suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 19.38 น.
แก้ไขเมื่อ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 13.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
11) เราคบกันแล้วนะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันกับโทโฒะหันไปมอง
“แก้วทำอะไรกันอยู่ลูกลงไปทานข้าวได้แล้ว” เสียงของม๊านี่เองได้โอกาสหละ
“ค่ะม๊าเดี๋ยวแก้วตามลงไป” ฉันเปิดประตูแล้วบอกม๊า
“งั้นม๊าลงไปก่อนหละเร็วๆด้วยลูก” ม๊าบอกก่อนจะหันหลังแล้วเดินลงไป
“แก้วขอตัวเดี๋ยวเราค่อยคุยกันใหม่” ฉันหันมาบอกโทโมะแล้วเดินตามม๊าไป
“รอด้วยแก้ว...โมะขอโทษ” อะไรของเขา???
“เรื่องอะไรอีกหละ??” ฉันงงจริงๆ
“ก็เรื่องเมื่อกี้นี่อ่ะแต่โมะแค่อยากรู้ว่ามันคือใคร” นั่นไง
เดี๋ยวไว้คุยตอนอยู่ที่คอนโด
------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จฉันกับโทโมะก็เตรียมตัวเพื่อที่จะกลับไปอยู่ที่คอนโดระหว่างฉันกับโทโมะก็เคลียเรื่องทุกอย่างแต่กว่าจะเข้าใจกันได้นี่สิเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนี่ขนาดคบกันแค่วันแรกนะเนี๊ยะยังหึงซะแล้วพรุ่งนี้ฉันไม่ตายเลยหรอรุ้สึกเหมือนคิดผิดจริงๆ
“แก้วคืนนี้โมะนอนด้วยคนนะครับ” ลูกอ้อนตลอด
“ไม่มีทางซะหรอกถึงเราจะเป็นแฟนกันแต่ไม่ได้หมายความว่าโมะจะทำอะไรก็ได้เพราะฉะนั้นแยกกันนอนดีที่สุด” ฉันบอกอย่างเหนือกว่าแล้วหันหลังเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปแต่โทโมะก็ยังพยายามจะเข้ามาในห้องของฉันให้ได้
“นี่โมะแก้วบอกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ” ถึงจะพูดยังไงเขาก็ไม่ฟัง
“โมะขอแค่นอนกอดแก้วอย่างเดียวเองนะไม่มีอะไรมมากกว่านั้นแน่นอน” ฉันจะทำไงดีนะ
“เห้ย~~งั้นก็ได้” เหนื่อยใจจริงๆเลยฉัน
“เย้ๆแก้วน่ารักที่สุดเลย” พูดอย่างเดียวไม่พอยังจะเข้ามากอดฉันอีกแต่ดีนะที่ฉันรู้ตัวจึงเบี่ยงตัวหลบทัน
“ยังไม่ทันขาดคำเลยนะ- -*” เงียบเลย
“ขอโทษครับTT” อย่าทำหน้าอย่างนั้นได้มั้ยอ่ะมันจะน่ารักเกินไปแล้ว
“เห้ย~~ชั่งเหอะไปนอนได้ละหรือจะกลับห้องไปก็ได้นะไม่ว่า^^” ฉันยิ้มให้แล้วแทรกตัวจากอ้อมกอดมานอนที่เตียง
“ตัวแก้วนุ่มนิ่มจังหอมด้วย” โทโมะพูดหลังจากที่ (แอบ) เอื้อมแขนกอดฉันไว้
“นอนเถอะนะแก้วง่วงแล้ว” ฉันพูดแล้วหลับตาลง
ณ เช้าวันต่อมา
เวลา 06.00 น.
“อือ~~” เสียงของร่างบางร้องขึ้นหลังจากตื่นนอนในยามเช้า
“เวลาหลับน่ารักจัง” ฉันพูดแล้วลุกไปอาบน้ำจะได้ไปมหาลัยเลยวันนี้ฉันมีเรียนตอน10.00น.แต่ว่าวันนี้ญาติของฉันจะมาหาที่มหาลัยฉันเลยต้องรีบไปก่อน
หลังจากที่ฉันอาบน้ำ+แต่งตัวแล้วก็มานั่งแต่งหน้าทำผมอีกนิดหน่อยวันนี้ต้องแต่งหน้าออนๆแต่ปกติฉันก็ไม่ใช่คนที่แต่งหน้าเข้มอยู่แล้วแถมยังต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยนิดหน่อยและมันก็เป็นปกติของฉันอยู่แล้วแค่สั้นขึ้นเลยเข่านิดหน่อยเอง(มั้ง) ฉันเหลือบมองคนที่เพิ่งตื่นอีกคนที่อยู่บนเตียงซึ่งก็กำลังมองมาทางฉันอยู่ด้วย
“อือ~~แก้วจะรีบไปไหนอ่ะวันนี้มีเรียน10โมงไม่ใช่หรอ” รู้ดีจริงๆ
“ตื่นมามก็จับผิดเลยนะคะคุณแฟน” ฉันพูดแล้วเดินไปหยิกแก้มของโทโมะ
“ก็แก้วน่ารักซะขนาดนี้โมะก็ต้องหวงเป็นธรรมดา” ยังจะมากอดตอบอีก
“พอเลยๆแก้วจะรีบไปมหาลัยเดี๋ยวโมะค่อยตามไปก็ได้” ฉันพูดแล้วกำลังจะลุกขึ้นแต่...
“ไม่มีทางแก้วต้องไปพร้อมโมะเท่านั้น” ขัดตลอด
“โมะแก้วมีธุระจริงๆนะไว้วันหลังแล้วกันนะTT” ฉันพร้อมแล้วทำหน้าเศร้า
“ไม่!!!แก้วต้องไปพร้อมโมะ” โทโมะพูดแล้ววิ่งไปหยิบกระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ กุญแจรถ หยิบไปซะหมดเลยแล้วก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
“ว๊าย!!!” ฉันอุทานขึ้นเมื่อโทโมะกระชากแขนของฉันเข้ามาในห้องน้ำ
“อยู่ในนี้จนกว่าโมะจะอาบน้ำเสร็จเอ๊ะหรือว่าจะช่วยโมะอาบน้ำดีนะ” พูดแล้วทำหน้าหื่นๆมาให้ฉัน
“ไม่ๆแก้วจะออกไปรอข้างนอกถ้ามีปัญหาเราเลิกกัน” ฉันพูดพร้อมคาดโทษไว้ก่อนจะเดินออกมา
ผ่านไปประมาณ 40 นาที โทโมะก็ออกมาแต่งตัวทำหน้านิหน่อยเท่านั้นอาจเป็นเพราะเห็นฉันนั่งทำหน้าเหมือนคนใกล้ตายอยู่ก็ได้มั้งถึงได้รีบ
“ไปกันได้แล้วครับที่รัก^^” จากนั้นเรา2คนก็มุ่งตรงมายังมหาลัยซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง
ณ มหาลัย KZ_ZK 7
พอรถจอดปุ๊ปฉันก็รีบหยิบกระเป๋าที่โทโมะยึดไปประตูแล้ววิ่งไปที่ห้องประจำ (ห้องที่ฉันไปมีเรื่องกับเกล โบว์ แบม) ทันทีไม่สนใจโทโมะเลยด้วยซ้ำความจริงฉันนัดญาติไว้7โมงแต่นี่7โมง25นาทีแล้วฉันสายมมากเลยนะเนี๊ยะ ตายๆตายแน่เลยฉัน
“อุ๊ย!!!!ขอโทษค่ะ” มัวแต่มองนาฬิก
าจนไม่รู้ว่าชนกับใคร
“จะรีบไปไหนครับ” เสียงคุ้นๆ
“โทโมะ!!!” โลกกลมจริงๆ
“ก็ใช่นะสิแก้วจะรีบไปไหนไมม่รอโมะเลยนะ” ยังจะมางอนอีก
“โมะแก้วไม่มีเวลามมาง้อหรอกนะปล่อยมือแก้วได้แล้วแก้วรีบ” ฉันกระชากแขนตัวเองจากมือของโทโมะแต่มันทำไมไม่ออกซะที
“ก็ไปพร้อมกันนี่แหละ” พูดจบก็จับมือฉันเดินไปห้องว่างประจำ
ปัง!!! เสียงประตูกระทบกับผนังจากฝีมือของฉันเอง
“นึกว่าใครตกใจหมดเลยยัยแก้ว” เสียงของ...
“พี่กวิน!!!!!คิดถึงที่สุดเลยอ่ะ” ฉันรีบวิ่งไปกอดพี่กวินลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง
“ปล่อยออกจากกันได้แล้วมั้ง!!!!” เสียงของโทโมะดังขึ้นทำให้ฉันกับพี่กวินหันไปมอง
“ใครหรอแก้ว???” พี่กวินกระซิบถามฉัน
“แฟนแก้วเองครับมีปัญหาอะไรรึป่าวครับ” เหมือนจะเรียบร้อยแต่ก็น่ากลัว
“ผมกวินพี่ชายของแก้วครับ^^” พี่กวินนี่ก็ใจดีสู้เสือ
“พี่ชาย???แก้วมีพี่ชายด้วยหรอ” นั่นไงงานเข้า
“ลูกพี่ลูกน้องอ่ะโมะ” ฉันตอบแล้วก็มองหาใครอีกคน
“หาพี่อยู่หรอจ๊ะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้นอยู่ข้างหลังฉันและเขาคือ...
“พี่หวาย!!!!คิดถึงจังเลยค่ะ” ฉันหันหลังไปกระโดดกอดพี่หวายภรรยาของพี่กวิน
“อะแฮ่ม!!” เสียงกระแอมของโทโมะทำให้ฉันผละออกจากพี่หวายนี่ขนาดผู้หญิงกับผู้หญิงนะเนี๊ยะ
“ใครอ่ะหน้าตาดีนะ” พี่หวายถามถึงโทโมะ
“หวายไปเหอะสายแล้วนะ” เสียงของพี่กวินพูดขึ้น
“อะไรอ่ะเพิ่งมาเองนะจะรีบไปไหนอ่ะ” ฉันถามอย่างสงสัย
“พี่จะต้องไปหาทางบ้านหวายอีกเพิ่งกลับมาก็ต้องไปรายงานตัวก่อน” จริงสิพี่กวินกับพี่หวายไปอยู่ประเทศอังกฤษนี่หน่านานๆทีจะกลับมาประเทศไทย
“งั้นพี่ไปก่อนนะจ๊ะแก้วแล้วตกลงนายคือใครจ๊ะ” พี่หวายบอกฉันก่อนจะหันไปถามโทโมะ
“อ๋อผมโทโมะเป็นแฟนของแก้วนะครับ” แนะนำตัวได้ดีจริงๆ
“ห๊ะ!!!!” ไม่ใช่เสียงพี่หวายและพี่กวินแต่เป็นเสียงของยัยเฟย์ยัยฟางตามมาด้วยป๊อปปี้และเขื่อน
“คบกันตั้งแต่เมื่อไร”ยัยเฟย์พูดพร้อมกับยัยฟางเหมือนนัดกันไว้
“เราคบกันแล้วนะตั้งแต่เมื่อวานนี่อ่ะไมหรอ” กลายเป็นโทโมะที่ตอบคำถาม
“ทำไมมันไวจังอ่ะ” นายเขื่อนยุ่งตลอด
“ก็ฉันกับแก้วเราเป็นคู่หมั้นกันนิหน่าไม่เห็นจะแปลก” ใครจะไปรู้มิทราบคุณโทโมะ
“งงจริงว่ะคู่นี่” เสียงนายป็อปปี้พูดขึ้นหลังจากที่เงียบกันมานาน
“ว่าแต่ฉันนายมายุ่งอะไรกับเพื่อนฉันห๊ะ”ได้เวลาที่ฉันต้องพูดมั่งแล้ว
...ruktomokaew...
----------------------------------------------------------------------------------------------
อัพให้แล้วนะคะหวังว่าจะช่วยเม้นให้เยอะๆด้วยนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
