suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

    ระหว่างทางกลับบ้านโทโมะก็ถามว่าคุยกับพิมว่าอะไรบ้างแล้วฉันโกรธมั้ยแล้วฉันจะให้อภัยพิมรึป่าวแล้วก็คุยกันดีมั้ยมีปากเสียงกันรึป่าว คุยกันไปคุยกันมาก็มาถึงเรื่อง....
 
“แก้ว....เรื่องที่แก้วจะบอกโมะคืออะไรหรอ” เรื่อง????
“อ๋อเรื่องนั้นแก้วแค่จะบอกว่า....แก้วจะให้โอกาสโมะอีกครั้งหนึ่ง^^”  ฉันพูดแล้วยิ้ม
“จริงหรอแก้วโมะดีใจมากๆเลยนะแก้ว” โทโมะเองก็ดูจะดีใจเป็นพิเศษ
“จริงสิแต่โอกาสมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะโมะห้ามทำแก้วเสียใจอีก” เมื่อมาถึงบ้านแล้วฉันก็รีบเดินหนีออกมากลัวเขาจะหน้าฉันที่กำลังแดงอย่างเห็นได้ชัด
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
 
“แก้วรอโมะด้วยสิครับ” เสียงของโทโมะตามมาก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาจับมือของฉัน
“อ้าวก็โมะช้าเองทำไมหละ” เสียงของฉันทำให้ตกเป็นเป้าสายตาของคนในบ้าน
“กลับมาแล้วหรอลูกแล้วเสียงดังอะไรกันหละ” ม๊าเดินมาถามฉันกับโทโมะ
“ไม่มีอะไรมากหรอกครับคุณแม่...ผมขอตัวแก้วไปเคลียกันก่อนนะครับ” พูดจบก็ลากฉันออกมาที่ศาลาริมน้ำซึ่งเป็นที่ส่วนตัว
“นี่!!!มีอะไรทำไมไม่คุยกันในบ้าน” ฉันโวยวายทันทีที่มาถึงศาลาริมน้ำ
“ก็อยากอยู่ด้วยกันส่วนตัวมั้งหนิเมื่อวานแก้วก็นอนที่บ้าน” เริ่มมาลูกอ้อนย่างเดียวไม่พอยังจะมากอดเอวฉันไว้ด้านหลังอีกหึย!!!ขนลุก
“นี่อย่ามาทำตัวเหมือนเด็กมีอะไรก็พูดมาเลยตรงๆอย่าอ้อมค้อม” ฉันถามความจริงจากโทโมะและ...
“รู้ทันตลอดเลยอ่ะTTแต่ก็ชั่งเหอะก็....โมะอยากรู้ว่าเรื่องที่แก้วพูดในรถอ่ะหมายความว่าไงอ่ะ” โอ๊ยคนอะไรโง่ชะมัด
“ก็หมายความตามที่พูดอะแหละ” ฉันก็ยังไม่ยอมบอก
“แก้วจะให้โอกาสโมะจริงๆหรอ” ดูเหมือนว่าโทโมะจะยังไม่เชื่อ
“หรือจะไม่เอาแก้วจะได้เอาไปให้พี่ธาม!!!” ต้องอ้างชื่อพี่ธามซะหน่อย
“เห้ย!!!เอาดิไม่ต้องเอาไปให้คนอื่น” เหอะๆ- -*
“คนอื่นที่ไหนนั่นมัน....”
“มันอะไรแฟนยืนอยู่นี่พูดถึงคนอื่นได้ไง- -*” ฉันยังพูดไม่ทันจะจบเลยก็โดนนายโทโมะแทรกขึ้นก่อน
“แฟนที่ไหนแก้วไม่มีแฟนโมะลืมไปแล้วหรอว่าเรา เลิกกันแล้ว นะแสดงว่าตอนนี้แก้วโสด^^” ฉันพูดเหมือนถือไพ่เหนือกว่า
“งั้นดีกันนะครับโมะขอโทษTT” ดูเค้าทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้
“แก้วให้อภัยโมะแล้วแต่...อุ๊ย!!!พี่ธามโทร.มา” ฉันพูดแล้วทำท่าจะรับโทรศัพท์แต่....
“ไม่ให้รับOKโมะยอมแล้ว” โทโมะตรงเข้ามาห้าม
“เป็นแฟนกันะครับ” โอ๊ยเขินวุ๊ย
“โมะจะไม่ทำให้แก้วเสียใจอีกใช่มั้ย” ฉันถามเพื่อความมั่นใจ
“แน่นอนครับโมะสัญญาครับ...ตกลงเป็นแฟนกันนะครับ”ตอบว่าอะไรดีนะ
“งั้นก็.....ตกลงค่ะ” ฉันตอบตกลงไป-////-
“เย้ๆดีใจที่สุดเลย...ฟอด” โทโมะบอกแล้วกระโดดกอดฉันจนจะล้มแล้วยังจะมาขโมยหอมแก้มฉันอีก
“พอแล้วเข้าบ้านกันดีกว่า” ฉันเอ่ยชวนเข้าบ้าน
“เดี๋ยวโมะอยากอยู่ด้วยกัน2ต่อ2นิ” พูดแล้วทำหน้าเศร้า
 
ณ    บ้านแก้ว
 
“ว่าไงจ๊ะไปไหนกันมาแล้วทำไมแก้วหน้าแดงอย่างงั้นหละลูก” มาถึงก็โดนยิงคำถามก่อนเลย
“อ๋อสงสัยจะ...อุ๊บส์!!!” ฉันรีบเอามือปิดปากของโทโมะก่อนที่จะพูดอะไรออกมา
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะม๊าแล้วนี่ทีอะไรทานบ้างอ่ะค่ะ” รีบเปลี่ยนประเด็นเลย
“ก็มีอะลูกจะทานเลยรึป่าวหละม๊าจะได้จัดโต๊ะให้”
“ดีเลยค่ะจัดโต๊ะเลยค่ะม๊าเดี๋ยวแก้วไปอาบน้ำก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็วิ่งขึ้นไปบนห้องพร้อมลากโทโมะไปด้วย
“เดี๋ยวนี่แก้วจะรีบไปไหน” นายโทโมะดึงแขนฉันไว้ก่อนจะถาม
“ก็แก้วจะไปอาบน้ำไงโมะ” ฉันตอบแบบไม่คิดอะไร
“แล้วแก้วจะให้โมะขึ้นไปด้วยเนี๊ยะนะ” เออ!!!จริง
“เห้ย!!!แก้วลืมงั้นโมะรออยู่นี่แล้วกัน” ฉันพูดแล้วก็วิ่งขึ้นบันไดไปอาบน้ำแต่ก็ยังไม่วายมีเสียงแซวตามหลังมาอีก
“เดี่ยวโมะช่วยถูหลังให้เออมั้ย” นั่นแหละเสียงแซวที่ว่า
 
ณ  ห้องแก้ว
 
~~กับสิ่งที่เธอถามฉันจะถามใคร....มันเจ็บที่ถูกทิ้งต้องนานเท่าไร~~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นหลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแต่เบอร์ไม่คุ้นเลยอ่ะใครกันนะ
 
“สวัสดีค่ะ” ฉันตัดสินใจรับสายแล้วถามใส่ก่อน
(เอ่อ...ใช่น้องแก้วรึป่าวครับ) ใครว่ะเสียงคุ้นๆ
“ค่ะ....แก้วพูดค่ะแล้วนั่น...” ฉันยังพูดไม่ทันจบอีกฝ่ายก็แทรกขึ้นมาก่อน
(นี่น้องแก้วจำพี่ไม่ได้หรอครับ) ไม่บอกแล้วจะรู้ได้ไงว่ะ- -*
“ขอโทษนะคะฉันว่าคุณคงโทรผิดแล้วหละค่ะแค่นี่นะคะ” ไอ้โรคจิต
(เดี๋ยวสิครับน้องแก้วพี่....ติ๊ด~) ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้นคนบ้ารึไงหึย!!!เซ็ง
“คุยกับใครอ่ะแก้ว- -*” ใครอีกเนี๊ยะอ๋อ!!!โทโมะนี่เอง
“ใครก็ไม่รู้อ่ะพูดไม่รู้เรื่องโมะอย่าไปสนใจเลย...เราไปทานข้าวกันดีกว่านะเดี๋ญวม๊ารอนาน” ฉันเปลี่ยนประเด็นแต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิด
“เดี๋ยวแก้วเรามาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” โทโมะจับมือฉันแล้วดึงเข้าหาตัวเอง
“เรื่องอะไร???” เรื่องไรว่ะ
“ก็เรื่องโทรศัพท์เมื่อกี๊ไงใครโทร.มา” ยังไม่เลิกอีก
“ก็บอกว่าไม่รู้ว่าใครเขาไม่ได้บอกชื่อ!!!” ฉันชักจะโมโหแล้วนะ
“ไม่เชื่อคุยกันนานซะขนาดนั้น...แล้วถ้าไม่รู้จักจะรับทำไม!!!” โทโมะเองก็ตะคอกใส่ฉัน
“เอ๊ะ!!!นี่โมะอย่ามาทำตัวงี่เง่าได้มั้ยบอกว่าไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไรเชื่อใจกันบ้างสิ” ฉันพยายามคุมอารมณ์ให้เป็นปกติ
“โทรศัพท์มาดูสิ” ดูเหมือนโทโมะเองก็พยายามคุมอารมณ์
“โมะแก้วว่าเราซักจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ...เอาไว้รอให้อารมณ์เย็นกว่านี้แล้วเราค่อยมาคุยกัน” ฉันกำลังจะเดินออกไปหากแต่คำพูด....
“แก้วไม่อยากให้โมะรู้มากกว่าว่ามันป็นใครไม่งั้นแก้วก็เอาโทรศัพท์มาให้เราดูสิ” จะอะไรนักหนา!!!
“นี่โมะมันจะมากไปแล้วนะเราเป็นแค่แฟนกันนะอย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของแก้วนะ” ฉันเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่แล้วสิ
“แค่แฟนงั้นหรอเราเป็นมากกว่านะ....” โทโมะยังพูดไม่จบ
 
ก็อก  ก็อก  ก็อก    เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันกับโทโฒะหันไปมอง
 
“แก้วทำอะไรกันอยู่ลูกลงไปทานข้าวได้แล้ว” เสียงของม๊านี่เองได้โอกาสหละ
“ค่ะม๊าเดี๋ยวแก้วตามลงไป” ฉันเปิดประตูแล้วบอกม๊า
“งั้นม๊าลงไปก่อนหละเร็วๆด้วยลูก” ม๊าบอกก่อนจะหันหลังแล้วเดินลงไป
“แก้วขอตัวเดี๋ยวเราค่อยคุยกันใหม่” ฉันหันมาบอกโทโมะแล้วเดินตามม๊าไป
“รอด้วยแก้ว...โมะขอโทษ” อะไรของเขา???
“เรื่องอะไรอีกหละ??” ฉันงงจริงๆ
“ก็เรื่องเมื่อกี้นี่อ่ะแต่โมะแค่อยากรู้ว่ามันคือใคร” นั่นไง
"เดี๋ยวไว้คุยตอนอยู่ที่คอนโด"
 
 
...ruktomokaew...
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่10แล้วนะจ๊ะยังไงก็ฝากเม้นกันขอให้เม้นทะลุเป้าเกิน200นะคะขอบคุณลาวงจ๊าาาาาาา