suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

เรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ
 
 
 

~~hum เลิกกันนะเธอ ก่อนมันจะสายไป~~
 
 
 
    ฉันกำลังนั่งรับลมเย็นสบายๆก็มีเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นฉันต้องรีบหยิบขึ้นมาดู พอเห็นปลายสายที่โทร.เข้ามาฉันก็ช่างใจว่าจะรับดีมั้ย ก็พี่ธามหนะสิถ้าฉันไม่รับพี่ธามเค้าก็ต้องสงสัยเป็นแน่แต่ถ้าฉันรับฉันจะต้องทำเสียงอย่างไงวางตัวอย่างไงในเมื่อฉันเหมือนคนที่หักหลังคนดีๆอย่างพี่ธามหนะสิแต่ฉันเป็นแฟนพี่เค้านะอย่างไงก็คงต้องรับ
 
 
 
 "สะ...สวัสดีค่ะพี่ธาม" ในที่สุดฉันก็กดรับสาย
 
(น้องแก้วทำอะไรหรอครับพี่โทรไปตั้งนาน)
 
 "เอ่อ...กะ...แก้วทานข้าวอยู่หนะค่ะ"
 
 (น้องแก้วเป็ฯอะไรรึป่าวรครับทำไมเสียงแปลกๆ)
 
"ป่าวค่ะแล้วพี่ธามหายไปไหนมาค่ะเมื่อตอนเย็นแก้วกลับมาก็ไม่เห็นพี่ธามแล้ว"
 
(พอดีพี่กลับไปก่อนนะครับ)
 
"อ๋อค่ะ"
 
(แล้วน้องแก้วกลับอย่างไงหละครับ)
 
"กะ...แก้วก็กลับเองหนะสิค่ะ"
 
 (งั้นพี่ไปนอนก่อนนะครับ)
 
"ค่ะแก้วก็จะนอนแล้วเหมือนกัน"
 
 
 
   ฉันวางสายของพี่ธามไปแล้วแต่ภายในใจฉันกลับคิดว่าวันนี้พี่ธามดูแปลกๆไปพูดอะไรให้ฉันงงอยู่เรื่อยหวังว่าพี่ธามจะไม่เห็นฉันขึ้นรถไปกลับโทโมะหรอกนะเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็ต้องกลายเป็ฯนางวันทอง2ใจหนะสิทั้งๆที่ฉันมีพี่ธามแล้วแต่ฉันก็ยังคุยไปไหนมาไหนด้วยกันก็เหมือนหักหลังพี่ธามอยู่ดีแต่จะให้ฉันไม่บอกพี่ธามว่าฉันเลือกโทโมะงั้นหรอแล้วไหนจะยัยเกลอีกไม่ว่าทางไหนฉันก็เจ็บหมดตอนนี้สมองของฉันมืดไปหมดซทุกด้านเลยใครก็ได้ช่วยมาเปิดทางออกให้ฉันที
 
 
 
"ไงหนีคู่หมั้นมาคุยกับชู้รึไง!" โทโมะเดินเข้ามาพร้อมแขวะใส่ฉัน
 
"..." ฉันไม่ตอบแต่ลุกขึ้นเดินหนี
 
"นี้!อย่ามาเดินหนีฉันนะ!!" แต่โทโมะก็คว้าต้นแขนฉันแล้วกระชาก
 
 "..." แต่ฉันก็ยังเงียบเหมือนเดิม
 
"แก้วเธอเป็นอะไร" โทโมะทำเสียงอ่อนลง
 
"ฉันอยากอยู่คนเดียว" ฉันสะบัดแขนออกแล้ววิ่งไปขึ้นห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
 
"ฉันจะทำอย่างไงดีนะ" ฉันบ่นกับตัวเองหลังจากที่ขึ้นมาบนห้องแล้วล็อคห้องเรียบร้อยแล้วเพื่อป้องกันโทโมะ
 
 
   ฉันได้แต่เดินวนไปวนมาภายในห้องของตัวเองก็เธอไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะคบกับพี่ธามแต่ก็ต้องหมั้นกับโทโมะ ทำอย่างงี้มันก็เหมือนเป็นคน2ใจอย่างไงไม่รู้ ไม่ได้การหละฉัีนต้องตัดใจจากใครสักคนนึงว่าแต่ใครดีหละพี่ธามก็เป็นคนดี ส่วนโทโมะก็เป็นคนที่ฉันรัก ฉันต้องถามพี่กิ่งเพราะน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
 
 
"โอ๊ย...ปล่อยฉันนะโทโมะ" ฉันร้องดังเมื่อเปิดประตูออกมาก็โดนโทโมะตรงเข้ามากระชากแขนให้เข้าไปในห้องตามเดิม
 
"เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง!" โทโมะตะคอกใส่ฉัน
 
"เรื่องอะไรมิทราบ" ฉันตอบแบบไม่ใส่ใจ
 
"เมื่อไรเธอจะเลิกยุ่งกับไอ้ธามซะที!" โทโมะเริ่มอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
 
"ฉันไม่เลิก!...นายอย่าลืมสิว่าฉันเป็นแฟนพี่ธามไม่ใช่นาย!" ฉันเริ่มเถียงกลับ
 
"ฉันไม่สนเพราะอย่างไงเธอก็ต้องหมั้นกับฉัน" โทโมะหัวเราะในลำคอ 
 
"ไม่!ฉันไม่หมั้นอย่างไงฉันก็ไม่มีสันหมั้นกับนายแน่ๆ" ฉันตะคอกใส่หน้าโทโมะ
 
"ไม่สน!อย่างไงเธอก็ต้องเลิกกับไอ้ธามภายในวันพรุ่งนี้!เพราะฉันเป็นคู่หมั้นเธอไม่ใช่สิฉันเป็นสามีเธอต่างหาก" มันจะมมากไปแล้วนะ ดี!โทโมะเสร็จฉันแน่ๆ
 
"อ๋อหรอฉันจำไม่ได้แล้วอ่ะจำได้แต่พี่ธามคนเดียว" ฉันพูดแล้วยิ้มๆ
 
"หมายความว่าไง!" นั่นไงได้ผลดีซะด้วยโทโมะโมโหมากเลยหละ
 
"ก็...ตามที่พูด" ฉันบอกแล้วเดินหนีออกมาเพื่อที่จะไปหาพี่ดิ่งอีกห้องนึง
 
 
 
  ฉันได้ยินเสียงโทโมะตะโกนตามหลังมาแต่ฉันไม่สนใจหรอกเพราะอย่างไงตอนนี้เรื่องความรักของฉันกับพี่ธามแล้วก็โทโมะคงต้องจบลงแล้วหละเพราะฉันชักจะไม่ไหว
 
 
"เจ๊อยู่มั้ย" ฉันเปิดประตูห้องพี่กิ่งออกโดยไม่ขออนุญาติซึ่งมันเป็นเรื่องปกติของฉันอยู่แล้วหละ
 
"นี่แกเข้ามาทำไมไม่หัดเคาะประตูบ้างห๊ะ!" พี่กิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอน
 
"คือเจ๊...แก้วมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยอ่ะ" ฉันจับมือพี่กิ่งให้ไปนั่งลงบนเตียง
 
"แกคงมีอะไรไม่สบายใจเล่ามาให้ฉันฟังก็ได้นะ" พี่กิ่งคงดุออกว่าฉันไม่สบายใจแน่เลย
 
"ฉันไม่รู้จะทำอย่างไงดีอ่ะเจ๊...ฉันอยากเลือกใครสักคนนะเจ๊แต่ฉันทำไม่ได้" ฉันกอดเอวพี่กิ่งร้องไห้ออกมา
 
"แก~~...ไหนลองเล่ามาสิ" พี่กิ่งเองก็กอดฉันตอบ
 
"คือว่า...."
 
 
 
   แล้วฉันก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดระหว่างพี่ธามฉันแล้วก็โทโมะด้วย พี่กิ่งดูจะตั้งใจฟังเรื่องของฉันตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันเลยถามพี่กิ่งว่าฉันควรจะต้องทำอย่างไงดี พี่กิ่งก็เลยบอกว่าฉันควรจะถามใจตัวเองแต่ถ้าเป็็นพี่กิ่งพี่กิ่งจะเลือกคนที่รักเรามากกว่า
 
 
 
"สุดท้ายแก้วก็ต้องเลือกพี่ธามว่างั้น" ฉันสรุปง่ายๆ
 
"ไม่ๆเจ๊ไม่ได้ให้คิดแบบนั้นนะ" พี่กิ่งยกมือปฏิเสธ
 
"อ้าว...ไปดีกว่าไม่เห็นได้เรื่องอะไรเลย" ฉันออกมาจากห้องพี่กิ่งแต่ก็ชนกับใครสักคน
 
 
  
   ยังไม่ทันที่ฉันจะปิดประตูห้องพี่กิ่งสนิทดีฉันก็กระทบกับร่างกายของผู้ชายคนนึงที่มายืนตรงนี้เมื่อไรไม่รู้ แต่ฉันว่ามันคุ้นๆนะฉันไม่กล้ามองหน้าเค้าเพราะกลัวจะเป็นคนที่ฉันเพิ่งหนีเค้ามานะสิ
 
 
 
"คุยเสร็จแล้วใช่มั้ย!" นั่นไงใช่จริงๆด้วย><
 
"นายมีอะไร" ฉันพยายามพูดเบาๆเพื่อไม่มให้คนอื่นมาได้ยิน
 
"มานี่!กลับห้องเราได้ละ" โทโมะพูดพร้อมกับอุ้มฉัมไว้ในอ้อมแขน
 
 
 
  ฉันขัดขืนอะไรไม่ได้เลยเพราะเค้าแรงเยอะมากๆ พอถึงห้องของฉันย้ำของฉันคนเดียวเค้าก็เหวี่ยงฉันลงบนเตียงอย่างแรงไม่คิดว่าฉันจะเจ็บบ้างรึไงกันนะ พอฉันตั้งตัวได้ก็หันมองตาขวางใส่เค้า เค้าก็โถมตัวใส่ฉันอย่างแรงจนฉันล้มลงนอนราบไปกับเตียงแล้วก็ตามมาด้วยตัวของเค้าเอง เหตุการณ์อย่างนี้ชักจะคุ้นๆนะว่ามั้ย- -*
 
 
 
"นายจะทำอะไรอ่ะ...ลุกออกไปได้แล้วฉันหนัก" ฉันหาข้ออ้าง
 
"หึหึ...ฉันไม่ลุก" โทโมะพูดจบก็ล้มลงมาจูบฉัน
 
"อื้อ~~"
 
 
 
  หลังจากนั้นก็ไมม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงของริมฝีปากของทั้งคู่ที่ยังประกบจูบอยู่ ทันมีที่โทโมะจูบฉัน ฉันมีความรู้สึกเหมือนว่าจะคลุมสติไม่อยู่
 
 
 
"พะ...พอแล้ว นายจะทำอะไรฉันนะออกไปนะ" หลังจากที่รวบรวมสติที่เหลือมากที่สุดผลักร่างของโทโมะออกไป
 
"ทำแบบที่เคยทำ" โทโมะพูดได้น่าเกลียดมาก
 
"..."
 
"ร่างกายเธอยังเหมือนเดิมทุกอย่างและมันก็เป็นของฉันคนเดียว"
 
 
 
  โทโมะพูดจบเค้าก็ล้มตัวลงมาจูบฉันอีกทีฉันขัดขืนแรงของเขาไม่ได้เลยได้แต่ตามใจเค้า แต่ผ่านไปสักพักฉันก็เริ่มหมดอากาศหายใจเลยต้องทุบอกของโทโมะเพื่อเตือนสติและเป็นการขออากาศหายใจบ้าง โทโมะผละออกแค่แปปเดยวก็จูบฉันต่อมือของเค้าเริ่มไม่อยู่สุขเริ่มลูบไปตายเสื้อผ้าของฉันและค่อยๆถอดมันออกรวมถึงเสื้อผ้าของตัวเองด้วยและคงไม่ต้องนะว่าเค้าจะทำอะไรต่อ.......
 
 
 
"เธอต้องเลือกฉัน" โทโมะกระซิบที่ใบหูของฉันหลังจากที่เราเอ่อ...นั่นแหละ
 
"ฉันไม่อยากทำร้ายพี่ธาม...เค้าดีกับฉันมาก" ฉันพูดแล้วหลบสายตา
 
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่สน...พรุ่งนี้เธอต้องไปบอกเลิกมันซะถ้าไม่อยากให้มันเจ็บไปมากกว่านี้" เค้าพูดอะไรงงๆ
 
"ฉะ...ฉันไม่เข้าใจ" ฉันหันหน้ากลับมาถามเค้า
 
"มันรู้เรื่องของเราทุกอย่าง" 0.0 ตกใจมากเจ้าค่ะ
 
"ไม่จริงอ่ะ...เป็นไปได้อย่างไง" ฉันพูดอย่างไม่เชื่อ
 
"มันรู้มาได้สักพักแล้วด้วย...ตั้งแต่ที่เธอคบได้เดือนกว่าๆ" มะ...ไม่จริงอ่ะนายโกหกพี่ธามจะอดทนอะไรได้มากขนาดนี้
 
 
 
   ทันทีที่ฉันได้ยินเรื่องทุกอย่างจากปากของโทโมะก็ร้องไห้ออกมาอย่างปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ภายในใจทั้งหมด ฉันทำร้ายพี่ธามมามากขนาดนั้นเลยหรอฉัน...ทำไมฉันมันเลวอย่างนี้นะ...ทำร้ายได้กระทั่งคนที่ดีกับเราทุกอย่าง...
 
 
 
  โทโมะเห็นฉันร้องไห้ก็เลยขยับอ้อมกอดให้แน่นไปอีก ฉันได้แต่สะอื้นกับอกแกร่งของเค้าโทโมะก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่ลูบผมฉันเพื่อเป็นการให้กำลัง...
 
 
 
"เพราะฉะนั้น...เธอควรจะเลือกฉัน" นี่คงเป็นทางออกทางเดียวสินะ ก็ได้...
 
"พรุ่งนี้...ฉันจะไปบอกเลิกพี่ธาม" พุดจบก็ต้องสะอื้นออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------ตอนนี้มีใครสงสารธามไทบ้างค่ะ น่าสงสารเนอะ