รอยรัก รอยบาป

                   เรือนใหญ่ ห้องนอนท่านเจ้าพระยาและคุณหญิง ที่กำลังนอนกันอยู่ระหว่างนั้นคุณหญิงพิมก็นึกถึงเรื่องราวที่มดเรียกหนูแก้วว่าฟางทำให้คุณหญิงพิมตื่นขึ้นมาหวาดระแรงมองดูรอบๆ แล้วลุกขึ้นเดินลงมาข้างล่าง เดินมาเรื่อยๆจนถึงต้นปีบ เห็นว่าหนูแก้วนั่งเล่นอยู่บริเวณต้นปีบ

พิม – นั้นหนูแก้วนิ มาทำไรดึกดื่นป่านนี้ (และเห็นว่าหนูแก้วลุกขึ้นเดินไปหลังต้นปีบนจึงเดินไปดูแต่ก็ไม่พบใคร) หนูแก้ว! หนูแก้วลูก (แล้วก็เดินมาที่หลุมฝั่งศพของฟาง) ฟาง! เอ็งอย่าทำอะไรลูกข้านะ (คุณหญิงพิมสะดุ้งทันทีที่อยู่ๆก็มีมือมาจับไหล่จึงหันหลังไปดู) อ๊ายยย! ฟาง!

ฟาง – คุณพิมเจ้าข๋า อิฉันรักและคิดถึงคุณพิมเหลือเกินคุณพิมไปอยู่กับอิฉันนะเจ้าค่ะ

พิม – ไม่ฟาง ไม่ ไม่ฟาง!

ฟาง – ไม่! คุณพิมต้องไปอยู่กับอิฉัน ต้องอยู่กับอิฉันนน!! (พลักคุณหญิงพิมล้มและตัวเองคร่อมไว้)

พิม – อ๊ายยยยยยยยยยย!! ไม่! ไม่ใช่ ไม่ (เสียงของคุณหญิงทำให้เจ้าพระยาตื่น) อย่านะ อย่า อย่า อย่าเข้ามานะอย่า

ป๊อป – คุณหญิง (เจ้าพระยาเอื้อมมือไปเปิดไฟ) คุณหญิงตื่นได้แล้วคุณหญิง คุณหญิง!

พิม – อย่า อย่า (คุณหญิงพิมสะดุ้งตื่นทันที) อย่า! คุณพี่ คุณพี่ค่ะ ผีค่ะคุณพี่ ผี!

ป๊อป – เห้ย! ผี เผลอที่ไหนกันคุณหญิง นี่คุณหญิงแค่ฝันไป!

พิม – ฝัน

ป๊อป – ใช่คุณหญิงแค่ฝันไปเท่านั้นแหละ

พิม – เฮ้อ เฮ้อ จริงด้วยค่ะ น้องฝันไปจริงๆด้วย

ป๊อป – ใช่คุณหญิงแค่ฝันไปเท่านั้นแหละ ว่าแต่คุณหญิงฝันถึงเรื่องอะไรทำไมสีหน้าถึงได้หวาดกลัวเช่นนี้

พิม – ไม่มีอะไรหรอกค่ะ

                เช้าวันรุ่งขึ้นหนูแก้วนั่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานอยู่บริเวณต้นปีบว่าทำไมมดถึงเรียกตัวเองว่าฟาง สักพักเจ้าพระยาก็เดินมา

ป๊อป – หนูแก้ว!

แก้ว – เจ้าคุณพ่อ

ป๊อป – พ่อนั่งด้วยคนนะลูกนะ (แล้วก็นั่งลงโดยหนูแก้วกระถบให้นั่ง) ตั้งแต่หนูกลับมาเนี่ยะเรายังไม่ได้คุยกันเลยนะลูกนะ หนูแก้วรู้ไหมว่าพ่อนะรักและคิดถึงหนูมากเลยนะลูกนะ (แล้วก็โอบหนูแก้วมากอดไว้ หนูแก้วก็ยิ้มสักพักภาพฟางตอนที่โดนข่มแหงรังแกก็ปรากฎขึ้น)

แก้ว – อ๊ายๆๆ!! (หนูแก้วลุกขึ้น) อย่านะ อย่าเข้ามาใกล้ตัวหนูนะ หนูกลัว

ป๊อป – หนูเป็นอะไรอ๊ะหนูแก้ว (เจ้าพระยาลุกขึ้นจะมาหยิบดอกปีบที่ติดหัวออกให้แต่หนูแก้วกับปัดมือเจ้าพระยาออก)

แก้ว – อ๊าย!~ ว๊ายยยยย!! ฮื้อ ฮื้อ

ป๊อป – อะไรลูก

แก้ว – ฮื้อ อย่า อย่า อย่าเข้ามาใกล้ตัวหนูนะ หนูกลัวอ๊ะ

ป๊อป – พ่อแค่จะหยิบดอกไม้ออกให้อ๊ะ ทำไมหนูแก้วทำราวกับพ่อจะไปเข็นฆ่าลูกอย่างนั้นแหละ (พร้อมเดินเข้าไปใกล้)

แก้ว – เออะ พ่อ! คือ คือ คือ หนูขอโทษพ่อแต่หนูไม่อยากให้พ่อเข้ามาใกล้ตัวหนูอ๊ะ หนูกลัว!

ป๊อป – กลัวทำไมอ๊ะลูก นี่พ่อเป็นพ่อของลูกนะ แล้วพ่อก็รักหนูมากด้วยหนูแก้วโถ่ลูกเอ้ย (เดินเข้ามากอดหนูแก้ว และภาพฟางก็ปรากฎขึ้นอีกครั้ง)

แก้ว – อ๊าย อ้ายยยยยย!~ (ผลักผู้เป็นพ่อออกทันที) อย่าเข้ามาใกล้หนูนะ (วิ่งหนีไปทันที ทำเอาผู้เป็นพ่อยื่นมอง)

ป๊อป – หนูแก้ววววว! ลูก โถ่!

                หนูแก้ววิ่งหนี ไปเรื่อย จนไปชนเข้ากับโทโมะ ด้วยความกลัวจึงทำให้เธอนั้นสลบไปทันที โทโมะก็ตัดสินใจอุ้มหนูแก้วเพื่อจะพามาส่งที่บ้าน ขณะที่อุ้มไปจนใกล้จะถึงบ้านนั้นหนูแก้วก็ได้สติฟื้นขึ้นก็โวยวายทันที

แก้ว – อ๊ายยยย! ปล่อยฉันนะไอ้ขี้คอก ปล่อยยย! (โทโมะก็ปล่อยแก้วทันทีทำให้แก้วตกลงไปกระแทกกับพื้น) อ๊ายยยย! โอ้ย! เอ้ย!

โทโมะ – คุณหนู

แก้ว – หึ้ย! ฮึ้ย! แกกล้าลวนลามฉันเหรอห๊ะไอ้ขี้คอก ไอ้สาระเลว

โทโมะ – ป่าวนะครับคุณหนู ป่าวนะครับ

แก้ว – ฮึ้ย อย่า ไม่ต้องมาปฏิเสธเลยขี้ข้าอย่างแกอ๊ะไว้ใจไม่ได้ แกได้เจอดีแน่ (หนูแก้วหันไปเจอไม้วางอยู่จึงลุกขึ้นเพื่อจะไปหยิบไม้นั้น) อ้าย! โอ้ย หึ้ย!  ทำฉันหนักใช่ไหมห๊ะ

โทโมะ – อย่านะคุณหนู

แก้ว – ทำไมบังอาจมาสั่งฉันหนักนะไอ้โทโมะ! (หนูแก้วฟาดไม้เข้าเต็มแรง ระหว่างนั้นหวายก็วิ่งเข้ามาดันหนูแก้วทันที) อ๊ายยยย!

หวาย – คุณหนูแก้วเจ้าข๋าอย่าทำอะไรพี่โทโมะเลยนะเจ้าค่ะ

แก้ว – อินังหวาย! บังอาจหนักนะแก ห๊ะ เพี๊ยะ! (แก้วตบเข้าที่หน้าของหวายทันที)

หวาย – อ้าย โอ้ย! (วิ่งหลบข้างหลังโทโมะ) พี่โทโมะ หวายเจ็บอ๊ะ ช่วยหวายด้วย

แก้ว – นี่! ฉันตบแกแค่ทีเดียว แกร้องยังกับจะเป็นจะตาย ท่าทางแกนี้อยากจะตายหนักนะมานี้เลยนังหวาย! (เดินไปดึงผมหวายแล้วลากมา) มานี้! เพี้ยะ! (ตบหน้าหวาย) แกตาย! เพี้ยะ

หวาย – อ๊าย! (โทโมะเข้าห้ามโดนจับหนูแก้วไว้)

แก้ว – อย่านะ

โทโมะ – อย่านะคุณหนู อย่านะครับ

แก้ว – ปล่อยฉัน!

โทโมะ – อย่าครับคุณหนู

แก้ว – ปล่อยฉัน ฉันบอกให้ปล่อยไง

หวาย – พี่โทโมะกอดคุณหนูแก้ว!

แก้ว – หึ้ย! ปล่อย หึ้ย ปล่อย!! (สะบัดตัวหลุด) แกฉวยโอกาสฉันเหรอ ไอ้ขี้คอกไอ้เลว เพี้ยะ! (ฝากรอยมือไว้ที่หน้าของโทโมะ แล้ววิ่งหนีไป)

หวาย – พี่โทโมะเจ็บรึป่าวจ๊ะ

พุดซ้อน – นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยนังหวาย (หวายก็กับไปเล่าให้ฟังที่บ้าน) ตายนี่คุณหนูแก้วคงจะโกรธมาก

หวาย – แม่! คนที่สมควรจะโกรธต้องเป็นฉันไม่ใช่คุณหนูแก้ว ค่อยดูนะถ้าคุณหนูแก้วทำอะไรพี่โทโมะของฉันอีกละก็เป็นโดนดีแน่

พุดซ้อน – อุ้ย! ตายแล้ว นังหวายนี่เอ็งเป็นบ่าวเอ็งจะทำอะไรท่านได้

หวาย – ได้ไม่ได้ฉันก็จะทำ หึ ว่างตัวเป็นนายแต่เที่ยวรังแกคนอื่นเขาไปทั่วแบบเนี่ยใช้ได้ที่ไหน

พุดซ้อน – อย่าลามปามท่านนะนังหวาย

หวาย – ฉันลามปามที่ไหน ฉันพูดความจริง พูดก็พูดเถอะนะมีดีแค่อย่างเดียวที่ได้เกิดเป็นลูกพระยา นอกนั้นไม่มีอะไรสู้ฉันได้แม้แต่นิดเดียว เสียชาติเกิดจริงๆ ค่อยดูนะแม่ฉันจะไปฟ้องท่านเจ้าคุณให้เอาเรื่องคุณหนูแก้วให้ได้ (พร้อมเดินไปทันที)

พุดซ้อน – นี่นังหวาย!

                ตกค่ำ พระยา คุณหญิงพิม คุณหนูแก้วนั่งรับประทานอาหารอยู่บนเรือนใหญ่เจ้าพระยาจึงพูดขึ้นถึงเรื่องที่หวายมาฟ้องว่าหนูแก้วไปตบตี หนูแก้วก็ตอบตามความจริง เจ้าพระยาก็ดุว่าตักเตือนหนูแก้วว่าอย่าไปเที่ยวรังแกบ่าวในบ้าน หนูแก้วจึงสวนกลับไปทำให้ผู้เป็นพ่อนั้นโกรธ พร้อมกับตบหน้าหนูแก้วทันที หนูแก้วมองหน้าโกรธๆแล้วเดินหนีเข้าห้องไปทันทีโดยมีคุณหญิงพิมตามไป

---

 ฝากติดตามด้วยนะค่ะ ยังไม่สมบรูณ์นะค่ะ

---

มาแล้วไปอ่านต่อกันGooo~!!

พิม – หนูแก้วทำไมหนูถึงพูดแบบนั้นกับเจ้าคุณพ่อละลูก ท่านเป็นพ่อของหนูนะ

แก้ว – หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะแม่ แต่จิตใต้สำนึกของหนูมันบอกว่าเจ้าคุณพ่อเป็นคนร้ายกาจ เป็นคนใจร้ายใจดำและนี้มันก็ทำให้หนูเกลียดท่าน

พิม – หนูแก้ว!

แก้ว – หนูรู้ค่ะแม่ หนูรู้ว่าหนูเป็นลูกที่เลวหนูเป็นลูกที่อกตัญญู แต่หนูก็ทำใจให้รักและเคารพเจ้าคุณพ่อไม่ได้! T T

พิม – ทำไมละลูก

แก้ว – กะ ก็ทุกครั้งที่หนูจะกอดจะหอมคุณพ่อหนูมักเห็นคุณพ่ออยู่กับผู้หญิงมากหน้าหลายตาและมันก็ทำให้หนูรู้สึกเกลียดและก็ขยะแขยงท่าน หนูทำใจให้รักและเคารพเจ้าคุณพ่อไม่ได้ คุณแม่ข๋าหนูเสียใจนะค่ะ แต่หนูสับสนอ๊ะ หนูทำใจไม่ได้หนูทำใจไม่ได้จริงๆ

พิม – หนูแก้ว หนูแก้วใจเย็นๆ พ่อของหนูท่านเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก และท่านก็รักหนูมากนะหนูแก้ว

แก้ว – หนูทราบค่ะคุณแม่ แต่หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทำไมความรู้สึกหนู หนูรู้สึกว่าหนูเคยเป็นผู้หญิงพวกนั้นนะค่ะ

พิม – หนูเอาอะไรมาพูด

แก้ว – แต่หนูรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะค่ะ หนูรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ (พิมทำท่าทางจะเป็นลมแก้วจึงประคองไว้) แม่ แม่ข๋า แล้วอีกอย่างนึงเวลาที่หนูเข้าใกล้เจ้าคุณพ่อหนูรู้สึกกลัวเจ้าคุณพ่ออย่างบอกไม่ถูก (พระยาผู้เป็นพ่อยืนแอบฟังเรื่องราวก็ได้ยินทั้งหมด) หนูจะทำอย่างไรดีค่ะคุณแม่ หนูจะทำอย่างไรดี (พระยาภาณุฟังดังนั้นรู้สึกเสียใจจึงเดินออกมาหน้าเรือน เดินตรงมานั่งบนเก้าอี้ไม้และนึกถึงคำของฟางที่พูดว่า “จำไว้นะเจ้าค่ะคนที่เจ้าชู้มากมีอย่างคุณหลวงจนตายก็ไม่มีความสุข คุณหลวงจะต้องทนทุกข์ทรมานเพราะว่าการกระทำของตัวเอง”)

ป๊อป – มันเป็นความผิดของพ่อเอง พ่อผิดเองลูก

                ด้านโทโมะซึ่งเดินมาตรวจตรารอบบ้านก็เดินจนมาถึงหน้าต่างห้องหนูแก้วเห็นปลาตะเพียนที่ตัวเองเคยทำให้หนูแก้วไว้ก็ยิ้มแก้มปริ ^_^ แล้วก็นึกย้อนกลับไปเมื่อตอนนั้น สักพักหนูแก้วก็เดินมาที่หน้าต่างเปิดม่านเพื่อจะมองบรรยากาศรอบนอกก็เห็นชายหนุ่มที่คุ้นตาจึงปิดม่านแล้วเดินกลับไปทันที

โทโมะ – ทำไมคุณหนูเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้

                ด้านหนูแก้วซึ่งโมโหเห็นปลาตะเพียนก็เดินเข้าไปเพื่อจะดึงมันลงมา แต่เมื่อมือนั้นจับที่ปลาตะเพียงก็นึกย้อนไปวันเวลาที่โทโมะนั้นทำให้ก็ไม่คิดที่จะดึงจึงเดินกลับไปนั่งที่เตียง ก็มีภาพฟางก่อนตายปรากฏขึ้นทำให้หนูแก้วนั้นปวดหัว

แก้ว – โอ้ย! ทำไมฉันถึงเห็นแต่เรื่องเดิมๆซ้ำๆซากๆ ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่ามันคืออะไร โอ้ย! โอ้ย! โอ้ยยยยยยย! หึ้ย!

                เช้าวันรุ่งขึ้นหนูแก้วจึงนำเรื่องที่ฝันไปบอกผู้เป็นแม่ว่าฝันเห็นเจ้าคุณพ่อ แบม แล้วก็ทาสอีกคนนึงที่ชื่อ ฟาง ทำให้คุณพิมนั้นตกใจมากที่ได้ยินชื่อนั้น และใส่ความเล่าความเท็จให้หนูแก้วฟังว่าตัวเองนั้นโดนรังแก และยังบอกอีกว่าเขื่อนนั้นไม่ใช่ลูกของพระยาภาณุ แต่เป็นลูกของโฟร์ซึ่งจินนี่ไปขอมาเลี้ยง และบอกให้หนูแก้วแก้แค้นแทนตัวเอง หนูแก้วซึ่งได้ฟังดังนั้นก็หลงเชื่อเพราะคนที่พูดนั้นเป็นแม่ด้วย จึงบุกไปด่าทอทำร้ายแบมที่บ้าน เฟย์ที่นั่งอยู่ด้วยจึงเข้ามาห้ามหนูแก้วแต่หนูแก้วก็ไม่ฟังซ้ำร้ายเฟย์ด้วยอีกคน หวายที่ผ่านมาวิ่งไปหาคนให้มาช่วยแบมและเฟย์ซึ่งกำลังถูกทำร้าย โดยมีคุณหญิงพิมยืนมองอยู่ห่างๆและเดินไปเพื่อขัดขวางไม่ให้เควินกับโทโมะเข้ามาช่วยแบมและเฟย์ได้ทัน หวายที่ไปตามคนมาช่วยก็วิ่งไปเจอเขื่อนจึงบอกให้เขื่อนนั้นไปช่วยแบมและเฟย์ เขื่อนที่รู้ดึงนั้นจึงรีบไปช่วยทันที

เขื่อน – หยุดเดี๋ยวนี้นะหนูแก้ว

แก้ว – ทำไมนี้ประเดี๋ยวก็โดนอีกคนนึงหรอก

เขื่อน – ทำไมถึงพูดกับพี่แบบนี้หนูแก้ว!~

แก้ว – แล้วทำไม ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ห๊ะ แกคิดว่าตัวแกเนี่ยะเป็นใคร แล้วฉันเนี่ยะเป็นใคร!!~

เขื่อน – หนูแก้ว

แก้ว – ใช่!! ฉันหนูแก้ว! ลูกสาวคนเดียวของพระยาภาณุกับคุณหญิงพิมไอ้อีหน้าไหนที่มีศักดิ์ไม่ทัดเทียมฉันอย่าได้มาเผยอหน้า ไม่งั้นละก็เป็นได้เห็นดีแน่! วันนี้นับว่าเป็นโชคดีของพวกแกทั้งสองคนนะแต่แกสองคนจำใส่ไว้เลยฉันไม่มีวันปล่อยให้คนที่ทำร้ายแม่ฉันตายดีแน่ แกสองคนจะต้องเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน (เดินไปทันที)

เขื่อน – ผมต้องขอโทษแทนหนูแก้วด้วยนะครับ น้าแบม พี่เฟย์ หนูแก้ว!! รอพี่ด้วยหนูแก้ว

หวาย – คุณเขื่อนนนนนน!! คุณเขื่อน คุณเขื่อนค่ะ นี่มันเรื่องอะไรกันค่ะหวายงงไปหมดแล้วทำไมคุณหนูแก้วถึง…

เขื่อน – นี่มันไม่ใช่เรื่องของเธอหวาย (เดินไปทันที)

หวาย – ทีงี้บอกไม่ใช่เรื่อง รู้งี้ไม่บอกซะก็ดีสองแม่ลูกนั้นจะได้ถูกตบจนตายย!! หึ้ยย!!

                เควิน โทโมะที่คุณหญิงขัดให้มาดูประตูก็มาตามคำสั่งแต่เห็นว่าประตูยังใช้ได้อยู่ คุณหญิงจึงให้ทั้งสองไปได้

เขื่อน – หนูแก้วคุยกับพี่ให้รู้เรื่องก่อน

แก้ว – ถือดียังไงมาสั่งฉันห๊ะ!!

เขื่อน – หยาบคายก้าวร้าวขึ้นทุกวันไม่น่ารักเลย

แก้ว – ทำไม แล้วจะทำไม!! ห๊ะ!!

เขื่อน – ทำไมนะเหรอ (เดินไปหยิบมะกรูดมา) เอามะกรูดถูปากซะมั้งปากจะได้สะอาดขึ้น

แก้ว – ฮื้ยยยยยยยย อ้ายยยยยยยย!!~ นี่ ไอ้บ้า!! ไอ้บ้า!!

เขื่อน – หนูแก้ว!! พี่ไม่ใช่บ่าวไพร่นะที่หนูแก้วจะมาทำพฤติกรรมกับพี่อย่างนี้

แก้ว – หึ้ย! นี้!! แล้วมันต่างจากบ่าวไพร่ตรงไหนห๊ะ

เขื่อน – หนูแก้ว!!

แก้ว – จำเอาไว้ด้วยนะ ว่านายเป็นแค่ลูกเลี้ยงไม่ใช่ลูกเจ้าคุณพ่อ!! อย่าได้คิดบังอาจริมาเทียบฉัน!! จำเอาไว้!!

โทโมะ – คุณหนูแก้ว

แก้ว – หึ้ยยยย!! (ปาดมะกรูดที่ถืออยู่ใส่โทโมะ เดินไปผลักเขื่อน) ฉันจะบอกคุณแม่ว่าให้เฆี่ยนนายให้หลังลายไปเลยคอยดู!! (วิ่งขึ้นบ้านไปเขื่อนก็วิ่งตามไป)

เขื่อน – หนูแก้ว!!

ป๊อป – มีเรื่องอะไรกันอ๊ะ เสียงดังเอะอะโวยวายเชียว

แก้ว – หึ้ย!!

เขื่อน – หนูแก้วนะสิครับเจ้าคุณพ่อก้าวร้าวหยาบคายเหลือเกิน

พิม – ทำไมลูกฉันทำไม

เขื่อน – หนูแก้วด่าผม

แก้ว – ฉันไม่ได้ด่านะฉันพูดเรื่องจริง

ป๊อป – หนูแก้ว!! เขื่อนเล่าต่อสิลูก

เขื่อน – หนูแก้วด่าว่าผมเป็นแค่ลูกเลี้ยง ไม่ใช่ลูกของเจ้าคุณพ่อ!! (ทำให้จินนี่ที่ได้ยินถึงกับตาค้าง OoO)

จินนี่ – คุณพี่!!

ป๊อป – แม่จินนี่

เขื่อน – ได้โปรดบอกหนูแก้วด้วยครับเจ้าคุณพ่อว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง

แก้ว – บอกมาสิค่ะเจ้าคุณพ่อ ว่า!มัน!ไม่!ใช่!เรื่อง!จริง!!~ หึ!!

เขื่อน – คุณแม่!

พิม – คุณพี่ค่ะเรื่องก็เลยเถิดมาถึงปานนี่ป่าวประโยชน์ที่จะปกปิดบอกความจริงกับเขื่อนไปเถอะค่ะ

เขื่อน – เจ้าคุณพ่อครับ ได้โปรด

---

มาอ่านต่อกันเลยไปโลดดด!!

ป๊อป – ไม่ว่าจะอย่างไหนนะเขื่อน เขื่อนก็คือลูกของพ่อ

เขื่อน – หมายความว่า

แก้ว – นายเป็นลูกเลี้ยงไง หึ ไม่ได้ยินเหรอว่านายเป็นลูกเลี้ยง ลูกที่เก็บมาจากกองขยะไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า

เขื่อน – T T

แก้ว – ก็เป็นพวกขี้คอกที่อยู่ที่บ้านหลังนี้แหล่ะ

ป๊อป – หยุดหยาบคายเดี๋ยวนี้นะ หนูแก้ว!!

แก้ว – หนูไม่ได้หยาบคายค่ะ ก็หนูพูดเรื่องจริง

ป๊อป – แต่ถึงอย่างไรพี่เขื่อนก็เป็นพี่ชายของหนู และต่อไปนี้นะอย่าให้พ่อได้ยินว่าหนูหยาบคายก้าวราวต่อพี่เขื่อนไม่อย่างนั้นเป็นเรื่องแน่!! (เขื่อนเดินหนีไป) เขื่อน!! (พระยาจึงตามไป)

จินนี่ – คุณหญิงคงซะใจนะเจ้าค่ะ ที่ทำร้ายคนอื่นได้แต่อย่างพึ่งรำพองใจไปเวรกรรมนะมันจะตามทันอะไรที่คุณหญิงทำเอาไว้ระวังมันจะย้อนเข้าตัว

พิม – นี่! เอ็งกล้าด่าข้าเหรอนังจินนี่

จินนี่ – หึ ทำไมจะไม่กล้าด่าเพราะว่าคุณหญิงเนี่ยะใจคอโหดเฮี้ยมแล้วก็เลวร้ายที่สุดเลย

แก้ว – นี่! แม่ฉันทำอะไร ห๊ะ!!

จินนี่ – อย่าให้อิฉันพูดให้เสนียดปากเลยเจ้าค่ะ สักวันคุณหนูก็จะรู้เอง (พูดจบก็เดินลงจากเรือนทันที)

ป๊อป – เขื่อน

เขื่อน – ได้โปรดบอกผมเถอะครับเจ้าคุณพ่อว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของผมคือใคร

ป๊อป – จะเป็นใครก็ชั่งเถอะลูกแต่พ่อของยืนยันเลยนะว่ามันไม่สำคัญไปกว่าความรักที่พ่อมีให้เขื่อนและเขื่อนก็มีให้พ่อ เขื่อนรักพ่อใช่ไหมลูก พ่ออ๊ะรักเขื่อนและพ่อก็คิดเสมอว่าเขื่อนคือลูกของพ่อ (เข้าไปกอดเขื่อนไว้)

เขื่อน – ฮึก ฮื้อออ!

ป๊อป – พ่อคิดว่ามันไม่สำคัญหรอก เขื่อนเป็นทองเนื้อแท้ของพ่อเป็นคนดีด้วยความดีในตัวเขื่อนพ่อภูมิใจในตัวลูกและก็ไม่เคยผิดหวังเลย

จินนี่ – อย่าถามอะไรมากเลยนะลูก รู้แค่ว่าเจ้าคุณพ่อกับแม่รักลูกมากที่สุดในชีวิต ลูกแม่! (เข้าโอบกอดเขื่อนทันที)

---

ติดตามต่อกันเลยค่ะ Goooo!!

                ห้องหนูแก้ว

แก้ว – คุณแม่ค่ะที่นังจินนี่มันพูดอะ มันหมายความว่ายังไงเหรอค่ะ

พิม – มันจะอะไรนังจินนี่มันคงจะโกรธที่พวกเราไปเปิดเผยความลับของไอ้เขื่อนนะจ๊ะ หนูแก้ว!หนูแก้วอย่าไปสนใจนังจินนี่มันเลยนะนังจินนี่นะมันเป็นไพร่จิตใจมันต่ำช้า มันคงอยากให้หนูเกลียดแม่นะจ๊ะ

แก้ว – ฮืม! ไม่นะค่ะคุณแม่หนูแก้วอ๊ะไม่มีวันเกลียดคุณแม่หรอกค่ะคุณแม่เป็นแม่ของหนูแก้ว หนูแก้วรักคุณแม่ที่สุดเลยนะค่ะ ^^

                บ้านเควิน แบม โทโมะที่กำลังนั่งปะคบแขนที่เกิดจากการกระทำของหนูแก้วให้กับเฟย์พี่สาวอยู่ก็มองหน้าผู้เป็นพ่อกับแม่

โทโมะ – นับวันคุณหนูแก้วยิ่งร้ายกาจขึ้นทุกที

เควิน – อย่าไปถือสาคุณหนูแก้วเลยโทโมะ

เฟย์ – แล้วมันจริงรึป่าวจ๊ะที่คุณหนูแก้วบอกว่า...แม่เป็นเมียน้อยของพระยาภาณุ

เควิน – เหลวไหลนะเฟย์!

เฟย์ – เฟย์ขอโทษจ๊ะเพียงแต่ว่าเฟย์สงสัยว่าทำไมจู่ๆคุณหนูแก้วถึงได้เข้ามาด่ามินำซ้ำยังมาตบตีทำร้ายแม่ร้าวกับว่าโกรธแค้นกันมานับสิบชาติ

แบม – คุณแก้วเธอคงฟังอะไรมาผิดๆนะจ๊ะเฟย์ ลูกอย่าไปสนใจเลยนะจ๊ะ

โทโมะ – แล้วเรื่องที่คุณเขื่อนไม่ใช่ลูกของพระยามันจริงรึป่าวครับ (เควินกับแบมได้แต่เงียบมองหน้ากันไปมา)

                เรือนเล็ก เขื่อนได้แต่ยืนเมอลอยอยู่หน้าเรือนเพราะเสียใจกับเรื่องที่หนูแก้วพูดและออกไปเดินกลางค่ำกลางคืน ซึ่งมีจินนี่และโฟร์ยืนมองมาจากในบ้าน

โฟร์ – พี่สงสารเขื่อนจังเลยจินนี่

จินนี่ – ฉันก็สงสารเรื่องมันเกิดขึ้นเพราะนังพิมคนเดียว

โฟร์ – ทำไมคุณหญิงพิมต้องทำแบบนี้ด้วยอ๊ะ

จินนี่ – จะอะไรมันก็อิจฉานะสิมันคงจะกลัวว่าเขื่อนจะแย่งทรัพย์สมบัติของมันไป คุณหนูแก้วก็ชั่งร้ายกาจนักแทนที่จะห้ามปรามแม่กลับทำตัวหยาบคายก้าวร้าวน่ารังเกลียดที่สุดอ๊ะ พี่โฟร์ฉันว่าฉันจะบอกความจริงกับเขื่อนว่าพี่เป็นแม่ของแก

โฟร์ – อย่านะจินนี่

จินนี่ – จะเป็นอะไรไปละพี่ พี่ก็เป็นพี่ของฉันนะไม่ใช่บ่าวไพร่ที่ไหนที่เขื่อนจะรับไม่ได้

โฟร์ – แต่พี่ทับนะเป็นแค่พ่อค้าธรรมดาอย่างไรก็ไม่มีศักดิ์เทียบเท่าพระยา

จินนี่ – แล้วมันจะต่างกันตรงไหนในเมื่อตอนเนี่ยะเขื่อนก็รู้ความจริงหมดแล้ว

โฟร์ – ต่างสิอย่างน้อยความรักที่เอ็งกับพระยาภาณุที่มาต่อเขื่อนมีอย่างเต็มเปี่ยม พี่ไม่อยากให้เขื่อนว้าวุ่น

จินนี่ – แต่สักวันนังพิมก็ต้องพูดออกมาอยู่ดี

โฟร์ – ก็รอให้ถึงวันนั้นก่อนสิ! อย่างน้อยเขื่อนได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจถ้าเป็นตอนเนี่ยะพี่เกรงว่าเขื่อนจะรู้สึกต่ำต้อยด้อยค่า เชื่อพี่เถอะนะจินนี่ อย่าพูดอะไรอีกเลยแค่เนี่ยะลูกก็แทบจะเสียใจจนไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้วนะ ฮือ! T^T (หลังจากที่จินนี่ฟังพี่สาวของตัวเองพูดก็มองไปทางเขื่อนและไม่พูดอะไรต่อ)

                เช้าวันรุ่งขึ้นเฟย์ก็เก็บดอกบัวที่สระเพื่อไปทำขนมตามปกติ เขื่อนที่เดินมาเรื่อยๆก็เจอเฟย์จึงพูดคุย

เขื่อน – ให้ผมช่วยนะครับพี่เฟย์

เฟย์ – ไม่เป็นไรค่ะคุณเขื่อนพี่เก็บเองได้ (เขื่อนไม่ฟังคำพูดเฟย์เดินลงสระทันที) อย่าค่ะคุณเขื่อน เฮ้อ! ดูสิเนื้อตัวเลอะเทอะหมดแล้ว

เขื่อน – แล้วมันจะเป็นไรไปละครับ ในเมื่อผมมันก็ไม่ได้เป็นผู้ลากมากดีที่ไหนลุยน้ำลุยโคนแค่เนี่ยะจะเป็นไรไป

เฟย์ – เฮ้ย! คุณเขื่อน

เขื่อน – พี่เฟย์คงรู้เรื่องที่ผมไม่ใช่ลูกของเจ้าคุณพ่อแล้ว

เฟย์ – แล้วมันสำคัญที่ตรงไหนล่ะค่ะ ในเมื่อท่านเจ้าคุณกับคุณจินนี่ก็รักคุณเขื่อนดั่งดวงใจคุณเขื่อนอย่าคิดมากเลยนะค่ะ ตอนนี้ท่านทั้งสองคนก็คงเสียใจไม่แพ้ไปกว่าคุณเขื่อน

เขื่อน – แต่ผม

เฟย์ – คุณเขื่อนค่ะอย่าหาว่าพี่สอนเลยนะค่ะลูกที่ดีต้องกตัญญูต่อผู้ที่เป็นพ่อเป็นแม่ อย่าลูกทำพ่อแม่ไม่สบายใจนับเป็นบาปอย่างมหัญเลยนะค่ะ (พร้อมกับยื่นดอกบัวให้เขื่อน) คุณเขื่อนเอาดอกบัวไปไหว้พระนะค่ะจะได้สบายใจขึ้น ทำใจให้สบายนะค่ะอย่างไรเสียท่านเจ้าคุณกับคุณจินนี่ก็รักคุณเขื่อนเป็นที่สุด ^_^

เขื่อน – ขอบคุณนะครับพี่เฟย์ ^^ (เฟย์ที่กำลังจะเดินขึ้นจากสระก็เสียหลักจะล้มเขื่อนจึงช่วยพยุงไว้) พี่เฟย์เป็นอะไรรึป่าวครับ

เฟย์ – โอ้ย! ป่าวค่ะขอบคุณนะค่ะ

เขื่อน – จับมือผมไว้ก่อนดีกว่านะครับจะได้ไม่ลื่นล้มอีก

เฟย์ – ไม่เป็นไรค่ะ

เขื่อน – เถอะครับพี่เฟย์ อ่ะจับมือผมไว้ก่อนครับ สิครับพี่เฟย์ (เฟย์จึงต้องทำถามที่เขื่อนบอกจับมือเขื่อนไว้แล้วเดินขึ้นสระพร้อมกัน นั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่หวายเดินผ่านมาเห็นเข้าจึงรีบไปบอกคุณจินนี่ทันที)

                เรือนเล็ก

จินนี่ – เขื่อนหายไปไหนอีกแล้วนะพี่โฟร์ ฉันกลัวว่าลูกจะคิดสั้น

โฟร์ – ไม่หรอกนะจินนี่ จินนี่อย่าลืมสิว่าเขื่อนนะเป็นทหารแกอาจจะมีหวั่นไหวไปบ้างแต่พี่เชื่อนะว่าลูกอะเข้มแข็งไม่ทำอะไรบ้าๆแบบนั้นแน่

จินนี่ – แล้วเขื่อนจะหายไปไหนละ

หวาย – ตอนนี่คุณเขื่อนอยู่กับพี่เฟย์ที่สระบัวค่ะ ^^ 

จินนี่ – ห๊า สระบัว

หวาย – ใช่ค่ะพี่เฟย์เก็บดอกบัวให้คุณเขื่อนด้วยนะค่ะท่าทางพี่เฟย์จะเป็นห่วงคุณเขื่อนมากเลยมีเช็ดหน้าเช็ดตาให้กันด้วยค่ะ อ่อแล้วก็มีโอบมีกอดกันด้วยนะค่ะ เฮ้อท่าทางสองคนนี้จะรักใคร่กันซะจริ๊ง!!

จินนี่ – หน๊อย! นังเฟย์มันคิดจะจับลูกฉันจริงๆอ่ะ

โฟร์ – นิ จินนี่ใจเย็นๆก่อนสินี่ยังไม่ได้เห็นกับตาเลยนะโว้ยวายซะยกใหญ่เลย

จินนี่ – จะไม่ให้ฉันโว้ยวายได้อย่างไรละพี่โฟร์ พี่โฟร์ก็รู้มีคนเห็นก็ต้องมีคนเอาไปนินทาดีไม่ดีนังเฟย์มันเกิดตีขุมหาว่าเขื่อนไปล่วงเกินมันและให้เขื่อนรับผิดชอบจะทำยังไง พูดก็พูดเถอะนะฉันไม่อยากได้ลูกสะใภ้เป็นลูกขี้ข้า โดยเฉพาะลูกของนังแบม

เขื่อน – แล้วถ้าลูกสะใภ้ของคุณแม่เป็นลูกน้าแบม มันจะเป็นอะไรเหรอครับ ในเมื่อตัวผมเองก็ไม่ใช่ลูกของพระน้ำพระยาที่ไหน หัวนอนปลายเท้าตัวเองอยู่ที่ไหนลูกเต้าเล่าใครยังไม่รู้เลย

จินนี่ – นี่หมายความว่า ลูกกับนังเฟย์!!

เขื่อน – ไม่มีทั้งนั้นละครับ เพียงแต่ผมไม่อยากให้คุณแม่ดูมิ่นดูแคลนใครเพราะตัวผมเอง็ไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าคนอื่นเหมือนกัน (พูดจบก็เดินไปทันที)

จินนี่ – ต้องเป็นเพราะนังเฟย์แน่ๆ เขื่อนถึงได้แข็งก้าวกับฉันแบบนี้ ฉันจะไปบอกคุณพี่

โฟร์ – นี่จินนี่อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่สิ เขื่อนบอกแล้วว่ามันไม่มีอะไรกับแม่เฟย์

จินนี่ – พี่โฟร์เชื่อแต่ฉันไม่เชื่อ! ลองถ้าเขื่อนแข็งข้อกับฉันแบบนี้ต้องมีใครยุแย่แน่ๆและใครคนนั้นต้องเป็นนังเฟย์ (หวายที่ยื่นดูอยู่ก็ซะใจและเดินกับรื่อนไปแต่ระหว่างทาง)

... – หวาย!

หวาย – พี่พายุมาทำอะไรต้องนี้เนี่ยะ

พายุ – พี่มารอหวายจ๊ะ ^_^

หวาย – รอทำไม

พายุ – พี่มีเรื่องจะบอกกับหวาย

หวาย – คนบ้าใครอยากจะฟังอะไรจากพี่!!~ ไปไกลๆฉันเลยนะ

พายุ – เดี๋ยวก่อนสิหวาย พี่มีเรื่องจะบอกจริงๆ

หวาย – ฉันไม่อยากฟัง

พายุ – หวายทำไมหวายถึงไม่อยากฟังอ๊ะ หวาย ยังไม่รู้เลยนะว่าพี่จะบอกอะไร

หวาย – ทำไมฉันจะไม่รู้ พี่จะมาบอกรักฉัน!

พายุ – เออะ คือจริงๆแล้ว

หวาย – หุบปากเดี๋ยวนี้นะพี่พายุ แล้วก็อย่าตามฉันมาด้วย! (เดินไปทันที)

พายุ – หวาย (หวายที่มั่นไส้ก็ให้มีถีบท้องทันที) อุ้ย!

หวาย – จำเอาไว้ (เดินไปทันที)

                เรือนใหญ่

พุดซ้อน – ปัดโถ่ โว้ยนังหวาย ทำไมเอ็งต้องไปทำอะไรรุนแรงกับไอ้พายุมันด้วย

หวาย – ก็ฉันเกลียดพี่พายุ คนอะไรหน้าตายังกับคางคกและยังไม่เจียมตัวมาตามต่อแย่นางฟ้าอย่างฉันอยู่ได้

พุดซ้อน – แกนะรึนางฟ้า!

หวาย – ก็แหง่สิแม่ไม่งั้นแม่จะตั้งชื่อฉันว่าหวายรึ

พุดซ้อน – นี่นังหวายไม่มีใครเข้ามาตามต่อแหย่เองทั้งนั้นและข้านะบอกให้ไอ้พายุไปตามเอ็งมาช่วยถูพื้น นี่เอ้าเอาไปคนอะไรหลงตัวเองดีแท้!!

หวาย – ฉันนะรึหลงตัวเองตั้งแต่พี่พายุย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านนี้ก็ตามตอแยฉันอยู่ได้ทุกวันจะบอกให้นะแม่คนอย่างนังหวายไม่มีวันเอาขี้ข้าด้วยกันเป็นอันขาด!!

พุดซ้อน – อ้อแกก็เลยทอดสะพานให้พ่อโทโมะกับคุณเขื่อนอย่างงั้นใช่ไหม! อย่าหวังสูงให้มันมากนะนังหวายเอ้ยตกลงมานะมันจะเจ็บ แกนะเป็นบ่าวแกก็เหมาะกับบ่าวอย่างไอ้พายุนะถูกแล้ว

หวาย – ไม่มีทางอย่างไรฉันก็ต้องเป็นคุณนายให้ได้ไม่เป็นเมียพี่โทโมะก็ต้องเป็นเมียคุณเขื่อนแม่ค่อยดูเถอะ (พุดซ้อนตีแขนหวายทีนทีที่หวายพูดจาน่าเกลียดแบบนั้นออกมา)

พุดซ้อน – อย่าพูดจาน่าเกลียดอีกนะนังหวายเดี๋ยวมันจะเข้าตำราว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง ที่เอ็งว่าหนูเฟย์ว่าให้ท่าคุณเขื่อนไงละ ไปถูพื้นไปเดียวนี้!!

หวาย – เอ้ย!~ แม่อ๊ะ!!

>>>>>> 

>>>> 

>> 

> 

ป๊อป – ว่าอย่างไรนะแม่จินนี่

จินนี่ – นังเฟย์เจ้าค่ะนังเฟย์มันคิดจะจับเขื่อนมันให้ท่าเขื่อนถึงเนื้อถึงตัวกันเลยนะเจ้าค่ะ ถ้าคุณพี่ไม่เชื่อคุณพี่ถามนังหวายดูก็ได้

หวาย – จริงเจ้าค่ะ

ป๊อป – หุบปากไปเลยนังหวาย ข้ายังไม่ได้ถาม

แก้ว – นาย! เอ้ยพี่เขื่อนเนี่ยะคงอดกินไม่ได้กระมั้งค่ะคุณพ่อโดยเฉพาะของต่ำๆเหมือนกัน

ป๊อป – หนูแก้ว!! - -*