suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

เรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 
 
 
 
    สภาพยัยฟางตอนนี้คือหน้าตาสะบักสะบอมมากมีรอยฝ่ามือเต็มไปหมดมีเหลือชิบมุมปากมีรอยช้ำสีเขียามุมปากทรงผมกะจายดูไม่เป็นทรงซึ่งต่างจากยัยแบมที่ดูจะปกติดีที่สุดไม่มีรอยอะไรเลยนอกจากลอยฝ่ามือของฉันเอง
 
 
 
“นี่แกกล้าทำเพื่อนฉันขนาดนี้เลยหรอ” ฉันหันกลับไปถามยัยแบม
 
“แล้วทำไมฉันจะไม่กล้าหละ” ยัยนี่วอนตายซะแล้ว
 
“เพื่อนฉันไปทำอะไรให้แกห๊ะ” ฉันยังคงถามยัยแบมต่อไปเลื่อย
 
“ก็เพื่อนแกยังไม่เลิกยุ่งกับป็อปปี้หนะสิ” นายป็อปปี้หนะหรอ
 
“ฉันว่าใครกันแน่ที่ไม่เลิกยุ่ง...แกนั่นแหละที่ไม่ยอมปล่อยป็อปปี้ทั้งๆที่แกก็รู้ว่าเค้ารักกันแต่แกก็ไม่ยอมรับ” ฉันร่ายยาวใส่หน้ายัยแบม
 
“แกไม่เป็นฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันทำใจยากแค่ไหน” ยัยแบมเริ่มร้องไห้ออกมา
 
“แล้วไงแกคิดว่าแกเจ็บเป็นคนเดียวรึไงเพื่อนฉันไม่เจ็บว่างั้น” ฉันเริ่มออกแรงบีบครางยัยบแบมเพิ่ม
 
“เพื่อนแกมันจะมาเจ็บอย่างไงในเมื่อมันได้สมใจมันแล้วหนิ” คิดได้ไง
 
“หรอแล้วรอยที่อยู่บนหน้ายัยฟางหละมันไม่เจ็บใช่มั้ย...ฉันจะบอกอะไรให้นะว่านายป็อปปี้เองนั่นแหละที่มาขอยัยฟางคืนดีรู้ไว้ซะ” ฉันพูดพร้อมปล่อยมือแล้วดึงแขนยัยฟางออกไปทันที
 
 
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------
 
"นี่ยัยฟางแกเป็นอะไรบ้าง" ฉันถามหลังจากที่พายัยฟางไปหลบทำแผลที่ห้องประจำ
 
"ไร้สาระหน่า" ยัยฟางบอกแล้วปัดมือฉันออก
 
"...." ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่เอื้อมมือเข้าไปทำแผลต่อ
 
"แกไปเรียนเหอะ...ฝากลาให้ด้วย" ยัยฟางบอกแล้วเดินหายเข้าไปในห้องลับหลังสแตนทันที
 
 
 
   ฉันก็ทำตามที่ยัยฟางบอกนั่นคือเดินออกไปเรียนแต่มันยังเหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโงเลยนะ ปกติฉันก็ไม่ใช่คนที่ขยันเรียนขนาดที่ว่ารีบเข้าก่อนตั้งครึ่งชั่วโมงเพราะฉะนั้นต้องหาคนดูแลให้ยัยฟางก่อนดีกว่าแล้วใครกันหละที่จะดูแลยัยฟางได้ดีนอกจากป็อปปี้แต่เอ๊ะเดี๋ยวยัยแบมก็ไม่เลิกยุ่งกับยัยฟางอีก
 
 
 
"น้องแก้ว" เสียงใครกันนะทำไมมันคุ้นๆจังเลย
 
"พี่ธาม" ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อหันไปเห็นบุคคลที่ยืนอยู่ข้างหลัง
 
"พี่ธามมาก็ดีเลยค่ะเอ่อ....แก้วอยากให้พี่ธามช่วยดูแลยัยฟางหน่อยนะคะคือแก้วต้องเข้าเรียน" ฉันร่ายยาว
 
"ได้ครับพี่ว่างครับ" พี่ธามนี่ชั่งเป็นคนดีจริงๆเลยเนอะว่ามั้ย-///-
 
"งั้นแก้วไปเรียนแล้วนะคะฝากยัยฟางด้วยอยู่ในห้องนี้นะคะแล้วแก้วจะรีบกลับมา" ฉัยบอกแล้ววิ่งไปเลย
 
 
 
 
   ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าห้องประจำของพวกฉันแล้วหละหลังากที่เรียนเสร็จกะว่าจะมาลายัยฟางซะหน่อยแต่ฉันต้องหยุดชะงักเมื่อภายในห้องมันไม่ใช่2คนที่อยู่เมื่อเช้านี่หน่า
 
 
 
"พอเถอะป็อปปี้!!!" เสียงยัยฟางดังออกมาข้างนอกฉันตัดว่าจะเข้าไปดีมั้ยแต่ฉันคิดว่าเรื่อิงมันไม่เกี่ยวกับฉัน
 
 
 
   ฉันหันหลังเดินหนีออกมาจากที่ว่าจะเข้าไปลากลายเป็นว่าต้องส่งชข้อความไปบอกแทน ฉันเดินออกมาที่รถเพื่อที่จะกลับบ้านเลยวันนนี้รู้สึกเหนื่อยๆคงเป็นเพราะอาการปวดหัวเมื่อเช้าคงยังไม่หายไปแน่ๆเลย
 
 
 
หมับ
 
 
 
  ข้อมือของฉันถือมือของใครบางคนจับไว้ขณะที่กำลังเปิดประตู แต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครคนคนเดียวเท่านั้นแหละที่มาแบบไม่บอกไม่กล่าว
 
 
 
"นายมีอะไรรึป่าว โทโมะ" ฉันเอ่ยถามบุคคลที่ยังไม่ปล่อยมือออกจากข้อมือฉัน
 
"มากับฉันเรามีเรื่องต้องใครกันนะ" ไม่ว่าป่าวแต่ลากฉันให้เดินไปกับเค้าด้วย
 
"นายมีอะไรทำไมคุยกันที่รถฉัน...ฉันจะได้กลับบ้านเลย" ฉันประท้วงเมื่อเราหยุดตรงที่รถเค้า
 
"เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเองแหละไม่ต้องห่วง" พูดจบเค้าก็จับไหล่ฉันยัดเข้ารถตัวเองไปเลยไม่ถามฉันสักคำว่าอยากไปรึป่่าว
 
 
 
  เค้าหยุดรถที่สนามเด็กเล่นใกล้ๆฉันเปิดประตูรถลงมาเองโดยไม่ต้องรอเค้ามาเปิดให้ บรรยากาศสดชื่นมากมันทำให้ฉันอยากนอนขึ้นมาซะดื้นๆมันทำให้ฉันหายปวดหัวทันที
 
 
 
"นายพาฉันมาที่นี้ทำไม"
 
"ก็...."
 
"อะไรหละพูดเร็วๆซิ" ฉันเร่งเค้าเมื่อเห็นเค้าเงียบไป
 
"ฉันอยากขอโอกาสกับเธอ" อยู่ดีดีโทโมะก็พูดขึ้น
 
"ห๊ะ!!!นายพูดว่าอะไรนะ" ฉันถามขึ้นมาอย่างตกใจ
 
 
 
   ทั้งฉันและเค้าต่างก็พากันเงียบ จะไม่ให้เงียบได้อย่างไงกันหละก็ฉันไม่รู้จะพูดอะไรหนิก็เค้าเล่นพูดมาซะตรงขนาดนั้นเล่นเอาฉันตอบไม่ถูกเลยอีกใจนึงก็อยากให้โอกาสแต่อีกใจนึงฉันก็กลัวกลับไปเจ็บอีกแล้วไหนจะพี่ธามอีกหละเค้าจะต้องเสียใจเพราะฉันแค่ไหนนี่ฉันทำใครเจ็บบ้างเนี๊ยะ
 
 
  ฉันกับโทโมะเราเดินมาเรื่อยๆโดยไม่มีการพูดคุยกันเลยได้แต่เดินแบบเงียบๆเหมือนคนไม่รู้จักกัน ฉันกับเค้าหน้ามองหน้ากันบ้างแต่ก็ไม่มีใครเปิดปากพูดอยู่ดีจนกระทั่ง...
 
 
 
"เรื่องที่ฉันพูดไปมันทำให้เธอลำบากใจรึป่าว" ในที่สุดโทโมะก็เริ่มพูด
 
"เอ่อ...ฉันตอบไม่ได้หรอกนะ"
 
"ทำไมหละ"
 
"ฉันไม่อยากทำร้ายพี่ธามหนิ"
 
"งั้นก็แสดงว่าเธอยังรักฉันอยู่ไม่งั้นเธอคงไม่พูดแบบนี้" โทโมะร่ายยาว
 
"ป่าวนิ เรากลับกันเถอะ" ฉันเอ่ยขึ้นแล้วหันหลังเดินออกมาจากโทโมะ
 
 
 
  ไม่นานเราก็กลับมาถึงบ้านเอ่ไม่สิบ้านของฉันคนเดียวดีกว่า ฉันเปิดประตูรถออกโดยไม่ต้องให้โทโมะบอกหรือเปิดให้ ฉันยอมรับนะว่าฉันยังรู้สึกดีๆกับโทโมะอยู่บ้างแต่ถ้าจะให้กลับไปคบกันฉันคงทำใจไม่ได้ในเมื่อฉันยังมีพี่ธามที่เป็นดีคอยดูแลฉันตลอดเวลาแล้วจะให้ฉันท้งพี่เค้ไปหนะหรอกฉันทำไม่ลงหรอกนะถึงฉันจะใจร้ายแค่ไหนแต่เรื่องของหัวใจฉันอ่อนไหวมากๆนะ
 
 
 
"นายกลับไปได้แล้วหละ" ฉันเอ่ยไล่เบาๆ
 
"โหนี่ไล่ฉันเลยหรออย่าลืมสิว่าฉันเป็นคู่หมั้นเธอนะ" โทโฒะตอบแบบยิ้มๆ
 
"นี่นายยังไมม่จบเรื่องอีกหรอมันนานแล้วนะ" ฉันเริ่มขึ้นเสียง
 
"ใครบอกเธอ...แม่เธอคงยังไม่ได้บอกสินะว่าเราต้องหมั้นกันอีกครั้งหนะ^^" นี่มันรอยยิ้มอันชั่วร้าย
 
"ไม่มีทางหรอกยะ" ฉันสะบัดหน้าหนี
 
"เหอะๆ" โทโมะแกล้งหัวเราะ
 
"แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆฉันก็จะขอยกเลิกงานหมั้นอีก" ฉันพูดขึ้นอย่างหมั้นใจ
 
"555+เธอทำอย่างนั้นไม่ได้แน่นอน" โทโมะเองก็ดูจะมั่นใจ
 
"...." ฉันถึงกับงงเลยค่ะ
 
"เพราะฉันจะต้องแย่งเธอคืนมาให้ได้...ไม่ว่าใครจะมาแย่งเธอไปฉันม่มีทางยอม" โทโมะบอกแค่นี้แล้วเดินเข้าบ้านไปเลย
 
"นี่โทโฒะออกมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ" ฉันยืนบ่นอยู่คนเดียวที่หน้าบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------กลับมาอัพครบ100แล้วนะคะฝากเท้นด้วยนะคะอีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วมั้งค่ะ5555ติดตามกันด้วยนะคะ