The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก 
ตอนที่6 เริ่ม...(ไม่จริง)
 
 
เสียงแตรรถที่ดังขึ้นเรียกหญิงสาวที่กำลังนั่งคุยกับกลุ่มเพื่อนไปมองที่มา ก่อนจะบอกลาแล้วเดินมาขึ้นรถ
 
 
“มาสาย”เธอหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ เขายิ้มอะไรอีกนะ
 
 
“มาสายแค่นี้เอง”เขาพูดก่อนจะกดจมูกโด่งเรียวของเขาลงบนแก้มของเธอ
 
 
“นิสัยไม่ดี”เธอพูดก่อนจะทำหน้ามู่ทู่
 
 
“ไม่ดียังไง...หอมแก้มแฟนก็ไม่ได้หรอ”เขาพูดพลางเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ เธอรีบยกมือขึ้นดันใบหน้า
 
ของชายหนุ่มออกห่างทันที
 
 
“มะ ไม่ได้น่ะสิ...เอาหน้าออกไปนะ”เธอบอกเขาเมื่อเจ้าตัวยักไม่ยอมเอาหน้าออกห่างเธอ
 
 
“งั้นจูบก็ได้สินะ”เธอแทบจะช็อกเมื่อเขายกร่างเล็กของเธอลอยหวือขึ้นมานั่งบนตักของเขา
 
 
“ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ...ปล่อยนะ”เธอพยายามแกะมือตุ๊กแกของเขาที่เกาะหมับอยู่ที่เอวบางของเธอ
 
 
“ทำไมล่ะ”ดูเหมือนการกระทำจะสวนทางกับคำพูดของเขาเหลือเกิน เมื่อริมฝีปากสีสดของเขาปะทับลงบนกลีบ
 
ปากของเธอแล้ว
 
 
“คนบ้า...รักแล้วรอหน่อยน่ะเคยได้ยินมั้ย”เธอพูดก่อนจะฟาดฝ่ามือเล็กเข้าที่อกแกร่งของเขา
 
 
“พี่เคยบอกว่ารักฟางด้วยหรอ”คำพูดของเขาทำให้เธอช็อกยิ่งกว่าการกระทำของเขาเมื่อครู่ซะอีก น้ำตาที่รื้นอยู่ใน
 
ดวงตาแทบจะร่วง...ทำไมเขาถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอขนาดนี้นะ
 
 
“ขอโทษค่ะ...ฟางคงคิดไปเอง”เธอพูดก่อนจะลงจากตักของชายหนุ่ม แต่เขาไม่ยอมปล่อย
 
 
“พี่รักฟางนะ”ไม่มีอะไรที่เธอจะบอกเขาได้ว่าเธอก็รู้สึกกับเขาอย่างนั้นเช่นกันไปได้ดีกว่าหัวใจของเธอ....
 
 
ที่ตอนนี้มันเป็นของเขาทั้งดวงแล้ว...
 
 
“อะไร หน้าแดงอีกแล้วหรอเนี่ย”เธอหลุดจากภวังค์เมื่อชายหนุ่มยื่นมือมาแตะแก้มเธอ
 
 
“เปล่าซะหน่อย...ปล่อยได้แล้ว”เธอพูดก่อนจะเริ่มดิ้นขลุกขลักเพื่อให้เขาปล่อยเธอลงจากตักกว้างของเขา
 
 
“หิวรึเปล่า”เขาไม่ยอมปล่อยแต่กลับยิงคำถามมาแทน
 
 
“หิวสิ ปล่อยได้รึยังคะ”ก่อนที่เขาจะปล่อยเธอลงจากตักของเขา รถคันหรูเคลื่อนตัวจากมหาวิทยาลัยชื่อดังเข้าสู่
 
ร้านอาหารหรูกลางห้างดัง
 
 
“กินอะไร”ชายหนุ่มถามร่างเล็กที่ตอนนี้เขากำลังกุมมือเล็กเดินไปที่ร้านอาหารที่เรียงรายกันอยู่
 
 
“ฟางอยากกินสุกี้”เธอเงยหน้าขึ้นมาตอบเขา เขาเอาเขาแทบจะอดยิ้มไม่ได้ วันนี้คนตัวเล็กไม่ได้สวมส้นสูงอย่าง
 
เคย วันนี้เธอเลือกที่จะสวมรองเท้าหุ้มส้น ทำให้ตอนนี้ความสูงของเธออยู่แค่ระดับไหล่ของเขาเท่านั้น
 
 
ชุดนักศึกษาของเธอไม่ได้ทำให้เขาหนักใจ เธอไม่ได้สวมเสื้อรัดติ้วและกระโปรงที่สั้นจนจะเห็นอะไรต่อมิอะไร
 
อย่างสาวๆสมัยนี้ เธออยู่ในเสื้อนักศึกษาพอดีตัวและกระโปรงยาวคลุมเข่า ดูเป็นสาวหวานที่คำพูดไม่หวานสักนิด
 
ไม่เหมือนรูปลักษณ์ของเธอเลย...
 
 
“พี่ป๊อปๆ”เขาก้มลงมองร่างเล็กที่ยืนเขย่าแขนเขาอยู่ พลางเลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถาม
 
 
“ทำไมเงียบล่ะ ไม่อยากกินสุกี้หรอ”เขามองคนตัวเล็กที่ทำหน้ามู่ทู่ไปก่อนแล้ว
 
 
“ไม่เอา กินสุกี้หัวเหม็น”เขาพูดก่อนจะเดินนำคนตัวเล็กผ่านหน้าร้านไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนตัวเล็กสะบัดมือของ
 
เขา แล้วยืนกอดอกอยู่ที่เก่า เธอทำราวกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจไม่มีผิด
 
 
“ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนรู้รึเปล่า”เขาเดินมาหาคนตัวเล็กแล้วพูดกับเธอ เธอมองหน้าเขาราวกับจะกินหัว
 
 
“แค่จะกินสุกี้ ทำไมต้องมีข้อแลกเปลี่ยนด้วยเล่า...ฟางไปกินคนเดียวก็ได้”เธอพูดก่อนจะเดินนำร้านสุกี้ไป
 
 
ชายหนุ่มทรุดตัวลง แล้วล้มลงไป
 
 
“พี่ป๊อป!!!”คนตัวเล็กอุทานขึ้นมา ก่อนจะรีบวิ่งไปหาร่างของชายหนุ่มที่ทรุดลงไปนอนกับพื้น
 
 
“พี่ป๊อป เป็นอะไร”เธอถามพร้อมกับประคองร่างของเขาขึ้นมา น้ำตาที่พรั่งพรูออกมา ไม่เท่ากับความตระหนกของ
 
เธอที่ผสมปนเปกับความเสียใจจนแยกไม่ออก....
 
 
“พี่....”
 
 
................................................................................................................................................
 
 
เสียงรถที่เคลื่อนตัวเข้ามาภายในไร่จิระคุณ ชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ระเบียงบ้านแทบจะเด้งตัวขึ้นมาราว
 
กับได้ติดสปริงไว้ เขาจำเสียงรถของเธอได้ขึ้นใจ ไม่ใช่สิ....ทุกๆอย่างที่เป็นเธอต่างหาก
 
 
“คุณวิศวะ เอ่อ...พี่ป๊อปอยู่มั้ยคะ”เธอโผล่หน้าผ่านบานประตูและยิงคำถามใส่เขา
 
 
“มานั่งนี่สิ”เขาทำราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเธอ แล้วเฉไฉไปเรื่องอื่นแทน เธอยอมเดินมานั่งเก้าอี้หวายข้างๆเขา
 
แต่โดยดี เขามองไปที่ฝ่ามือเล็กที่จิกเข้าที่หลังมือบอบบางด้วยความประหม่าของเจ้าตัว
 
 
“พี่ป๊อปกลับรึยังคะ...”
 
 
“อยู่ต่อหน้าฉัน ก็ถามถึงพี่ชายฉันเลยหรอ”
 
 
“เอ่อ...แก้วแค่อยากรู้”เขาเริ่มจะโกรธเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเธอ เธอก็กลัวเขาอยู่เรื่อย
 
 
“ยัง”
 
 
“ไปไหนคะ”เขาหันไปมองเธอตาคว่ำ คำพูดของเขายังไม่ทันกลืนลงคอด้วยซ้ำเธอกลับยิงคำถามขึ้นมาทันที
 
 
“ไปไหนก็ได้...บางที อาจจะไปหาเมียมาสักคนเพราะไม่อยากหมั้นกับเธอก็ได้มั้ง”เขาพูดก่อนจะยกกาแฟขึ้น
 
จิบอย่างสบายอารมณ์ แล้วมองไปที่ร่างบางทีน้ำตากำลังรื้นขอบตาอยู่ เหยียดยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อยแล้วสาดคำ
 
พูดที่เหมือนน้ำกรดดีๆเข้าหาเธอ
 
 
“เธอก็รู้ว่ามันไม่ได้รักเธอ เธอยังจะพยายามยัดเยียดตัวเองให้มันอีก”
 
 
“อย่ามาดูถูกแก้ว!!!”เธอตวาดออกมาเสียงดังพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก
 
 
“หึ...ทำไม เธอมันก็ไม่ไปต่างจาก...”
 
 
เพี๊ยะ!!!!
 
 
ฝ่ามือบางตวัดเข้าให้ที่ใบหน้าหล่อหวาน เขาหันไปตามแรงตวัดของฝ่ามือบาง
 
 
“หุบปากนะ!!!”เขายกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลซิบๆจากมุมปาก ก่อนจะส่งสายตาเกรี้ยวกราดไปให้เธอ
 
 
“กล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน...รู้ไหมว่าต้องเจอกับอะไร”น้ำเสียงเย็นยะเยือกของโทโมะทำให้แก้วขวัญเสียไม่น้อย
 
ชายหนุ่มจัดการช้อนอุ้มร่างบางขึ้น แล้วเดินอาดไปวางร่างบางที่โซฟาภายในห้องรับแขก แล้วทาบทับตัวลงมา
 
ทันที
 
 
“ปล่อยนะ อื้อ”เธอพยายามหลบริมฝีปากของชายหนุ่มที่ฉกลงมา แต่มันก็ไม่พ้นอยู่ดี เขารุกล้ำเรียวปากบางของ
 
เธออย่างป่าเถื่อนและรุนแรง น้ำตาที่ไหลลงมาไม่ได้ช่วยให้เขาเห็นใจเธอแม้แต่น้อย มือใหญ่ที่จัดการดึงทึ้งเสื้อ
 
ผ้าเธอออกจากร่างก็ไม่ได้มีความปราณีเลยแม้แต่น้อย เขาถอนจูบออกจากริมฝีปากที่เริ่มบวมเจ่อเพราะแรง
 
ปรารถนา แล้วก้มลงซุกไซร้คอระหงส์ แล้วใช้เท้ายันร่างของเขาจนเขาเซไปล้มกับพื้น เธอรีบฉวยเอาโอกาสนั้นวิ่ง
 
ออกจากบ้านทันที โดยไม่คิดว่าใครต่อใครจะมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้...
 
 
ขอให้เธอได้ออกจากที่นี่เป็นพอ!!!!
 
 
 
 
...........................................................................................................................
มาอัพให้แล้ว ต้องขอโทษด้วยนะที่เราไม่ได้เข้ามาอัพให้บ่อยๆ คือการบ้านเยอะมากเลย
ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะ...