รอยรัก รอยบาป

                เรือนใหญ่ ณ ห้องนอนยายแมวก็ไปตามหมอมาแล้วบอกให้บอกช่วยทำตามที่คุณพิมบอกว่าตัวเองนั้นตกเลือดและหมอตำแยที่แมวไปตามมานั้นก็ทำตามที่คุณหญิงพิมบอก โดยบอกคุณหลวงว่าคุณหญิงพิมตกเลือก ซึ่งนั้นก็ทำให้คุณหลวงเสียใจอย่างมากแต่มดนั้นดีใจที่คุณพิมตกเลือดเพราะคุณหลวงจะได้สนใจตัวเองบ้าง

                เช้าวันรุ่งขึ้น เรือนทาสทุกคนก็พูดถึงคุณพิมนั้นแท้งก็กลัวว่าจะเอาลูกของแบมไป

                ด้านคุณหลวงกับเควิน

ป๊อป – ไอ้เควิน นังแบมมันเป็นอย่างไรบ้างวะ

เควิน – ก็สบายดีขอรับ

ป๊อป – ข้าหมายถึงว่ามันยังแพ้ท้องอยู่รึป่าวว๊ะ

เควิน – ป่าวขอรับ ตอนนี้นังแบมมันกินอิ่มนอนหลับร้างกายแข็งแรงดีขอรับ

ป๊อป – ถ้าอย่างงั้นก็หมายถึงลูกข้าแข็งแรงอยู่ ^_^ ข้านี้เป็นพ่อที่แย่มากๆไม่เคยเหลียวแลลูกเลย เห้ยไอ้เควินเอ็งคิดอย่างไรวะถ้าเกิดข้าจะเอานังแบมขึ้นมาดูแล

เควิน – แล้วคุณพิมท่านจะยอมรึขอรับ

ป๊อป – หื้ม ก็นั้นและที่ข้ากังวลใจนึงข้าก็ห่วงคุณพิมอีกใจนึงข้าก็ห่วงนังแบมกับลูกมัน บอกจริงๆโว้ยไอ้เควินข้าไม่รู้จะทำอย่าไงเหมือนกัน

                ตกค่ำ คุณหลวงก็นอนไม่หลับจึงลุกขึ้นออกจากห้องไปหาแบม คุณพิมที่เห็นว่าคุณหลวงเดินออกจากห้องก็เดินตามไป

พิม – คุณพี่ คุณพี่มาทำอะไรที่นี่ค่ะ

ป๊อป – คือพี่

พิม – คุณพี่มาหานังแบมใช่ไหมค่ะ

ป๊อป – คุณพิม

พิม – บอกน้องมาเถอะค่ะ ว่าคุณพี่คิดถึงนังแบมแล้วก็ลูกของมันใช่ไหมค่ะ ทั้งๆที่มันเป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องต้องตกเลือดแต่ใจคุณพี่ก็ยังคิดถึงแต่มันคุณพี่ทำอย่างงี้ได้ยังไงค่ะ

ป๊อป – พี่ไม่ได้คิดถึงแบมมันเลยนะ พี่แค่เป็นห่วงลูกอ๊ะ (ฟางนั้นกำลังต้มยาก็บังเอิญได้ยินเข้า)

พิม – ก็ไหนคุณพี่สัญญากับน้องแล้วไงค่ะ

ป๊อป – พี่ห้ามใจไม่ได้จริงๆอ๊ะ พี่อยากมีลูกพี่อยากรู้ว่าลูกเป็นอย่างไรถ้าลูกอยู่ใกล้หูใกล้ตาพี่อ๊ะ พี่ก็คงไม่ทุกข์ทรมานใจอย่างนี้หรอก (คำพูดนี้ทำเอาคุณพิมโกรธอย่างมาก)

พิม – คุณพี่พูดอย่างนี้หมายความว่า

ป๊อป – พี่อยากให้แบมขึ้นไปอยู่บนเรือนกับเรา พี่ต้องขอโทษคุณพิมด้วยนะที่ทำให้คุณพิมต้องเสียใจ พี่แค่อยากดูแลลูกอยากทำหน้าที่ของพ่อบ้าง ก่อนที่แกจะเกิดออกมาและรู้ว่าพ่อมันอ๊ะไม่เคยดูดำดูดีอะไรเลย

                คุณพิมที่เดินกลับมายังเรือนก็เศร้านั้นกำทำให้ฟางพี่บังเอิญได้ยินสงสารขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ

เช้าวันรุ่งขึ้นคุณหลวงก็จะขอให้คุณพิมอนุญาตให้แบมขึ้นมาอยู่บนเรือนแต่คุณพิมไม่อนุญาต และก็คิดแผนที่จะกำจัดแบมออกไปโดนจะยืมมือของมดในวันที่คุณหลวงออกไปราชกาล

วันออกไปราชกาล คุณหลวงก็เดินทางออกไปราชกาลกับเควิน

มด – คุณหลวง รอมดด้วยคุณหลวง คุณหลวงงงงงงง!!ทำไมคุณหลวงถึงไม่พูดไม่สนใจเราเลยนะ

แมว – พียงนี้ยังไม่รู้สึกอีกรึมดว่าคุณหลวงท่านอ๊ะชังหลอนเหลือทนแล้ว

มด – หื้ม ปากดีหนักนะ เดี๋ยวก็โดนดีหรอกยายแมว

พิม – มดอย่าไปว่ายายแมวเลย ที่ยายแมวพูดอ๊ะก็ไม่ผิดตอนนี้ไม่ใช่แต่มดหรอกนะที่โดนคุณหลวงชังน้ำหน้าฉันเองอ๊ะก็โดนคุณหลวงชังน้ำหน้าเหมือนกัน (พูดจบก็เดินขึ้นเรือนทันที)

มด – คุณพี่รอน้องด้วย ที่คุณพี่พูดหมายความว่ายังไงเจ้าค่ะคุณพี่!! (วิ่งตามคุณพิมไป)

มี – ที่คุณพิมพูดหมายความว่าอย่างไรว๊ะ

ฟาง – เฮ้อ! ฉันก็ไม่รู้หรอกนะแม่ แต่เมื่อหลายคืนก่อนอ๊ะฉันเห็นคุณหลวงกับคุณพิม

มี – ทำไมคุณหลวงกับคุณพิมทำไม

ฟาง – คุณหลวงท่านบอกคุณพิมว่าขอให้แบมมันขึ้นไปอยู่บนเรือนด้วย

มี – คุณพระช่วย

                บนเรือนใหญ่คุณพิมก็ยุยงให้มดกำจัดแบมโดยใส่ร้ายแบมว่าแบมอยากเป็นเมียคุณหลวงเพียงคนเดียว มดก็เชื่อทุกอย่างจึงจะกำจัดแบมทันที

                คุณหลวงที่กำลังนั่งเรืออยู่นั้นก็เกิดไม่อยากไปทำงานจึงสั่งให้เควินบอกคนขับเรือว่าจะกลับ คนขับเรือก็ขับเรือกลับทันที แล้วมันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มดนั้นกำลังหาเรื่องแบมอยู่

มด – เอ็งอยากบอกว่าเอ็งไม่ตั้งใจจะยุ่งกับคุณหลวง ถ้าอย่างงั้นเอ็งคงไม่อยากเก็บเด็กไว้นะสิ (พูดจบก็ถีบแบมจนล้มทันที)

แบม – โอ้ย!

ฟาง – พี่มดอย่า

สม – นี่นังมดมันอะไรเนี่ยห๊ะ

มด – น้าสมอย่ามายุ่งกับฉันออกไป (พลักสมออกไปท่านทีและเข้าหาเรื่องแบม)

ฟาง – หยุดนะ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

มด – นังแบมบอกไม่ได้ตั้งใจจะมีลูกกับคุณหลวงข้าก็จะช่วยสงเคราะห์ให้มันตกเลือดนะสิ หลีกไป

ฟาง – ไม่ โอ้ยพี่มดอะไรเนี่ย เพี้ยะ!! โอ้ย! (โดนมดตบเข้า)

ต๋วน – หยุดบ้าได้แล้วบอกให้หยุดไง

มี – อย่านะ อย่านะ

มด – น้ามีอย่ายุ่ง (พลักมีล้ม) แกมานี้

สม ฟาง – พอได้แล้ว พอ (จับแขนมดไว้)

มด – บอกว่าอย่ายุ่ง (พลักสมล้ม)

ฟาง – มากไปแล้วนะทำพ่อฉันเหรอ เพี้ยะ! (ตบหน้ามดพร้อมถีบ)

มด – อิฟาง! แกตายแน่วันนี้ เพี้ยะ (ตบหน้าฟาง)

ยิ่ง – หยุดเดี๋ยวนี้นะนังมด เอ็งลืมไปแล้วรึว่าลูกในท้องของแบมอ๊ะเป็นลูกของคุณหลวง

มด – หึ้ย! ก็เพราะมันเป็นลูกของคุณหลวงนะสิ ถ้าถึงต้องการให้มันตกเลือด นังน้องสาระเลวแกแย่งผัวข้า ข้าอยากจะรู้หนักถ้าไม่มีลูกมันจะเหิมเกิมแบบนี้ไหม

ฟาง – พอได้แล้วออกไป ตุ๊บ (ถีบมดออกไปทันที)

                ระหว่างนั้นคุณพิมก็กำลังแอบดูแล้วก็ซะใจที่แบมโดนแบบนั้น จังหวะคุณหลวงก็กลับมาแล้วเดินไปถึงเรือนทาสพอดี

พิม – เห้ยยายแมว คุณพี่มา

แมว : ว้ายตายแล้ว!!

                ณ เรือนทาส

ป๊อป – หยุดด!! (ทำเอามดหยุดการกระทำ)

มด – คุณหลวงเจ้าข๋าพวกมันรุมทำร้ายมดเจ้าค่ะ (อ้อนซะ//ไรเตอร์)

                เพี้ยะ! (ดังสนั่นได้ใจมาก)

มด – โอ้ย! คุณหลวงคุณหลวงเจ้าข๋า

ป๊อป – นี่ถ้าข้าไม่เปลี่ยนใจกลับมาข้าคงไม่เห็นเอ็งทำร้ายลูกเมียข้าหรอก

มด – ไม่นะเจ้าค่ะมดป่าวเจ้าค่ะคุณหลวง

ป๊อป – ไอ้เควิน

เควิน – ขอรับ

ป๊อป – เอาอินังมดไปเฆี่ยนให้ตายเดี๋ยวนี้

มด – ไม่นะเจ้าค่ะ คุณหลวงมดป่าวเจ้าค่ะ

พิม – คุณพี่ค่ะเกิดอะไรขึ้นค่ะ แล้วนี้แบมเป็นอะไรอ๊ะ

มด – นังแบมมันแย่งผัวเราคุณพี่ไปสนใจมันทำไมอิฉันสิเจ้าค่ะคุณพี่ช่วยฉันด้วยเจ้าค่ะคุณพี่

พิม – คุณพี่ คุณพี่ค่ะถ้าทางแบมจะไม่ไหวแล้ว ยายแมวไปตามหมอมาดูแลแบมเร็ว

แมว – อ่อเจ้าค่ะ เจ้าค่ะ

พิม – เร็ว!! แบมเป็นอย่างไงบ้าง ปะขึ้นไปบนเรือนกัน

มด – นี่มันหมายความว่าอย่างไรค่ะคุณพี่

ป๊อป – หุบปากได้แล้วนังมด เอ็งสองคนเอาอินังมดไปเฆี่ยนให้ตายเดี๋ยวนี้เลยไป๊!!

เควิน ยิ่ง – ขอรับ ไปมด (จากนั้นเควินกับยิ่งก็นำมดไปเฆี่ยนตามคำสั่งคุณหลวง)

                คุณพิม มี ฟาง สม พาแบมขึ้นบนเรือนใหญ่ไปให้หมอตำแยตรวจดู

ป๊อป – ยายปิกเด็กยังอยู่รึป่าว

ยายปิก : อิฉันคำดูแล้วเด็กยังอยู่เจ้าค่ะ โชคดีของแม่มันนะเจ้าค่ะเพราะปกติถ้าแม่โดนขนาดนี้ลูกไม่เหลือแล้วเจ้าค่ะ

พิม – โถ่! นังแบม (ยังมีน่าพูดอีกT^Tสงสารแบมนะรู้ไหม//ไรเตอร์)

ป๊อป – ต่อไปนี่นะข้าจะไม่ให้ใครไปทำอะไรเอ็ง เอ็งย้ายขึ้นมาอยู่บนเรือนกับข้า ข้าจะดูแลเอ็งกับลูกเอง

แบม – คุณหลวงเจ้าข๋า บ่าวอยู่อย่างเดิมได้เจ้าค่ะ

พิม – ไม่ได้หรอกแบม ลูกของเอ็งกับคุณหลวงก็เหมือนเป็นลูกของข้าเอ็งขึ้นมาอยู่บนเรือนเถอะนะ นังมดอ๊ะมันยิ่งคุ้มดีคุ้มร้าย ฟางไปจัดห้องใหม่ให้แบมมันเอาห้องเก่าของมดก็ได้นะ

ฟาง – เจ้าค่ะ

แมว – แล้วข้าวของของนังมดจะเอาไว้ไหนเจ้าค่ะ

ป๊อป – โยนไปให้มันใช้สิ

แมว – เผามันเลยไหมเจ้าค่ะ

ป๊อป – จะเผาทำไมละมันยังไม่ตาย

แมว – แล้ว ก็คุณหลวงสั่งเฆี่ยนนังมดให้ตายไม่ใช่รึเจ้าค่ะ

ป๊อป – ตอนนี้นังแบมมันก็ไม่เป็นไรแล้วข้าจะเมตตามันอีกสักครั้งนึง นังฟาง

ฟาง – เจ้าค่ะ

ป๊อป – ไปบอกไอ้เควินให้หยุดเฆี่ยนนังมดได้ละ

ฟาง – เจ้าค่ะ (รีบไปทันที)

ป๊อป – แล้วก็ให้มันกลับไปอยู่เรือนทาส อย่าให้มันกลับขึ้นมาบนเรือนข้าอีกเป็นอันขาด

ฟาง – เจ้าค่ะ

                เควินที่กำลังเฆี่ยนมดอยู่นั้นฟางก็เดินมาห้ามเควินเพราะคุณหลวงสั่ง แมวพร้อมเอาของโยนใส่หน้ามดแล้วให้กลับไปอยู่เรือนทาสทำให้มดเสียใจร้องไห้

เควิน – เลิกร้องไห้ได้แล้วมด

มด – จะให้ข้าเลิกร้องไห้ได้อย่างไงในเมื่อคุณหลวงทำกับข้าถึงเพียงนี้ จริงสิชมก ชมกของข้าอยู่ไหน

ฟาง – พี่จะหาไปทำไมของเสนียดแบบนั้น

มด – ไม่จริงของเสนียดที่ไหนมันเป็นของเสน่ห์ต่างหาก

เควิน – มันเป็นของเสน่ห์ที่ไหนเท่าที่ข้ารู้มาชมกคือพี่ผู้หญิงที่ตายแล้ว แล้วก็สิงสู่อยู่ตรงนั้น

มด – ไม่จริงมันเป็นของเสน่ห์ต่างหาก

เควิน – ของเสนียดไม่ว่าใครพกติดตัวก็มีแต่นำหายนะมาสู่ตัวเอง

มด – ไม่จริงข้าไม่เชื่อ

ยิ่ง – เอ็งอย่าเสียใจเป็นเลยมด ใช่ว่าเอ็งทุกข์ใจคนเดียวซะเมื่อไหร่ ข้าเองนี่ทุกข์ใจกว่าเอ็งเสียอีก

มด – แล้วเอ็งทุกข์เรื่องอะไร

ยิ่ง – ก็อย่างที่เอ็งได้ยินนั้นและนับจากนี้ไปแบมเป็นเมียคุณหลวงไม่มีวันกลับมาหาคนอย่างข้าได้อีก

มด – นั้นมันก็เรื่องของเอ็ง!! (เดินหนีไปทันที)

                ริมน้ำ

ฟาง – พี่เควิน ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้ ฉันกลัวว่าฉันจะเป็นแบบแบม พี่เควินต้องรีบไปขอคุณหลวงอีกครั้งนะเราจะได้อยู่ด้วยกันสักที

เควิน – พี่ก็สังหรณ์ใจเหมือนกัน

ฟาง – ไหนพี่เควินบอกว่าพี่จะขอความเมตตาจากคุณหลวงท่านให้เราออกเรือนกันได้

เควิน – ฟางเอ่ย พี่บอกตรงๆว่าพี่ไม่มั่นใจเหมือนกันถ้าไม่อย่างนั้นท่านคงให้เราออกเรือนไปแล้ว

ฟาง – เฮ้อ พี่เควินฉันกลัวฉันกลัวจริงๆนะพี่

เควิน – อย่างว่าแต่เอ็งเลยฟางพี่เองก็กลัว แต่ถ้ามันเกิดอย่างนั้นจริงๆพี่จะเอาชีวิตเข้าแลก (ถึงเควินจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ฟางก็ยังกลัวอยู่ดี)

 

---

ฝากด้วยนะค่ะ