suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

 

 

 

    สภาพยัยฟางตอนนี้คือหน้าตาสะบักสะบอมมากมีรอยฝ่ามือเต็มไปหมดมีเหลือชิบมุมปากมีรอยช้ำสีเขียามุมปากทรงผมกะจายดูไม่เป็นทรงซึ่งต่างจากยัยแบมที่ดูจะปกติดีที่สุดไม่มีรอยอะไรเลยนอกจากลอยฝ่ามือของฉันเอง

 

 

 

“นี่แกกล้าทำเพื่อนฉันขนาดนี้เลยหรอ” ฉันหันกลับไปถามยัยแบม

 

“แล้วทำไมฉันจะไม่กล้าหละ” ยัยนี่วอนตายซะแล้ว

 

“เพื่อนฉันไปทำอะไรให้แกห๊ะ” ฉันยังคงถามยัยแบมต่อไปเลื่อย

 

“ก็เพื่อนแกยังไม่เลิกยุ่งกับป็อปปี้หนะสิ” นายป็อปปี้หนะหรอ

 

“ฉันว่าใครกันแน่ที่ไม่เลิกยุ่ง...แกนั่นแหละที่ไม่ยอมปล่อยป็อปปี้ทั้งๆที่แกก็รู้ว่าเค้ารักกันแต่แกก็ไม่ยอมรับ” ฉันร่ายยาวใส่หน้ายัยแบม

 

“แกไม่เป็นฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันทำใจยากแค่ไหน” ยัยแบมเริ่มร้องไห้ออกมา

 

“แล้วไงแกคิดว่าแกเจ็บเป็นคนเดียวรึไงเพื่อนฉันไม่เจ็บว่างั้น” ฉันเริ่มออกแรงบีบครางยัยบแบมเพิ่ม

 

“เพื่อนแกมันจะมาเจ็บอย่างไงในเมื่อมันได้สมใจมันแล้วหนิ” คิดได้ไง

 

“หรอแล้วรอยที่อยู่บนหน้ายัยฟางหละมันไม่เจ็บใช่มั้ย...ฉันจะบอกอะไรให้นะว่านายป็อปปี้เองนั่นแหละที่มาขอยัยฟางคืนดีรู้ไว้ซะ” ฉันพูดพร้อมปล่อยมือแล้วดึงแขนยัยฟางออกไปทันที

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------

 

"นี่ยัยฟางแกเป็นอะไรบ้าง" ฉันถามหลังจากที่พายัยฟางไปหลบทำแผลที่ห้องประจำ

 

"ไร้สาระหน่า" ยัยฟางบอกแล้วปัดมือฉันออก

 

"...." ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่เอื้อมมือเข้าไปทำแผลต่อ

 

"แกไปเรียนเหอะ...ฝากลาให้ด้วย" ยัยฟางบอกแล้วเดินหายเข้าไปในห้องลับหลังสแตนทันที

 

 

 

   ฉันก็ทำตามที่ยัยฟางบอกนั่นคือเดินออกไปเรียนแต่มันยังเหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโงเลยนะ ปกติฉันก็ไม่ใช่คนที่ขยันเรียนขนาดที่ว่ารีบเข้าก่อนตั้งครึ่งชั่วโมงเพราะฉะนั้นต้องหาคนดูแลให้ยัยฟางก่อนดีกว่าแล้วใครกันหละที่จะดูแลยัยฟางได้ดีนอกจากป็อปปี้แต่เอ๊ะเดี๋ยวยัยแบมก็ไม่เลิกยุ่งกับยัยฟางอีก

 

 

 

"น้องแก้ว" เสียงใครกันนะทำไมมันคุ้นๆจังเลย

 

"พี่ธาม" ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อหันไปเห็นบุคคลที่ยืนอยู่ข้างหลัง

 

"พี่ธามมาก็ดีเลยค่ะเอ่อ....แก้วอยากให้พี่ธามช่วยดูแลยัยฟางหน่อยนะคะคือแก้วต้องเข้าเรียน" ฉันร่ายยาว

 

"ได้ครับพี่ว่างครับ" พี่ธามนี่ชั่งเป็นคนดีจริงๆเลยเนอะว่ามั้ย-///-

 

"งั้นแก้วไปเรียนแล้วนะคะฝากยัยฟางด้วยอยู่ในห้องนี้นะคะแล้วแก้วจะรีบกลับมา" ฉัยบอกแล้ววิ่งไปเลย

 

 

 

 

   ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าห้องประจำของพวกฉันแล้วหละหลังากที่เรียนเสร็จกะว่าจะมาลายัยฟางซะหน่อยแต่ฉันต้องหยุดชะงักเมื่อภายในห้องมันไม่ใช่2คนที่อยู่เมื่อเช้านี่หน่า

 

 

 

"พอเถอะป็อปปี้!!!" เสียงยัยฟางดังออกมาข้างนอกฉันตัดว่าจะเข้าไปดีมั้ยแต่ฉันคิดว่าเรื่อิงมันไม่เกี่ยวกับฉัน

 

 

 

   ฉันหันหลังเดินหนีออกมาจากที่ว่าจะเข้าไปลากลายเป็นว่าต้องส่งชข้อความไปบอกแทน ฉันเดินออกมาที่รถเพื่อที่จะกลับบ้านเลยวันนนี้รู้สึกเหนื่อยๆคงเป็นเพราะอาการปวดหัวเมื่อเช้าคงยังไม่หายไปแน่ๆเลย

 

 

 

หมับ

 

 

 

  ข้อมือของฉันถือมือของใครบางคนจับไว้ขณะที่กำลังเปิดประตู แต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครคนคนเดียวเท่านั้นแหละที่มาแบบไม่บอกไม่กล่าว

 

 

 

"นายมีอะไรรึป่าว โทโมะ" ฉันเอ่ยถามบุคคลที่ยังไม่ปล่อยมือออกจากข้อมือฉัน

 

"มากับฉันเรามีเรื่องต้องใครกันนะ" ไม่ว่าป่าวแต่ลากฉันให้เดินไปกับเค้าด้วย

 

"นายมีอะไรทำไมคุยกันที่รถฉัน...ฉันจะได้กลับบ้านเลย" ฉันประท้วงเมื่อเราหยุดตรงที่รถเค้า

 

"เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเองแหละไม่ต้องห่วง" พูดจบเค้าก็จับไหล่ฉันยัดเข้ารถตัวเองไปเลยไม่ถามฉันสักคำว่าอยากไปรึป่่าว

 

 

 

  เค้าหยุดรถที่สนามเด็กเล่นใกล้ๆฉันเปิดประตูรถลงมาเองโดยไม่ต้องรอเค้ามาเปิดให้ บรรยากาศสดชื่นมากมันทำให้ฉันอยากนอนขึ้นมาซะดื้นๆมันทำให้ฉันหายปวดหัวทันที

 

 

 

"นายพาฉันมาที่นี้ทำไม"

 

"ก็...."

 

"อะไรหละพูดเร็วๆซิ" ฉันเร่งเค้าเมื่อเห็นเค้าเงียบไป

 

"ฉันอยากขอโอกาสกับเธอ" อยู่ดีดีโทโมะก็พูดขึ้น

 

"ห๊ะ!!!นายพูดว่าอะไรนะ" ฉันถามขึ้นมาอย่างตกใจ

 

 

 

   ทั้งฉันและเค้าต่างก็พากันเงียบ จะไม่ให้เงียบได้อย่างไงกันหละก็ฉันไม่รู้จะพูดอะไรหนิก็เค้าเล่นพูดมาซะตรงขนาดนั้นเล่นเอาฉันตอบไม่ถูกเลยอีกใจนึงก็อยากให้โอกาสแต่อีกใจนึงฉันก็กลัวกลับไปเจ็บอีกแล้วไหนจะพี่ธามอีกหละเค้าจะต้องเสียใจเพราะฉันแค่ไหนนี่ฉันทำใครเจ็บบ้างเนี๊ยะ

 

 

  ฉันกับโทโมะเราเดินมาเรื่อยๆโดยไม่มีการพูดคุยกันเลยได้แต่เดินแบบเงียบๆเหมือนคนไม่รู้จักกัน ฉันกับเค้าหน้ามองหน้ากันบ้างแต่ก็ไม่มีใครเปิดปากพูดอยู่ดีจนกระทั่ง...

 

 

 

"เรื่องที่ฉันพูดไปมันทำให้เธอลำบากใจรึป่าว" ในที่สุดโทโมะก็เริ่มพูด

 

"เอ่อ...ฉันตอบไม่ได้หรอกนะ"

 

"ทำไมหละ"

 

"ฉันไม่อยากทำร้ายพี่ธามหนิ"

 

"งั้นก็แสดงว่าเธอยังรักฉันอยู่ไม่งั้นเธอคงไม่พูดแบบนี้" โทโมะร่ายยาว

 

"ป่าวนิ เรากลับกันเถอะ" ฉันเอ่ยขึ้นแล้วหันหลังเดินออกมาจากโทโมะ

 

 

 

  ไม่นานเราก็กลับมาถึงบ้านเอ่ไม่สิบ้านของฉันคนเดียวดีกว่า ฉันเปิดประตูรถออกโดยไม่ต้องให้โทโมะบอกหรือเปิดให้ ฉันยอมรับนะว่าฉันยังรู้สึกดีๆกับโทโมะอยู่บ้างแต่ถ้าจะให้กลับไปคบกันฉันคงทำใจไม่ได้ในเมื่อฉันยังมีพี่ธามที่เป็นดีคอยดูแลฉันตลอดเวลาแล้วจะให้ฉันท้งพี่เค้ไปหนะหรอกฉันทำไม่ลงหรอกนะถึงฉันจะใจร้ายแค่ไหนแต่เรื่องของหัวใจฉันอ่อนไหวมากๆนะ

 

 

 

"นายกลับไปได้แล้วหละ" ฉันเอ่ยไล่เบาๆ

 

"โหนี่ไล่ฉันเลยหรออย่าลืมสิว่าฉันเป็นคู่หมั้นเธอนะ" โทโฒะตอบแบบยิ้มๆ

 

"นี่นายยังไมม่จบเรื่องอีกหรอมันนานแล้วนะ" ฉันเริ่มขึ้นเสียง

 

"ใครบอกเธอ...แม่เธอคงยังไม่ได้บอกสินะว่าเราต้องหมั้นกันอีกครั้งหนะ^^" นี่มันรอยยิ้มอันชั่วร้าย

 

"ไม่มีทางหรอกยะ" ฉันสะบัดหน้าหนี

 

"เหอะๆ" โทโมะแกล้งหัวเราะ

 

"แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆฉันก็จะขอยกเลิกงานหมั้นอีก" ฉันพูดขึ้นอย่างหมั้นใจ

 

"555+เธอทำอย่างนั้นไม่ได้แน่นอน" โทโมะเองก็ดูจะมั่นใจ

 

"...." ฉันถึงกับงงเลยค่ะ

 

"เพราะฉันจะต้องแย่งเธอคืนมาให้ได้...ไม่ว่าใครจะมาแย่งเธอไปฉันม่มีทางยอม" โทโมะบอกแค่นี้แล้วเดินเข้าบ้านไปเลย

 

"นี่โทโฒะออกมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ" ฉันยืนบ่นอยู่คนเดียวที่หน้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------กลับมาอัพครบ100แล้วนะคะฝากเท้นด้วยนะคะอีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วมั้งค่ะ5555ติดตามกันด้วยนะคะ