรียนทางใครทางมันซึ่งแน่นอนว่าฉันตัวติิดกับโทโมะตลอดเวลาเหอะๆ-_-

หลังจากที่เรียนเสร็จโทโมะก็ชวนฉันไปหาอะไรกินที่ห้างซึ่งฉันก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้อยู่แล้วแต่เมื่อมมาถึงห้างโทโมะก็ตรงไปยังร้านเพชรของญาติยัยพิมทันที มีอะไรรึเปล่า? แต่เค้าก็ไม่ยอมปล่อยมือที่กุมมือฉันตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนขับรถโอ๊ยไม่รู้ว่าจะทำให้ฉันเขินไปถึงไหน-/////-

"นี่!เราจะมาร้านพิมทำไม" ฉันดึงแขนโทโมะไว้

"ก็...เดี๋ยวก็รู้เองแหละ" โทโมะทิ้งคำใบ้ไว้ให้ฉันงงเล่นแล้วดึงมือฉันให้ตามเค้าไป

"ชิ!..." ฉันได้แต่บ่นอุบอิบตามหลังโทโมะไป

"เอ่อ...ผมมาหาพิมอ่ะครับ" โทโมะตรงเข้าไปบอกพนักงานที่ยืนอยู่หน้าร้าน

"จะให้บอกว่าอะไรค่ะ" ยัยพนักงานมองโทโมะตาหวานเย้มเลยอย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะ-*-

"คนที่นัดไว้อ่ะครับ" นัดไว้???ตอนไหนกันนะ

"สักครู่่นะคะ" แล้วยัยพนักงานก้เดินหายเข้าไปประมาน5นาทีได้มั้ง "เชิญด้านในค่ะคุณพิมเธอรออยู่ในห้องรืมสุด"

"ขอบคุณครับ" โทโมะบอกแล้วคลายมือออกจากข้อมือฉันเปลี่ยนเป็นโอบเอวแทนโชว์ยัยพนักงานนั่นเลย ดี!^O^

"ทำอะไรอ่ะปล่อยนะ!" ฉันอยามากเลยพยายามแกะมือโทโมะแต่มันไม่ออกTOT

"หึงโมะไม่ใช่รึไง^^" ชิ!รู้ดิ

"อย่ามามั่ว!..." ฉันโวยกลับ

"555+แค่มองตาก็รู้คำตอบแล้ว^^" ไม่พูดเปล่ายังจะมาหอมแก้มฉันอีก ฮึย!!!