suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

“งั้นพี่ไปก่อนนะจ๊ะแก้วแล้วตกลงนายคือใครจ๊ะ” พี่หวายบอกฉันก่อนจะหันไปถามโทโมะ

“อ๋อผมโทโมะเป็นแฟนของแก้วนะครับ” แนะนำตัวได้ดีจริงๆ

“ห๊ะ!!!!” ไม่ใช่เสียงพี่หวายและพี่กวินแต่เป็นเสียงของยัยเฟย์ยัยฟางตามมาด้วยป๊อปปี้และเขื่อน

“คบกันตั้งแต่เมื่อไร”ยัยเฟย์พูดพร้อมกับยัยฟางเหมือนนัดกันไว้

“เราคบกันแล้วนะตั้งแต่เมื่อวานนี่อ่ะไมหรอ” กลายเป็นโทโมะที่ตอบคำถาม

“ทำไมมันไวจังอ่ะ” นายเขื่อนยุ่งตลอด

“ก็ฉันกับแก้วเราเป็นคู่หมั้นกันนิหน่าไม่เห็นจะแปลก” ใครจะไปรู้มิทราบคุณโทโมะ

“งงจริงว่ะคู่นี่” เสียงนายป็อปปี้พูดขึ้นหลังจากที่เงียบกันมานาน

“ว่าแต่ฉันนายมายุ่งอะไรกับเพื่อนฉันห๊ะ”ได้เวลาที่ฉันต้องพูดมั่งแล้ว

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------

 

“ไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกแก้วอย่าไปสนใจ” ยัยฟางบอกแล้วเดินหนีไปนั่งที่สแตน

 

      พูดง่ายๆห้องนี้เป็นห้องรวมนั่นคือจะเป็นคล้ายๆโรงยิมกีฬาเพราะจะมีสแตนทั้งอยู่ริมๆห้องและพื้นที่หน้าห้องจะเหมือนห้องซ้อมร้องเพลงและเต้นและจะมีโต๊อยู่ริมขวาเป็นโต๊ไม้อย่างหรูดูมีสกุลไว้สำหรับทำงานหรืกินขนมต่างๆและด้านหลังของสแตนจะมีทางลับๆอยู่ถ้าไม่สังเกตุก็จะไม่รู้เพราะมันเป็นประตูที่ดูภายนอกแล้วเหมือนลายทั่วไปแต่ภายในจะเป็นห้องใต้ดินซึ่งเป็นห้องลับของ ffk ที่รู้เท่านั้นส่วนนายพวกนั้นหนะไม่รู้เรื่องอะไรหรอก

 

“ฟาง~ป็อปขอโทษ” นั้นคือเสียงของนายป็อปปี้ที่กำลังอ้อนยัยฟางอยู่

“พวกนายจะไปไหนก็ไป...เชิญไปหาสาวๆของพวกนายเหอะอย่ามายุ่งกับพวกฉัน!!!” เสียงยัยเฟย์เริ่มโวยวาย

“เฟย์เย่เขื่อนขอโทษนะที่ทำตัวไม่ดีกับเฟย์เย่...เขื่อนสำนึกผิดแล้วนะTT” นายเขื่อนพูดแล้วจะร้องไห้

“แก้ว....ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก” ยัยฟางพูดจบก็เดินนำออกไปและแน่นอนว่าฉันต้องเดินตาม

“เดี๋ยวพี่ฟาง...เฟย์ไปด้วยว่วนพวกนายรออยู่ที่นี่แหละหรือไม่งั้นก็ไปหาสาวๆซะ” แล้วพวกฉัน3คนก็เดินออกมา

 

ณ  โรงอาหารของมหาลัย

 

   เหตุผลที่พวกฉันเลือกโรงอาหารเพราะว่ายัยเฟย์เกิดหิวขึ้นมาแล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาเช้ายังไมม่ค่อยมีคนมาสักเท่าไรจึงเป็นที่ค่อนข้างจะสงบพอนั่งโต๊ะปุ๊ปยัยฟางก็เปิดประเด็นทันทีแต่ยัยเฟย์ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว...ไปอดอยากมาจากไหน - -*...

 

“นี่ยัยแก้วแกคิดยังไงถึงได้ไปคืนดีกับนายโทโมะนั่นหละ” ประเด็นเริ่มเปิดกันแล้ว

“ก็...ฉันยังรักเขามั้งนะไม่รู้สิ” ฉันตอบแต่ตากับมองไปที่อื่น

“ไหนแกบอกว่าแกจะมาแก้แค้นไม่ใช่หรอแล้วทำไม....” ยัยฟางยังคงสงสัยไม่เลิก

“ก็ฉันไปปรึกษากับเจ๊มาแล้ว ฉันเลยจะลองให้โอกาสเขาอีกครั้งนะแค่ครั้งเดียวเท่านั้นฟางคงไม่เป็นไรหรอก”

“แล้วแกไม่กลัวเจ็บหรอ ฉันยังกลัวจนไม่กล้าให้โอกาสป็อปเลยอ่ะ” ยัยฟางพูแล้วทำหน้าเศร้า

“มันเกิดอะไรขึ้นฟางเล่าให้ฉันฟังได้มั้ย” ฉันถามสิ่งที่สงสัยมานาน

“อืมเรื่องมันเป็นอย่างนี้…..”  จากนั้นยัยฟางก็เริ่มเล่า

 

~~ย้อนไปเมื่อ 8 เดือนที่แล้ว~~

 

//ฟาง//

 

“ป็อปปี้วันนี้เราไปดูหนังกันมั้นอ่ะ” ฉันถามป็อปปี้แฟนของฉันเองอ่ะแหละเราคบกันมาพอๆกับยัยแก้วก็รวมๆ2ปีนะ

“คือวันนี้เราม่ว่างอ่ะฟางไว้เป็นไว้พรุ่งนี้นะครับ” อย่าทำหน้าอ้อนได้มั้ยหละ

“ก็ได้แต่ป็อปต้องสัญญานะว่าจะเป็นพรุ่งนี้” ฉันพูดแล้วยื่นนิ้วก้อยออกมา

“ครับป็อปสัญญา” ป็อปปี้เองก็ยื่นนิ้วก้อยมมาเกี่ยวกันไว้

“งั้นฟางกลับก่อนะคะ บายค่ะ” ฉันพูดแล้วเดินออกมาขึ้นรถจะกลับบ้าน

 

    หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยกำลังโดนหลอกโดยแฟนหนุ่มของเธอเองเพราะถ้าเธอหันหลังกลับไปมองข้างหลังเธอจะเห็นภาพที่ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้

 

“เอ๊ะ??อยู่ไหนนะฉันหยิบมาแล้วนิ”

 

   หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากป็อปแฟนของฉันได้ค่อยข้างมากแล้วเพื่อจะกลับบ้านแต่ฉันดันลืมกุญแจซะได้แล้วมันอยู่ไหนหละเนี๊ยะถ้าไม่มีแล้วฉันจะกลับยังไงแต่เอ๊ะเดี๋ยวนะฉันลืมมันไว้ที่กระเป๋าป็อปนิเมื่อเช้าฉันฝากไว้ฉันจำได้ แล้วตอนนี้ป็อปอยู่ไหนหละเนียะเซ็.ต้องเดินกลับไปอีกแล้วหรอเหนื่อยจังTT

 

“ป็อปค่ะวันนี้เราไปดูหนังกันนะคะ” เสียงหวานของใครกันนะ

“วันนี้ป็อปไม่ว่างว่างครับ” อะ..อะไรนะป็อปนาย...

“งั้นพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะบูมไปก่อนนะคะ” อ๋อยัยบูมนี่เองที่ร่วมมือกันหักหลังฉัน

(มีอะไรหรอฟาง) ป็อปพูด

“ป็อปหรอพอดีฟางลืมกุญแจอ่ะป็อปอยู่ไหน”

(เอ่อ...ป็อปอยู่สานมบาสอ่ะเดี๋ยวป็อปเอาไปให้ก็ได้ฟางไม่ต้องมาหรอก)

“ทำไมหรอป็อปมันมีอะไรรึป่าว”

(ไม่มีๆแต่ป็อปกลัวฟางเหนื่อยอ่ะ) ดูคำแก้ตัว

“ไม่เป็นไรหรอกป็อปเดี๋ยวฟางไปเอาเอง หันหลังมาซิ” ฉันพูดจบก็วางสาย

“ฟะ...ฟางมาเร็วจัง”

“ตกใจหรอนี่ แฟน นะไม่ใช่ผี” ฉันทำเสียงหวานปนประชด

“เอ่อนี่กุญแจรถฟาง” นายป็อปพูดแล้วยื่นกุญแจมาให้ฉัน

“ขอบใจนะป็อป...บายค่ะ” ฉันพูดแล้วหันหลังเดินไป

 

ณ  เช้าวันต่อมา

 

~~แค่คนรักที่หล่น...แค่ความรักหนึ่งผ่านไป~~

 

“ค่ะป็อป”

(ฟางวันนี้ป็อปไม่ว่างอ่ะมีงานด่วนอ่ะไม่เวลาเลยไว้วันอื่นนะครับ)

“ไม่เป็นค่ะ...ฟางเข้าใจ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่มันร้อนๆที่ขอบตา

(ขอบคุณนะฟางที่เข้าใจป็อป...ฟางน่ารักที่สุด..บายครับ ติ๊ด~) เหอะ!!!

“แต่ถึงฉันน่ารักขนาดไหนนายก็ไม่เคยรักฉันเลย ฮึก ฮือๆ”

 

   ฉันร้องไห้ภายในห้องของตัวเอง ทำไมชีวิตฉันต้องเจอผู้ชายแบบนี้ด้วย ฉันน่าจะเชื่อยัยแก้วตั้งแต่แรกว่านายพวกนี้มัน...เลว..ไม่เคยรักใครจริง...ฮึก ฮึก ฮือออออ ฉันปล่อยออกโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

“พี่ฟาง...เฟย์เข้าไปนะ” เสียงน้องสาวของฉันเอ่ยขึ้น

“พี่ฟาง!!!” เฟย์เอ่ยขึ้นอย่างตกใจ

“เฟย์~ป็อปมีคนอื่นอ่ะเฟย์พี่เจ็บอ่ะ ฮือออ” ฉันซบไหล่เฟย์แล้วปล่อยอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรนะพี่ฟางใจเย็นๆก่อน” ยัยเฟย์พยายามปลอบฉัน

“พี่น่าจะเชื่อยัยแก้วตั้งแต่แรก ฮือออออ” ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“ไม่ต้องร้องแล้วพี่ฟาง...เฟย์ว่าเราไปเที่ยวกันดีกว่านะ” ไปเที่ยวงั้นหรอ...

“อืมก็ดีเหมือนกันเดี๋ยวพี่แต่งตัวแปปหนึ่ง” แล้วยัยเฟย์ก็เดินออกไป

 

ณ  ห้างสรรพสินค้า

 

    ในที่สุดฉันก็มาถึงห้างด้วยหน้าตาที่เศร้าถึงแม้ว่าจะมีเครื่องสำอางที่แต่งให้ดูดีภายนอกเท่านั้น ฉันกับยัยเฟย์เดินดูร้านเสื้อผ้ามาเรื่อยๆแต่ฉันไม่ได้สนใจเสื้อผ้าต่างๆฉันกลับสนใจชายหญิงคู่หนึ่งที่ดูจะคุ้นตากันมากและแน่นอนว่าคือ....

 

“ป็อปปี้” เสียงของยัยเฟย์พูดขึ้นเมื่อเห็นบุคคลใกล้ๆ

“พี่ฟางไปจากที่นี้กันเถอะค่ะ” ยัยเฟย์พยายามดึงแขนฉันออกไปแต่...

“ป็อป!!!” ฉันสะบัดมือออกจากเฟย์แล้วเดินไปทักป็อปปี้

“ฟาง!!!” ดูป็อปปี้เองจะตกใจไม่น้อย

“ใช่ฟางเองป็อปมาทำอะไรที่นี่” ฉันถามด้วยน้ำเสียงธรรมดา

“เอ่อคือ...ปะ..ป็อปมาซื้อของอ่ะ” แก้ตัวน้ำขุ่นๆ

“แล้วผู้หญิงคนนั้นหละ” ฉันชี้ไปถึงผู้หญิงที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ

“อ๋อ...นะ”

“ป็อปค่ะไปกันเถอะค่ะแบมหิวข้าวแล้วค่ะ” ยัยแบมเดินมาเกาะแขนป็อปปี้ต่อหน้าต่อตาฉัน

“นี่มันอะไรกันป็อป” ฉันถามไม่คิดจริงๆ

“เอ่อคือ...ป็อปขอตัวก่อนนะปวดหัวอ่ะ” ป็อปปี้เดินผ่านฉันกับยัยแบมไปเฉยๆ

“นี่เธอเป็นใครยะมาย่งอะไรกับป็อปของฉัน” ดูพูดมาเต็มปากเต็มคำ

“เหอะขอตัว!!!” ฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบแล้วเดินร้องไห้ออกมา

 “พี่ฟางพี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย” ยัยเฟย์อีกแล้วซินะ

“ไม่เป็นไรกลับบ้านกันเถอะ” ฉันยิ้มให้ยัยเฟย์ดูแล้วเราก็กลับบ้าน

 

ณ  มหาลัย KZ_ZK 7

 

   วันนี้ฉันมีเรียนเช้าเลยต้องรีบมาหน่อยส่วนยัยเฟย์ก็ยังคงทะเลาะกับแฟนตั้งแต่ออกจากบ้านจนเลิกกันในที่สุด วันนี้ป็อปก็มีเรียนเช้านิทำไมยังไม่มาอีก แต่ฉันไม่ได้บอกป็อปว่าวันนี้ฉันเรียนเช้า ฉันบอกว่าฉันมีเรียนบ่าย

 

“ป็อปปี้...ยัยเฟย์หลบเร็ว” ฉันดึงยัยเฟย์มาหลบแถวๆพุ่มไม้ที่ใกล้กับโต๊ะประจำของพวกนั้น

“เห้ยไอ้ป็อปวันนี้ไม่มากับฟางหรอว่ะ” เสียงเขื่อนทักป็อปปี้ที่เดินเข้ามา

“ไม่ว่ะบอกว่ามีเรียนบ่ายเออแล้วเฟย์อ่ะ” ป็อปย้อนกลับไป

“เลิกกันแล้วไม่ถึง10นาทีเลยว่ะ5555” เสียงนายเขื่อนดูจะดีใจมากเลยในขณะที่เฟย์กำลังจะร้องไห้

“เฟย์ไม่เป็นไรนะ” วันนี้กลายเป็นฉันที่ต้องปลอบยัยเฟย์แทน

“อือพี่ฟางเฟย์ไม่เป็นไร” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่แววตาดูจะแค้นเอามากๆเลย

 

 

...ruktomokaew...

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------หายจากกันไปซะนานทีเดียว ในที่สุดก็กับมาอัพฝากเม้นกันด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการติดตามนะคะ น่าสงสารเฟย์ฟางจัง ใครสงสารเฟย์ฟางขอเม้นหน่อย