รอยรัก รอยบาป

ย้อนนนนนนน!! ^_^

ป๊อป – นับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไปนะ เราจะไม่มีข้าทาสบริวารอีกแล้ว

พิม – อะไรนะค่ะคุณพี่!!

                เช้าวันรุ่งขึ้นคุณหลวงเรียกทาสทุกคนมาบนเรือนใหญ่

ป๊อป – (ยกมือไหว้เหนือหัว) ในหลวงราชองค์กาลโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมให้เลิกทาส

ทาสทุกคน – ขอพระองค์ทรงพระเจริญ (ยกมือไหว้ขึ้นเหนือหัว)

ป๊อป – พวกเอ็งทุกคนเป็นอิสระแล้วอยากจะไปไหนก็ไป

แบม – บ่าวไม่ไปไหนทั้งนั้นเจ้าค่ะ บ่าวจะขออยู่ดูแลรับใช้คุณหลวงได้แค่ข้าวกับน้ำประทังชีวิตก็พอ

                ตกค่ำบ้านของแบมกับเควินซึ่งเป็นเรือนทาส

เควิน – เป็นอะไรรึแบม

แบม – ฉันเป็นห่วงพี่มดนะจ๊ะ บ้าๆ บอๆอย่างเนี่ยะจะไปอยู่ที่ไหนได้ละจ๊ะพี่เควิน

เควิน – เราก็เอาไปด้วยได้นิ ใช่ว่าเราจะทิ้งมดไปซะเมื่อไหร่ เอ็งคิดอะไรอยู่บอกพี่มาตรงๆดีกว่า

แบม – พี่อาจจะคิดว่าฉันเพ้อเจ้อแล้วก็เหลวไหล แต่ฉันสังหรณ์ใจแปลกๆนะจ๊ะ

เควิน – อะไร

แบม – ฉันคิดว่าฟางกลับชาติมาเกิดเป็นคุณหนูแก้ว

เควิน – พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เพราะว่าคุณหนูแก้วมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนฟาง

แบม – ถ้าอย่างนั้นเราอยู่ที่นี่นะจ๊ะพี่เควิน ฉันนะอยากจะรู้ว่าฟางนะกลับชาติมาเกิดเป็นคุณหนูแก้วหรือไม่ แล้วฉันก็อยากรู้ว่าคนใจร้ายใจดำอย่างคุณพิมมันจะมีจุดจบอย่างไร แล้วที่สำคัญฉันอยากจะให้ลูกเฟย์อยู่ใกล้ชิดกับพ่อบ้างถึงแม้ว่าคุณหลวงท่านจะไม่เคยใยดีเฟย์ก็ตาม

เควิน - ^^

                หลายปีผ่านไป แบมเควินก็ชรามาขึ้นสองคนนั่งทำกับข้าวอยู่บ้านเรือน สักพักเฟย์ซึ่งเป็นครูไปสอนเด็กๆ พึ่งเดินกลับมาที่บ้านและพาคนๆนึงมาด้วย

เฟย์ – พ่อจ๊ะ แม่จ๊ะ

แบม – ทำไมกลับบ้านเร็วจังละจ๊ะเฟย์

เฟย์ – หึ้ม พอดีมีคนอยากมาเยี่ยมพวกเรานะจ๊ะ^_^

เควิน – ใครกัน??

โทโมะ – กระผมร้อยตรีโทโมะลูกของพ่อเควินกับแม่แบมรายงานตัวแล้วครับ!!

แบม – พ่อโทโมะ (แบมกับเควินลุกขึ้นมากอดลูกชายด้วยความคิดถึง) พ่อโทโมะลูกแม่ แม่ดีใจจังเลยจ๊ะลูกที่ลูกกลับมา

เควิน – ไม่ได้เจอตั้งนาน ^_^ กลับมาโตเป็นหนุ่มเชียวนะลูก

โทโมะ – พ่อกับแม่ก็ยังดูไม่แก่เลยนะครับ ส่วนพี่เฟย์ก็งามเหลือเกิน

เฟย์ – หึหึ นี่จบการทหารมาหรือว่าจบคำหวานมากันแน่จ๊ะโทโมะ ดูสิพวกตัวจะลอยกันหมดแล้ว ^_^

โทโมะ – ก็พ่อกับแม่ยังไม่แก่จริงๆนิครับ ส่วนพี่เฟย์ของโทโมะก็งามจริงๆ

เฟย์ - ^_^

มด – แล้วฉันอ๊ะ ^^ งามไหม งามไหม

โทโมะ – งามครับ ป้ามดงามที่สุดเลย

มด – งามฉันงาม ^_^

เฟย์ – งามจ๊ะ ^_^

มด – งามที่สุด งามกว่าใครๆเลย งามกว่า งามกว่าพิม ใช่ฉันงามกว่าพิมฉันงามกว่านังพิม ฉันงามกว่าใช่ไหม

เฟย์ – ป้ามดจ๊ะ

เควิน – เฟย์ เฟย์ พาป้าเข้าบ้านก่อนเถอะลูก

เฟย์ – จ๊ะพ่อ เข้าบ้านกันนะจ๊ะป้า เดี๋ยวเฟย์จะอาบน้ำสระผมให้หอมๆเลย

มด – อาบน้ำ อาบน้ำหอมๆ

เฟย์ – จ๊ะ

มด – อาบน้ำหอมๆ ใช่อาบน้ำหอมๆ หอมกว่านังพิมนะนะ

เฟย์ – จ๊ะ เข้าบ้านกันนะจ๊ะ ^_^ (เฟย์ก็พามดเข้าไปอาบน้ำในบ้าน)

แบม – เข้าบ้านกันเถอะนะลูก กลับมาเหนื่อยๆมากินข้าวกินปลากันดีกว่านะ

โทโมะ – จ๊ะแม่ ^_^

                ในบ้านแบมเควินเฟย์ช่วยกันจัดสำหรับกลับข้าวโทโมะก็เดินมานั่ง

โทโมะ – ป่านนี้แล้วป้ามดยังไม่เลิกเกลียดคุณหญิงพิมอีกเหรอครับ

แบม – จ๊ะ

เฟย์ – ไม่ต้องถามต่อนะจ๊ะว่าทำไม เพราะพี่ถามพ่อกับแม่อยู่ทุกวันแต่พ่อกับแม่ก็ตอบว่าไม่รู้อยู่ดีอ๊ะ

แบม – ก็พ่อกับแม่ไม่รู้จริงๆนิจ๊ะ

โทโมะ – ไม่รู้หรือไม่อยากพูดถึงกันแน่ครับ

เควิน – โทโมะทำไมโทโมะถามพ่อกับแม่แบบนั้นละลูก

โทโมะ – ก็พ่อกับแม่อยู่รับใช้พระยากับคุณหญิงมาตั้งนานทำไมจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านหลังนี้ละครับ ผมว่าพ่อกับแม่ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้มากกว่า

แบม – โทโมะอย่าพูดถึงคุณหญิงพิมให้ป้ามดได้ยินเชียวนะ

มด – สวยไหม สวยไหม

เฟย์ – สวยจ๊ะ

มด – สวย ^_^

เควิน – มั่วแต่แต่งองค์ทรงเครื่องอยู่ได้มดมากินข้าวเร็ว

มด – กินข้าว

แบม – จ๊ะพี่มากินข้าวกันนะ

มด – กิน หิว หิว

เฟย์ – มาจ๊ะป้าเดี๋ยวเฟย์ตักให้นะ (เฟย์ก็ตักข้าวให้มดแล้วทุกคนก็นั่งกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุข)

                เช้าวันรุ่งขึ้นเควินขับรถโดยมีหญิงสาวลูกสาวเจ้าพระยากับคุณหญิงหลังมาข้างหลัง หญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถนั้นมองออกไปนอกหน้าต่างดูบรรยากาศรอบๆอย่างมีความสุข

เควิน – มีอะไรหรือขอรับคุณหนูแก้ว

แก้ว – อื้มนี้คุณน้าอยู่รับใช้เจ้าคุณพ่อกับคุณแม่มานานแล้วรึค่ะ

เควิน – ขอรับ

แก้ว – มิน่าละหนูแก้วถึงได้รู้สึกคุ้นกับคุณน้าจัง นี่ตอนเด็กๆหนูแก้วคงเคยเล่นกับคุณน้าบ่อยใช่ไหมค่ะ

เควิน – ป่าวเลยขอรับ ก่อนที่คุณหนูแก้วไปเรียนต่อที่อังกฤษ คุณหนูแก้วอยู่โรงเรียนประจำตลอดเลย ส่วนกระผมจะได้ขึ้นเรือนใหญ่ทีก็ต่อเมื่อถูกท่านเจ้าคุณเรียกใช้เท่านั้นแหล่ะขอรับ

แก้ว – ทำไมหนูแก้วถึงได้รู้สึกคุ้นกับคุณน้าจังเลยอ๊ะค่ะ เอ่อแล้วนี่ใกล้ถึงบ้านหนูแก้วรึยังค่ะ

เควิน – พ้นโค้งหน้าก็จวนจะถึงแล้วขอรับ

แก้ว - ^_^ หนูแก้วอยากถึงบ้านเร็วๆจังเลยค่ะ ^_^

                เรือนใหญ่บ้านเจ้าพระยาคุณหญิงพิมก็ให้คนจัดบ้านตอนรับคุณหนูแก้วอย่างเต็มที่ ท่านเจ้าคุณก็เดินตามหาเควินแต่เห็นจึงถามคุณหญิงว่าเควินไปไหนคุณพิมจึงบอกว่าเควินไปรับหนูแก้ว ท่านเจ้าคุณก็ดีใจมากที่หนูแก้วจะกับมา

                หนูแก้วขณะที่รถเข้าถึงบ้าน หนูแก้วก็มีท่าทางอาการกลัวอะไรบางอย่าง

แก้ว – อย่า อย่า อย่าทำฉัน ฉันกลัวแล้ว อย่าอย่าทำฉันเลย ฉันกลัว อย่าอย่านะอย่า อย่า อย่าทำฉันอย่า!! ฮืออ ฮื้อออ อย่านะ (จนเควินเดินมาเปิดประตูรถ)

เควิน – เชิญขอรับคุณหนู

แก้ว – อย่า อย่าทำฉัน ฉันกลัวอย่าๆๆๆ

เควิน – คุณหนู คุณหนูขอรับ!! (แก้วหยุดพูดแล้วมองหน้าเควิน) คุณหนูเป็นอะไรขอรับ

แก้ว – หนูกลัว หนูกลัวอะไรก็ไม่รู้ หนูกลัวอย่างบอกไม่ถูกเลยอ๊ะ!!  ฮือ

เควิน – ไม่มีอะไรหรอกขอรับที่นี่คือบ้านของคุณหนู

แก้ว – บ้านของหนู เฮ้อฮือ ทำไมหนูรู้สึกกลัวบ้านหลังนี้เหรอเกิน T^T  ห๊ะ (คุณหนูแก้วนั่งตัวสั่นอยู่ในรถ)

                ณ เรือนใหญ่

แก้ว – คุณแม่ ^_^ (กอดคุณหญิงพิม) หนูแก้วดีใจที่สุดเลยค่ะคิดถึงคุณแม่มากเลยนะ คิดถึงคุณแม่ที่สุดในโลกเลย ^_^

พิม – แม่ก็คิดถึงหนูแก้วที่สุดในโลกเลยจ๊ะ ^_^ หนูแก้ว (พร้อมกับหอมแก้มของแก้วผู้เป็นลูกสาว)

แก้ว – หนูแก้วดีใจจังเลยค่ะคุณแม่ของหนูแก้วชื้นใจคุณแม่บ้างนะค่ะ ^^ (หอมแก้มของผู้เป็นแม่พร้อมกอดผู้เป็นแม่ด้วยความคิดถึง)

ป๊อป – อะไรกันหนูแก้ว พ่อนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคนไม่คิดจะทักทายพ่อบ้างหรือไง (หนูแก้วรู้สึกไม่สู้ดีเหมือนกับเมื่อกี้)

พิม – หนูแก้วเข้าไปกราบเจ้าคุณพ่อสิลูก

แก้ว – คือ!!

ป๊อป – พ่อดีใจมากนะที่หนูกลับมา

พิม – ไปสิจ๊ะหนูแก้ว ป๊ะ

แก้ว – ค่ะ (พร้อมกับคลานเข้าไปหาผู้เป็นพ่อด้วยความกลัวๆ พร้อมยกมือไหว้ผู้เป็นพ่อ เจ้าพระยาจับมือลูกสาว หนูแก้วก็ส่งเสียง) อ๊ะ อาย อาย

ป๊อป – หนูแก้วลูกพ่อ (กอดหนูแก้ว)

พิม – หนูแก้ว ^^ (สักพักหนูแก้วก็กลัวจึงโวยวายวิ่งหนีลงจากเรือน)

                ณ บ้านของเควิน แบม

                เควินเดินมาจากการไปรับหนูแก้วและเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง แบมรู้สึกกลัว โทโมะกับเฟย์เดินมาพอดี

โทโมะ – พ่อกับแม่กลัวอะไรกัน

แบม – ป่าวจ๊ะลูก (ทั้งสองจึงเดินไปทันทีและแยกทางกันตรงท่าน้ำ)

                หนูแก้วที่วิ่งหนีลงจากเรือนมาก็วิ่งทางต้นปีบและชนกับชายหนุ่มคนนึงเข้า!!..

---

 มาอีก15%นะค่ะ พรุ่งนี้จะอัพให้จนจบเลย เริ่มมีเวลาว่างแล้ว ^^

แก้ว – ช่วยหนูแก้วด้วยนะหนูแก้วกลัวอ๊ะ ช่วยหนูแก้วด้วยนะ

 ... – คุณหนูแก้วอย่ากลัวเลยนะขอรับกระผมอยู่ที่นี่รับรองไม่มีอะไรทำร้ายคุณหนูได้

แก้ว - ...

 ... – กระผมโทโมะไงขอรับ ^_^

แก้ว – โทโมะ (แก้วก็นึกย้อนไปตอนที่เคยเล่นจนหกล้มแล้วโทโมะก็เข้ามาช่วย แล้วก็ตอนที่โทโมะพับปลาตะเพียนให้) ^_^ โทโมะ พี่โทโมะ หึ้ย! (เข้ากอดโทโมะ) พี่โทโมะช่วยหนูแก้วด้วยนะหนูแก้วกลัวอ๊ะ พี่โทโมะ พี่โทโมะช่วยหนูแก้วด้วย หนูแก้วขอร้องเถอะ

ป๊อป – หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้โทโมะ!!

พิม – นี่! (พลักโทโมะออกจากลูกสาว)

แก้ว – ว้าย!!

พิม – ไอ้สาระเลว ไอ้ชวยโอกาสออกไปนะ (เจ้าพระยาเดินเข้ามาหาหนูแก้ว)

แก้ว – ห๊า ห๊า อ๊ายยย อย่า อย่า อย่านะ อย่าเข้ามาใกล้หนูนะ หนูกลัวอย่า หึ

พิม – หนูแก้วนี่พ่อขอลูกนะ

ป๊อป – ไอ้คนที่ลูกควรจะกลัว คือลูกบ่าวอย่างไอ้โทโมะ! (พร้อมเดินมาหาโทโมะใกล้ๆ) เอ็งออกไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้นะ ยังมายืนนิ่งอยู่อีกเอ็งนี่ยิ่งจองหองผองขนไม่แพ้แม่เอ็งเลยนะ (โทโมะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าพระยา) ยังมายืนมองหน้าข้าอีก ข้าบอกให้ไปไง ไป๊! (โทโมะก็ก้มหัวเคารพเจ้าพระยาแล้วเดินไปทันที)

แก้ว – อื้อ อื้อ อื้อ

พิม – หนูแก้วปะเข้าบ้าน

ป๊อป – หนูแก้ว (พร้อมเดินเข้าไปใกล้ๆ)

พิม – หนูแก้วไปกับแม่เถอะ

แก้ว – อย่า อย่า อย่า อย่ามายุ่งกับหนูอื้อหนูอยากอยู่คนเดียว อย่ามายุ่งกับหนู (พร้อมวิ่งหนีไปทันที)

พิม – หนูแก้ว!

                เรือนพุดซ้อน หวายลูกสาวของพุดซ้อนซึ่งเป็นทาสของคุณหญิงพิมก็เดินเข้าไปคุยกับแม่ว่าทำไมคุณหนูแก้วถึงได้กลัวท่านเจ้าพระยาหนัก แต่พุดซ้อนก็รู้แค่ว่าคุณหนูแก้วเกลียดและกลัวท่านเจ้าพระยาตั้งแต่เกิดถามใครก็ไม่มีใครรู้

                ตกค่ำ ห้องนอนของหนูแก้ว หนูแก้วซึ่งนอนอยู่บนเตียงก็นอนไม่หลับเพราะอาการที่ตัวเองเป็นคือกลัวหวาดระแวงตลอดเวลาแล้วก็มีภาพของฟางที่โดนเฆี่ยนจนตาย แล้วก็ลุกขึ้นวิ่งเข้าไปแอบในตู้เสื้อผ้า คุณพิมกับเจ้าพระยาเข้ามาก็ไม่พบหนูแก้วแต่เห็นว่ามีเสื้อโผล่ออกมาจากตู้จึงเปิดดูพบหนูแก้วที่นั่งร้องไห้อยู่คุณพิมจึงอยู่กล่อมให้หนูแก้วนอนหลับแล้วกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองและเจ้าพระยาแล้วก็คุยเรื่องของหนูแก้วว่าทำไมถึงได้เกลียดและกลัวเจ้าพระยา

---

 มาอีก 20% เป็น90% ไปอ่านต่อเลยค่ะ ^^

                เช้าวันรุ่งขึ้นเจ้าพระยากับคุณหญิงพิมนั่งอยู่บนเรือนโดยมีพุดซ้อนและหวายนั่งจัดโต๊ะอาหารอยู่คุณหญิงพิมก็ถามถึงหนูแก้วพุดซ้อนก็บอกว่าคุณหนูตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วก็ลงไปตักบาตร คุณหญิงพิมให้คนไปตามแต่เจ้าพระยาสั่งไม่ต้องไปเพราะว่าน้อยใจที่ลูกสาวไม่อยากรับประทานอาหารด้วย

                 ณ ต้นปีบ คุณหนูแก้วเดินมาจนถึงต้นปีบแล้วนั่งลงเก็บดอกปีบที่ตกอยู่บนพื้นสักพักแบมกับเฟย์ก็เดินมาเพื่อจะทำความสะอาดบริเวณต้นปีบ

แบม – ไหวไหมลูก

เฟย์ – จ๊ะ

แบม – คุณหนูแก้ว (แก้วหันมามองหน้าของแบมและภาพตอนที่แบมมาพูดให้ไปเฝ้าไข้คุณหญิงและก็ตอนที่ฟางโดนน้ำร้อนราดก็ปรากฏขึ้น)

แก้ว – นังแบม

แบม – คุณหนูแก้วจำอิฉันได้ด้วยเหรอเจ้าค่ะ ^_^

เฟย์ – แล้วคุณหนูแก้วจำอิฉันได้ไหมค่ะ อิฉันเฟย์ลูกของแม่แบมกับพ่อเควินไงค่ะ

แก้ว – พวกแกมาทำอะไรที่นี่

แบม – มาทำความสะอาดพื้นแล้วก็รดน้ำต้นปีบเจ้าค่ะ

แก้ว – อย่ามายุ่งกับต้นไม้ของฉันนะ

เฟย์ – ต้นไม้ของคุณหนู

แก้ว – ใช่! ต้นปีบเนี่ยะเป็นต้นไม้ของฉัน

แบม – คุณหนูเจ้าข๊า ถ้าเป็นเช่นนี้ขอให้อิฉันเนี่ยะได้เก็บใบไม้ใบหญ้ารดน้ำพรวนดินต้นปีบด้วยเถอะนะเจ้าค่ะ ต้นปีบอ๊ะจะได้สวยๆอยู่ให้คุณหนูชื้นชมไปนานๆ

แก้ว – ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งไง!

เฟย์ – ทำไมละค่ะคุณหนู

แก้ว – มันไม่ใช่เรื่องอะไรของแกเลยนะฉันบอกว่าอย่ามายุ่งก็อย่ามายุ่งสิ!~

แบม – คุณหนูเจ้าข๋า อิฉันไหว้และเจ้าค่ะอิฉันเองก็รักต้นปีบต้นนี้ไม่แพ้คุณหนู (คุณหญิงวิ่งมาเห็นเข้าจึงแอบดูอยู่บริเวณต้นไผ่)

แก้ว – นี่นังแบม แกนี่มันดื้อด้านจริงๆเลยนะ ออกไป! (พลักแบมล้ม)

แบม – โอ้ย!

เฟย์ – อย่าค่ะ อย่าทำแม่เฟย์

แก้ว – ไม่ให้ทำแม่แกใช่ไหม ได้! ฉันทำแกเองละกัน (แก้วหยิบน้ำที่เฟย์ถือมาแล้วราดใส่เฟย์ทันที)

แบม – อย่าค่ะ อย่าค่ะคุณหนูแก้ว

โทโมะ – แม่ พี่เฟย์ คุณหนูแก้วอย่าครับ

แบม เฟย์ – โทโมะ

เฟย์ – ช่วยพี่ด้วย (รีบหลบข้างหลังของโทโมะ)

แก้ว – พี่! หมายความว่าอย่างไร

โทโมะ – คุณหนูแก้วคงจำไม่ได้ พี่เฟย์เป็นพี่สาวของผมครับ

แก้ว – งั้น นายก็เป็นลูกของนังแบม

โทโมะ – ครับ! ผมเป็นลูกแม่แบมกับพ่อเควินครับ

แก้ว – อ่อ! งั้นก็แสดงว่าแกเนี่ยะ เป็นขี้ข้าฉันทั้งบ้านเลยนะสิห๊ะ! ไอ้พวกขี้คอก

โทโมะ – คุณหนูแก้ว

แก้ว – ออกไปให้พ้นหน้าฉันเลยนะ

โทโมะ – คุณหนู

แก้ว – ฉันบอกให้ออกไปไง ออกไป! ดื้อด้านกันทั้งครอบครัวจริงๆเลย (แก้วมองรอบๆเห็นท่อนไม้วางอยู่ก็เดินไปหยิบทันที) ยังไม่ออกใช่ไหมได้! ยังไม่ออกใช่ไหม (แก้วฟาดท่านไม้ลงทันทีโทโมะใช้แขนรับไว้)

โทโมะ – คุณหนู

แบม – พอเถอะเจ้าค่ะ

แก้ว – ออกไปสิ ออกไป (สักพักก็มีผู้ชายเดินเข้ามาห้ามหนูแก้วไว้)

... – หยุดได้แล้วหนูแก้ว

แก้ว – พี่เขื่อน! อย่ามายุ่งกับหนูแก้วนะ

เขื่อน – พี่ต้องยุ่งในเมื่อหนูแก้วเกเร ผมขออภัยแทนหนูแก้วด้วยนะครับ ป้าแบม พี่เฟย์ โทโมะ

แก้ว – หึ้ย! พี่เขื่อน พี่เขื่อนจะไปขอโทษพวกมันทำไมเนี่ยะพวกมันกวนโทสะหนูแก้วก่อนนะ

เขื่อน – พูดจาอย่างนี้ไม่น่ารักเลยนะหนูแก้ว

แก้ว – แล้วจะทำไม ห๊ะ

พิม – ใช่! แล้วจะทำไม พวกเนี่ยะมันเป็นบ่าวหนูแก้วจะพูดจากับพวกมันยังไงก็ได้

เขื่อน – คุณหญิง

พิม – หนูแก้วไปกับแม่ใครอยากยุ่งก็ยุ่งไปแต่หนูแก้วไม่ต้องไปยุ่งกับพวกขี้คอกพวกนี้ ป๊ะ

แก้ว – ปะ! (แก้วเดินตามผู้เป็นแม่ไปทันที)

เขื่อน – ผมต้องขออภัยแทนหนูแก้วอีกครั้งนะครับ

แบม – ไม่เป็นไรจ๊ะเจ้าค่ะ (เขื่อนก็เดินกลับไปทันที)

โทโมะ – แม่เป็นไงมั้งครับ

แบม – ไม่เป็นไรจ๊ะลูก

โทโมะ – แล้วพี่เฟย์ละครับ

เฟย์ – ไม่เป็นไรจ๊ะ

---

สมบูรณ์แล้วมาอ่านต่อเลยนะค่ะ :)

                 หน้าเรือนใหญ่

แก้ว – คุณแม่ข๋า คุณแม่อย่าให้พวกบ่าวคนไหนมายุ่งกับต้นปีบของคุณแก้วนะค่ะ

พิม – ทำไมจ๊ะ หนูแก้วชอบดอกปีบเหรอลูก

แก้ว – ไม่ใช่แค่ชอบนะค่ะคุณแม่ แต่หนูแก้วทั้งรักทั้งหวงแหต้นปีบมากค่ะ มันเหมือนทั้งชีวิตและจิตวิญญาณของหนูแก้วถูกฝั่งไว้ใต้ต้นนั้น คุณแม่อย่าให้ใครมายุ่งกับต้นปีบของหนูแก้วนะค่ะโดยเฉพาะนังแบม หนูแก้วเกลียดมันแค่เห็นหน้ามันหนูแก้วก็รู้แล้วว่ามันคบไม่ได้ นังทรยศ (สักพักมดซึ่งกลายเป็นบ้าก็เดินมา)

มด – ห๊า! ฟาง! ฟาง ^^ (วิ่งเข้ามาหาหนูแก้วซึ่งตัวเองเห็นเป็นภาพฟาง) นี่เอ็งจริงๆรึ พี่ดีใจจริงๆที่เอ็งยังไม่ตาย ฟาง ^^ (เข้ากอดหนูแก้วทันที)

แก้ว – ฉันไม่ใช่ฟาง! (พลักมดออกไป)

มด – ฟาง ฟาง

พิม – อย่ามายุ่งกับลูกของฉันนะนังมด

มด – ห๊ะ พิม นังพิม นังคนเลวฉันจะฆ่าแก (วิ่งเข้าตบพิม)

แก้ว – ปล่อย! อย่ามาทำแม่ฉันนะ

มด – ฟาง ฟางนี้ นี่เอ็งหลงเชื่อนังพิมอีกแล้วเหรอนังพิมมันจะฆ่าแกนะ ฟางนังพิมมันจะฆ่าแก

แก้ว – อย่านะปล่อยแม่ฉัน (ดึงมดที่บีบของพิมไว้แต่ก็ไม่เป็นผล)

เควิน – มด! มดหยุดเดี๋ยวนี้

พิม – ไอ้เควินพานังนี้ไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้นะ

มด – ไม่! ข้าไม่ไปฉันจะฆ่าแกนังพิม ฟาง ฟาง ฟางอย่าเชื่อมันนะนังพิมมันจะฆ่าเอ็งฟางอย่าเชื่อมันนะ

เควิน – พอได้แล้วมด

มด – นังพิม ฉันจะฆ่าแก ปล่อยข้า!! (เควิน พุดซ้อน หวายพามดออกไปจากเรือนใหญ่ทันที)

แก้ว – แม่ แม่!

พิม – ไม่เป็นไรจ๊ะ

                ณ ห้องหนูแก้ว

แก้ว – คุณแม่ค่ะ ฟางนี้เป็นใครเหรอค่ะแม่

พิม – ฟางมันก็เป็นบ่าวในบ้านนะจ๊ะ แต่มันตายไปนานแล้วหนูอย่าสนใจมันเลยนะ

แก้ว – จะไม่ให้หนูสนใจได้อย่างไรค่ะแม่ นังมดมันเรียกหนูแก้วว่าฟาง ฟางทำไมละค่ะหน้าตาของหนูกับฟางเหมือนกันมากเลยเหรอค่ะ

พิม – เฮ้อ ไม่ละจ๊ะลูก ไม่เหมือนกันเลย หนูแก้วของแม่น่ารักสวยงาม ส่วนนังฟางมันน่าเกลียดอัปลักษณ์แล้วใจมันก็ยังทรามอีกด้วย อย่าไปฟังคำคนบ้าเลยนะมันก็พูดเพ้อเจ้อไปอย่างนั้นและ

แก้ว – จิก เฮ้อ แต่แม่ค่ะถ้าทางนังมดมันมั่นใจมากเลยนะค่ะ

พิม – แม่บอกหนูแล้วไงอย่าไปฟังคนบ้า ถ้าเราฟังคนบ้าเราก็จะพอยบ้าไปด้วยนะจ๊ะ

แก้ว – อือ (หนูแก้วพยักหน้าตอบผู้เป็นแม่)

                ณ เรือนเล็ก จินนี่ โฟร์ เขื่อน นั่งรับประทานอาหารอยู่ในบ้านเขื่อนจึงเปิดประเด็นคุยเรื่องของหนูแก้ว แม่ที่นั่งฟังจึงพูดว่าคงจะเป็นเพราะคุณหญิงพิม เขื่อนจึงถามว่าเรื่องอะไร โฟร์จึงเปลี่ยนเรื่องทันที

                ตกค่ำ โทโมะนั่งอยู่บ้านเรือนเฟย์เห็นจึงเดินมาคุย

เฟย์ – ยังไม่นอนอีกเหรอจ๊ะโทโมะ

โทโมะ - ผมยังไม่ง่วงครับ

เฟย์ – ถ้าเห็นน้องชายพี่นั่งทำท่าแบบนี้ แสดงว่าต้องมีเรื่องกลุ้มใจอยู่แน่ๆ คิดถึงเรื่องคุณหนูแก้วอยู่ละสิ

โทโมะ – พี่เฟย์คงจำได้ตอนเด็กๆคุณหนูแก้วเป็นคนน่ารักน่าเอ็นดูอ่อนหวานพูดเพราะกับพวกเรา แต่ทำไมตอนนี้คุณหนูแก้วถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เฟย์ – นั้นนะสิโดยเฉพาะตอนที่รู้ว่าเราเป็นลูกแม่คุณหนูแก้วทำท่าทางเกลียดชัง ราวกับโกรธกันมาตั้งแต่ชาติปางไหนพี่ถามแม่แม่ก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน!

โทโมะ – ผมไม่เชื่อ ผมรู้สึกเหมือนพ่อกับแม่จะปิดบังเราอยู่แต่ผมนึกไม่ออกจริงๆว่ามันคือเรื่องอะไร

                ในบ้าน

เควิน – อย่าคิดมากเลยนะแบม เป็นแค่เรื่องบังเอิญ

แบม – ไม่จ๊ะพี่เควินมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ทั้งเรื่องแผลที่หลังของคุณหนูแก้วแล้วเรื่องที่คุณหนูแก้วเกลียดฉันกับพระยาภาณุและที่สำคัญเรื่องดอกปีบคุณหนูแก้วชอบดอกปีบแล้วก็หวงแหต้นปีบนัก แล้วศพของฟางก็ถูกฝั่งที่นั้น พี่เควินฉันคิดว่าฟางกลับชาติมาเกิดเป็นคุณหนูแก้ว ฉันมั่นใจนะพี่เควินว่าฟางนะกลับชาติมาเกิดเป็นคุณหนูแก้วจริงๆนะพี่ (เควินนึกไปถึงตอนแรกที่ไปรับหนูแก้วกลับมา) พี่เควินก็คิดเหมือนฉันใช่ไหมจ๊ะ

เควิน - ไม่!

แบม – พี่เควินโกหก พี่เควินก็คิดเหมือนฉัน

เควิน – ถ้าพี่คิดแบบนั้นแล้วมันได้อะไรขึ้นมาละแบมนอกจากความไม่สบายใจ แบมก็รู้ว่าฟางต้องตายอย่างทุกข์ทรมานแสนสาหัสแค่ไหน แล้วฟางกลับชาติมาเกิดจริง แบมคิดว่ามันเป็นเรื่องดีรึ ฟางคิดแก้แค้นทุกคนที่ฟางคิดว่าทำร้ายฟางทั้งพระยาทั้งแบมพี่ไม่อยากคิดเลยแบมพี่ไม่อยากคิดเลย

                เรือนใหญ่ ห้องนอนท่านเจ้าพระยาและคุณหญิง...!!

---

 

เจอกันตอนหน้านะค่ะ ^^ อย่าหนีหายกันไปไหนนะ ^^