suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

 

 

~~hum เลิกกันนะเธอ ก่อนมันจะสายไป~~

 

 

 

    ฉันกำลังนั่งรับลมเย็นสบายๆก็มีเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นฉันต้องรีบหยิบขึ้นมาดู พอเห็นปลายสายที่โทร.เข้ามาฉันก็ช่างใจว่าจะรับดีมั้ย ก็พี่ธามหนะสิถ้าฉันไม่รับพี่ธามเค้าก็ต้องสงสัยเป็นแน่แต่ถ้าฉันรับฉันจะต้องทำเสียงอย่างไงวางตัวอย่างไงในเมื่อฉันเหมือนคนที่หักหลังคนดีๆอย่างพี่ธามหนะสิแต่ฉันเป็นแฟนพี่เค้านะอย่างไงก็คงต้องรับ

 

 

 

 "สะ...สวัสดีค่ะพี่ธาม" ในที่สุดฉันก็กดรับสาย

 

(น้องแก้วทำอะไรหรอครับพี่โทรไปตั้งนาน)

 

 "เอ่อ...กะ...แก้วทานข้าวอยู่หนะค่ะ"

 

 (น้องแก้วเป็ฯอะไรรึป่าวรครับทำไมเสียงแปลกๆ)

 

"ป่าวค่ะแล้วพี่ธามหายไปไหนมาค่ะเมื่อตอนเย็นแก้วกลับมาก็ไม่เห็นพี่ธามแล้ว"

 

(พอดีพี่กลับไปก่อนนะครับ)

 

"อ๋อค่ะ"

 

(แล้วน้องแก้วกลับอย่างไงหละครับ)

 

"กะ...แก้วก็กลับเองหนะสิค่ะ"

 

 (งั้นพี่ไปนอนก่อนนะครับ)

 

"ค่ะแก้วก็จะนอนแล้วเหมือนกัน"

 

 

 

   ฉันวางสายของพี่ธามไปแล้วแต่ภายในใจฉันกลับคิดว่าวันนี้พี่ธามดูแปลกๆไปพูดอะไรให้ฉันงงอยู่เรื่อยหวังว่าพี่ธามจะไม่เห็นฉันขึ้นรถไปกลับโทโมะหรอกนะเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็ต้องกลายเป็ฯนางวันทอง2ใจหนะสิทั้งๆที่ฉันมีพี่ธามแล้วแต่ฉันก็ยังคุยไปไหนมาไหนด้วยกันก็เหมือนหักหลังพี่ธามอยู่ดีแต่จะให้ฉันไม่บอกพี่ธามว่าฉันเลือกโทโมะงั้นหรอแล้วไหนจะยัยเกลอีกไม่ว่าทางไหนฉันก็เจ็บหมดตอนนี้สมองของฉันมืดไปหมดซทุกด้านเลยใครก็ได้ช่วยมาเปิดทางออกให้ฉันที

 

 

 

"ไงหนีคู่หมั้นมาคุยกับชู้รึไง!" โทโมะเดินเข้ามาพร้อมแขวะใส่ฉัน

 

"..." ฉันไม่ตอบแต่ลุกขึ้นเดินหนี

 

"นี้!อย่ามาเดินหนีฉันนะ!!" แต่โทโมะก็คว้าต้นแขนฉันแล้วกระชาก

 

 "..." แต่ฉันก็ยังเงียบเหมือนเดิม

 

"แก้วเธอเป็นอะไร" โทโมะทำเสียงอ่อนลง

 

"ฉันอยากอยู่คนเดียว" ฉันสะบัดแขนออกแล้ววิ่งไปขึ้นห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

 

"ฉันจะทำอย่างไงดีนะ" ฉันบ่นกับตัวเองหลังจากที่ขึ้นมาบนห้องแล้วล็อคห้องเรียบร้อยแล้วเพื่อป้องกันโทโมะ

 

 

   ฉันได้แต่เดินวนไปวนมาภายในห้องของตัวเองก็เธอไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะคบกับพี่ธามแต่ก็ต้องหมั้นกับโทโมะ ทำอย่างงี้มันก็เหมือนเป็นคน2ใจอย่างไงไม่รู้ ไม่ได้การหละฉัีนต้องตัดใจจากใครสักคนนึงว่าแต่ใครดีหละพี่ธามก็เป็นคนดี ส่วนโทโมะก็เป็นคนที่ฉันรัก ฉันต้องถามพี่กิ่งเพราะน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

 

 

"โอ๊ย...ปล่อยฉันนะโทโมะ" ฉันร้องดังเมื่อเปิดประตูออกมาก็โดนโทโมะตรงเข้ามากระชากแขนให้เข้าไปในห้องตามเดิม

 

"เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง!" โทโมะตะคอกใส่ฉัน

 

"เรื่องอะไรมิทราบ" ฉันตอบแบบไม่ใส่ใจ

 

"เมื่อไรเธอจะเลิกยุ่งกับไอ้ธามซะที!" โทโมะเริ่มอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

 

"ฉันไม่เลิก!...นายอย่าลืมสิว่าฉันเป็นแฟนพี่ธามไม่ใช่นาย!" ฉันเริ่มเถียงกลับ

 

"ฉันไม่สนเพราะอย่างไงเธอก็ต้องหมั้นกับฉัน" โทโมะหัวเราะในลำคอ 

 

"ไม่!ฉันไม่หมั้นอย่างไงฉันก็ไม่มีสันหมั้นกับนายแน่ๆ" ฉันตะคอกใส่หน้าโทโมะ

 

"ไม่สน!อย่างไงเธอก็ต้องเลิกกับไอ้ธามภายในวันพรุ่งนี้!เพราะฉันเป็นคู่หมั้นเธอไม่ใช่สิฉันเป็นสามีเธอต่างหาก" มันจะมมากไปแล้วนะ ดี!โทโมะเสร็จฉันแน่ๆ

 

"อ๋อหรอฉันจำไม่ได้แล้วอ่ะจำได้แต่พี่ธามคนเดียว" ฉันพูดแล้วยิ้มๆ

 

"หมายความว่าไง!" นั่นไงได้ผลดีซะด้วยโทโมะโมโหมากเลยหละ

 

"ก็...ตามที่พูด" ฉันบอกแล้วเดินหนีออกมาเพื่อที่จะไปหาพี่ดิ่งอีกห้องนึง

 

 

 

  ฉันได้ยินเสียงโทโมะตะโกนตามหลังมาแต่ฉันไม่สนใจหรอกเพราะอย่างไงตอนนี้เรื่องความรักของฉันกับพี่ธามแล้วก็โทโมะคงต้องจบลงแล้วหละเพราะฉันชักจะไม่ไหว

 

 

"เจ๊อยู่มั้ย" ฉันเปิดประตูห้องพี่กิ่งออกโดยไม่ขออนุญาติซึ่งมันเป็นเรื่องปกติของฉันอยู่แล้วหละ

 

"นี่แกเข้ามาทำไมไม่หัดเคาะประตูบ้างห๊ะ!" พี่กิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอน

 

"คือเจ๊...แก้วมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยอ่ะ" ฉันจับมือพี่กิ่งให้ไปนั่งลงบนเตียง

 

"แกคงมีอะไรไม่สบายใจเล่ามาให้ฉันฟังก็ได้นะ" พี่กิ่งคงดุออกว่าฉันไม่สบายใจแน่เลย

 

"ฉันไม่รู้จะทำอย่างไงดีอ่ะเจ๊...ฉันอยากเลือกใครสักคนนะเจ๊แต่ฉันทำไม่ได้" ฉันกอดเอวพี่กิ่งร้องไห้ออกมา

 

"แก~~...ไหนลองเล่ามาสิ" พี่กิ่งเองก็กอดฉันตอบ

 

"คือว่า...."

 

 

 

   แล้วฉันก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดระหว่างพี่ธามฉันแล้วก็โทโมะด้วย พี่กิ่งดูจะตั้งใจฟังเรื่องของฉันตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันเลยถามพี่กิ่งว่าฉันควรจะต้องทำอย่างไงดี พี่กิ่งก็เลยบอกว่าฉันควรจะถามใจตัวเองแต่ถ้าเป็็นพี่กิ่งพี่กิ่งจะเลือกคนที่รักเรามากกว่า

 

 

 

"สุดท้ายแก้วก็ต้องเลือกพี่ธามว่างั้น" ฉันสรุปง่ายๆ

 

"ไม่ๆเจ๊ไม่ได้ให้คิดแบบนั้นนะ" พี่กิ่งยกมือปฏิเสธ

 

"อ้าว...ไปดีกว่าไม่เห็นได้เรื่องอะไรเลย" ฉันออกมาจากห้องพี่กิ่งแต่ก็ชนกับใครสักคน

 

 

  

   ยังไม่ทันที่ฉันจะปิดประตูห้องพี่กิ่งสนิทดีฉันก็กระทบกับร่างกายของผู้ชายคนนึงที่มายืนตรงนี้เมื่อไรไม่รู้ แต่ฉันว่ามันคุ้นๆนะฉันไม่กล้ามองหน้าเค้าเพราะกลัวจะเป็นคนที่ฉันเพิ่งหนีเค้ามานะสิ

 

 

 

"คุยเสร็จแล้วใช่มั้ย!" นั่นไงใช่จริงๆด้วย><

 

"นายมีอะไร" ฉันพยายามพูดเบาๆเพื่อไม่มให้คนอื่นมาได้ยิน

 

"มานี่!กลับห้องเราได้ละ" โทโมะพูดพร้อมกับอุ้มฉัมไว้ในอ้อมแขน

 

 

 

  ฉันขัดขืนอะไรไม่ได้เลยเพราะเค้าแรงเยอะมากๆ พอถึงห้องของฉันย้ำของฉันคนเดียวเค้าก็เหวี่ยงฉันลงบนเตียงอย่างแรงไม่คิดว่าฉันจะเจ็บบ้างรึไงกันนะ พอฉันตั้งตัวได้ก็หันมองตาขวางใส่เค้า เค้าก็โถมตัวใส่ฉันอย่างแรงจนฉันล้มลงนอนราบไปกับเตียงแล้วก็ตามมาด้วยตัวของเค้าเอง เหตุการณ์อย่างนี้ชักจะคุ้นๆนะว่ามั้ย- -*

 

 

 

"นายจะทำอะไรอ่ะ...ลุกออกไปได้แล้วฉันหนัก" ฉันหาข้ออ้าง

 

"หึหึ...ฉันไม่ลุก" โทโมะพูดจบก็ล้มลงมาจูบฉัน

 

"อื้อ~~"

 

 

 

  หลังจากนั้นก็ไมม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงของริมฝีปากของทั้งคู่ที่ยังประกบจูบอยู่ ทันมีที่โทโมะจูบฉัน ฉันมีความรู้สึกเหมือนว่าจะคลุมสติไม่อยู่

 

 

 

"พะ...พอแล้ว นายจะทำอะไรฉันนะออกไปนะ" หลังจากที่รวบรวมสติที่เหลือมากที่สุดผลักร่างของโทโมะออกไป

 

"ทำแบบที่เคยทำ" โทโมะพูดได้น่าเกลียดมาก

 

"..."

 

"ร่างกายเธอยังเหมือนเดิมทุกอย่างและมันก็เป็นของฉันคนเดียว"

 

 

 

  โทโมะพูดจบเค้าก็ล้มตัวลงมาจูบฉันอีกทีฉันขัดขืนแรงของเขาไม่ได้เลยได้แต่ตามใจเค้า แต่ผ่านไปสักพักฉันก็เริ่มหมดอากาศหายใจเลยต้องทุบอกของโทโมะเพื่อเตือนสติและเป็นการขออากาศหายใจบ้าง โทโมะผละออกแค่แปปเดยวก็จูบฉันต่อมือของเค้าเริ่มไม่อยู่สุขเริ่มลูบไปตายเสื้อผ้าของฉันและค่อยๆถอดมันออกรวมถึงเสื้อผ้าของตัวเองด้วยและคงไม่ต้องนะว่าเค้าจะทำอะไรต่อ.......

 

 

 

"เธอต้องเลือกฉัน" โทโมะกระซิบที่ใบหูของฉันหลังจากที่เราเอ่อ...นั่นแหละ

 

"ฉันไม่อยากทำร้ายพี่ธาม...เค้าดีกับฉันมาก" ฉันพูดแล้วหลบสายตา

 

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่สน...พรุ่งนี้เธอต้องไปบอกเลิกมันซะถ้าไม่อยากให้มันเจ็บไปมากกว่านี้" เค้าพูดอะไรงงๆ

 

"ฉะ...ฉันไม่เข้าใจ" ฉันหันหน้ากลับมาถามเค้า

 

"มันรู้เรื่องของเราทุกอย่าง" 0.0 ตกใจมากเจ้าค่ะ

 

"ไม่จริงอ่ะ...เป็นไปได้อย่างไง" ฉันพูดอย่างไม่เชื่อ

 

"มันรู้มาได้สักพักแล้วด้วย...ตั้งแต่ที่เธอคบได้เดือนกว่าๆ" มะ...ไม่จริงอ่ะนายโกหกพี่ธามจะอดทนอะไรได้มากขนาดนี้

 

 

 

   ทันทีที่ฉันได้ยินเรื่องทุกอย่างจากปากของโทโมะก็ร้องไห้ออกมาอย่างปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ภายในใจทั้งหมด ฉันทำร้ายพี่ธามมามากขนาดนั้นเลยหรอฉัน...ทำไมฉันมันเลวอย่างนี้นะ...ทำร้ายได้กระทั่งคนที่ดีกับเราทุกอย่าง...

 

 

 

  โทโมะเห็นฉันร้องไห้ก็เลยขยับอ้อมกอดให้แน่นไปอีก ฉันได้แต่สะอื้นกับอกแกร่งของเค้าโทโมะก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่ลูบผมฉันเพื่อเป็นการให้กำลัง...

 

 

 

"เพราะฉะนั้น...เธอควรจะเลือกฉัน" นี่คงเป็นทางออกทางเดียวสินะ ก็ได้...

 

"พรุ่งนี้...ฉันจะไปบอกเลิกพี่ธาม" พุดจบก็ต้องสะอื้นออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------ตอนนี้มีใครสงสารธามไทบ้างค่ะ น่าสงสารเนอะ