suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

เรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

 

"ฉันก็จะบอกอะไรให้อย่างนึงนะ..." โทโมะเงียบไป

 

"...." ฉันก็ยังคงรอฟังต่อ

 

"ไม่ว่าอย่างไงเธอก็ต้องหมั้นกับฉัน" มะ...ไม่จริง

 

"0.0"

 

 

 

    ฉันถึงกับอึ้งใบ้ประทานเจ้าค่ะอยู่ดีๆนายโทโมะก็บอกว่าฉันต้องหมั้นกับเค้าเเต่มันจะเป็นไปได้ไงในเมื่อฉันเป็นคนบอกยกเลิกงานหมั้นเองกับมือเอ๊ย!!กับปากแล้วทำไมเรื่องมันกลายเป็นอย่างนี้หละ

 

 

 

   ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่เดินออกมาอย่างคนไร้วิญญาณเท่านั้นเรื่องที่ได้ยินมาทั้งหมดวันนี้ฉันอยากให้มันกลายเป็นความฝันที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริงซะหน่อยถึงแม้ว่าฉันจะยังอยากได้อ้อมกอดที่อบอุ่นของนายนั่นยังคิดถึงวันดีๆที่เราเคยมีให้กันแต่ฉันก็ไม่ได้ต้องการแย่งของของใคร

 

 

 

 "ม๊า...มาคุยกับแก้วให้รู้เรื่องนะค่ะ” ฉันเรียกม๊าที่กำลังเดินหนีฉันไปบนบ้าน

 

"เอ่อ...แก้วม๊าขอโทษนะลูกแต่ม๊าอยากให้หนูคืนดีกับโทโมะนะลูกเข้าใจม๊านะ” ม๊าทำหน้าออดอ้อน

 

"แล้วใคยถามแก้วมั้ยว่าแก้วตกลงรึป่าว" ฉันถามทั้งน้ำตา

 

"ม๊าก็แค่อยากให้แก้วมีความสุข" ม๊าก็ยังคงพูดต่อไป

 

"แต่ม๊าไม่ถามแก้วเลยว่าแก้วต้องการรึป่าว" ฉันบอกแล้ววิ่งขึ้นห้องไปเลย

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

"แก้วเดี๋ยวสิลูก" ถึงแม้ว่าฉันจะวิ่งขึ้นมาบนห้องแล้วแต่ก็มิวายที่เสียงม๊าจะตามขึ้นมาอีก ณ ตอนนี้ฉันสับสนวุ่นวายกับชีวิตมากเลยหละถือว่ามันเป็นช่วงที่แย่ที่สุดเลยก็ว่าได้แต่ฉันเชื่อว่าถ้าฉันก้าวผ่านเรื่องนี้ไปได้ช่วงที่ดีที่สุดก็ใกล้จะมาถึง

 

"โทร.หายัยเฟย์ดีกว่า" หลังจากที่จิตของฉันหายฟุ่งซ่านแล้วก็ตัดสินใจโทร.หายัยเฟย์เพื่อนยากของฉัน

 

"เมื่อไหร่ยัยเฟย์จะรับสายฉันนะ" ฉันรอจนมือหงิกแล้วนะยะมัวแต่ทำอะไรอยู่นะ- -*

 

 

 

    ถือสายรออยู่(โคตร)นานก็ไม่มีวี่แววว่าคนปลายสายคิดจะรับเลย มีโทรศัพท์ไว้เพื่อ?? ฉันเลยล้มเลิกโทร.หายัยเฟย์แล้วกลายเป็นยัยฟางแทนแต่ผลมันก็เหมือนกันคือหายเงียบไปกันหมด นี่เพื่อนฉันหายไปไหนกันหมดนะจะบอกว่าเข้านอนแล้วก็ไม่น่าใช่เพราะนี่มันเพิ่งทุ่มเดียวเองนะคนอะไรจะเข้านอนไวขนาดนั้นเอ๊ะหรือว่าจะติดธุระด่วนพร้อมกันเลยเนี๊ยะนะไม่ๆ โอ๊ยคิดอย่างไงก็คิดไม่ออก ชิ ไม่รับก็ไม่ต้องรับ อ๊ะข้อความเข้าใครส่งมากันนะรึว่ายัยฟางจะส่งมา

 

 

 

‘อย่านอนดึกนะครับพี่เป็นห่วงแล้วก็ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้โทร.หาน้องแก้วเลยพี่อยากให้น้องแก้วตัดสินใจให้ดีๆก่อนนะครับ พี่ธาม’

 

 

 

    สิ่งที่ฉันเดามาทั้งหมดมันผิดหมดเลยเนื่องจากบุคคลที่ส่งข้อความมาเป็นแฟนของฉันเองนั่นคือพี่ธาม ถึงว่าเดี๋ยวนี้พี่ธามไม่ได้โทร.มาเลยปกติชั่วโมงนึงจะต้องโทร.มาตลอดนี่ล่าสุดคือตอนที่อยู่กับโทโมะที่ศาลาหลังบ้านก็ประมาณ2ชั่วโมงก่อน

 

 

 

   ฉันตบทีกับความคิดของตัวเองอยู่อีกแปปเดี๋ยวก็อาบน้ำเข้าเลยตามปกติแต่ในใจฉันกับสบสนยุ่งเยิงตีกันมั่วไปหมดทั้งเรื่องที่โทโมะพูดแล้วไหนจะข้อความที่พี่ธามส่งมาอีก คิดแล้วฉันก็พลอยจะปวดหัวขึ้นมาซะดื้นๆ

 

 

 

"นี่สมองฉันคิดเรื่องอะไรอยู่เนี๊ยะ...นอนดีกว่า"

 

 

 

 

ณ  เช้าวันต่อมา

 

 

   ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวนิดๆ แต่มันก็พอทนได้มันคงเป็นเพราะเมื่อคืนฉันคิดมากไปมั้งเลยนอนไม่ค่อยจะหลับแล้วไหนจะต้องมาตอนเช้าอีกก็วันนี้ฉันมีเรียนภาคเช้านี่หน่าเลี่ยงไม่ได้แต่ทนอีกนิดเดียวมหาลัยก็ใกล้จะปิดแล้วหละอีก3-4วันก็สอบแล้วฉันจะได้พักผ่อนจริงๆซะทีนะ

 

 

 

"ยัยแก้วทำไมวันนี้แกตอนตื่นเช้าจังว่ะ" พอลงมาจากห้องปุ๊ปเจอพี่กิ่งสุดสวยแขวะเลยแต่ก็ดีนะไม่ค่อยได้คุยกัยพี่แกนอนหละเพระฉันชอบเลี่ยงที่จะตอบคำถามพี่แกมาตลอด

 

"ก็วันนี้แก้วมีเรียนเช้านิค่ะจะตื่นสายได้ไง" ฉันตอบแล้วนั่งลงตรงข้ามพี่กิ่งเพื่อรอข้าวเช้า

 

"แกจะไปพร้อมฉันเลยรึป่าว" อยู่ดีๆพี่กิ่งก็ถามขึ้นแต่ฉันก็ไม่มีทางที่จะปฏิเสธมันอยู่แล้ว

 

"ไม่จ๊ะเพราะแก้วจะต้องไปกับโทโมะ" นี่มันไม่ใช่เสียงฉันนะแต่มันคือเสียง....

 

"ม๊า!..แก้วบอกม๊าตอนไหน" ฉันโวยวายขึ้น เรื่องเมื่อวานก็ยังไม่จบเลยวันนี้มาอีกแล้วหรอจะบ้าตาย

 

"ยัยแก้วใจเย็นๆก่อนนะ" พี่กิ่งรีบห้ามทัพ

 

"เจ๊ไม่เข้าใจ ม๊าทำเหมือนแก้วไม่มีแฟน ทั้งๆที่ม๊าก็รู้ว่าแก้วคบกับพี่ธามอยู่แล้วอีกอย่างโทโมะกับแก้วเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย" ฉันพูดแล้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปที่รถของตัวเองทันที

 

 

 

    ทันทีฉันปิดประตูรถลงเมื่อถึงที่หมายใครหลายๆคนก็มองมาที่ฉันแต่ฉันไม่ได้สนใจอยู่แล้วเพราะมันเป็นเรื่องปกติที่จะมีคนมองแต่นี่มันตอนเช้านะทำไมคนมันเยอะจังผิดปกตินะแล้วนั่นเค้ามุงอะไรกันอยู่นะชั่งเหอะไม่ใช่เรื่องของเรา

 

 

 

"นี่แกนั่นมันพี่แบมกับพี่ฟางกำลังมีเรื่องกันหรอยะ" รุ่นน้องปี1พูดขึ้นทำให้ฉันชะงักขาทันที

 

"รีบไปดูกันเหอะ" แล้วรุ่นน้อง2คนก็รีบวิ่งไปตรงที่มีคนมุงกันเยอะๆ

 

 

 

    ฉันพยายามแทรกตัวเข้ามาให้บุคคลที่อยู่ตรงกลางมากที่สุดเพื่อจะได้เห็นหน้าชัดๆว่าใช่ฟางรึป่าว และเมื่อฉันมาอยู่หน้าสุดฉันก็ตะลึงทันทีเมื่องบุคคลตรงหน้าฉันทั้งคู่ก็คือ

 

 

 

"ยัยฟาง...ยัยแบม" ฉันครางออกมาเบาๆ

 

"ยัยแก้ว" ยัยฟาง

 

 

 

    หันมาเจอฉันที่ยืนดูสถานการณ์อยู่แล้วตรงเข้ามาหลบหลังฉัน พอยัยแบมหันมาฉันก็ฟาดฝ่ามือลงไปทันที ยัยแบมที่ไม่ทันตั้งตัวเลยล้มลงไป ฉันได้โอกาสเลยลงไปค่อมแล้วบีบหน้ายัยแบม

 

 

 

"นี่แกทำอะไรเพื่อนฉัน!!!" ฉันตะคอกถามยัยแบมอย่างเหลืออด

 

"แกก็ดูเอาเอาสิ" ยัยแบมตอบกลับมาทันให้ฉันละสายตากลับไปมองยัยฟาง

 

 

 

   สภาพยัยฟางตอนนี้คือหน้าตาสะบักสะบอมมากมีรอยฝ่ามือเต็มไปหมดมีเหลือชิบมุมปากมีรอยช้ำสีเขียามุมปากทรงผมกะจายดูไม่เป็นทรงซึ่งต่างจากยัยแบมที่ดูจะปกติดีที่สุดไม่มีรอยอะไรเลยนอกจากลอยฝ่ามือของฉันเอง

 

 

 

"นี่แกกล้าทำเพื่อนฉันขนาดนี้เลยหรอ" ฉันหันกลับไปถามยัยแบม

 

"แล้วทำไมฉันจะไม่กล้าหละ" ยัยนี่วอนตายซะแล้ว

 

"เพื่อนฉันไปทำอะไรให้แกห๊ะ" ฉันยังคงถามยัยแบมต่อไปเลื่อย

 

"ก็เพื่อนแกยังไม่เลิกยุ่งกับป็อปปี้หนะสิ" นายป็อปปี้หนะหรอ

 

"ฉันว่าใครกันแน่ที่ไม่เลิกยุ่ง...แกนั่นแหละที่ไม่ยอมปล่อยป็อปปี้ทั้งๆที่แกก็รู้ว่าเค้ารักกันแต่แกก็ไม่ยอมรับ" ฉันร่ายยาวใส่หน้ายัยแบม

 

"แกไม่เป็นฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันทำใจยากแค่ไหน" ยัยแบมเริ่มร้องไห้ออกมา

 

"แล้วไงแกคิดว่าแกเจ็บเป็นคนเดียวรึไงเพื่อนฉันไม่เจ็บว่างั้น" ฉันเริ่มออกแรงบีบครางยัยบแบมเพิ่ม

 

"เพื่อนแกมันจะมาเจ็บอย่างไงในเมื่อมันได้สมใจมันแล้วหนิ” คิดได้ไง

 

"หรอแล้วรอยที่อยู่บนหน้ายัยฟางหละมันไม่เจ็บใช่มั้ย...ฉันจะบอกอะไรให้นะว่านายป็อปปี้เองนั่นแหละที่มาขอยัยฟางคืนดีรู้ไว้ซะ" ฉันพูดพร้อมปล่อยมือแล้วดึงแขนยัยฟางออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------ขอโทษนะคะที่หายไปนานทั้งๆที่ปิดเทอมควรจะอัพได้บ่อยๆแต่เราไม่มีทางที่จะปิดนิยายแน่นอนค่ะฝากเม้นกันด้วยนะคะ