suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

"นายกลับไปได้แล้วหละ" ฉันเอ่ยไล่เบาๆ

 

"โหนี่ไล่ฉันเลยหรออย่าลืมสิว่าฉันเป็นคู่หมั้นเธอนะ" โทโมะตอบแบบยิ้มๆ

 

"นี่นายยังไมม่จบเรื่องอีกหรอมันนานแล้วนะ" ฉันเริ่มขึ้นเสียง

 

"ใครบอกเธอ...แม่เธอคงยังไม่ได้บอกสินะว่าเราต้องหมั้นกันอีกครั้งหนะ^^" นี่มันรอยยิ้มอันชั่วร้าย

 

"ไม่มีทางหรอกยะ" ฉันสะบัดหน้าหนี

 

"เหอะๆ" โทโมะแกล้งหัวเราะ

 

"แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆฉันก็จะขอยกเลิกงานหมั้นอีก" ฉันพูดขึ้นอย่างหมั้นใจ

 

"555+เธอทำอย่างนั้นไม่ได้แน่นอน" โทโมะเองก็ดูจะมั่นใจ

 

"...." ฉันถึงกับงงเลยค่ะ

 

"เพราะฉันจะต้องแย่งเธอคืนมาให้ได้...ไม่ว่าใครจะมาแย่งเธอไปฉันม่มีทางยอม" โทโมะบอกแค่นี้แล้วเดินเข้าบ้านไปเลย

 

"นี่โทโมะออกมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ" ฉันยืนบ่นอยู่คนเดียวที่หน้าบ้าน

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

   พอขาของฉันก้าวเข้ามาในบ้านทุกสายตาก็หันมาให้ความสนใจไม่ใช่เพราะเด่น ฉันสวย ฉันน่ารัก(ขอชมนิดนึง)หรอกนะแต่เป็ฯเพราะฉันแหกปากเรียกโทโมะหนะสิเล่นเอาม๊าที่กำลังหั่นผักตกใจเกือบทำมีดแบดนิ้วตัวเองเลย นี่ฉันเสียงดังขนาดนั้นเลยหรอ ชิ! แต่จะมาโทษฉันไม่ได้หรอกนะในเมื่อตัวการของเรื่องยังนั่งกระดิกขาอยู่โซฟาในห้องรับแขกหนะสิ หึย!!!หมันไส้อยากฆ่าให้ตายซะจริงๆ

 

 

 

"เป็นอะไรยัยแก้วเสียงดังมาแต่ไกลเลย555+" พี่กิ่งเดินเข้ามาถามพร้อมหัวเราะฉัน

 

"อยากฆ่าคนหนะเจ๊!!!" ฉันพูดกระแทกเสียงแล้วมองไปทางโทโมะ

 

"แกคงไม่ได้หมายถึง..." พี่กิ่งเงียบแล้วมองไปโทโมะที่นั่งสบายใจเฉิบ

 

"ไม่มีเป็ฯผมไปได้หรอกครับพี่กิ่งเพาะแก้วเค้ารักผมจะตายไป" นายโทโมะโผล่มาตอนไหนไม่รู้ รู้แต่กล้าดีอย่างไงถึงมาโอบเอวฉันแล้วรั้งเข้าหาตัวเอง

 

"นี่นายปล่อยนะ!" ฉันพยายามจะแกะมือปลาหมึกของนายให้ได้แต่มันไม่ออกTT

 

 

 

  กว่าฉันจะหกลุดออกมาาจากอ้อมกอดอันเหนียวหนึบนั่นก็เหนื่อยเอากาารอยู่แต่ฉันไม่อยากลงไปนั่งทานข้าวเลยหนะสิ ถ้าลงไปฉันก็ต้องโดนเหมือนตอนวิ่งขึ้นมาบนห้องแน่ๆเลยทุกคนต่างก็พอกันล้อฉันทั้งบ้านเลนนี่ตกลงฉันกับโทโมะใครกันแน่ที่เป็นคนบ้านนี้อ่ะ แต่งอนไปก็เท่านั้นเพราะอย่างไงม๊ากับป๊าแล้วก็ยัยพี่ตัวแสบของฉันก็คงไม่ง้อหรอกเผลอๆก็ให้อีตาโทโมะนั่นมาง้อฉันแทนซะสิ ถ้าเป็นอย่างนั้นมันไม่หนักกว่าเดิมอีกหรอ

 

 

 

ก็อก ก็อก  เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับถูกเปิดออก

 

 

"นี่นายหัดมีมารยาทซะบ้างสินี่มันห้องส่วนตัวนะ!" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครกันที่ถือวิสาสะทำอย่างนี้นอกจากโทโมะ

 

"ทำไมหละฉันก็เป็ฯแบบนี้แล้วอีกอย่างฉันก็เคาะประตูแล้วนะอย่าบอกนะว่าเธอหูตึงอ่ะ" ผู้ชายอะไรกันปากคอร้ายกาจมากฉันยังไม่บอก

 

"เอาหละนายมีอะไรก็ว่ามา" ฉันเอ่ยบอกอย่างยอมแพ้ แอบเห็นด้วยนะว่านายโทโมะแอบยิ้มสะใจที่เอาชนะฉันได้

 

"ป่าวฉันแค่จะมาบอกว่าวันนี้หลังจากที่ทานข้าวเสร็จแล้วฉันจะมานอนกับเธอ" อ๋อเรื่องแค่นี้ ห๊ะ!!!อะไรนะ

 

"นายจะบ้าหรอ!" ฉันหันขวับกลับไปมองหน้าเค้าอย่างเอาเรื่อง

 

"ฉันปกติดีทุกอย่าง" นายโทโมะตอบหน้าตาย

 

"ฉันจะไปคุยกับม๊าให้รู้เรื่อง" ฉันพูดจบก็วิ่งลงมาหาม๊าที่นั่งทานข้าวอย่างอารมณ์ดี

 

"ม๊า ม๊ษทำอย่างงี้ได้ไงอ่ะแก้วเป็ฯผู้หญิงนะม๊า ม๊าไม่ห่วงลูกสาวตัวเองหรือไง" ฉันพูดรัวและเร็วทำเอาม๊าหน้าเหวอเลยอ่ะ

 

"ก็ไม่เห็นจะแปลกนิลูกก็เราเป็นคู่หมั้นกัน" สติของม๊ายังไม่กลับมาป๊าเลยต้องตอบแทน

 

"นั่นหนะสิครับ ผมว่าเรามาทานข้าวกันดีกว่านะครับเดี๋ยวจะเย็นซะหมด" โทโมะดึงมือฉันให้นั่งลงข้างๆเขาก่อนจะตักอาหราให้แล้วเข้ามากระซิบเบาๆว่า

 

"ถ้าเธอมีปัญหานักหละก็ฉันไม่รับรองคืนนี้" เล่นเอาฉันนั่งเงียบไม่ยอมอะไรเลย

 

"แก้วอิ่มแล้วขอตัวนะคะ" ฉันพูดจบก็ลุกออกไปเลยแต่ไม่ได้ขึ้นห้องหรอกนะแต่ฉันเดินออกมาหน้าบ้านตรงศาลาเล็กๆหลังสวน

 

 

 

 

~~hum เลิกกันนะเธอ  ก่อนมันจะสายไป ~~

 

 

 

 

   ฉันกำลังนั่งรับลมเย็นสบายๆก็มีเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นฉันต้องรีบหยิบขึ้นมาดู พอเห็นปลายสายที่โทร.เข้ามาฉันก็ช่างใจว่าจะรับดีมั้ย ก็พี่ธามหนะสิถ้าฉันไม่รับพี่ธามเค้าก็ต้องสงสัยเป็นแน่แต่ถ้าฉันรับฉันจะต้องทำเสียงอย่างไงวางตัวอย่างไงในเมื่อฉันเหมือนคนที่หักหลังคนดีๆอย่างพี่ธามหนะสิแต่แันเป็นแฟนพี่เค้านะอย่างไงก็คงต้องรับ

 

 

 

"สะ...สวัสดีค่ะพี่ธาม" ในที่สุดฉันก็กดรับสาย

 

(น้องแก้วทำอะไรหรอครับพี่โทรไปตั้งนาน)

 

"เอ่อ...กะ...แก้วทานข้าวอยู่หนะค่ะ"

 

(น้องแก้วเป็ฯอะไรรึป่าวรครับทำไมเสียงแปลกๆ)

 

"ป่าวค่ะแล้วพี่ธามหายไปไหนมาค่ะเมื่อตอนเย็นแก้วกลับมาก็ไม่เห็นพี่ธามแล้ว"

 

(พอดีพี่กลับไปก่อนนะครับ)

 

"อ๋อค่ะ"

 

(แล้วน้องแก้วกลับอย่างไงหละครับ)

 

"กะ...แก้วก็กลับเองหนะสิค่ะ"

 

(งั้นพี่ไปนอนก่อนนะครับ)

 

"ค่ะแก้วก็จะนอนแล้วเหมือนกัน"

 

 

 

 

  ฉันวางสายของพี่ธามไปแล้วแต่ภายในใจฉันกลับคิดว่าวันนี้พี่ธามดูแปลกๆไปพูดอะไรให้ฉันงงอยู่เรื่อยหวังว่าพี่ธามจะไม่เห็นฉันขึ้นรถไปกลับโทโมะหรอกนะเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็ต้องกลายเป็ฯนางวันทอง2ใจหนะสิทั้งๆที่ฉันมีพี่ธามแล้วแต่ฉันก็ยังคุยไปไหนมาไหนด้วยกันก็เหมือนหักหลังพี่ธามอยู่ดีแต่จะให้ฉันไม่บอกพี่ธามว่าฉันเลือกโทโมะงั้นหรอแล้วไหนจะยัยเกลอีกไม่ว่าทางไหนฉันก็เจ็บหมดตอนนี้สมองของฉันมืดไปหมดซทุกด้านเลยใครก็ได้ช่วยมาเปิดทางออกให้ฉันที

 

 

 

"ไงหนีคู่หมั้นมาคุยกับชู้รึไง!" โทโมะเดินเข้ามาพร้อมแขวะใส่ฉัน

 

"..." ฉันไม่ตอบแต่ลุกขึ้นเดินหนี

 

"นี้!อย่ามาเดินหนีฉันนะ!!" แต่โทโมะก็คว้าต้นแขนฉันแล้วกระชาก

 

"..." แต่ฉันก็ยังเงียบเหมือนเดิม

 

"แก้วเธอเป็นอะไร" โทโมะทำเสียงอ่อนลง

 

"ฉันอยากอยู่คนเดียว" ฉันสะบัดแขนออกแล้ววิ่งไปขึ้นห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------  เราฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะส่วนอีกเรื่องนึงเรากำลังเร่งอยู่นะคะคงไม่เกิน1อาทิตย์หรอกค่ะแต่ฝากเรื่องนี้ก่อนค่ะเม้นๆกันหน่อยนะคะโหวตด้วยก็จะดีมากๆค่ะ