รอยรัก รอยบาป

                มดไม่ค่อยพ่อใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ตีหน้าทำเป็นยิ้มให้คุณพิม สักพักคุณหลวงก็กลับมาจากราชกาลแล้วก็ให้เควินขนของไปเก็บ
มด – มดคิดถึงคุณหลวงที่สุดเลยเจ้าค่ะ คุณหลวงคิดถึงมดบ้างรึป่าว (คุณหลวงไม่สนใจเดินเข้าไปหาคุณพิมทันที)
ป๊อป – โถ่ คุณพิม ไม่น่าลำบากเดินมารับพี่ถึงนี้เลยอ๊ะพี่อ๊ะเกรงว่าจะกระเทือนลูกในท้องอะสิจ๊ะ
พิม – เดินแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกมั้งค่ะ
ป๊อป – โหไม่ได้หรอก พี่อ๊ะทั้งรักทั้งหวงแม่แล้วก็ลูก ไอ้เควินเอ็งเอาของไปเก็บไป
เควิน – ขอรับ
พิม – อะไรเยอะแยะค่ะคุณพี่
ป๊อป – พี่ไปสั่งเนื้อและก็นมจากออสเตรเลียมาให้คุณพิม แม่กับลูกจะได้แข็งแรงไงจ๊ะ
พิม – คุณพี่อ๊ะไม่ต้องเอาใจน้องขนาดนั้นก็ได้นะค่ะ
ป๊อป – หืม คุณพิม คุณพิมกับลูกก็เหมือนแก้วตาดวงใจของพี่แค่นี่มันยังน้อยไปรู้ไหม เอ่อนังฟาง
ฟาง – เจ้าค่ะ
ป๊อป – เดี๋ยวเอ็งเอาเนื้อนะไปทำอะไรให้คุณพิมทานหน่อย พวกต้มพวกตุ๋นอะไรก็ได้
ฟาง – เจ้าค่ะ
ป๊อป – นังมี
มี – เจ้าค่ะ
ป๊อป – เอ็งก็เอานมไปใส่แก้วมาให้คุณพิมท่านรับประทานด้วยไปเร็ว
มี – เจ้าค่ะ (มีกับฟางรีบไปทันที)
พิม – ฟาง!! นังแบมไปไหนตั้งแต่ฉันกลับมายังไม่เห็นแบมเลยนะ
ฟาง – เอ่อ เออะ คือแบมมัน ไม่ไข้สบายนะเจ้าค่ะ
พิม – ไม่สบายเป็นอะไร
มี – เออะ เป็นไข้ธรรมดาเจ้าค่ะ
พิม – หาหยุกหายาให้มันกินด้วยละ
มี ฟาง – เจ้าค่ะ
ป๊อป – ไปเถอะจ๊ะคุณพิมขึ้นเรือนดีกว่าคนกำลังท้องกำลังไส้ยืนนานๆ ไม่ดีรู้ไหมจ๊ะ
พิม – ค่ะคุณพี่ (คุณหลวงกับคุณพิมเดินขึ้นเรือนโดยไม่สนใจมดที่ยืนอยู่เลย)
แมว – สมน้ำหน้า หึหึ
                มดที่คุณหลวงไม่สนใจก็รีบวิ่งมาที่ท่าน้ำด้วยความโมโหคุณหญิงพิม แลก็เสียใจที่ตัวเองนั้นไม่ท้องเหมือนกับคุณพิม
                เรือนทาสมีกับฟางที่นั่งคุยกันก็เห็นดีที่คุณพิมนั้นท้อง แต่สงสารแบมที่เกิดเรื่องแบบนั้นและก็กลายเป็นตาบาปไปชั่วชีวิตฟางได้บอกกับแม่เธอว่า เธอนั้นเกลียดคุณหลวงที่ท่านนั้นชอบใช้อำนาจบาดใหญ่ข่มเหงรังแกแบมเพียงเพราะแบมเป็นทาส คุณหลวงทำอย่างกับทาสไม่ใช่คนคิดอยากจะข่มเหงรังแกกันอย่างไรก็ได้ และสาปแช่งคุณหลวง
                ตกค่ำคุณพิมก็นั่งอยู่หน้าเรือนคุณกับยายแมวทาสคนสนิทว่าซะใจที่คุณหลวงไม่สนใจมดเลยแม้แต่น้อย แต่คุณพิมนั้นไม่ได้ท้องจึงคิดแผนที่จะทำให้ตัวเองนั้นแท้งลูก
                2 เดือน ผ่านไป เรือนทาสฟางกับแบมกำลังช่วยสมทำงาน
มี – ฟางว่างมือก่อน คุณพิมสั่งให้เอ็งทำต้มจิ๋วไปให้
ฟาง – จะดีเหรอจ๊ะแม่อาทิตย์เนี่ยคุณพิมท่านรับต้อมจิ๋วไป 4 วันแล้วนะ
มี – ท่านคงแพ้ท้องอยากกินรสจัดจัด อีกอย่างต้มจิ๋วก็มีประโยชน์
ฟาง – คนท้องกินอาหารรสจัดแบบนี้จะดีเหรอแม่ มันจะเซาะท้องเอาน่า
สม – ท่านสั่งเนี่ยเอ็งก็รีบทำให้ท่านเถอะวะนังฟาง จะมามัวซักโน่นซักนี่อยู่ทำไม
ฟาง – ก็ฉันเป็นห่วงท่านนิพ่อ ฉันไม่เคยเห็นคนท้องกินอาหารรสจัดแบบนี้
มี – อ้าวฟางคุณหลวงท่านเอาเนื้อมาจากเมืองฝรั่งมาให้เอ็งทำ
สม – ฮะ ฮ๊ะ ฮะ เนื้อจากเมืองฝรั่งอีกแล้วเหรอ ถ้าทางคุณหลวงเนี่ยจะเฮอลูกคนแรกจริงๆ (แต่แบมที่นั่งอยู่ใกล้ๆฟางนั้นเกิดเหม็นขึ้นมาทั้งๆที่แบมนั้นไม่เคยเหม็น)
แบม – อ๊วก แหวะ!!
ยิ่ง – เป็นอะไรอีกละแบม
แบม – ฉันเหม็นนะจ๊ะพี่ยิ่ง อ๊วกกก แหวะ (วิ่งไปอ๊วกทันที)
มี – อ้าวๆ แบม! ฟาง กับยิ่งวิ่งตามไปทันที โดยฟางไปเอาน้ำให้แบมบ้วนปาก
แบม – แหวะ อ๊วกกก พร๊วดดด!! (ยิ่งวิ่งมาลูบหลังให้แบมฟางเอาน้ำมาให้)
ฟาง – แบมเอ็งบ้วนปากก่อนเผื่อจะดีขึ้น
ยิ่ง – ดีขึ้นรึยังจ๊ะแบม
แบม – ค่อยยังชั่วแล้วจ๊ะพี่ยิ่ง
ฟาง – แกเป็นอะไรแบมปกติแกไม่เหม็นเนื้อนิ
แบม – ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ๊ะฟาง
ฟาง – หรือว่า
แบม – ว่าอะไรอ๊ะฟาง
ฟาง – แกจะท้อง (คำพูดของฟางทำเอาแบมกับยิ่งถึงกับอึ้ง)
แบม – จริงสิ!~ เลือดฉันไม่ได้มาสองเดือนแล้วอ๊ะ ไม่จริงอ๊ะ ไม่จริงฉันไม่ได้ท้อง ฉันไม่ได้ท้องนะฟาง ฉันไม่ได้ท้อง ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่ได้ท้อง (ลุกวิ่งหนีไปพร้อมร้องไห้)
ยิ่ง – แบม! แบม!! (วิ่งตามไปทันที)
แบม – ไม่จริงอ๊ะ ไม่จริง ฮึก ฮื้ออ
ยิ่ง – แบม รอพี่ก่อนแบม (วิ่งตามจนจับข้อแขมแบมไว้ได้)
แบม – ไม่จริงอ๊ะ ฮึก ฮื้อ
ยิ่ง – แบมจะหนีพี่ไปไหน แบมเป็นไรจะหนีพี่ไปไหน
แบม – ฉันกลัวอ๊ะพี่แบม ฉันกลัว T^T
ยิ่ง – กลัวอะไรจ๊ะแบม
แบม – ฉันกลัว ฉันกลัวว่าฉันจะท้องอ๊ะพี่ยิ่ง (ไม่ต้องกลัวท้องเรียบร้อยแล้ว -.- //ไรเตอร์)
ยิ่ง – เอ็งจะกลัวทำไมรึแบมลูกเอ็งก็เหมือนกับลูกพี่ พี่จะเป็นคนช่วยเลี้ยงลูกเอ็งเองลูกที่เกิดมาจะเป็นลูกของเราสองคน
แบม – พี่ยิ่ง ฉันขอบใจในน้ำใจของพี่มากเลยนะจ๊ะ แต่ฉันก็กลัวกลัวว่าคุณพิมจะรู้เรื่องนี้
ยิ่ง – พี่จะเป็นคนเรียนท่านเอง ว่าลูกในท้องเอ็งเป็นของพี่ คุณพิมท่านใจดีคงจะไม่ว่ากระไรเอ็งหรอก
แบม – แล้วถ้าคุณหลวงท่านทราบ ท่านจะว่ากระไร
ยิ่ง – ท่านคงไม่ว่ากระไรหรอกก็ตั้งแต่วันนั้นท่านยังไม่ได้เรียกเอ็งเข้าพบเลยไม่ใช่รึ หยุดร้องไห้ได้แล้วแบมฝันร้ายอ๊ะมันได้ผ่านชีวิตเอ็งไปแล้ว นับแต่นี้ต่อไปจะมีเราแค่สามคน คือแบม พี่ แล้วก็ลูกของเรา
แบม – ฉันขอบใจพี่ยิ่งมากนะจ๊ะ ฉันขอบใจจริงๆ (ไหว้ยิ่ง)
                เรือนใหญ่ คุณหลวงก็เอาอกเอาใหญ่คุณพิมเป็นการใหญ่ที่เธอจะมีลูกให้ มดก็เข้ามาทำท่าเหมือนจะไม่สบายเพื่อขอความเห็นใจให้คุณหลวงไปสนใจตัวเองบ้าง แต่คุณหลวงก็ไม่สนใจแล้วก็พาคุณพิมไปเดินเล่นโดยไม่ให้มดตามไป ทาสก็รุมสมน้ำหน้า มีกับฟางก็เดินตามคุณหลวงกับคุณหญิงพิมไปโดยไม่สนใจ พาลงมายังเรือนไม้หลังเล็กที่อยู่ในสวนแล้วให้ฟางกับมีอยู่เป็นเพื่อนแล้วก็ขอตัวไปแล้วกับมาพร้อมกับช่อดอกไม้ให้คุณพิม
                เรือนทาส แบมก็ยังแพ้ท้องอยู่ต่อเนื่องโดยมียิ่ง ฟาง เควิน มาค่อยดูแลอย่างดี
เควิน – ใจคอเอ็งจะไม่บอกคุณหลวงหน่อยรึ
แบม – ไม่! ฉันกลัว
เควิน – เอ็งกลัวอะไร
แบม – ฉันกลัวคุณหลวงจะมาเอาลูกของฉันไป
                โรงครัวทาสก็ทำอาหารแล้วพูดเรื่องแบมเรื่องลูกนั้น มดก็เดินเข้ามาได้ยินเข้าก็เข้าหาเรื่องแบมทันที
มด – นังแบม เอ็งบอกข้ามานะ เอ็งมีอะไรกับคุณหลวง (แบมยังไม่ท่านพูดอะไรก็อาเจียนเสียก่อน) เอ็งท้อง นี่เอ็งท้องจริงๆรึ
ต๋วน – ใช่นังแบมมันท้อง
มด – ท้องกับใคร!!
ยิ่ง – กับข้า!!
ต๋วน – เอ็งจะหรอกนังมดมันทำไมว๊ะไอ้ยิ่ง เอ็งก็บอกนังมดไปสิว่านังแบมอ๊ะมันท้องกับคุณหลวง
มด – ไม่จริง!!
ต๋วน – ทำไมจะไม่จริง นังแบมมันก็เป็นเมียคุณหลวงเหมือนกับเอ็งนั้นแหล่ะนังมดผิดแค่ว่านังแบมมันมีลูกแต่เอ็งไม่มีลูก!!
มด – นังแบม เอ็งแย่งผัวข้า!! มรึงตาย (ทาสทุกคนห้ามไว้เสียก่อน)
ฟาง – พี่มด หยุด หยุดบ้าได้แล้ว
มด – นังแบมมันแย่งผัวข้ามันต้องตาย
ยิ่ง – ถ้าเอ็งจะทำอะไรแบมเอ็งทำข้าแทนเถอะมด
มด – ไอ้ยิ่งนังแบมมันทรยศเอ็ง เอ็งยังจะปกป้องมันอีกรึ
ยิ่ง – ข้ารู้ดีว่าแบมไม่ผิด แบมไม่ได้ทรยศข้า
มด – ไม่จริง เอ็งแย่งผัวข้าเอ็งต้องตาย
ฟาง – พี่มดอย่า พี่มด แบมมันไม่ได้แย่งคุณหลวงนะพี่ แบมมันไม่ผิดนะคุณหลวงต่างหากที่เป็นคนปล้ำมัน!!
มด – ไม่มีทาง!! เอ็งให้ท่าคุณหลวงใช่ไหมอิแบม เอ็งตายซะเถอะ
สม – เอ็งพอได้แล้วมด มันจะมากเกินไปแล้วนะ - -*
มด – ข้าไม่หยุดวันนี้แหล่ะข้าจะกระทืบให้ลูกเอ็งหลุดออกมาเลยนังแบม
แบม – พี่มด พี่มด ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ให้อภัยฉันเถอะนะพี่
มด – ไม่ต้องมาขออภัย เอ็งกำเริบเสิร์ฟศาลมากนังน้องสาระเลว นังน้องทรยศ ข้าจะไปบอกคุณพิม!! ปล่อยข้าบอกให้ปล่อยยังไงเล่า (สบัดตัวหลุดแล้วรีบวิ่งไปบอกคุณพิมทันที)
แบม – พี่มดอย่านะ
ฟาง – แบม! เอ็งไม่เป็นไรนะ (วิ่งเข้ามากอดแบม)
แบม – ฮึก ฮื้อออ ฟาง ฮื้อออ!! T^T ทำไมเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ๊ะฟาง T^T ฉันอยากได้ตาย ฮื้ออ ฉันอยากตายอ๊ะฟาง
ฟาง – ไม่เป็นไรนะแบม T^T
                เรือนใหญ่ คุณหลวงที่พาคุณพิมไปเดินเล่นก็กลับมาที่เรือนมดก็รีบวิ่งมาบอกเรื่องแบมทันทีทำเอาคุณพิมอึ้งเสียใจแต่ในใจแล้วนั้นโกรธแค้นอย่างมาก แต่คุณหลวงกลับดีใจ
                เรือนทาส ฟางนั่งปลอบใจแบมอยู่ท่าน้ำ ทั้งสงสารทั้งเจ็บใจแทนแบม บอกให้แบมอย่าร้องไห้เพราะมันอาจกระทบถึงลูกในท้องได้
                เรือนใหญ่คุณพิมนั้นโกรธเป็นอย่างมากเห็นก็จะกำจัดแบมเช่นเดียวกับมด
                เช้าวันรุ่งขึ้น เรือนทาส คุณหลวงก็เดินมาหาแบม
ป๊อป – แบมเอ็งเป็นยังไงมั้งว๊ะ
ยายแมว – คุณหลวง คุณหลวงเจ้าข๋า เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ
ป๊อป – เกิดเรื่องอะไรยายแมว
พิม – คุณพิม คุณพิม คุณพิมเจ้าค่ะ คุณพิมตกบันไดเจ้าค่ะ
ทาส – ห๊ะ!
ป๊อป – คุณพิม! (คุณหลวงรีบวิ่งไปดูคุณพิมทันที โดยมีเควิน ฟาง ต๋วนตามมาด้วย)
                ณ บันได
ป๊อป – คุณพิม
แมว – คุณพิม! คุณพิมเจ้าข๋า
ป๊อป- โถ่ ทำไมต้องมาเป็นแบบนี้ด้วยเนี่ย ยายแมวไปตามหมอมาเร็ว
แมว – เจ้าค่ะ คุณพิม! ระวังนะเจ้าค่ะ
ฟาง – โถ่ คุณพิม
เควิน – ยายแมวเดี๋ยวฉันไปตามหมอเอง
แมว – ไม่ต้อง พวกเอ็งทั้งหมดขึ้นไปช่วยคุณหลวงดูแลคุณพิม ส่วนข้าจะไปตามหมอเองไปสิ!
เควิน ฟาง – จ๊ะ (ทั้ง2รีบขึ้นไปบนเรือนส่วยต๋วนวิ่งไปที่เรือนทาสเข้าทางคุณพิมทันที)
                คนที่เรือนทาสก็กลัวว่าคุณพิมจะเป็นอะไรก็เป็นห่วงคุณพิม สักพักต๋วยก็วิ่งมาบอกว่าคุณพิมนอนเลือดท่วมตัวอยู่ตรงบันได ทำเอาทุกคนกลัวว่าคุณพิมจะตกเลือด
                เรือนใหญ่ ณ ห้องนอนยายแมวก็ไปตามหมอมาแล้วบอกให้บอกช่วยทำตามที่คุณพิมบอกว่า....