The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก 

ตอนที่7 ห้าม...ไม่ยอม 

ฟางกำลังนั่งมองตัวเองในกระจกเงา...มือเล็กกุมสร้อยคอที่ห้อยจี้รูปตัวPที่แฟนหนุ่มอุตส่าห์ซื้อให้ ตอนที่

 

เธองอนเขา ที่แกล้งล้มลงไปนอนกลางห้าง เพราะเรียกร้องความสนใจจากเธอ รอยยิ้มหวานค่อยๆปรากฏ

 

บนใบหน้าแสนหวานของร่างบอบบาง....หญิงสาวที่ตอนนี้หน้าตาดูสดใสกว่าเดิม หลังจากที่เธอจมอยู่กับ

 

ความรักครั้งเก่าถึง6ปีเต็ม...เธอคิดไม่ผิด... การที่เธอได้เปิดใจให้กับป๊อปปี้ เขาทำให้เธอได้เจอกับความรัก

 

ครั้งใหม่...ความรักที่เธอเชื่อ...เชื่อว่าคือรักแท้ เธอคบกับเขาได้สองเดือนกว่าๆแล้ว ตอนนี้ชีวิตของเธอดู

 

เหมือนจะลงตัวไปเสียทุกอย่าง คุณพ่อกลับมาจากต่างประเทศเพื่อมาแสดงความยินดีในวันที่เธอประสบ

 

ความสำเร็จอีกขั้นของชีวิต.... วันนี้พี่ป๊อปสัญญาว่าจะมาแสดงความยินดีกับเธอด้วย เธอกับเขาไม่ได้เจอ

 

กันมาเดือนกว่าๆแล้ว เหตุเพราะเขาต้องกลับไปดูแลงานที่ไร่ เพราะเขาทิ้งงานมานานแล้ว แต่ระยะทางที่

 

ห่างไกลก็ไม่ทำให้หัวใจของเธอและเขาห่างกันเลย เขายังโทรมาอรุณสวัสดิ์เธอทุกๆเช้า ตกเย็นก็โทรมาหา

 

ว่าวันนี้ไปเรียนรึเปล่า เหนื่อยมากไหม ตกกลางคืนก็โทรมาราตรีสวัสดิ์ทุกๆคืน ไม่พอยังหยอดคำหวานทิ้งไว้

 

จนทำเอาเธอแทบจะเป็นโรคเบาหวานอยู่แล้ว เสียงโทรศัพท์ที่กรีดร้องขึ้นมาทำให้เธอหลุดยิ้ม

 

 

พี่ป๊อป

 

 

เวลานี้ก็มีแต่เขาเท่านั้นที่โทรมาหาเธอ เธอกดรับสายอย่างไม่ลังเล ก่อนจะกรอกเสียงลงไป

 

 

“สวัสดีค่ะ”

 

 

“ฮัลโหล...นอนรึยังครับ”

 

 

“ยังค่ะ...รอโทรศัพท์พี่ป๊อปอยู่”

 

 

“ปากหวาน...น่าจูบ”คำพูดของเขาทำเอาสาวหน้าหวานอายม้วน

 

 

“บ้า...ทำอะไรอยู่คะ”

 

 

“คิดถึงฟางอยู่”

 

 

“พี่ป๊อป ฟางจริงจังนะคะ”เธอเริ่มจะหงุดหงิดที่เขามัวแต่หยอดเธอ หรือเป็นเพราะว่าเธอเขินจนทำอะไรไม่

 

ถูกก็ไม่รู้

 

 

“พี่ก็คิดถึงฟางจริงๆนี่ครับ”ปลายสายก็ยังอ้อนเธอไม่หยุด

 

 

“พรุ่งนี้จะมาถึงกี่โมงคะ”เธอเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง เป็นเรื่องการนัดหมายในวันพรุ่งนี้

 

 

“เปลี่ยนเรื่อง....แปดโมงเช้าครับ”เขาทำท่าจะไม่ยอมตอบแต่ก็ยอมเอ่ยอกมาแต่โดยดี

 

 

“แปดโมงเช้า...งั้นก็มารับฟางได้ใช่มั้ยคะ”เธออ้อนเขา อยากรู้ว่าเขาจะตอบว่าไงก็เท่านั้น เธอไม่ได้เป็นคน

 

เจ้าแง่แสนงอนขนาดที่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็เก็บมาคิดเสียหน่อย

 

 

“แน่นอนครับ”รอยยิ้มหวานผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวานโดยอัตโนมัติทั้งๆที่เจ้าของยังไม่รู้ตัวโดยซ้ำไป

 

 

“ฟางพูดเล่นหรอกค่ะ....ขืนไปกับพี่ป๊อปจริงๆคงไปต้องรับกันพอดีปริญญา”

 

 

“ฮะๆฮ่า ครับ พรุ่งนี้พี่จะพาน้องชายไปรู้จักว่าที่พี่สะใภ้นะครับ”

 

 

“ค้า...ฟางง่วงแล้ว นอนดึกเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่สวย”เธอเปรยออกมา เพื่อให้เขาวางสาย หากเขาไม่วางเธอคง

 

ต้องคุยโทรศัพท์จนไม่ต้องหลับต้องนอนกันพอดี

 

 

“ครับ งั้นฝันดีนะครับ...เจ้าหญิง”เธอรู้สึกถึงใบหน้าอันร้อนผ่าวของตัวเอง ไม่รู้ว่าแค่คำพูดหวานหูจากเขา

 

จะทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำ มิหนำซ้ำใบหน้าก็ร้อนผ่าวอย่างกับไปยืนอยู่ท่ามกลางกองไฟ

 

 

“ค่ะ...ฝันดีเหมือนกันนะคะ”เธอพูดก่อนจะกดตัดสายไป หากไม่เช่นนั้นเธอกับเขาก็ต้องทะเลาะกันอีกว่า

 

ใครจะเป็นคนวางสายก่อน หญิงสาวล้มตัวลงนอนก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป...

 

 

....................................................................................................................................................

 

 

“โทรหาสาวที่ไหนอีกล่ะตาป๊อป”เสียงของมารดาปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นจากภวังค์แสนหวาน

 

 

“ว่าที่ภรรยาครับ...คนที่เป็น”หมากตัวสำคัญในการแก้แค้นอย่างสาสมกับอดีตแสนเลวร้าย...

 

 

ชายหนุ่มต่อประโยดต่อมาในใจ เขาไม่อยากให้มารดาและน้องชายล่วงรู้แผนแก้แค้นของเขา เพราะทั้งสอง

 

นั้นมีจิตใจที่อ่อนโยนเกินไป ซึ่งหากเขาใจอ่อนอย่างทั้งสอง...ครอบครัวของเขาคงไม่ได้กลับมายืนตรงจุดนี้

 

อีกครั้งเป็นแน่

 

 

“เมียล่ะสิไม่ว่า”น้องชายร่วมสายเลือดที่นั่งจดจ่ออยู่กับจอคอมพิวเตอร์หันมายิ้มล้อเลียนให้เขา

 

 

“ไอ้โมะ เดี๋ยวเหอะ”เขาชี้หน้าน้องชายอย่างคาดโทษ

 

 

“จริงหรือลูก”มารดาเกาะหมับเข้าที่แขนของเขา ก่อนจะมองมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหู และท่านคงจะ

 

ผิดหวังมาก เมื่อท่านได้หาคู่หมั้นคู่หมายของเขาไว้อยู่แล้ว

 

 

“ครับ...ผมรักเธอ”ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเขาถึงได้เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเอ่ยว่ารักลูกของไอ้คนเลวนั่น

 

 

“แม่ไม่ยอม...ลูกต้องแต่งงานกับหนูแก้วเท่านั้น”เขามองมารดาอย่างเหนื่อยใจ

 

 

“แม่ครับ...แต่ผมไม่ได้รักเธอ”เขาพูดก่อนจะสวมกอดมารดาอย่างออดอ้อน

 

 

“นั่นสิ...ทำไมแม่ต้องบังคับพี่ป๊อปด้วย ผมว่านะเธอคงมีตัวเลือกอื่นอีกตั้งเยอะ...หากพลาดจากพี่ป๊อปไป”

 

เขามองน้องชายอย่างไม่เข้าใจ คำพูดที่ดูเหมือนแฝงอะไรไว้นั้นทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร

 

มาก ก็ดี...มีแนวร่วม

 

 

“ตาโมะ ลูกนี่ก็กระไร หนูแก้วเขาน่ะไม่เคยมองใครนอกจากพี่ชายของเรานะ...แม่กลัวเธอจะเสียใจ”เขา

 

มองเห็นสีหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจของน้องชายที่ผุดขึ้นมาเพียงแวบหนึ่ง แล้วมันก็ถูกกลบหายไปอย่าง

 

รวดเร็ว

 

 

“มันก็ไม่แน่...บางทีเธออาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราเห็น”น้องชายตัวดีของเขาลุกจากโต๊ะคอมแล้วเดินเข้า

 

ห้องไป เสียงปิดประตูที่ดังโครมใหญ่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันไม่พอใจแค่ไหน ปกติน้องชายของเขาก็ไม่ได้เป็น

 

คนอย่างนี้นะ เขาออกจะร่าเริง มีอารมณ์ขัน แต่ระยะสองสามปีให้หลังเขาก็ดูจะผิดแปลกไปจากเดิมมาก

 

เลยทีเดียว

 

 

“ตาป๊อปแม่ไม่ยอมนะ วันไหนที่ลูกพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านของเรา แม่รับรองว่าบ้านเราจะไม่มีคำว่า

 

สงบสุขอีกต่อไปอีกแน่”มารดาของเขาพูดก่อนจะเดินเข้าห้องไปอีกคน

 

 

นี่มันเวรกรรมอะไรของเขาวะเนี่ย....

 

 

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร...มันก็ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดการแก้แค้นครั้งสำคัญของชีวิตเขาได้...

 

เกมแค้นที่กำลังเริ่มขึ้น...

 

 .................................................................................................................................

มาอัพมห้แล้วน้า ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ