รอยรัก รอยบาป

8.6

เขียนโดย TKRLov€lวoร์

วันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 16.36 น.

  17 ตอน
  207 วิจารณ์
  33.73K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 มกราคม พ.ศ. 2556 10.05 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

14)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ย้อนนนนนนน!! ^_^

ป๊อป – นับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไปนะ เราจะไม่มีข้าทาสบริวารอีกแล้ว

พิม – อะไรนะค่ะคุณพี่!!

                เช้าวันรุ่งขึ้นคุณหลวงเรียกทาสทุกคนมาบนเรือนใหญ่

ป๊อป – (ยกมือไหว้เหนือหัว) ในหลวงราชองค์กาลโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมให้เลิกทาส

ทาสทุกคน – ขอพระองค์ทรงพระเจริญ (ยกมือไหว้ขึ้นเหนือหัว)

ป๊อป – พวกเอ็งทุกคนเป็นอิสระแล้วอยากจะไปไหนก็ไป

แบม – บ่าวไม่ไปไหนทั้งนั้นเจ้าค่ะ บ่าวจะขออยู่ดูแลรับใช้คุณหลวงได้แค่ข้าวกับน้ำประทังชีวิตก็พอ

                ตกค่ำบ้านของแบมกับเควินซึ่งเป็นเรือนทาส

เควิน – เป็นอะไรรึแบม

แบม – ฉันเป็นห่วงพี่มดนะจ๊ะ บ้าๆ บอๆอย่างเนี่ยะจะไปอยู่ที่ไหนได้ละจ๊ะพี่เควิน

เควิน – เราก็เอาไปด้วยได้นิ ใช่ว่าเราจะทิ้งมดไปซะเมื่อไหร่ เอ็งคิดอะไรอยู่บอกพี่มาตรงๆดีกว่า

แบม – พี่อาจจะคิดว่าฉันเพ้อเจ้อแล้วก็เหลวไหล แต่ฉันสังหรณ์ใจแปลกๆนะจ๊ะ

เควิน – อะไร

แบม – ฉันคิดว่าฟางกลับชาติมาเกิดเป็นคุณหนูแก้ว

เควิน – พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เพราะว่าคุณหนูแก้วมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนฟาง

แบม – ถ้าอย่างนั้นเราอยู่ที่นี่นะจ๊ะพี่เควิน ฉันนะอยากจะรู้ว่าฟางนะกลับชาติมาเกิดเป็นคุณหนูแก้วหรือไม่ แล้วฉันก็อยากรู้ว่าคนใจร้ายใจดำอย่างคุณพิมมันจะมีจุดจบอย่างไร แล้วที่สำคัญฉันอยากจะให้ลูกเฟย์อยู่ใกล้ชิดกับพ่อบ้างถึงแม้ว่าคุณหลวงท่านจะไม่เคยใยดีเฟย์ก็ตาม

เควิน - ^^

                หลายปีผ่านไป แบมเควินก็ชรามาขึ้นสองคนนั่งทำกับข้าวอยู่บ้านเรือน สักพักเฟย์ซึ่งเป็นครูไปสอนเด็กๆ พึ่งเดินกลับมาที่บ้านและพาคนๆนึงมาด้วย

เฟย์ – พ่อจ๊ะ แม่จ๊ะ

แบม – ทำไมกลับบ้านเร็วจังละจ๊ะเฟย์

เฟย์ – หึ้ม พอดีมีคนอยากมาเยี่ยมพวกเรานะจ๊ะ^_^

เควิน – ใครกัน??

โทโมะ – กระผมร้อยตรีโทโมะลูกของพ่อเควินกับแม่แบมรายงานตัวแล้วครับ!!

แบม – พ่อโทโมะ (แบมกับเควินลุกขึ้นมากอดลูกชายด้วยความคิดถึง) พ่อโทโมะลูกแม่ แม่ดีใจจังเลยจ๊ะลูกที่ลูกกลับมา

เควิน – ไม่ได้เจอตั้งนาน ^_^ กลับมาโตเป็นหนุ่มเชียวนะลูก

โทโมะ – พ่อกับแม่ก็ยังดูไม่แก่เลยนะครับ ส่วนพี่เฟย์ก็งามเหลือเกิน

เฟย์ – หึหึ นี่จบการทหารมาหรือว่าจบคำหวานมากันแน่จ๊ะโทโมะ ดูสิพวกตัวจะลอยกันหมดแล้ว ^_^

โทโมะ – ก็พ่อกับแม่ยังไม่แก่จริงๆนิครับ ส่วนพี่เฟย์ของโทโมะก็งามจริงๆ

เฟย์ - ^_^

มด – แล้วฉันอ๊ะ ^^ งามไหม งามไหม

โทโมะ – งามครับ ป้ามดงามที่สุดเลย

มด – งามฉันงาม ^_^

เฟย์ – งามจ๊ะ ^_^

มด – งามที่สุด งามกว่าใครๆเลย งามกว่า งามกว่าพิม ใช่ฉันงามกว่าพิมฉันงามกว่านังพิม ฉันงามกว่าใช่ไหม

เฟย์ – ป้ามดจ๊ะ

เควิน – เฟย์ เฟย์ พาป้าเข้าบ้านก่อนเถอะลูก

เฟย์ – จ๊ะพ่อ เข้าบ้านกันนะจ๊ะป้า เดี๋ยวเฟย์จะอาบน้ำสระผมให้หอมๆเลย

มด – อาบน้ำ อาบน้ำหอมๆ

เฟย์ – จ๊ะ

มด – อาบน้ำหอมๆ ใช่อาบน้ำหอมๆ หอมกว่านังพิมนะนะ

เฟย์ – จ๊ะ เข้าบ้านกันนะจ๊ะ ^_^ (เฟย์ก็พามดเข้าไปอาบน้ำในบ้าน)

แบม – เข้าบ้านกันเถอะนะลูก กลับมาเหนื่อยๆมากินข้าวกินปลากันดีกว่านะ

โทโมะ – จ๊ะแม่ ^_^

                ในบ้านแบมเควินเฟย์ช่วยกันจัดสำหรับกลับข้าวโทโมะก็เดินมานั่ง

โทโมะ – ป่านนี้แล้วป้ามดยังไม่เลิกเกลียดคุณหญิงพิมอีกเหรอครับ

แบม – จ๊ะ

เฟย์ – ไม่ต้องถามต่อนะจ๊ะว่าทำไม เพราะพี่ถามพ่อกับแม่อยู่ทุกวันแต่พ่อกับแม่ก็ตอบว่าไม่รู้อยู่ดีอ๊ะ

แบม – ก็พ่อกับแม่ไม่รู้จริงๆนิจ๊ะ

โทโมะ – ไม่รู้หรือไม่อยากพูดถึงกันแน่ครับ

เควิน – โทโมะทำไมโทโมะถามพ่อกับแม่แบบนั้นละลูก

โทโมะ – ก็พ่อกับแม่อยู่รับใช้พระยากับคุณหญิงมาตั้งนานทำไมจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านหลังนี้ละครับ ผมว่าพ่อกับแม่ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้มากกว่า

แบม – โทโมะอย่าพูดถึงคุณหญิงพิมให้ป้ามดได้ยินเชียวนะ

มด – สวยไหม สวยไหม

เฟย์ – สวยจ๊ะ

มด – สวย ^_^

เควิน – มั่วแต่แต่งองค์ทรงเครื่องอยู่ได้มดมากินข้าวเร็ว

มด – กินข้าว

แบม – จ๊ะพี่มากินข้าวกันนะ

มด – กิน หิว หิว

เฟย์ – มาจ๊ะป้าเดี๋ยวเฟย์ตักให้นะ (เฟย์ก็ตักข้าวให้มดแล้วทุกคนก็นั่งกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุข)

                เช้าวันรุ่งขึ้นเควินขับรถโดยมีหญิงสาวลูกสาวเจ้าพระยากับคุณหญิงหลังมาข้างหลัง หญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถนั้นมองออกไปนอกหน้าต่างดูบรรยากาศรอบๆอย่างมีความสุข

เควิน – มีอะไรหรือขอรับคุณหนูแก้ว

แก้ว – อื้มนี้คุณน้าอยู่รับใช้เจ้าคุณพ่อกับคุณแม่มานานแล้วรึค่ะ

เควิน – ขอรับ

แก้ว – มิน่าละหนูแก้วถึงได้รู้สึกคุ้นกับคุณน้าจัง นี่ตอนเด็กๆหนูแก้วคงเคยเล่นกับคุณน้าบ่อยใช่ไหมค่ะ

เควิน – ป่าวเลยขอรับ ก่อนที่คุณหนูแก้วไปเรียนต่อที่อังกฤษ คุณหนูแก้วอยู่โรงเรียนประจำตลอดเลย ส่วนกระผมจะได้ขึ้นเรือนใหญ่ทีก็ต่อเมื่อถูกท่านเจ้าคุณเรียกใช้เท่านั้นแหล่ะขอรับ

แก้ว – ทำไมหนูแก้วถึงได้รู้สึกคุ้นกับคุณน้าจังเลยอ๊ะค่ะ เอ่อแล้วนี่ใกล้ถึงบ้านหนูแก้วรึยังค่ะ

เควิน – พ้นโค้งหน้าก็จวนจะถึงแล้วขอรับ

แก้ว - ^_^ หนูแก้วอยากถึงบ้านเร็วๆจังเลยค่ะ ^_^

                เรือนใหญ่บ้านเจ้าพระยาคุณหญิงพิมก็ให้คนจัดบ้านตอนรับคุณหนูแก้วอย่างเต็มที่ ท่านเจ้าคุณก็เดินตามหาเควินแต่เห็นจึงถามคุณหญิงว่าเควินไปไหนคุณพิมจึงบอกว่าเควินไปรับหนูแก้ว ท่านเจ้าคุณก็ดีใจมากที่หนูแก้วจะกับมา

                หนูแก้วขณะที่รถเข้าถึงบ้าน หนูแก้วก็มีท่าทางอาการกลัวอะไรบางอย่าง

แก้ว – อย่า อย่า อย่าทำฉัน ฉันกลัวแล้ว อย่าอย่าทำฉันเลย ฉันกลัว อย่าอย่านะอย่า อย่า อย่าทำฉันอย่า!! ฮืออ ฮื้อออ อย่านะ (จนเควินเดินมาเปิดประตูรถ)

เควิน – เชิญขอรับคุณหนู

แก้ว – อย่า อย่าทำฉัน ฉันกลัวอย่าๆๆๆ

เควิน – คุณหนู คุณหนูขอรับ!! (แก้วหยุดพูดแล้วมองหน้าเควิน) คุณหนูเป็นอะไรขอรับ

แก้ว – หนูกลัว หนูกลัวอะไรก็ไม่รู้ หนูกลัวอย่างบอกไม่ถูกเลยอ๊ะ!!  ฮือ

เควิน – ไม่มีอะไรหรอกขอรับที่นี่คือบ้านของคุณหนู

แก้ว – บ้านของหนู เฮ้อฮือ ทำไมหนูรู้สึกกลัวบ้านหลังนี้เหรอเกิน T^T  ห๊ะ (คุณหนูแก้วนั่งตัวสั่นอยู่ในรถ)

                ณ เรือนใหญ่

แก้ว – คุณแม่ ^_^ (กอดคุณหญิงพิม) หนูแก้วดีใจที่สุดเลยค่ะคิดถึงคุณแม่มากเลยนะ คิดถึงคุณแม่ที่สุดในโลกเลย ^_^

พิม – แม่ก็คิดถึงหนูแก้วที่สุดในโลกเลยจ๊ะ ^_^ หนูแก้ว (พร้อมกับหอมแก้มของแก้วผู้เป็นลูกสาว)

แก้ว – หนูแก้วดีใจจังเลยค่ะคุณแม่ของหนูแก้วชื้นใจคุณแม่บ้างนะค่ะ ^^ (หอมแก้มของผู้เป็นแม่พร้อมกอดผู้เป็นแม่ด้วยความคิดถึง)

ป๊อป – อะไรกันหนูแก้ว พ่อนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคนไม่คิดจะทักทายพ่อบ้างหรือไง (หนูแก้วรู้สึกไม่สู้ดีเหมือนกับเมื่อกี้)

พิม – หนูแก้วเข้าไปกราบเจ้าคุณพ่อสิลูก

แก้ว – คือ!!

ป๊อป – พ่อดีใจมากนะที่หนูกลับมา

พิม – ไปสิจ๊ะหนูแก้ว ป๊ะ

แก้ว – ค่ะ (พร้อมกับคลานเข้าไปหาผู้เป็นพ่อด้วยความกลัวๆ พร้อมยกมือไหว้ผู้เป็นพ่อ เจ้าพระยาจับมือลูกสาว หนูแก้วก็ส่งเสียง) อ๊ะ อาย อาย

ป๊อป – หนูแก้วลูกพ่อ (กอดหนูแก้ว)

พิม – หนูแก้ว ^^ (สักพักหนูแก้วก็กลัวจึงโวยวายวิ่งหนีลงจากเรือน)

                ณ บ้านของเควิน แบม

                เควินเดินมาจากการไปรับหนูแก้วและเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง แบมรู้สึกกลัว โทโมะกับเฟย์เดินมาพอดี

โทโมะ – พ่อกับแม่กลัวอะไรกัน

แบม – ป่าวจ๊ะลูก (ทั้งสองจึงเดินไปทันทีและแยกทางกันตรงท่าน้ำ)

                หนูแก้วที่วิ่งหนีลงจากเรือนมาก็วิ่งทางต้นปีบและชนกับชายหนุ่มคนนึงเข้า!!..


 มาอีก15%นะค่ะ พรุ่งนี้จะอัพให้จนจบเลย เริ่มมีเวลาว่างแล้ว ^^

แก้ว – ช่วยหนูแก้วด้วยนะหนูแก้วกลัวอ๊ะ ช่วยหนูแก้วด้วยนะ

 ... – คุณหนูแก้วอย่ากลัวเลยนะขอรับกระผมอยู่ที่นี่รับรองไม่มีอะไรทำร้ายคุณหนูได้

แก้ว - ...

 ... – กระผมโทโมะไงขอรับ ^_^

แก้ว – โทโมะ (แก้วก็นึกย้อนไปตอนที่เคยเล่นจนหกล้มแล้วโทโมะก็เข้ามาช่วย แล้วก็ตอนที่โทโมะพับปลาตะเพียนให้) ^_^ โทโมะ พี่โทโมะ หึ้ย! (เข้ากอดโทโมะ) พี่โทโมะช่วยหนูแก้วด้วยนะหนูแก้วกลัวอ๊ะ พี่โทโมะ พี่โทโมะช่วยหนูแก้วด้วย หนูแก้วขอร้องเถอะ

ป๊อป – หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้โทโมะ!!

พิม – นี่! (พลักโทโมะออกจากลูกสาว)

แก้ว – ว้าย!!

พิม – ไอ้สาระเลว ไอ้ชวยโอกาสออกไปนะ (เจ้าพระยาเดินเข้ามาหาหนูแก้ว)

แก้ว – ห๊า ห๊า อ๊ายยย อย่า อย่า อย่านะ อย่าเข้ามาใกล้หนูนะ หนูกลัวอย่า หึ

พิม – หนูแก้วนี่พ่อขอลูกนะ

ป๊อป – ไอ้คนที่ลูกควรจะกลัว คือลูกบ่าวอย่างไอ้โทโมะ! (พร้อมเดินมาหาโทโมะใกล้ๆ) เอ็งออกไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้นะ ยังมายืนนิ่งอยู่อีกเอ็งนี่ยิ่งจองหองผองขนไม่แพ้แม่เอ็งเลยนะ (โทโมะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าพระยา) ยังมายืนมองหน้าข้าอีก ข้าบอกให้ไปไง ไป๊! (โทโมะก็ก้มหัวเคารพเจ้าพระยาแล้วเดินไปทันที)

แก้ว – อื้อ อื้อ อื้อ

พิม – หนูแก้วปะเข้าบ้าน

ป๊อป – หนูแก้ว (พร้อมเดินเข้าไปใกล้ๆ)

พิม – หนูแก้วไปกับแม่เถอะ

แก้ว – อย่า อย่า อย่า อย่ามายุ่งกับหนูอื้อหนูอยากอยู่คนเดียว อย่ามายุ่งกับหนู (พร้อมวิ่งหนีไปทันที)

พิม – หนูแก้ว!

                เรือนพุดซ้อน หวายลูกสาวของพุดซ้อนซึ่งเป็นทาสของคุณหญิงพิมก็เดินเข้าไปคุยกับแม่ว่าทำไมคุณหนูแก้วถึงได้กลัวท่านเจ้าพระยาหนัก แต่พุดซ้อนก็รู้แค่ว่าคุณหนูแก้วเกลียดและกลัวท่านเจ้าพระยาตั้งแต่เกิดถามใครก็ไม่มีใครรู้

                ตกค่ำ ห้องนอนของหนูแก้ว หนูแก้วซึ่งนอนอยู่บนเตียงก็นอนไม่หลับเพราะอาการที่ตัวเองเป็นคือกลัวหวาดระแวงตลอดเวลาแล้วก็มีภาพของฟางที่โดนเฆี่ยนจนตาย แล้วก็ลุกขึ้นวิ่งเข้าไปแอบในตู้เสื้อผ้า คุณพิมกับเจ้าพระยาเข้ามาก็ไม่พบหนูแก้วแต่เห็นว่ามีเสื้อโผล่ออกมาจากตู้จึงเปิดดูพบหนูแก้วที่นั่งร้องไห้อยู่คุณพิมจึงอยู่กล่อมให้หนูแก้วนอนหลับแล้วกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองและเจ้าพระยาแล้วก็คุยเรื่องของหนูแก้วว่าทำไมถึงได้เกลียดและกลัวเจ้าพระยา


 มาอีก 20% เป็น90% ไปอ่านต่อเลยค่ะ ^^

                เช้าวันรุ่งขึ้นเจ้าพระยากับคุณหญิงพิมนั่งอยู่บนเรือนโดยมีพุดซ้อนและหวายนั่งจัดโต๊ะอาหารอยู่คุณหญิงพิมก็ถามถึงหนูแก้วพุดซ้อนก็บอกว่าคุณหนูตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วก็ลงไปตักบาตร คุณหญิงพิมให้คนไปตามแต่เจ้าพระยาสั่งไม่ต้องไปเพราะว่าน้อยใจที่ลูกสาวไม่อยากรับประทานอาหารด้วย

                 ณ ต้นปีบ คุณหนูแก้วเดินมาจนถึงต้นปีบแล้วนั่งลงเก็บดอกปีบที่ตกอยู่บนพื้นสักพักแบมกับเฟย์ก็เดินมาเพื่อจะทำความสะอาดบริเวณต้นปีบ

แบม – ไหวไหมลูก

เฟย์ – จ๊ะ

แบม – คุณหนูแก้ว (แก้วหันมามองหน้าของแบมและภาพตอนที่แบมมาพูดให้ไปเฝ้าไข้คุณหญิงและก็ตอนที่ฟางโดนน้ำร้อนราดก็ปรากฏขึ้น)

แก้ว – นังแบม

แบม – คุณหนูแก้วจำอิฉันได้ด้วยเหรอเจ้าค่ะ ^_^

เฟย์ – แล้วคุณหนูแก้วจำอิฉันได้ไหมค่ะ อิฉันเฟย์ลูกของแม่แบมกับพ่อเควินไงค่ะ

แก้ว – พวกแกมาทำอะไรที่นี่

แบม – มาทำความสะอาดพื้นแล้วก็รดน้ำต้นปีบเจ้าค่ะ

แก้ว – อย่ามายุ่งกับต้นไม้ของฉันนะ

เฟย์ – ต้นไม้ของคุณหนู

แก้ว – ใช่! ต้นปีบเนี่ยะเป็นต้นไม้ของฉัน

แบม – คุณหนูเจ้าข๊า ถ้าเป็นเช่นนี้ขอให้อิฉันเนี่ยะได้เก็บใบไม้ใบหญ้ารดน้ำพรวนดินต้นปีบด้วยเถอะนะเจ้าค่ะ ต้นปีบอ๊ะจะได้สวยๆอยู่ให้คุณหนูชื้นชมไปนานๆ

แก้ว – ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งไง!

เฟย์ – ทำไมละค่ะคุณหนู

แก้ว – มันไม่ใช่เรื่องอะไรของแกเลยนะฉันบอกว่าอย่ามายุ่งก็อย่ามายุ่งสิ!~

แบม – คุณหนูเจ้าข๋า อิฉันไหว้และเจ้าค่ะอิฉันเองก็รักต้นปีบต้นนี้ไม่แพ้คุณหนู (คุณหญิงวิ่งมาเห็นเข้าจึงแอบดูอยู่บริเวณต้นไผ่)

แก้ว – นี่นังแบม แกนี่มันดื้อด้านจริงๆเลยนะ ออกไป! (พลักแบมล้ม)

แบม – โอ้ย!

เฟย์ – อย่าค่ะ อย่าทำแม่เฟย์

แก้ว – ไม่ให้ทำแม่แกใช่ไหม ได้! ฉันทำแกเองละกัน (แก้วหยิบน้ำที่เฟย์ถือมาแล้วราดใส่เฟย์ทันที)

แบม – อย่าค่ะ อย่าค่ะคุณหนูแก้ว

โทโมะ – แม่ พี่เฟย์ คุณหนูแก้วอย่าครับ

แบม เฟย์ – โทโมะ

เฟย์ – ช่วยพี่ด้วย (รีบหลบข้างหลังของโทโมะ)

แก้ว – พี่! หมายความว่าอย่างไร

โทโมะ – คุณหนูแก้วคงจำไม่ได้ พี่เฟย์เป็นพี่สาวของผมครับ

แก้ว – งั้น นายก็เป็นลูกของนังแบม

โทโมะ – ครับ! ผมเป็นลูกแม่แบมกับพ่อเควินครับ

แก้ว – อ่อ! งั้นก็แสดงว่าแกเนี่ยะ เป็นขี้ข้าฉันทั้งบ้านเลยนะสิห๊ะ! ไอ้พวกขี้คอก

โทโมะ – คุณหนูแก้ว

แก้ว – ออกไปให้พ้นหน้าฉันเลยนะ

โทโมะ – คุณหนู

แก้ว – ฉันบอกให้ออกไปไง ออกไป! ดื้อด้านกันทั้งครอบครัวจริงๆเลย (แก้วมองรอบๆเห็นท่อนไม้วางอยู่ก็เดินไปหยิบทันที) ยังไม่ออกใช่ไหมได้! ยังไม่ออกใช่ไหม (แก้วฟาดท่านไม้ลงทันทีโทโมะใช้แขนรับไว้)

โทโมะ – คุณหนู

แบม – พอเถอะเจ้าค่ะ

แก้ว – ออกไปสิ ออกไป (สักพักก็มีผู้ชายเดินเข้ามาห้ามหนูแก้วไว้)

... – หยุดได้แล้วหนูแก้ว

แก้ว – พี่เขื่อน! อย่ามายุ่งกับหนูแก้วนะ

เขื่อน – พี่ต้องยุ่งในเมื่อหนูแก้วเกเร ผมขออภัยแทนหนูแก้วด้วยนะครับ ป้าแบม พี่เฟย์ โทโมะ

แก้ว – หึ้ย! พี่เขื่อน พี่เขื่อนจะไปขอโทษพวกมันทำไมเนี่ยะพวกมันกวนโทสะหนูแก้วก่อนนะ

เขื่อน – พูดจาอย่างนี้ไม่น่ารักเลยนะหนูแก้ว

แก้ว – แล้วจะทำไม ห๊ะ

พิม – ใช่! แล้วจะทำไม พวกเนี่ยะมันเป็นบ่าวหนูแก้วจะพูดจากับพวกมันยังไงก็ได้

เขื่อน – คุณหญิง

พิม – หนูแก้วไปกับแม่ใครอยากยุ่งก็ยุ่งไปแต่หนูแก้วไม่ต้องไปยุ่งกับพวกขี้คอกพวกนี้ ป๊ะ

แก้ว – ปะ! (แก้วเดินตามผู้เป็นแม่ไปทันที)

เขื่อน – ผมต้องขออภัยแทนหนูแก้วอีกครั้งนะครับ

แบม – ไม่เป็นไรจ๊ะเจ้าค่ะ (เขื่อนก็เดินกลับไปทันที)

โทโมะ – แม่เป็นไงมั้งครับ

แบม – ไม่เป็นไรจ๊ะลูก

โทโมะ – แล้วพี่เฟย์ละครับ

เฟย์ – ไม่เป็นไรจ๊ะ


สมบูรณ์แล้วมาอ่านต่อเลยนะค่ะ :)

                 หน้าเรือนใหญ่

แก้ว – คุณแม่ข๋า คุณแม่อย่าให้พวกบ่าวคนไหนมายุ่งกับต้นปีบของคุณแก้วนะค่ะ

พิม – ทำไมจ๊ะ หนูแก้วชอบดอกปีบเหรอลูก

แก้ว – ไม่ใช่แค่ชอบนะค่ะคุณแม่ แต่หนูแก้วทั้งรักทั้งหวงแหต้นปีบมากค่ะ มันเหมือนทั้งชีวิตและจิตวิญญาณของหนูแก้วถูกฝั่งไว้ใต้ต้นนั้น คุณแม่อย่าให้ใครมายุ่งกับต้นปีบของหนูแก้วนะค่ะโดยเฉพาะนังแบม หนูแก้วเกลียดมันแค่เห็นหน้ามันหนูแก้วก็รู้แล้วว่ามันคบไม่ได้ นังทรยศ (สักพักมดซึ่งกลายเป็นบ้าก็เดินมา)

มด – ห๊า! ฟาง! ฟาง ^^ (วิ่งเข้ามาหาหนูแก้วซึ่งตัวเองเห็นเป็นภาพฟาง) นี่เอ็งจริงๆรึ พี่ดีใจจริงๆที่เอ็งยังไม่ตาย ฟาง ^^ (เข้ากอดหนูแก้วทันที)

แก้ว – ฉันไม่ใช่ฟาง! (พลักมดออกไป)

มด – ฟาง ฟาง

พิม – อย่ามายุ่งกับลูกของฉันนะนังมด

มด – ห๊ะ พิม นังพิม นังคนเลวฉันจะฆ่าแก (วิ่งเข้าตบพิม)

แก้ว – ปล่อย! อย่ามาทำแม่ฉันนะ

มด – ฟาง ฟางนี้ นี่เอ็งหลงเชื่อนังพิมอีกแล้วเหรอนังพิมมันจะฆ่าแกนะ ฟางนังพิมมันจะฆ่าแก

แก้ว – อย่านะปล่อยแม่ฉัน (ดึงมดที่บีบของพิมไว้แต่ก็ไม่เป็นผล)

เควิน – มด! มดหยุดเดี๋ยวนี้

พิม – ไอ้เควินพานังนี้ไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้นะ

มด – ไม่! ข้าไม่ไปฉันจะฆ่าแกนังพิม ฟาง ฟาง ฟางอย่าเชื่อมันนะนังพิมมันจะฆ่าเอ็งฟางอย่าเชื่อมันนะ

เควิน – พอได้แล้วมด

มด – นังพิม ฉันจะฆ่าแก ปล่อยข้า!! (เควิน พุดซ้อน หวายพามดออกไปจากเรือนใหญ่ทันที)

แก้ว – แม่ แม่!

พิม – ไม่เป็นไรจ๊ะ

                ณ ห้องหนูแก้ว

แก้ว – คุณแม่ค่ะ ฟางนี้เป็นใครเหรอค่ะแม่

พิม – ฟางมันก็เป็นบ่าวในบ้านนะจ๊ะ แต่มันตายไปนานแล้วหนูอย่าสนใจมันเลยนะ

แก้ว – จะไม่ให้หนูสนใจได้อย่างไรค่ะแม่ นังมดมันเรียกหนูแก้วว่าฟาง ฟางทำไมละค่ะหน้าตาของหนูกับฟางเหมือนกันมากเลยเหรอค่ะ

พิม – เฮ้อ ไม่ละจ๊ะลูก ไม่เหมือนกันเลย หนูแก้วของแม่น่ารักสวยงาม ส่วนนังฟางมันน่าเกลียดอัปลักษณ์แล้วใจมันก็ยังทรามอีกด้วย อย่าไปฟังคำคนบ้าเลยนะมันก็พูดเพ้อเจ้อไปอย่างนั้นและ

แก้ว – จิก เฮ้อ แต่แม่ค่ะถ้าทางนังมดมันมั่นใจมากเลยนะค่ะ

พิม – แม่บอกหนูแล้วไงอย่าไปฟังคนบ้า ถ้าเราฟังคนบ้าเราก็จะพอยบ้าไปด้วยนะจ๊ะ

แก้ว – อือ (หนูแก้วพยักหน้าตอบผู้เป็นแม่)

                ณ เรือนเล็ก จินนี่ โฟร์ เขื่อน นั่งรับประทานอาหารอยู่ในบ้านเขื่อนจึงเปิดประเด็นคุยเรื่องของหนูแก้ว แม่ที่นั่งฟังจึงพูดว่าคงจะเป็นเพราะคุณหญิงพิม เขื่อนจึงถามว่าเรื่องอะไร โฟร์จึงเปลี่ยนเรื่องทันที

                ตกค่ำ โทโมะนั่งอยู่บ้านเรือนเฟย์เห็นจึงเดินมาคุย

เฟย์ – ยังไม่นอนอีกเหรอจ๊ะโทโมะ

โทโมะ - ผมยังไม่ง่วงครับ

เฟย์ – ถ้าเห็นน้องชายพี่นั่งทำท่าแบบนี้ แสดงว่าต้องมีเรื่องกลุ้มใจอยู่แน่ๆ คิดถึงเรื่องคุณหนูแก้วอยู่ละสิ

โทโมะ – พี่เฟย์คงจำได้ตอนเด็กๆคุณหนูแก้วเป็นคนน่ารักน่าเอ็นดูอ่อนหวานพูดเพราะกับพวกเรา แต่ทำไมตอนนี้คุณหนูแก้วถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เฟย์ – นั้นนะสิโดยเฉพาะตอนที่รู้ว่าเราเป็นลูกแม่คุณหนูแก้วทำท่าทางเกลียดชัง ราวกับโกรธกันมาตั้งแต่ชาติปางไหนพี่ถามแม่แม่ก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน!

โทโมะ – ผมไม่เชื่อ ผมรู้สึกเหมือนพ่อกับแม่จะปิดบังเราอยู่แต่ผมนึกไม่ออกจริงๆว่ามันคือเรื่องอะไร

                ในบ้าน

เควิน – อย่าคิดมากเลยนะแบม เป็นแค่เรื่องบังเอิญ

แบม – ไม่จ๊ะพี่เควินมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ทั้งเรื่องแผลที่หลังของคุณหนูแก้วแล้วเรื่องที่คุณหนูแก้วเกลียดฉันกับพระยาภาณุและที่สำคัญเรื่องดอกปีบคุณหนูแก้วชอบดอกปีบแล้วก็หวงแหต้นปีบนัก แล้วศพของฟางก็ถูกฝั่งที่นั้น พี่เควินฉันคิดว่าฟางกลับชาติมาเกิดเป็นคุณหนูแก้ว ฉันมั่นใจนะพี่เควินว่าฟางนะกลับชาติมาเกิดเป็นคุณหนูแก้วจริงๆนะพี่ (เควินนึกไปถึงตอนแรกที่ไปรับหนูแก้วกลับมา) พี่เควินก็คิดเหมือนฉันใช่ไหมจ๊ะ

เควิน - ไม่!

แบม – พี่เควินโกหก พี่เควินก็คิดเหมือนฉัน

เควิน – ถ้าพี่คิดแบบนั้นแล้วมันได้อะไรขึ้นมาละแบมนอกจากความไม่สบายใจ แบมก็รู้ว่าฟางต้องตายอย่างทุกข์ทรมานแสนสาหัสแค่ไหน แล้วฟางกลับชาติมาเกิดจริง แบมคิดว่ามันเป็นเรื่องดีรึ ฟางคิดแก้แค้นทุกคนที่ฟางคิดว่าทำร้ายฟางทั้งพระยาทั้งแบมพี่ไม่อยากคิดเลยแบมพี่ไม่อยากคิดเลย

                เรือนใหญ่ ห้องนอนท่านเจ้าพระยาและคุณหญิง...!!


 

เจอกันตอนหน้านะค่ะ ^^ อย่าหนีหายกันไปไหนนะ ^^

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา