suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

“งั้นพี่ไปก่อนนะจ๊ะแก้วแล้วตกลงนายคือใครจ๊ะ” พี่หวายบอกฉันก่อนจะหันไปถามโทโมะ
“อ๋อผมโทโมะเป็นแฟนของแก้วนะครับ” แนะนำตัวได้ดีจริงๆ
“ห๊ะ!!!!” ไม่ใช่เสียงพี่หวายและพี่กวินแต่เป็นเสียงของยัยเฟย์ยัยฟางตามมาด้วยป๊อปปี้และเขื่อน
“คบกันตั้งแต่เมื่อไร”ยัยเฟย์พูดพร้อมกับยัยฟางเหมือนนัดกันไว้
“เราคบกันแล้วนะตั้งแต่เมื่อวานนี่อ่ะไมหรอ” กลายเป็นโทโมะที่ตอบคำถาม
“ทำไมมันไวจังอ่ะ” นายเขื่อนยุ่งตลอด
“ก็ฉันกับแก้วเราเป็นคู่หมั้นกันนิหน่าไม่เห็นจะแปลก” ใครจะไปรู้มิทราบคุณโทโมะ
“งงจริงว่ะคู่นี่” เสียงนายป็อปปี้พูดขึ้นหลังจากที่เงียบกันมานาน
“ว่าแต่ฉันนายมายุ่งอะไรกับเพื่อนฉันห๊ะ”ได้เวลาที่ฉันต้องพูดมั่งแล้ว
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------
 
“ไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกแก้วอย่าไปสนใจ” ยัยฟางบอกแล้วเดินหนีไปนั่งที่สแตน
 
      พูดง่ายๆห้องนี้เป็นห้องรวมนั่นคือจะเป็นคล้ายๆโรงยิมกีฬาเพราะจะมีสแตนทั้งอยู่ริมๆห้องและพื้นที่หน้าห้องจะเหมือนห้องซ้อมร้องเพลงและเต้นและจะมีโต๊อยู่ริมขวาเป็นโต๊ไม้อย่างหรูดูมีสกุลไว้สำหรับทำงานหรืกินขนมต่างๆและด้านหลังของสแตนจะมีทางลับๆอยู่ถ้าไม่สังเกตุก็จะไม่รู้เพราะมันเป็นประตูที่ดูภายนอกแล้วเหมือนลายทั่วไปแต่ภายในจะเป็นห้องใต้ดินซึ่งเป็นห้องลับของ ffk ที่รู้เท่านั้นส่วนนายพวกนั้นหนะไม่รู้เรื่องอะไรหรอก
 
“ฟาง~ป็อปขอโทษ” นั้นคือเสียงของนายป็อปปี้ที่กำลังอ้อนยัยฟางอยู่
“พวกนายจะไปไหนก็ไป...เชิญไปหาสาวๆของพวกนายเหอะอย่ามายุ่งกับพวกฉัน!!!” เสียงยัยเฟย์เริ่มโวยวาย
“เฟย์เย่เขื่อนขอโทษนะที่ทำตัวไม่ดีกับเฟย์เย่...เขื่อนสำนึกผิดแล้วนะTT” นายเขื่อนพูดแล้วจะร้องไห้
“แก้ว....ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก” ยัยฟางพูดจบก็เดินนำออกไปและแน่นอนว่าฉันต้องเดินตาม
“เดี๋ยวพี่ฟาง...เฟย์ไปด้วยว่วนพวกนายรออยู่ที่นี่แหละหรือไม่งั้นก็ไปหาสาวๆซะ” แล้วพวกฉัน3คนก็เดินออกมา
 
ณ  โรงอาหารของมหาลัย
 
   เหตุผลที่พวกฉันเลือกโรงอาหารเพราะว่ายัยเฟย์เกิดหิวขึ้นมาแล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาเช้ายังไมม่ค่อยมีคนมาสักเท่าไรจึงเป็นที่ค่อนข้างจะสงบพอนั่งโต๊ะปุ๊ปยัยฟางก็เปิดประเด็นทันทีแต่ยัยเฟย์ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว...ไปอดอยากมาจากไหน - -*...
 
“นี่ยัยแก้วแกคิดยังไงถึงได้ไปคืนดีกับนายโทโมะนั่นหละ” ประเด็นเริ่มเปิดกันแล้ว
“ก็...ฉันยังรักเขามั้งนะไม่รู้สิ” ฉันตอบแต่ตากับมองไปที่อื่น
“ไหนแกบอกว่าแกจะมาแก้แค้นไม่ใช่หรอแล้วทำไม....” ยัยฟางยังคงสงสัยไม่เลิก
“ก็ฉันไปปรึกษากับเจ๊มาแล้ว ฉันเลยจะลองให้โอกาสเขาอีกครั้งนะแค่ครั้งเดียวเท่านั้นฟางคงไม่เป็นไรหรอก”
“แล้วแกไม่กลัวเจ็บหรอ ฉันยังกลัวจนไม่กล้าให้โอกาสป็อปเลยอ่ะ” ยัยฟางพูแล้วทำหน้าเศร้า
“มันเกิดอะไรขึ้นฟางเล่าให้ฉันฟังได้มั้ย” ฉันถามสิ่งที่สงสัยมานาน
“อืมเรื่องมันเป็นอย่างนี้…..”  จากนั้นยัยฟางก็เริ่มเล่า
 
~~ย้อนไปเมื่อ 8 เดือนที่แล้ว~~
 
//ฟาง//
 
“ป็อปปี้วันนี้เราไปดูหนังกันมั้นอ่ะ” ฉันถามป็อปปี้แฟนของฉันเองอ่ะแหละเราคบกันมาพอๆกับยัยแก้วก็รวมๆ2ปีนะ
“คือวันนี้เราม่ว่างอ่ะฟางไว้เป็นไว้พรุ่งนี้นะครับ” อย่าทำหน้าอ้อนได้มั้ยหละ
“ก็ได้แต่ป็อปต้องสัญญานะว่าจะเป็นพรุ่งนี้” ฉันพูดแล้วยื่นนิ้วก้อยออกมา
“ครับป็อปสัญญา” ป็อปปี้เองก็ยื่นนิ้วก้อยมมาเกี่ยวกันไว้
“งั้นฟางกลับก่อนะคะ บายค่ะ” ฉันพูดแล้วเดินออกมาขึ้นรถจะกลับบ้าน
 
    หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยกำลังโดนหลอกโดยแฟนหนุ่มของเธอเองเพราะถ้าเธอหันหลังกลับไปมองข้างหลังเธอจะเห็นภาพที่ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้
 
“เอ๊ะ??อยู่ไหนนะฉันหยิบมาแล้วนิ”
 
   หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากป็อปแฟนของฉันได้ค่อยข้างมากแล้วเพื่อจะกลับบ้านแต่ฉันดันลืมกุญแจซะได้แล้วมันอยู่ไหนหละเนี๊ยะถ้าไม่มีแล้วฉันจะกลับยังไงแต่เอ๊ะเดี๋ยวนะฉันลืมมันไว้ที่กระเป๋าป็อปนิเมื่อเช้าฉันฝากไว้ฉันจำได้ แล้วตอนนี้ป็อปอยู่ไหนหละเนียะเซ็.ต้องเดินกลับไปอีกแล้วหรอเหนื่อยจังTT
 
“ป็อปค่ะวันนี้เราไปดูหนังกันนะคะ” เสียงหวานของใครกันนะ
“วันนี้ป็อปไม่ว่างว่างครับ” อะ..อะไรนะป็อปนาย...
“งั้นพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะบูมไปก่อนนะคะ” อ๋อยัยบูมนี่เองที่ร่วมมือกันหักหลังฉัน
(มีอะไรหรอฟาง) ป็อปพูด
“ป็อปหรอพอดีฟางลืมกุญแจอ่ะป็อปอยู่ไหน”
(เอ่อ...ป็อปอยู่สานมบาสอ่ะเดี๋ยวป็อปเอาไปให้ก็ได้ฟางไม่ต้องมาหรอก)
“ทำไมหรอป็อปมันมีอะไรรึป่าว”
(ไม่มีๆแต่ป็อปกลัวฟางเหนื่อยอ่ะ) ดูคำแก้ตัว
“ไม่เป็นไรหรอกป็อปเดี๋ยวฟางไปเอาเอง หันหลังมาซิ” ฉันพูดจบก็วางสาย
“ฟะ...ฟางมาเร็วจัง”
“ตกใจหรอนี่ แฟน นะไม่ใช่ผี” ฉันทำเสียงหวานปนประชด
“เอ่อนี่กุญแจรถฟาง” นายป็อปพูดแล้วยื่นกุญแจมาให้ฉัน
“ขอบใจนะป็อป...บายค่ะ” ฉันพูดแล้วหันหลังเดินไป
 
ณ  เช้าวันต่อมา
 
~~แค่คนรักที่หล่น...แค่ความรักหนึ่งผ่านไป~~
 
“ค่ะป็อป”
(ฟางวันนี้ป็อปไม่ว่างอ่ะมีงานด่วนอ่ะไม่เวลาเลยไว้วันอื่นนะครับ)
“ไม่เป็นค่ะ...ฟางเข้าใจ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่มันร้อนๆที่ขอบตา
(ขอบคุณนะฟางที่เข้าใจป็อป...ฟางน่ารักที่สุด..บายครับ ติ๊ด~) เหอะ!!!
“แต่ถึงฉันน่ารักขนาดไหนนายก็ไม่เคยรักฉันเลย ฮึก ฮือๆ”
 
   ฉันร้องไห้ภายในห้องของตัวเอง ทำไมชีวิตฉันต้องเจอผู้ชายแบบนี้ด้วย ฉันน่าจะเชื่อยัยแก้วตั้งแต่แรกว่านายพวกนี้มัน...เลว..ไม่เคยรักใครจริง...ฮึก ฮึก ฮือออออ ฉันปล่อยออกโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
“พี่ฟาง...เฟย์เข้าไปนะ” เสียงน้องสาวของฉันเอ่ยขึ้น
“พี่ฟาง!!!” เฟย์เอ่ยขึ้นอย่างตกใจ
“เฟย์~ป็อปมีคนอื่นอ่ะเฟย์พี่เจ็บอ่ะ ฮือออ” ฉันซบไหล่เฟย์แล้วปล่อยอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรนะพี่ฟางใจเย็นๆก่อน” ยัยเฟย์พยายามปลอบฉัน
“พี่น่าจะเชื่อยัยแก้วตั้งแต่แรก ฮือออออ” ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ไม่ต้องร้องแล้วพี่ฟาง...เฟย์ว่าเราไปเที่ยวกันดีกว่านะ” ไปเที่ยวงั้นหรอ...
“อืมก็ดีเหมือนกันเดี๋ยวพี่แต่งตัวแปปหนึ่ง” แล้วยัยเฟย์ก็เดินออกไป
 
ณ  ห้างสรรพสินค้า
 
    ในที่สุดฉันก็มาถึงห้างด้วยหน้าตาที่เศร้าถึงแม้ว่าจะมีเครื่องสำอางที่แต่งให้ดูดีภายนอกเท่านั้น ฉันกับยัยเฟย์เดินดูร้านเสื้อผ้ามาเรื่อยๆแต่ฉันไม่ได้สนใจเสื้อผ้าต่างๆฉันกลับสนใจชายหญิงคู่หนึ่งที่ดูจะคุ้นตากันมากและแน่นอนว่าคือ....
 
“ป็อปปี้” เสียงของยัยเฟย์พูดขึ้นเมื่อเห็นบุคคลใกล้ๆ
“พี่ฟางไปจากที่นี้กันเถอะค่ะ” ยัยเฟย์พยายามดึงแขนฉันออกไปแต่...
“ป็อป!!!” ฉันสะบัดมือออกจากเฟย์แล้วเดินไปทักป็อปปี้
“ฟาง!!!” ดูป็อปปี้เองจะตกใจไม่น้อย
“ใช่ฟางเองป็อปมาทำอะไรที่นี่” ฉันถามด้วยน้ำเสียงธรรมดา
“เอ่อคือ...ปะ..ป็อปมาซื้อของอ่ะ” แก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“แล้วผู้หญิงคนนั้นหละ” ฉันชี้ไปถึงผู้หญิงที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ
“อ๋อ...นะ”
“ป็อปค่ะไปกันเถอะค่ะแบมหิวข้าวแล้วค่ะ” ยัยแบมเดินมาเกาะแขนป็อปปี้ต่อหน้าต่อตาฉัน
“นี่มันอะไรกันป็อป” ฉันถามไม่คิดจริงๆ
“เอ่อคือ...ป็อปขอตัวก่อนนะปวดหัวอ่ะ” ป็อปปี้เดินผ่านฉันกับยัยแบมไปเฉยๆ
“นี่เธอเป็นใครยะมาย่งอะไรกับป็อปของฉัน” ดูพูดมาเต็มปากเต็มคำ
“เหอะขอตัว!!!” ฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบแล้วเดินร้องไห้ออกมา
 “พี่ฟางพี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย” ยัยเฟย์อีกแล้วซินะ
“ไม่เป็นไรกลับบ้านกันเถอะ” ฉันยิ้มให้ยัยเฟย์ดูแล้วเราก็กลับบ้าน
 
ณ  มหาลัย KZ_ZK 7
 
   วันนี้ฉันมีเรียนเช้าเลยต้องรีบมาหน่อยส่วนยัยเฟย์ก็ยังคงทะเลาะกับแฟนตั้งแต่ออกจากบ้านจนเลิกกันในที่สุด วันนี้ป็อปก็มีเรียนเช้านิทำไมยังไม่มาอีก แต่ฉันไม่ได้บอกป็อปว่าวันนี้ฉันเรียนเช้า ฉันบอกว่าฉันมีเรียนบ่าย
 
“ป็อปปี้...ยัยเฟย์หลบเร็ว” ฉันดึงยัยเฟย์มาหลบแถวๆพุ่มไม้ที่ใกล้กับโต๊ะประจำของพวกนั้น
“เห้ยไอ้ป็อปวันนี้ไม่มากับฟางหรอว่ะ” เสียงเขื่อนทักป็อปปี้ที่เดินเข้ามา
“ไม่ว่ะบอกว่ามีเรียนบ่ายเออแล้วเฟย์อ่ะ” ป็อปย้อนกลับไป
“เลิกกันแล้วไม่ถึง10นาทีเลยว่ะ5555” เสียงนายเขื่อนดูจะดีใจมากเลยในขณะที่เฟย์กำลังจะร้องไห้
“เฟย์ไม่เป็นไรนะ” วันนี้กลายเป็นฉันที่ต้องปลอบยัยเฟย์แทน
“อือพี่ฟางเฟย์ไม่เป็นไร” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่แววตาดูจะแค้นเอามากๆเลย
 
 
...ruktomokaew...
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------หายจากกันไปซะนานทีเดียว ในที่สุดก็กับมาอัพฝากเม้นกันด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการติดตามนะคะ น่าสงสารเฟย์ฟางจัง ใครสงสารเฟย์ฟางขอเม้นหน่อย