suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

ณ  ห้องนอนแก้ว

   ฉันกลับมานั่งทบทวนเรื่องที่คุยกับพี่กิ่งไปเมื่อตอนเย็นฉันว่ามันก็จริงอย่างที่พี่กิ่งพูดฉันควรรจะให้โอกาสเขาส่วนเรื่องแก้แค้นอะไรนั่นก็ควรยุติลงได้แล้วหละเพราะอย่างไงฉันก็ไม่มีความสุขเท่าตอนนี้และฉันก็คงทำไม่ลงหรอกอิอิก็นะ

“พรุ่งนี้ฉันจะให้โอกาสนายดูอีกสักครั้งโทโมะ” ฉันพูดกับตัวเองแล้วล้มตัวลงนอน

------------------------------------------------------------------------------------------------------

ณ  เช้าวันต่อมา

“อือ~” เสียงของฉันดังขึ้นหลังจากตื่นนอน

ก็อก ก็อก ก็อก  เสียงเคาะประตูดังขึ้นแตไม่มีการเปิดเข้ามานั่นก็แสดงว่าไม่ใช่คนในบ้านฉันอย่างแน่

“โทโมะหรอ” ฉันตัดสินใจถามออกไปถึงแม้ว่าจะมั่นใจว่าใช่แน่ๆ

“ครับโมะเอง...แก้วเปิดประตูให้หน่อยนะครับ” นั่นไงบอกแล้วลูกอ้อนแต่เช้าเลย

“เดี๋ยวแก้วขออาบน้ำก่อนนะโมะลงไปรอข้างเลย” ฉันบอกก่อนจะเดินไปล็อคประตูให้เรียบร้อยเพื่อความปลอดภัย

“ก็ได้ครับงั้นเจอกันข้างล่างนะครับ” เสียงของโทโมะค่อยๆหายไปจนสนิท

ผ่านไป 30 นาที

ณ   ห้องรับแขก

“แหม~คุยอะไรกันค่ะเสียงดังเชียว” ฉันแซวม๊ากับโทโมะ

“อิจฉาหรอแก้ว” เสียงม๊าแซวกับมา

“จะบ้าหรอม๊าว่าแต่โทโมะมาทำไมแต่เช้าอ่ะ” ฉันเปลี่ยนประเด็นไปสนใจคนที่นั่งยิ้มอยู่

“อ้าวก็คิดถึงแก้วอ่ะมาไม่ได้หรอTT” คนอะไรขี้น้อยใจชะมัด

“โอ๋~อย่างอนแก้วนะคะ...แก้วมีอะไรจะบอกด้วยแหละ” นั่นทำหน้าสงสัยขึ้นมาทันที

“ไม่ต้องถาม...ตอบมาก่อนว่ามาทำอะไรแต่เช้า” ฉันพูดดักขอโทโมะที่กำลังอ้าปากจะพูด

“เห้ยยย~~ก็วันนี้เราต้องไปเลือกแหวนในวันหมั้นโมะเลยมารับแก้วแต่เช้า” แอบถอนหายใจอย่างยอมแพ้ ชิ!!

“หรองั้นเดี๋ยวแก้วไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” ฉันพูดแล้วเดินขึ้นห้องไปปลี่ยนชุดให้เลิศแล้วแต่งหน้าอีกนิดหน่อย

ณ  ร้านเครื่องเพชร

   ตอนนี้ฉันกับโทโมะก็กำลังมองๆดูแหวนหลากหลายมากมายอยู่เลือกไม่ถูกเลยแหะดูท่าทางตัวของโทโมะเองก็ยังเลือกเลือกไม่ได้เลยนี่ขนาดแหวนหมั้นนะเนี๊ยะยังเลือกไม่ถูกแล้วถ้าป็นงาน.....

“ถ้าเป็นงานแต่งคงเรื่องมากกว่านี่แน่เลย” ไม่ใช่เสียงฉันแต่เป็นเสียงของโทโมะ

“นี่โมะคิดเหมือนแก้วเลยอ่ะ” อันนี้แหละเสียงฉัน

“เชิญดูได้ค่ะชอบแบบไหนค่ะ” เสียงของพนักงานของร้านเอ่ยขึ้น

“เอ่อ...โมะชอบวงไหนอ่ะ” ฉันถามโทโมะเพราะตัวเองก็เลือกไม่ถูก

“แล้วแต่แก้วเลย^^” นั่นโยนมาฉันอีกแล้วหรอ

“งั้นขอดูก่อนแล้วกันนะคะ” ฉันหันไปตอบพนักงาน

“ตามสบายค่ะ” พนักงานตอบแล้วส่งยิ้มมาให้ฉัน

  แล้วฉันกับโทโมะก็เดินดูแหวนจนจะทั่วร้านแล้วแต่มันก็เลือกไม่ได้แล้วจะทำไงดีถามโทโมะก็บอกว่าแล้วแต่เห้ยเดินไปเลื่อยๆจน......

“วงนี้แหละค่ะ/ครับ” ทั้งฉันและโทโมะพูดออกมาพร้อมกันเหมือนนัดกันไว้แล้วชี้ไปแหวนคู่เป็นแหวนเงินเกลี้ยงๆมีรูปหัวใจตรงกลางโทโมะเลยสั่งสลักชื่อวงหนึ่งTKFและอีกวงหนึ่งKTF โอ๊ยทำไมหน้าฉันมันรู้สึกร้อนๆนะ

“เป็นอะไรเขินหรอแก้ว^^” ยังมีหน้ามาถามอีก

“หน้าแก้วไม่ได้ด้านเหมือนโมะนิจะได้ไม่รู้สึก-////-” ฉันยังเขินไม่เลิกจน....

“แหวนได้แล้วค่ะ” เอ๊ะเสียงนี้คุ้นๆนะเหมือน....

“พิม!!!” เสียงของฉันทำให้โทโมะหันมามองและมันก็คือพิมจริงๆด้วย

“แก้ว....โทโมะ” เสียงยัยพิมดูจะตกใจไม่น้อยเหมือนกัน

“คือแก้ว...พิมขอโทษที่เป็นต้นเหตุทำให้โทโมะเลิกกับแก้ว” ยัยพิมบอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา

“เอ่อ...” ฉันจะตอบไงดีอ่ะ

“แก้วยังไม่ต้องให้อภัยพิมตอนนี้ก็ได้แต่พิมต้องขอโทษแก้วจริงๆนะพิมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะพิมรักโทโมะมากไปจนลืมว่าโทโมะมีแก้วอยู่แล้วแต่พิมก็ยังไม่แย่งมาแต่พอแก้วไปเกาหลีได้ไม่นานโทโมะก็เลิกกับพิมด้วยเหตุผลที่ว่าเค้าเลือกแก้วแต่ที่นอกใจแก้วก็เป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นความจริงแล้วเค้ารักแก้วมากนะ...พิมนี่มันเลวจริงๆเลวจนไม่น่าให้อภัย...ฮืออออออออ” ยัยพิมร่ายยาวพร้อมร้องไห้ไปด้วยจนฟังไม่รู้เรื่องแต่ฉันก็พอจับใจความได้ว่ามันเป็นเรื่องอดีตที่เจ็บปวดของฉัน

“เอ่อพิม...ฉันว่าเธอใจเย็นๆก่อนนะแล้วเราไปหาที่นั่งคุยกัน เอ่อ...โทโมะไปที่อื่นก่อนเถอะนะแก้วอยากคุยกับพิมส่วนตัวหนะ” ประโยคแรกฉันพูดกับพิมและประโยคหันไปพูดกับโทโมะซึ่งโทโมะก็ยอมเดินออกไป

“เราไปนั่งคุยกันที่ร้านแหวนเพรชที่พิมออกมาเถอะ” ฉันพูดกับพิมที่ยืนร้องไห้อยู่

ณ  ห้องหลังร้านแหวนเพชร

“แก้ว...พิมเลวมากใช่มั้นแก้วฮืออออ” ยัยพิมยังคงร้องไห้อยู่

“พิมฟังแก้วนะ...พิมไม่ได้เลวขนาดนั้นแต่ความรักมันทำให้พิมหลงผิดเฉยๆ” ฉันพยายามปลอบใจพิม

“แต่ยังไงฉันก็ผิดอยู้ดีตั้งแต่วันนั้นฉันก็ตามหาเธอเพื่อที่จะขอโทษเรื่องที่ผ่านมาตอนนี้ฉันทั้งโกรธทั้งเกลียดตัวเองที่ทำอะไรโง่ๆลงไปถ้าไม่มีฉันเรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ฮือออออออ”.ไหวมั้ยเนี๊ยะยัยพิม

“พิมเห้ย~~แล้วเธอมาทำอะไรที่ร้านแหวนเพรชอ่ะ” ฉันพยายามเปลี่ยนประเด็น

“ก็ฉันเป็นญาติกับทางร้านอ่ะเลยมาช่วยแต่ไม่คิดว่าจะเจอแก้วที่นี่” ได้ผล!!!ยัยพิมลืมเรื่องนั้นไปแล้ว

“อ้าว!!!หรอตอนแรกไม่เห็นพิมอ่ะ”

“ก็พิมอยู่หลังร้านแล้วคุณน้าเค้าให้เอาของมาให้ลูกค้าพิมเลยออกมาแล้วเจอแก้วนี่แหละ^^” ยัยพิมตอบแล้วยิ้มหวานมาให้

“แล้วแก้วกับโทโมะมาซื้อแหวนไปทำอะไร” ดูเหมือนยัยพิมจะยังไม่รู้เรื่องแต่ก็ดีแล้วหละ

“แก้วกำลังจะหมั้นกับโทโมะในอาทิตย์หน้าอ่ะเชิญล่วงหน้าด้วยนะจ๊ะ” ฉันตอบออกไปแล้วตบท้ายด้วยการเชิญ

“ก็คงจะไม่พลาดจ๊ะแหมงานแก้วกับโทโมะทั้งทีนี่นะถือว่าเป็นการไถ่โทษเรื่องในอดีตด้วยแล้วกัน” ยัยพิมพูดแล้วทำหน้าเศร้า

“หยุดพูดถึงเรื่องในอดีตได้แล้วเรื่องมันก็ผ่านมมาแล้วนะพิมเราควรจะอยู่กับปัจจุบันสิอะไรที่มันเจ็บเราก็ควรจะลืมมันไปนะ” ฉันพูดแล้วเอื้อนมือไปจับมือพิมเพื่อให้กำลังใจ

“แก้วไม่โกธรพิมใช่มั้ย” ยัยพิมยังคงไม่เชื่อฉัน

“จะโกรธก็ตรงพิมไม่ไปงานหมั้นนี่แหละ^^บาย” ฉันพูดติดตลกๆแล้วเดินออกมาจากร้านแต่ก็มีมือมาดึงแขนฉันไว้

“แก้ว!!!ไปคุยอะไรกลับพิมมาอ่ะทำไมนานจัง” นึกว่าใครทที่แท้ก็นายโทโมะ

“ก็เรื่องในอดีตอ่ะชั่งเหอะอย่าไปสนใจเลย...กลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวม๊ารอนาน” ฉันพูดแล้วเดินขึ้นรถ

    ระหว่างทางกลับบ้านโทโมะก็ถามว่าคุยกับพิมว่าอะไรบ้างแล้วฉันโกรธมั้ยแล้วฉันจะให้อภัยพิมรึป่าวแล้วก็คุยกันดีมั้ยมีปากเสียงกันรึป่าว คุยกันไปคุยกันมาก็มาถึงเรื่อง....

“แก้ว....เรื่องที่แก้วจะบอกโมะคืออะไรหรอ” เรื่อง????

“อ๋อเรื่องนั้นแก้วแค่จะบอกว่า....แก้วจะให้โอกาสโมะอีกครั้งหนึ่ง^^”  ฉันพูดแล้วยิ้ม

“จริงหรอแก้วโมะดีใจมากๆเลยนะแก้ว” โทโมะเองก็ดูจะดีใจเป็นพิเศษ

“จริงสิแต่โอกาสมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะโมะห้ามทำแก้วเสียใจอีก” เมื่อมาถึงบ้านแล้วฉันก็รีบเดินหนีออกมากลัวเขาจะหน้าฉันที่กำลังแดงอย่างเห็นได้ชัด

...ruktomokaew...

--------------------------------------------------------------------------------------------------กลับมาอัพแล้วนะคะอยาสลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเม้นและโหวต