รอยรัก รอยบาป

8.6

เขียนโดย TKRLov€lวoร์

วันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 16.36 น.

  17 ตอน
  207 วิจารณ์
  33.73K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 มกราคม พ.ศ. 2556 10.05 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

5)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                คำพูดของเควินทำให้คุณหลวงถึงกับตาค้าง O_Oไม่พูดอะไรจนถึงเรือนและเรียกทุกคนมาบนเรือน

ป๊อป – ข้าไม่อนุญาต

พิม – ทำไมหล่ะค่ะคุณพี่

ป๊อป – มันจะรีบออกเรือนไปทำไมอ๊ะ ในเมื่อไอ้สมกับนังมีมันก็แก่แล้ว เอ็งจะไม่คิดดูดำดูดีพ่อแม่เอ็งรึไงห๊ะนังฟาง

พิม – คุณพี่ค่ะ! แต่ถึงนังฟางมันจะออกเรือนไปแล้วอ๊ะมันก็ยังดูแลพ่อแม่ของมันได้นิค่ะ

ป๊อป – มันไม่เหมือนกันจ๊ะคุณพิม ผู้หญิงออกเรือนไปแล้วอ๊ะ ก็ต้องอยู่ดูแลผัวก็เหมือนกับคุณพิมไงจ๊ะ^^

มด – เออะ แต่มดว่าให้นางสองคนเนี่ยออกเรือนไปสิค่ะยิ่งดี อย่างน้อยจะได้มีไอ้เควินกะไอ้ยิ่งช่วยดูแลน้าสมกับน้ามีเจ้าค่ะ

ป๊อป – หุบปาก!! - -* (คำพูดของคุณหลวงทำเอาทาสสะดุ้ง) ยังไงข้าก็ไม่อนุญาต

เควิน – ไม่เป็นไรขอรับ ไว้คุณหลวงเห็นสมควรเมื่อไหร่กระผมจะกับมาขออนุญาตอีกครั้งขอรับ (คำพูดของเควินทำเอาคุณหลวงตาค้าง - -* และสงสายตาอำมหิตให้เควินทันที)

                ณ เรือนทาส

ยิ่ง – อย่างที่พี่สังหรณ์ใจไม่มีผิดมันต้องมีเรื่องอะไรที่ทำให้เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน

ฟาง – ฉันไม่เข้าใจถึงเราจะออกเรือนไปเราก็ไม่ได้จะทิ้งพ่อกับแม่อยู่แล้ว

แบม – จริงซ้ำพี่ยิ่งกับพี่เควินยังดูแลน้าสมกับน้ามีได้อีก

ฟาง – พี่เควินพี่ต้องหาทางเรียนขอคุณหลวงอีกครั้งนะพี่

เควิน – พี่จะพยายาม แต่พี่พูดตรงๆนะว่าพี่กลัวพี่ไม่เคยเห็นคุณหลวงดุขนาดนี่มาก่อนเลย

มี – ข้าก็ว่าอย่างงั้นและ เหมือนไม่ใช่คุณหลวงคนเก่า

สม – คุณหลวงท่านเป็นอะไรของท่านไปนะ

                ตกค่ำ ณ เรือนทาส คุณหญิงพิมก็ถามคุณหลวงว่าทำไมไม่ให้ฟางกับแบมออกเรือนคุณหลวงก็อ้างว่าสมกับมีนั้นมากแล้วจึงอยากให้ดูแลพ่อกับแม่ แต่คุณพิมก็ยังพูดอีกว่า

พิม - คุณพี่ค่ะ ที่คุพี่ไม่ยอมให้มันสองคนออกเรือนเพราะคุณพี่อยากได้มันสองคนมาเป็นเมียใช่ไหมค่ะ

ป๊อป – คุณพิม!!

พิม – คุณพี่ไม่ต้องมาแก้ตัวหรอกค่ะ น้องรู้ดีไหนคุณพี่บอกน้องไงค่ะว่าคุณพี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนี้อะไรค่ะทั้งนังฟางทั้งนังแบม

ป๊อป – จิก!! คุณพิม คุณพิมพี่ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้คุณพิมเข้าใจนะ แต่พี่อ๊ะไม่ได้รักไม่ได้เสน่หาอะไรพวกมันเลยพี่แค่อยาก

พิม – อยากอะไรค่ะคุณพี่ (พูดตัดบท)

ป๊อป – พี่แค่อยากมีลูกนะ คุณพิมก็ให้พี่ไม่ได้ อิมดก็เหมือนกัน

พิม – คุณพี่ก็เลยจะมีลูกกับมันสองคน

ป๊อป – ไม่ใช่อ๊ะ ถ้าคุณพิมจะอนุญาตพี่ขอมีนังฟางคนเดียวได้ไหม

พิม – คุณพี่!!

ป๊อป – นะคุณพิมนะ ขอให้พี่มีนังฟางอีกสักคนนะแล้วพี่สัญญาว่าพี่จะไม่มีใครอื่นอีกเลยนะคุณพิมนะ (คุณหญิงพิมวิ่งหนีออกมาจากห้องทันทีเพื่อไปห้องยายแมว)

พิม – ยายแมวตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ข้าจะกลับบางกอกน้อย

แมว – เดี๋ยวนี้เลยเหรอเจ้าค่ะ

พิม – เดี๋ยวนี้ลุกขึ้นมาเร็ว ตามฉันมา

ป๊อป – คุณพิม ใจเย็นๆสิจ๊ะมีอะไรอ๊ะค่อยๆพูดค่อยๆจากัน

พิม – ไม่พูดแล้วค่ะ คุณพี่อยากทำอะไรก็ทำเถอะนะค่ะน้องไม่ยุ่งด้วยแล้ว

ป๊อป – โถ่! คุณพิมก็

พิม – คุณพี่หลีกไปค่ะ T^T

ป๊อป – ก็ได้ถ้าคุณพิมอยากจะกลับบ้านพรุ่งนี้พี่จะให้เควินไปส่งแล้วกัน (คำพูดของคุณหลวงทำให้คุณหญิงพิมเสียใจมาก)

                เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ท่าเรือ คุณพิมกับยายแมวทาสคนสนิทเตรียมตัวกำลังจะกลับบางกอกน้อย แล้วถ้าสบายใจเมื่อไหร่ก็จะกลับมาทันที จากนั้นก็ลงเรือกลับบ้านบางกอกน้อยทันที

                ณ เรือนทาส

มี – อะไรทำถึงคุณพิมได้หนีกลับบ้านไปอย่างนี้

สม – รึจะเป็นเพราะนังมด

มด – อะไร!! เกี่ยวอะไรกับข้า!! - -* เอ็งสองคนต่างหากนังฟางนังแบม

ฟาง – อ้าวพี่มด พี่พูดดีๆนะฉันสองคนไปเกี่ยวอะไรด้วยละ

มด – ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ เอ็งสองคนให้ท่าคุณหลวงจนคุณหลวงอยากได้เอ็งสองคนเป็นเมียนะสิ

ฟาง – ไม่จริงนะพี่ ฉันสองคนไม่เคยทำอะไรแบบนั้นนะ

มด – ฉันไม่เชื่อ ถ้าไม่อย่างงั้นคุณพิมจะหอบผ้ากลับบ้านทำไม!! รึว่าเอ็งสองคนคิดจะแย่งผัวข้าห๊ะ

แบม – พวกฉันไม่เคยคิดที่จะแย่งเลยนะ

มด – โกหก (ง้างมือจะตบแต่มีเข้ามาห้ามไว้ทัน)

มี – หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะนังมด หยุดบ้าได้แล้ว เอ็งน่าจะดีใจซะมากกว่านะที่ทำให้คุณพิมท่านหนีกลับบ้านไปได้ไม่ใช่มาบ้าอยู่อย่างนี้

มด – ฉันต้องบ้า เพราะฉันรู้ว่าที่คุณพิมหอบผ้ากลับบ้านเป็นเพราะว่าคุณหลวงอยากได้เอ็งสองคนเป็นเมียนะสิ

ฟาง แบม – ไม่จริง!!

ฟาง –ฉันไม่เคยคิดอะไรอย่างนั้นนะ

แบม – ฉันก็ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ

มด – แล้วมันจะเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เพราะพวกเอ็งสองคนให้ท่าคุณหลวง

ฟาง – ฉันสาบานเลยพี่มด ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้นจริงๆ

แบม – ใช่! ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะพี่

ยิ่ง – เอ็งก็รู้ว่าฟางกับแบมกำลังจะออกเรือนกับข้ากับไอ้เควินแล้วเอ็งยังจะหึงจะหวงอะไรอีกว๊ะมด ห๊ะ!!

มด – หึ ของพันเนี่ยมันก็ไม่แน่หรอกบางทีนังฟางนังแบมเนี่ยมันอาจจะเทียบชั้นกับข้าก็ได้ใครจะไปรู้ว๊ะ

ฟาง – โถ่พี่มดจะให้ฉันไปสาบานกี่วัดก็ได้ฉันอ๊ะไม่เคยคิดอยากเทียบชั้นกับพี่หรอก

มด – ก็ดี! อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ ถ้าไม่อย่างนั้นอ๊ะเอ็งสองคนได้ตายคามือข้าแน่

มี – ชักจะหนักข้อขึ้นทุกวั้นทุกวัน

แบม – ที่พี่มดพูดอะมันหมายความว่ายังไงอ๊ะจ๊ะ

ฟาง – แม่ฉันกลัวอ๊ะแม่

มี – ใจเย็นๆ นี่พวกเอ็งอย่าพึ่งตีโพยตีพายไปหน่อยเลยนะ นังมดมันอาจจะบ้าเหมือนอย่างที่เคยเป็นก็ได้

ยิ่ง – แต่ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้ ถ้าคุณหลวงไม่คิดอะไรจริงทำไมไม่ยอมให้แบมออกเรือนไปกับฉันละ

แบม – พี่ยิ่งฉันกลัวอ๊ะ

ยิ่ง – พี่ก็กลัว แต่พี่ไม่มีวันยอมให้เอ็งตกไปเป็นของคุณหลวงเป็นอันขาดถึงตายพี่ก็ยอม

                ตกค่ำ คุณหลวงเชิญเพื่อนคุณๆมาทานอาหารเย็นที่บ้านพร้อมกับดื่มเหล้า โดยมีทาสนั่งเศร้ากันอยู่

จองเบ : เอ่อนึกครึมอะไรขึ้นมาละคุณหลวง ถึงได้เชิญฉันมาดื่มวันเนี่ย!

ป๊อป – มันกลุ้มใจอ๊ะพี่เบ เมียนะไม่เข้าใจเราเลย

จองเบ – 555+ เรื่องอย่างนี้ ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยไม่มีใครเข้าใจหรอกคุณหลวง

ป๊อป – แต่ผมก็บอกกับคุณพิมอยู่ตลอดนะว่า ผมนะทั้งรักแล้วก็เทิดทูลคุณพิมอยู่คนเดียวเท่านั้นและ (แต่มดกับมาได้ยินเข้าจึงอาละวาดซะต่อหน้าเพื่อนทั้งสามของคุณหลวง จนคุณหลวงโกรธมากสั่งให้ทาสบนเรือนนำมดไปขังไว้ที่ห้อง) นังฟางนังแบมเอ็งไปจัดห้องไว้ให้คุณพระท่าน

ฟาง แบม – เจ้าค่ะ

จองเบ – ไม่เป็นไรเหรอคุณหลวงฉันกลับไปนอนบ้านได้

ป๊อป – ไม่เป็นไรนะพี่เบนานๆเราเจอกันทีดื่มกันต่อเถอะนะ ไปนังฟางนังแบม

ฟาง แบม – เจ้าค่ะ (ฟางกับแบมรีบไปจัดห้องท่านที เมื่อจัดเสร็จก็รีบลงมาเกือบจะถึงเรือนทาสแล้ว แต่ว่า)

ฟาง – หึ้ย! แบมฉันลืมหยิบผ้าแพเพราะให้คุณพระ

แบม – อื้มจริงด้วย ถ้าคุณหลวงรู้เข้าเนี่ยเราสองคนโดนเฆี่ยนแน่ฟาง

ฟาง – งั้นฉันไปเอาก่อนนะ

แบม – ฉันไปด้วย

ฟาง – ป๊ะ

มี – เอ่อฟาง ไปหยิบลูกปะคบให้แม่หน่อยแล้วตามไปที่ห้องนังมดมันนะแม่จะปะคบให้มัน

ฟาง – แต่แม่ฉันกำลังจะไป

แบม – เอ่อไม่เป็นไรหรอกจ๊ะเดี๋ยวฉันไปเอง

                บนเรือน

ป๊อป – เอานี่พี่เบ (รินเหล้าให้) เอ้ว๊ะ อีนังพวกนี่มันทำอะไรอยู่นี่ให้ไปจัดห้องตั้งนานแล้วทำไมยังไม่เสร็จอีกเนี่ย เชื่องช้าอึดอาดเหลือเกิน ทำอะไรว๊ะ (เดินไปดูที่ห้อง) เห้ย! อะไรวะเนี่ย บอกให้มาจัดห้องทำไมช้าอย่างงี้

แบม – คุณหลวง

ป๊อป – ใครว๊ะไอ้เนี่ย อินังแบมเหรอ

แบม – เจ้าค่ะ

ป๊อป – เงยหน้าให้ข้าดูสิ (แบมก็เงยหน้าตามคำสั่งของคุณหลวงเพราะกลัว) คืนนี้เอ็งดูสวยเป็นพิเศษเลยนะนังแบม (แบมคลานหนีแต่คุณหลวงจับไว้เสียก่อน) เดี๋ยวสิเอ็งจะไปไหนเล่านังแบม (เหล้านะคนเมา)

แบม – คุณหลวงเจ้าค่ะปล่อยบ่าวเถอะนะเจ้าค่ะ

ป๊อป – ปล่อยทำไมเล่าก็อยู่กับข้าก่อนไม่ได้รึไงเล่า (นั้นชะ รุกเข้าหอมแบมทันที แต่แบมก็ดิ้นสุดชีวิต)

แบม – คุณหลวง ฮือ ปล่อยบ่าวเจ้าค่ะคุณฆลวง ปล่อยเจ้าค่ะ ฮื้ออ

ป๊อป – หึ้ยเป็นอะไรของมรึงหึนังแบม (รุกไม่เลิกจนกระทั้งพลักแบมนอนราบกับเตียงแล้วก็....อย่างว่าและนะ)

                ห้องนอนของมด ที่กำลังซึมเศร้าเพราะโดนคุณหลวงด่าว่ามาก็มีมีกับฟางมาปลอบแล้วนำลูกปะคบมาปะคบตามตัวที่โดนคุณหลวงตบมาให้จากนั้นมีกับฟางก็เดินออกมาจากห้องมดเห็นแขกของคุณหลวงนั่งอยู่อย่างเดียวแต่ไม่เห็นคุณหลวง

มี – เอ่อ คุณท่านต้องการอะไรรึป่าวเจ้าค่ะ

จองเบ – ไม่ละข้าจะกลับแล้วเอ็งบอกคุณหลวงด้วยก็แล้วกัน

มี ฟาง – เจ้าค่ะ!! (จากนั้นคุณทั้งสามที่เป็นเพื่อนของคุณหลวงก็กลับบ้านไปทันที)

มี – เอ่ ว่าแต่คุณหลวงท่านหายไปไหนละเนี่ย

ฟาง – สงสัยท่านคงจะนอนแล้วละแม่

                เรือนทาส

ยิ่ง – แบมไม่ได้มาด้วยรึน้ามี ฟาง

ฟาง – แบมมันยังไม่กลับมาอีกรึพี่

ยิ่ง – ก็ยังนะสิ พี่ถึงได้มายืนรออยู่นี้ไง

มี – เอ็งให้แบมไปเอาผ้าแพเพราะไปให้คุณพระไม่ใช่รึฟาง

ฟาง – ใช่จะแม่ แต่แบมมันน่าจะกลับมาได้แล้วนะ เดี๋ยวฉันไปดูมันบนเรือนก่อนแล้วกันนะ

มี – งั้นแม่ไปด้วย อ๊ะไอ้ยิ่ง(ยื่นของที่ถือให้ยิ่งไว) เอ็งรออยู่ที่นี้ก่อนนะ

ยิ่ง – ได้จ๊ะ (จากนั้นมีกับฟางก็เดินกลับไปที่เรือนใหม่)

                บนเรือน แบมนั่งร้องไห้อยู่ขณะนั้นคุณหลวงก็กำลังใส่เสื้อผ้าเสร็จ

ป๊อป – เอ็งหยุดร้องเถอะว๊ะนังแบม เรื่องเนี่ยะเข้าจะรับผิดชอบเอง

แบม – แต่บ่าวไม่อยากให้คุณพิมท่านเสียใจเจ้าค่ะ ฮื้อ!! TOT

ป๊อป – แล้วเอ็งจะทำยังไง ในเมื่อช้าเร็วคุณพิมก็ต้องรู้อยู่ดี

แบม – ฮึก ฮึ ฮื้ออ แต่บ่าวกลัว บ่าวกลัวว่าคุณพิมท่านจะเสียใจจริงๆนะเจ้าค่ะ T^T ถ้าคุณหลวงจะเมตตา (กราบเท้าคุณหลวง) บ่าวขอไปจากที่นี้เจ้าค่ะ T^T

ป๊อป – ไม่ได้! เอ็งจะไปไหนไม่ได้เอ็งจะต้องอยู่กับข้าที่นี้ ส่วนเรื่องของคุณพิมข้าจะจัดการเอง (พร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทันทีสักพักก็เดินมาถึงสวนหน้าบ้าน มีกับฟางที่เดินผ่านมาก็นั่งรอให้คุณหลวงเดินไปเสียก่อนจึงลุกขึ้นเห็นแบมวิ่งร้องไห้มา)

ฟาง – แบม

มี – แบม

แบม – ฮึ ฮือ

ฟาง – แบม แบมเอ็งเป็นอะไรแบม

มี – แบม

แบม – ฟาง ฮื้อ ฟาง ฮื้อออ!!

ฟาง – เอ็งกับคุณหลวง

แบม – ฮึ ฮึก ฮื้อออ ฟางฉันไม่ได้ตั้งใจอ๊ะฟาง ฮื้อออ!! T^T ฉันไม่ได้ตั้งใจอ๊ะน้ามี ฮื้ออ!! (ฟางที่สงสารแบมก็โผเข้ากอดเพื่อปลอบใจและพาไปยังเรือนทาสทันที เมื่อถึงเรือนยิ่งก็วิ่งเข้ามา)

ยิ่ง – เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ เอ็งร้องไห้ทำไม

แบม – พี่ยิ่ง คือฉัน ฮึ

ยิ่ง – มีเรื่องอะไรรึฟางน้ามี เอ็งเป็นไรรึแบม มีเรื่องอะไรบอกพี่มาบอกพี่ (จับแขมแบมไว้)

แบม – พี่ยิ่งพี่ยิ่งปล่อยฉันเถอะ (สะบัดแขนหลุดจากมือยิ่ง) ฉันมันเป็นคนสกปรกอ่ะ TOT ฮึ ฮื้อ

ยิ่ง – หมายความว่ายังไง ทำไมรึฟาง!! เกิดไรขึ้นฟาง!! บอกพี่มา

ฟาง – พี่ยิ่ง! คือแบม ฮือ

ยิ่ง – แบมทำไม!!

ฟาง – แบม T^T (เขย่าแขนแม่เพราะไม่กล้าพูด)

มี – ไอ้ยิ่ง T^T แบมกับคุณหลวง

แบม – ฮือ ฮึอ ฮื้ออ

ยิ่ง – ไม่จริงใช่ไหมแบม!! (เขย่าตัวแบม)

แบม – ฮึก ฮื้อออ ปล่อย ปล่อยฉัน อย่ามายุ่งปล่อย (พลักยิ่งพลักมีแล้ววิ่งหนีไปที่ท่าน้ำแล้วกระโดดลงน้ำทันที)

ยิ่ง – แบม แบม

มี – แบม แบม แบมมม!!

                ทาสทั้งหมดวิ่งตามไปทันที ผู้ชายก็กระโดดลงไปช่วยแบมขึ้นมาจากน้ำสำเร็จ แบมก็ยังเสียใจที่ตัวเองนั้นไม่ดี แต่ยิ่งก็ยังคงรักแบมไม่เปลี่ยนผัน

                เช้าวันรุ่งขึ้นคุณพิมกลับมาพร้อมกับข่าวว่าตัวเองนั้นท้อง (แกล้งไม่ใช่ท้องจริงๆ) ทำเอาคุณหลวงดีใจเป็นที่สุดและไม่ดูดำดูดีมดเลย ทำให้กมดโกรธมาก แต่ฟางก็ดีใจแต่เรื่องแบมนั้นจะทำอย่างไร

                ตกค่ำเรือนทาส ยิ่งนั่งมองดูดาวอยู่ริมน้ำเพรานึกถึงเรื่องของแบมกับคุณหลวงสักพักเควินก็เดินมา

เควิน – หักอก หักใจซะเถอะเพื่อนเอ่ย คิดซะว่าเอ็งกับแบมไม่มาวาสนาต่อกัน

ยิ่ง – ข้าจะไม่คิดมากเลยบุญเอ้ย ถ้าแบมรักคุณหลวงแต่นี่เอ็งก็รู้ว่าแบมอ๊ะโดนข่มเหงรังแก หัวใจรักที่ข้ามีต่อแบมนะมันแทบแตกสลาย ข้าอยากจะตายเหลือเกินเควินเอ้ย

เควิน – เห้ยๆ อย่าคิดสั้นเชียวนะโว้ยไอ้ยิ่ง เอ็งก็รู้ว่าคุณหลวงท่านขี้เบื่อ ประเดี๋ยวพอมีหญิงใหม่เข้ามาท่านก็คงไม่ไปยุ่งกับแบมอีก

ยิ่ง – ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันก็ดีสิว๊ะ แต่ข้าคงรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหว

เควิน – เอ็งรังเกียจแบมรึ

ยิ่ง – ข้าจะรังเกียจแบมได้อย่างไร ในเมื่อหัวใจรักของแบมที่มีต่อข้ามันยิ่งใหญ่หนัก แต่ข้าเกรงว่าหัวใจของข้ามันจะแตกสลายจนรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหวสิไอ้เควินเอ้ย (คำพูดของยิ่งทำเอาเควินซึ้งไปเลย)

                เช้าวันรุ่งขึ้น ณ เรือนใหญ่

มด – ดิฉันดีใจด้วยนะเจ้าค่ะคุณพี่ ที่คุณพี่จะมีลูก

พิม – ขอบใจมดมากเลยนะ แล้วมดละจ๊ะไม่มีทีท่าบ้างเลยรึ

มด – ไม่เลยเจ้าค่ะ

พิม – ไม่เป็นไรหรอกนะอีกไม่นานก็คงจะมีดูอย่างฉันสิยังมีลูกได้เลย หึ อ่อยายแมวเดี๋ยวไปจัดยาบำรุงมาให้มดด้วยนะ ^_^ เผื่อมดจะได้มีลูกบ้าง

แมว – ยาบำรุง (ทำหน้างง)

พิม – ก็ยาฝรั่งที่เจ้าคุณพ่อจัดมาให้ฉันไง

แมว – อ่อๆ เจ้าค่ะ

มด – ขอบพระคุณมากเลยนะเจ้าค่ะ คุณพี่ดีกับอิฉันเหลือเกินเจ้าค่ะ

พิม – ไม่เป็นไรหรอกมด ฉันมีความสุขอ๊ะ ฉันก็อยากเห็นมดมีความสุขบ้าง พูดอย่างไม่อายเลยนะตอนเนี่ยะที่ฉันท้องอะคุณพี่ดีกับฉันมาก จะยืนจะเดินจะลุกจะนั่งก็ดูแลอย่างดี อยากได้อะไรก็หามาให้ ฉันพูดจริงๆเลยนะมดตอนเนี่ยะฉันมีความสุขมาก ^_^ (มดไม่ค่อยพ่อใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ตีหน้าทำเป็นยิ้มให้คุณพิม)

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา