suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

เรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

 

"อื้อ~~"

 

 

 

  หลังจากนั้นก็ไมม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงของริมฝีปากของทั้งคู่ที่ยังประกบจูบอยู่ ทันมีที่โทโมะจูบฉัน ฉันมีความรู้สึกเหมือนว่าจะคลุมสติไม่อยู่

 

 

 

"พะ...พอแล้ว นายจะทำอะไรฉันนะออกไปนะ" หลังจากที่รวบรวมสติที่เหลือมากที่สุดผลักร่างของโทโมะออกไป

 

"ทำแบบที่เคยทำ" โทโมะพูดได้น่าเกลียดมาก

 

"..."

 

"ร่างกายเธอยังเหมือนเดิมทุกอย่างและมันก็เป็นของฉันคนเดียว"

 

 

 

  โทโมะพูดจบเค้าก็ล้มตัวลงมาจูบฉันอีกทีฉันขัดขืนแรงของเขาไม่ได้เลยได้แต่ตามใจเค้า แต่ผ่านไปสักพักฉันก็เริ่มหมดอากาศหายใจเลยต้องทุบอกของโทโมะเพื่อเตือนสติและเป็นการขออากาศหายใจบ้าง โทโมะผละออกแค่แปปเดยวก็จูบฉันต่อมือของเค้าเริ่มไม่อยู่สุขเริ่มลูบไปตายเสื้อผ้าของฉันและค่อยๆถอดมันออกรวมถึงเสื้อผ้าของตัวเองด้วยและคงไม่ต้องนะว่าเค้าจะทำอะไรต่อ.......

 

 

 

"เธอต้องเลือกฉัน" โทโมะกระซิบที่ใบหูของฉันหลังจากที่เราเอ่อ...นั่นแหละ

 

"ฉันไม่อยากทำร้ายพี่ธาม...เค้าดีกับฉันมาก" ฉันพูดแล้วหลบสายตา

 

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่สน...พรุ่งนี้เธอต้องไปบอกเลิกมันซะถ้าไม่อยากให้มันเจ็บไปมากกว่านี้" เค้าพูดอะไรงงๆ

 

"ฉะ...ฉันไม่เข้าใจ" ฉันหันหน้ากลับมาถามเค้า

 

"มันรู้เรื่องของเราทุกอย่าง" 0.0 ตกใจมากเจ้าค่ะ

 

"ไม่จริงอ่ะ...เป็นไปได้อย่างไง" ฉันพูดอย่างไม่เชื่อ

 

"มันรู้มาได้สักพักแล้วด้วย...ตั้งแต่ที่เธอคบได้เดือนกว่าๆ" มะ...ไม่จริงอ่ะนายโกหกพี่ธามจะอดทนอะไรได้มากขนาดนี้

 

 

 

   ทันทีที่ฉันได้ยินเรื่องทุกอย่างจากปากของโทโมะก็ร้องไห้ออกมาอย่างปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ภายในใจทั้งหมด ฉันทำร้ายพี่ธามมามากขนาดนั้นเลยหรอฉัน...ทำไมฉันมันเลวอย่างนี้นะ...ทำร้ายได้กระทั่งคนที่ดีกับเราทุกอย่าง...

 

 

 

  โทโมะเห็นฉันร้องไห้ก็เลยขยับอ้อมกอดให้แน่นไปอีก ฉันได้แต่สะอื้นกับอกแกร่งของเค้าโทโมะก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่ลูบผมฉันเพื่อเป็นการให้กำลัง...

 

 

 

"เพราะฉะนั้น...เธอควรจะเลือกฉัน" นี่คงเป็นทางออกทางเดียวสินะ ก็ได้...

 

"พรุ่งนี้...ฉันจะไปบอกเลิกพี่ธาม" พุดจบก็ต้องสะอื้นออกมาอีกครั้ง

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

วันต่อมา

 

 

 

   ฉันตื่นขึ้นมาก่อนโทโมะด้วยความไม่สบายใจเม่อคืนฉันแทบไม่ได้นอนเลยก็มัวแต่คิดถึงแต่เรื่องพี่ธามน่ะสิยิ่งคิดยิ่งเครียดหลายๆคนอาจจะคิดว่าไม่เห็นจะยากตรงไหนก็เลือกคนที่รักเราสิแต่คุณจะทำได้จริงๆหรอก็ในเมื่อคนที่เรารักยังมาวนเวียนอยู่รอบๆตัวเรามันยิ่งทำให้ฉันตัดใจยากเข้าไปอีก

 

 

"อื้อ~ตื่อนเช้าจังนะแก้ว...ฟอด~" เริ่มหื่นอีกแล้ว- -*

 

"ปล่อยแก้วก่อนนะโทโมะ" ฉันสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของโทโมะ

 

"ยังไม่อยากปล่อยอ่ะขอกอดอีกหน่อยน๊าาา" อย่ามาอ้อนด้ายยยม้ายยยย -////-

 

"ฮึ่ย!แค่แปปเดียวนะ" แพ้ลูกจนได้สินะฉัน

 

 

 

   นี้ขนาดฉันบอกแล้วนะว่าแค่แปปเดียวแต่โทโมะก็ยังกอดฉันเป็นชั่วโมงๆเลยนี่ก็่7โมงแล้วฉันยิ่งมีเรียนตอนเช้าอย่าว่าแต่ฉันเลยโทโมะเองก็เหมือนกันก็เราลงเรียนครอสเดียวกันนี่ กว่าฉันจะหลุดออกมาจากตัวของโทโมะไม่สิแค่อ้อมกอดเฉยๆน๊าาาเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวอีกเฉียด8โมงแล้วฮึ่ย!ถ้าฉันสายนะจะฆ่านายโทโมะให้ตายคามือเลยคอยดูคะแนนฉันยิ่งไม่ค่อยจะมีอยู่เดี๋ยวก็เรียนไม่จบกันพอดี

 

 

 

  ทันทีที่เราเอ่อฉันกับโทโมะมาถึงมหาลัยเช้าๆแแบบนี้ยังไมม่ค่อยมีคนมมาเท่าไรหรือว่ามันไม่มีเรียนกันว่ะ- -* ไม่แน่นะช่วงนี้ใกล้จะสอบแล้วด้วยคนส่วนมากมักจะเข้าเรียนภาคบ่ายกันหมดยกเว้นฉันเพราะฉันเบื่อคนเยอะๆมันชุลมุนวุ่นว๊ายวุ่นวาย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็ญสำคัญหรอกนะเพราะตั้งแต่ฉันมาถึงมหาลัยก็ยังไม่เห็นพี่ธามเลยอ่ะปกติพี่ธามไม่ใช่ที่จะมมาช้านิมาก่อนฉันด้วยซ้ำไปแต่นี่...

 

 

 

"มองหาใครอยู่หรอครับน้องแก้ว" เสียงพี่ธามดังมาจากข้างหลังฉัน

 

"พี่ธาม~~" ฉันครางออกมาเบาๆ

 

"ครับ...ดูเหมือนน้องแก้วมีอะไรจะคุยกับพี่นะครับ" พี่เค้าอ่านใจได้รึไงกันนะ

 

"ใช่ค่ะ...งั้นแก้วว่าเราไปนั่งคุยกันที่ที่เป็นส่วนตัวกว่านี้ดีกว่าค่ะ" ฉันบอกแล้วเดินนำพี่ธามไป

 

 

 

  ไม่ต้องถามว่าโทโมะหายไปไหนฉันบอกกับเค้าว่าอยากได้น้ำเปล่าสักขวดแล้วก็ขนมปังสักชิ้น2ชิ้นช่วยไปซื้อให้หน่อยพอซื้อเสร็จก็ให้ขึ้นไปหาฉันที่ชั้น4ตึก1ซึ่งมันจะอยู่หน้าสุดของโรงเรียนแล้วตอนนี้ลิฟต์ที่ตึกนั้นกำลังเสียพอดี อธิบายง่ายๆคือฉันต้องการคุยกับพี่ธามให้เป็นส่วนตัวมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

 

 

 

ณ  สวนหลังมหาลัย

 

 

  ฉันกับพี่ธามได้มาถึงสวนหลังมหาลัยเอ่อนั่นแหละมันคือสถานที่ที่ฉันเคยพายัยฟางมาทำแผลแล้วก็ตอนที่ตบกับยัยเกลด้วยฮึ่ย!พูดแล้วยังหมันไส้ไม่หายชิ!!!เข้าเรื่องๆเราทั้งคู่ต่างก็พากันเงียบยิ่งทำให้บรรยากาศรอบข้างเหมือนป่าช้าเข้าไปอีกจะเงียบกันทำบ๊ะอะไรว่ะ

 

 

"พี่ธามค่ะคือแก้ว..." ฉันขอทำใจก่อน10นาทีได้มั้นมันไม่พร้อมมมม><

 

"มันพูดยากขนาดนั้นเลยหรอ^^" พี่ธามส่งยิ้มน้อยๆมาให้ฉัน

 

"ก็นิดหน่อยอ่ะค่ะ...พี่ธามจะเป็นอะไรมั้ยถ้าแก้วจะบอกว่า..." ฉัยเว้นวรรคเพื่อสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

 

"..." พี่ธามเงียบ

 

"..." ฉันก็...เงียบ

 

"..." พี่ธามเองก็ยัง...เงียบ

 

"ระ...เราเลิกกันเถอะค่ะ><" ฉันตัดสินใจหลับหูหลับตาพูดออกไแนึกไม่ออกเลยว่าธามจะทำหน้าอย่างไงไม่แน่นะพี่ธามอาจจะกำหมัดแล้วชกหน้าฉันก็ได้นะ ตายแน่ๆ

 

"ในที่สุด" พี่ธามตรงเข้ามาฆ่าฉันแล้ว><

 

"><" ฉันยังคงหลับตากก้มหน้าเหมือนเดิม

 

"ก็พูดมันออกมาจนได้สินะ" อะ...อะไรนะ

 

"พี่ธามหมายความอย่างไงค่ะ?" ฉันแหงนหน้ามองพี่ธามตรงๆ

 

"แก้วรู้มั้ยพี่รอเราตัดสินใจมานานมากแล้วนะ" พี่ธาม~~T^T

 

"พี่คงอึดอัดใจมากสินะคะ...แก้วขอโทษ" ฉันบอกแล้วเข้าไปกอดพี่ธาม

 

"ไม่เป็นน้องรักของพี่" พี่ธามเองก็กอดตอบฉันมา

 

"..." ฉันเงียบ

 

"แก้วรู้มั้ยว่าพี่แอบรักแก้วมาตั้งแต่แก้วเข้ามาใหม่ๆแล้วนะ" นั่นมัน2-3ปีที่แล้ว0.0

 

"แก้วไม่เห็นรู้..."

 

"ไม่แปลกนะเพราะพี่แอบมองแก้วฝ่ายเดียวเพราะพี่รู้ว่าแก้วอ่ะรักโทโมะมากจนมาวันนึงพี่รู้ว่าแก้วเลิกกับโมะตอนแรกพี่ก็ว่าจะเข้าไปจีบอยู่หรอกแต่พี่อยากให้แก้วลืมเค้าใก้ได้ก่อนแต่พี่ไม่คิดว่าแก้วจะหนีไปต่างประเทศเลยนะ...พี่เลยตัดสินใจรอแก้วกลับมาก่อนดีกว่าจนในท่สุดแก้วก็กลับมาที่นี่อีกครั้งแต่แก้วไม่เหมือนเดินจากคนที่เหมือนทอมออกแนวห้าวๆกลายเป็นสาวเปรี้ยวร้อนแรงแต่พี่ก็ยังรักแก้วอยู่นะครั้งแรกที่พี่ตัดสินแล้วว่าจะต้องคุยกับแก้วให้ได้ก็คือวันที่แก้วกำลังจะขึ้นรถนั่นแหละ" พี่ธามร่ายยาว

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------เม้นกันด้วยนะค๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ